พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 635

เขาว่ายไปที่ข้างกายของวารุณี กอดเธอเอาไว้ หันหน้าเธอมาแล้วจูบลงไปเลย

“อืมมมม......”วารุณีเบิกตากว้าง

ผู้ชายคนนี้นี่มันอะไรกัน ทำไมจูบอีกแล้ว？

วารุณีใช้แรงผลักนัทธีออก และถามด้วยเสียงหอบหืด “คุณทำอะไรอีก？”

นัทธีมองเธอด้วยแววตามืดมน “ช่วยไม่ได้ ภรรยาของผมเย้ายวนใจเกินไป ผมก็เลยอดไม่ได้”

พอพูดจบ เขาได้จับคางเธอไว้แล้วจูบลงไปอีก

ครั้งนี้ วารุณีไม่สามารถผลักเขาออกอีก เพราะเขาได้พาเธอว่ายมาที่ริมสระ กดเธอไว้ที่ขอบสระ ทำให้เธอไม่สามารถกระดุกกระดิกตัวได้

ในสระว่ายน้ำที่กว้างใหญ่ นอกจากเสียงคลื่นน้ำกระเพื่อมแล้ว ก็มีแค่เสียงจ๊วบจ๊าบที่ชายหญิงประกบปากจูบกัน

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ นัทธีรู้สึกได้ว่าวารุณีมีอารมณ์ขึ้นมาแล้วถึงปล่อยเธอ

เขานอกจากจูบวารุณีไปทั่วทั้งร่างแล้ว ก็ไม่ได้ทำอะไรเธออย่างอื่นอีก

ที่สำคัญคือเมื่อคืนเธอก็เหนื่อยแล้ว ร่างกายยังไม่ฟื้นฟูเลย

วารุณีหมอบอยู่ที่ทรวงอกของนัทธีคอยหอบอยู่เบาๆ พร้อมเงยหน้ามองเขาด้วยความแค้นเคืองแว๊บนึง “ต้องโทษคุณคนเดียว ตอนนี้แม้แต่น้ำฉันก็เล่นไม่ได้แล้ว”

ตอนนี้เธอเหนื่อยจนแทบไม่อยากจะขยับเลย แล้วยังมาเล่นน้ำอะไรอีก

ออกมาท่องเที่ยวกับผู้ชายคนนี้ เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดจริงๆ

นัทธีโอบวารุณีไว้ ฟังคำบ่นของเธอแล้วหัวเราะเสียงต่ำสองที “ไม่เป็นไร ผมอุ้มคุณไว้ คุณสาดน้ำสองที ก็ถือว่าได้เล่นน้ำแล้ว”

วารุณีถูกคำพูดของเขาหยอกจนขำ “คุณนี่มัน......”

“ผมอะไร？” นัทธีก้มหน้ามองเธอ

วารุณีกลอกตาขาวใส่เขาทีนึง “โดดเด่นไม่เหมือนใครเลยจริงๆ！”

พอเธอพูดจบก็ได้ผลักเขาออก จากนั้นได้ว่ายไปอีกทาง

นัทธีเอามือสองข้างยันขอบสระแล้วโดดขึ้นไปนั่งที่บนขอบสระ จากนั้นได้มองผู้หญิงว่ายน้ำอยู่ในสระอย่างมีความสุข เธอแหวกว่ายเหมือนนางเงือกตัวนึงที่สวยงามมาก

วารุณีรู้สึกได้ถึงสายตาอันเร่าร้อนของนัทธี ได้โผล่ขึ้นมาจากในน้ำแล้วกวักมือให้เขา “คุณไม่ว่ายเหรอคะ？”

“ผมดูคุณว่ายก็พอแล้ว”นัทธีตอบ

วารุณีก็ไม่โน้มน้าวเขาต่อ ได้มุดเข้าไปในน้ำอย่างไว

ว่ายไปประมาณเกือบสองชั่วโมง ว่ายจนวารุณีเหนื่อยแทบไม่ไหวแล้ว ทีนี้ถึงขึ้นมาจากสระว่ายน้ำอย่างอาลัยอาวรณ์

เธอไม่ได้ว่ายน้ำมาหลายปีแล้ว ครั้งนี้ถือว่าได้ว่ายจนหนำใจแล้วจริงๆ

“พึงพอใจหรือยัง？”นัทธีเห็นเธอขึ้นมาแล้ว ได้เอาผ้าขนหนูมาคลุมให้เธอ

วารุณีพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “พึงพอใจแล้วค่ะ”

“งั้นกลับไปพักผ่อนสักพัก เดี๋ยวช่วงค่ำจะไปดูคอนเสิร์ตอีกไม่ใช่เหรอ？”นัทธีคอยเช็ดผมให้เธอแล้วพูดไปด้วย

วารุณีตอบอืมๆสองที

ทั้งสองกลับมาที่ห้อง หลังจากอาบน้ำอาบท่าและเช็ดผมให้แห้งเสร็จ ก็ได้นอนหลับพักผ่อน

พอถึงช่วงค่ำ วารุณีถูกนัทธีปลุกให้ลุกขึ้นมาทานข้าวเย็น

พอทานข้าวเย็นเสร็จ ทั้งสองก็ได้เดินทางไปยังสถานที่ๆจัดคอนเสิร์ตแล้ว

คอนเสิร์ตได้จัดขึ้นที่อาคารแลนด์มาร์ครูปทรงกลมในเมืองนี้

อาคารแลนด์มาร์ครูปทรงกลมอันนี้คือเอาไว้จัดพวกงานยิ่งใหญ่ตระการตาโดยเฉพาะ อย่างเช่นพิธีเปิดโอลิมปิก และคอนเสิร์ตขนาดใหญ่ของพวกดารา

เพราะอาคารแลนด์มาร์ครูปทรงกลมใหญ่พอ สามารถจุผู้ชมได้ประมาณหนึ่งแสนคน ดังนั้นดาราดังมากมายของโลกจึงล้วนชอบมาจัดคอนเสิร์ตที่นี่

บนรถ วารุณีได้หยิบมือถือออกมาโทรหาปาจรีย์ “ปาจรีย์ พวกเธอถึงหรือยัง？”

“พวกเราถึงแล้ว ได้นั่งอยู่ที่ๆนั่งเรียบร้อยแล้ว วารุณี เธอกับประธานนัทธีอยู่ไหน ทำไมไม่เห็นพวกเธอเลย？”ปาจรีย์ที่อยู่ในสายตะโกนตอบเสียงดัง

ฝั่งเธอเสียงดังเกินไป จึงต้องพูดจาตะโกนเสียงดัง

เธอกลัวพูดเสียงเบาแล้ววารุณีจะไม่ได้ยิน

วารุณีเอามือถือออกมาจากข้างหูเล็กน้อย ทีนี้ถึงตอบว่า：“พวกเรายังไม่ถึงเลย ยังอยู่บนถนนอยู่เลย อีกสิบกว่านาทีน่าจะถึง”

“แบบนี้เหรอ งั้นพวกเธอเร็วหน่อยนะ เชอรีนกับลีน่าต่างก็อยู่” ปาจรีย์พูด

วารุณีตอบอืมคำนึง “ฉันรู้แล้ว เดี๋ยวเจอกันนะ”

“เดี๋ยวเจอกัน！”

หลังจากจบสายสนทนา วารุณีก็ได้วางมือถือลง