พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 822

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ คุณพ่อประสิทธิ์ก็ไม่สามารถยับยั้งความโกรธได้ เขาจึงยกเท้าขึ้นเตะพงศกรอย่างแรง และตะโกนด้วยเสียงแหบแห้ง “ทั้งหมดเป็นเพราะแก แกทำร้ายลูกสาวฉัน แกควรจะตายไปตั้งหลายปีแล้ว แกไม่ควรที่จะมีชีวิตรอด แกรอดมา ก็มาทำร้ายลูกสาวฉัน ฉันเสียใจจริง ๆ ทำไมตอนนั้นฉันถึงช่วยพวกแกไว้ ทำไมกัน!”

ความรู้สึกของคุณพ่อประสิทธิ์พังทลาย เขาเตะไปที่พงศกร เตะแล้วเตะอีก สิบกว่าปีที่กล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม สิบกว่าปีที่ยากเย็นเข็ญใจ เขาต้องการระบายออกมาทั้งหมด

ทว่าพงศกรที่กองอยู่ที่พื้นไม่ได้ต่อต้านตั้งแต่ต้นจนจบ เพียงปกป้องแค่ศีรษะของตัวเองเท่านั้น

คำพูดของคุณพ่อประสิทธิ์เมื่อครู่ ที่ว่า "แกควรจะตายไปตั้งหลายปีแล้ว " ทำให้จิตใจเขากระสับกระส่าย

ที่แท้ ไม่เพียงแต่เขาที่เกลียดพวกเขา พวกเขาก็เกลียดชังตัวเขาเช่นเดียวกัน เกลียดจนอยากให้เขาตายในตอนนั้น จะได้ไม่ต้องมีชีวิตรอดมาทำร้ายลูกสาวเขาอีก

เขาผิดจริง ๆ หรือ?

พงศกรมองไปยังปาจรีย์ที่อยู่หลังประตูผ่านช่องว่างในอ้อมแขนของเขา มองเธอที่กำลังปิดใบหน้าและร้องไห้เพราะตำหนิตัวเอง จากนั้นเขาก็มองไปยังคุณพ่อประสิทธิ์ที่กำลังเสียใจอย่างหาที่เปรียบมิได้ เป็นครั้งแรกที่ใจได้คิดทบทวน ทบทวนเขาว่าเกลียดคนผิดหรือไม่

ที่ผ่านมา เขาเชื่อมั่นมาโดยตลอดว่าเขาไม่ได้เกลียดคนผิด และไม่มีทางที่จะเกลียดคนผิด ถึงอย่างไร ที่พ่อแม่ของเขาต้องตายในตอนนั้น ก็เป็นเพราะพวกเขาเป็นคนเปิดเผยที่อยู่ของพ่อแม่เขา

แต่ในทางกลับกัน ก็เป็นดังที่นัทธีกับนิรุตติ์บอก หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากตระกูลจิรดำรงค์ พ่อแม่ของเขาก็คงไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกระยะหนึ่ง ทว่าตระกูลอิสริยานนท์ของพวกเขาถูกฆ่าตายไปแล้ว เขาก็ไม่ควรที่จะมีชีวิตต่อ

นัทธีบอกว่า ตระกูลจิรดำรงค์เป็นแค่คนธรรมดา พวกเขาไม่รู้ว่าตนเองกำลังถูกสะกดรอยตาม จึงเปิดเผยที่อยู่ของครอบครัวเขา

ทว่าเขากลับไม่ได้มองในจุดนี้ คิดแค่ว่าที่อยู่ของครอบครัวตนเองถูกเปิดเผยโดยตระกูลจิรดำรงค์ ดังนั้นนัทธีถึงบอกว่าเขาจึงเกลียดมันโดยไม่มีเหตุผล

คุณพ่อประสิทธิ์บอกว่าเขาเป็นคนอกตัญญู บอกว่าเขาเนรคุณ เขาเป็นคนแบบนั้นจริง ๆ หรือ?

พงศกรหลับตาลง ฝืนทนความเจ็บปวดบนร่างกาย ไม่ส่งเสียงร้องใด ๆ

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าใด เขารู้สึกว่าตัวเองเริ่มที่จะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว สายตาของเขาค่อย ๆ เลือนราง

เขารู้ดีว่าเขาทนไม่ไหวจนจวนจะหมดสติแล้ว

ทว่าเขายังคงไม่ได้ร้องขอให้คุณพ่อประสิทธิ์หยุด ยังคงปล่อยให้ตนเองถูกตี

ในตอนนี้เขาคิดแค่ว่า ตีมาเถอะ บางทีการปล่อยให้คุณพ่อสิทธิ์ทุบตี เขาอาจจะได้คำตอบก็ได้ คำตอบที่ว่า สรุปแล้วตัวเขาเองผิดจริงหรือไม่

พงศกรหลับตาลงและปล่อยมือที่กุมศีรษะไว้

ปาจรีย์ที่อยู่ตรงประตูเห็นฉากนี้ ใบหน้าของเธอแปรเปลี่ยนไป พลันตะโกนบอกคุณพ่อประสิทธิ์ว่า "คุณพ่อ หยุดเถอะค่ะ!"

คุณพ่อประสิทธิ์ได้ยินเสียงของลูกสาว จากที่เดือดดาลก็ค่อย ๆ ได้สติกลับมา และหยุดการกระทำลง

เขาหันไปมองลูกสาวที่เดินเข้ามาอย่างลุกลี้ลุกลน แล้วเม้มปากอย่างไม่พอใจ “ปาจรีย์ ลูกคงไม่ได้สงสารมันหรอกใช่ไหม?”

เขาชี้ไปยังพงศกรที่กองอยู่กับพื้น

ปาจรีย์สั่นศีรษะ “ไม่ใช่นะคะคุณพ่อ ถ้าหนูสงสารเขา หนูคงห้ามไม่ให้คุณพ่อตีเขาตั้งแต่แรกแล้วละค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของคุณพ่อประสิทธิ์ก็ดีขึ้นมาก

พงศกรที่บาดเจ็บไปทั้งตัวหลับตาอยู่ที่พื้น แต่จิตใจกลับจมดิ่ง

จริงสิ ตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาถูกคุณพ่อประสิทธิ์ทุบตี เธอควรจะห้ามสิ

เพราะเธอรักเขา บวกกับการสะกดจิตของเขา เธอไม่มีทางที่จะมองดูเขาโดนตี

อย่างไรก็ตาม เธอไม่เคยเอ่ยปากบอกให้คุณพ่อหยุดตั้งแต่ต้นจนจบ แต่พอรู้ว่าเขาเริ่มจะทนไม่ไหว เธอถึงจะบอกให้หยุด และในตอนที่เธอพูดถึงเขา น้ำเสียงของเธอไม่มีแม้แต่ความรักความห่วงใย สิ่งนี้ก็ทำให้เขาเข้าใจว่าเธอไม่ได้รักเขาและลืมเขาไปแล้วจริง ๆ แม้แต่การที่เขาสะกดจิตเธอก็ไม่มีผล

เมื่อตระหนักถึงจุดนี้ ในใจของพงศกรก็รับไม่ได้

เขารับไม่ได้ที่เธอไม่รักเขา รับไม่ได้ที่เธอลืมเขา

เธอมีสิทธิ์อะไรถึงลืมเขา เธอเคยบอกว่าเธอจะรักเขาตลอดไป แล้วเหตุใดเธอถึงไม่รัก!