พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 629

พงศกรจูบปาจรีย์

ปาจรีย์อึ้งอยู่กับที่ ในหัวเหมือนมีระเบิดดังตุ้ม ร่างกายแข็งทื่อขยับไม่ได้

พงศกร……กำลังจูบเธอ!

ชายที่เธอรัก กำลังจูบเธอ!

ปาจรีย์ตั้งสติได้ ก็เงยหน้ามองพงศกร

พงศกรหลับตาสองข้างไว้ ยังไม่ตื่นขึ้นมา

เห็นได้ชัดว่า เขาอาจจะไม่รู้ตัวว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่

พอนึกถึงสาเหตุที่คืนนี้พงศกรเมา เป็นเพราะเห็นงานแต่งของวารุณีกับตา งั้นคนที่พงศกรจะจูบในครั้งนี้ ไม่ใช่เธอ แต่เป็นวารุณีต่างหาก

ในความฝันของเขา เขาคิดว่าเธอเป็นวารุณี!

พอคิดได้แล้ว ปาจรีย์ก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจมาก เธอรู้สึกเสียใจจนน้ำตาคลอเบ้า

เธอผลักตัวของพงศกรออกไป ไม่อยากทำต่อไปกับเขาแล้ว เพราะยังไงความรู้สึกที่ถูกคนอื่นเอาไปเป็นตัวแทนของใคร มันรู้สึกไม่ดีเลย!

แต่ทว่าตอนที่ปาจรีย์ผลักพงศกรออกไป วินาทีต่อไปพงศกรก็พุ่งมาอีกครั้ง

ครั้งนี้ เขาใช้แรงเยอะขึ้นกว่าเดิม ล็อกตัวปาจรีย์ไว้ในอ้อมกอดตัวเองแน่นๆ ทำให้เธอขยับตัวไปไหนไม่ได้

เขาบีบคางเธอไว้แล้วจูบลงไปอีกครั้ง

จูบครั้งนี้รุนแรงกว่าเมื่อกี้มาก เขาใช้แรงบดขยี้ลงไปบนริมฝีปากของเธออย่างดุเดือดและร้อนแรง

“อื้อ……” ปาจรีย์ถูกเขาจูบจนเจ็บลิ้นไปหมด และยังหายใจไม่ออกด้วย

เธอตบแผงอกของเขาไม่หยุด อยากให้เขาหยุดเรื่องนี้เดี๋ยวนี้

แต่มืออีกข้างของพงศกรกลับจับมือเธอไว้แน่น ทำให้เธอขยับไม่ได้อีกครั้ง

พอเป็นแบบนี้แล้ว ปาจรีย์ก็ขยับตัวไม่ได้อีกเลย เธอถูกพงศกรล็อกตัวไว้แล้วถูกกดหัวจูบอย่างดุเดือด

สักพัก ปาจรีย์ก็เริ่มชินกับการจูบของพงศกร ร่างกายก็เริ่มอ่อนระทวยลงมา

พงศกรก็เหมือนรู้สึกได้ เขาจูบเธอเบาลงและอ่อนโยนมากขึ้น

บรรยากาศภายในรถอบอุ่นมากขึ้นเรื่อยๆ ในรถก็มีแต่เสียงลมหายใจหอบถี่ของหนุ่มสาว รวมไปถึงเสียงน้ำลายที่กระทบกัน

ปาจรีย์รู้สึกได้ถึงมือของชายหนุ่มที่ลูบไล้เข้าไปในเสื้อของตัวเอง เธอตกใจและรีบดึงสติตัวเองกลับมา

เธอหยุดมือของชายหนุ่มไว้ แต่เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มไม่ยอมหยุดเพียงเท่านี้ มือใหญ่ปลดตะขอเสื้อของเธอออกแล้ว

ปาจรีย์หัวใจเต้นเร็วตึกตักจนแทบจะกระเด็นออกมาได้

สุดท้าย เธอจึงต้องจำใจกัดริมฝีปากของชายหนุ่มแรงๆ

ชายหนุ่มร้องเจ็บแล้วปล่อยเธอออก

ปาจรีย์รีบหดตัวกลับไปที่นั่งคนขับ “พงศกร ขอโทษนะ ฉันไม่ใช่วารุณี ฉันคือปาจรีย์ นายคงต้องผิดหวังแล้วล่ะ!”

การจูบเมื่อกี้ทำให้เธอคล้อยตามไปแล้ว เรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไปจากนี้ เธอไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ

พงศกรไม่ได้พูดอะไร ไม่รู้ว่าลืมตาขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขากำลังจ้องปาจรีย์ด้วยแววตาที่ลึกซึ้งอยู่

ปาจรีย์หดตัวแล้วหดตัวอีก “นายตื่นแล้วเหรอ?”

พงศกรไม่ได้พูดอะไร แค่จ้องเธอไว้อย่างนั้น

ปาจรีย์คิดว่าเขาตื่นแล้ว ก็เลยก้มหน้าลงแล้วพูดว่า “ขอโทษด้วยนะ คือฉัน……อื้อ…”

เธอยังพูดไม่ทันจบ พงศกรก็จับข้อมือเธอไว้ แล้วดึงเธอเข้าไปกอดอีกครั้ง จากนั้นก็กัดไปที่ต้นคอเธอแรงๆ

ปาจรีย์เจ็บมาก จนอดไม่ได้ร้องออกมา

เสียงร้องของเธอเหมือนทำให้เขาคึกคักขึ้น เขาก้มหน้าลงไปกัดตลอดทั้งทาง สุดท้ายกัดไปถึงกระดูกไหปลาร้าของเธอ

ปาจรีย์เห็นเขาจะกัดลงไปต่อ ก็รีบบอกให้เขาหยุดทันที

แต่เห็นได้ชัดว่าพงศกรไม่ได้ยิน เขาซบลงไปบนหน้าอกอันอวบอั๋นของเธอ

ในวินาที ปาจรีย์ก็เข้าใจแล้วว่า เขายังไม่ตื่นและยังคงตกอยู่ในฝันหวานของตัวเอง เป็นความใคร่ที่สั่งให้เขาทำแบบนี้

เขาอยากทำแบบนี้กับวารุณี ดังนั้นเลยคิดว่าเธอเป็นวารุณีแทน

คิดถึงตรงนี้แล้ว ปาจรีย์ก็แสยะยิ้ม น้ำตาหยดหนึ่งไหล่ออกมาจากหางตา จากนั้นก็ปลดเข็มขัดนิรภัยของพงศกรออก แล้วพาตัวเขาลงจากรถ จากนั้นก็เดินไปที่โรงแรมหนึ่ง