พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 813

วารุณีรับคำ “จัดการได้เลยค่ะ”

“ได้ค่ะคุณวารุณี”หมอที่อยู่ปลายสายรับคำ

จากนั้น การโทรก็สิ้นสุดลง

วารุณีวางโทรศัพท์ลง แล้วขมวดคิ้ว

ลีน่ามองเธอ ถามด้วยความสงสัยว่า “เป็นอะไร ? ทำไมคิ้วชนกันอย่างนี้ ？”

“สายที่โทรมาเมื่อกี้ เธอได้ยินแล้วใช่ไหม ？”วารุณีพูด

ลีน่าพยักหน้า “ได้ยินนิดหน่อย โสรยาเสียสติไปแล้ว ”

เธอรู้จักโสรยา ตอนการแข่งขันระดับนานาชาติ นักออกแบบที่เข้าแข่งขันกับวารุณีแล้วหามือปืนคนนั้น

แม้เธอจะไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แต่ก็ได้ยินเชอรีนพูดถึงบ่อยๆ

และยังรู้ด้วยว่า โสรยาคนนี้ เป็นลูกสาวของแม่เลี้ยงวารุณี และยังทำเรื่องเลวร้ายกับวารุณีเอาไว้มากมาย

“ใช่”วารุณีพยักหน้าให้เล็กน้อย “เธอเสียสติไปแล้ว”

“ก็เป็นสิ่งที่เธอสมควรได้รับ ”ลีน่ายักไหล่แล้วตอบกลับ

วารุณียิ้มให้“เธอพูดถูก เขาสมควรได้รับมัน แต่ในใจของฉัน ไม่ได้มีความสุขเอาซะเลย”

“เพราะเธอจิตใจดี ดังนั้นเรื่องการใช้ความรุนแรงสำหรับเธอมันจึงไม่ใช่เรื่องน่าดีใจอะไร” ลีน่ากล่าว

วารุณีเอามือเท้าคาง “ ก็คงใช่ พอเถอะ ไม่พูดเรื่องนี้กันแล้ว ตอนนี้พิชญาก็เสียสติไปแล้ว ความแค้นของฉันกับพิชญา ก็จะได้ปล่อยวางมันลงสักที ไม่ต้องเก็บเอาไว้ในใจอยู่ตลอด จนทำให้ตัวเองต้องเหนื่อย ”

หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ ความแค้นระหว่างเธอกับขยานีแม่ลูก ตั้งแต่วินาทีที่พิชญาเสียสติไป ทุกอย่างก็ได้ถูกปล่อยวางมันลง

แต่นี้ต่อไป ศัตรูของเธอก็จะได้ลดลงไปอีกหนึ่งคน

“แล้วเรื่องนี้ เธอจะบอกประธานนัทธีหรือเปล่า？” ลีน่าถาม

วารุณียกยิ้ม “ไม่ต้องหรอก ทางโน้นเขาแจ้งฉันมา ก็ย่อมต้องแจ้งไปยังนัทธีแล้ว ดังนั้นหลังจากที่นัทธีลงเครื่อง ก็น่าจะรู้เรื่องนี้แล้ว”

“นั่นสินะ” ลีน่าพยักหน้า และไม่ได้พูดอะไรอีก

ไม่นาน ก็มาถึงที่คฤหาสน์

วารุณีกับลีน่าลงจากรถ และเดินเข้าคฤหาสน์

คนใช้ได้เตรียมอาหารเย็นไว้เรียบร้อยแล้ว

ทั้งสองพากันนั่งลงที่ห้องอาหาร และทานอาหารกัน

ระหว่างมื้ออาหาร นัทธีก็วิดีโอคอลมา

เมื่อลีน่าเห็น ก็รีบตักกับข้าวใส่จาน แล้วยกหนีไปที่อื่น

พูดตามความหมายของเธอ ก็คือไม่อยากจะนั่งกินข้าวกับวารุณี มิเช่นนั้นที่ได้กินคงไม่ใช่ข้าว แต่เป็นความหวานเลี่ยนแทน

วารุณีมองตามแผ่นหลังของเธอ ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ได้แต่ส่ายหัว แล้วกดรับสายวิดีโอคอล

ทันทีที่กดรับ ใบหน้าที่หล่อเหลาของชายหนุ่มก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

วารุณีพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ที่รักกินข้าวหรือยัง ？”

“ยังเลย คงอีกสักพัก”นัทธีมองดูนาฬิกาแล้วตอบกลับ

เวลาทางโน้นกับที่นี่ไม่ต่างกันมาก แต่ก็ต่างกันหนึ่งชั่วโมง ที่ยังไม่กินข้าวก็จึงเป็นเรื่องปกติ

“เรื่องพิชญา ผมรู้แล้ว ”นัทธีพูดขึ้นก่อน

วารุณีรู้ว่าเขาจะพูดเรื่องนี้ ยกยิ้มเล็กน้อย“พูดตามตรง ตอนที่ฉันรู้เรื่อง ก็ประหลาดใจมาก เพราะพิชญาถูกขังไว้นาน เพิ่งจะมาเสียสติเอาตอนนี้ ก็บ่งบอกได้ว่าเธอมีจิตใจที่แข็งแกร่งเพียงใด”

“แต่สถานที่แบบนั้น ต่อให้จะแข็งแกร่งแค่ไหนสุดท้ายจุดจบก็เหมือนกัน”นัทธีพูดเสียงเบา