พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 908

พงศกรไม่แปลกใจกับการตอบสนองของเธอ เพราะว่าทุกอย่างอยู่ในความคาดหมายของเขา

“นายให้คนมาติดตามฉัน？”วารุณีกัดริม รับไม่ได้เล็กน้อย

พงศกรไม่พูดอะไร“ใช่ ผมให้คนติดตามคุณ ขอโทษนะ ที่ไม่ได้บอกคุณเลย”

วารุณีละสายตาลง ไม่พูดจา

เธอจะพูดได้อย่างไรล่ะ？

ตอนนี้เธอโกรธมาก！

ยังไง ก็ไม่มีใครชอบที่ถูกคนมาติดตาม

นี่เหมือนกับตัวเองเป็นนักโทษ

สรุปคือ ในใจรำคาญสุดๆ

วารุณีเม้มริมฝีปากแดงๆ การแสดงออกบนใบหน้าไม่ค่อยดีนัก

พงศกรก็รู้ว่าวารุณีโกรธ และก็เข้าใจมาก ยังไงก็เป็นความผิดของเขาเอง

เขาดื่มชา แล้วพูดต่อไปว่า：“เพราะว่าให้คนติดตามคุณอยู่ตลอด ดังนั้นช่วงหลังที่คุณกลับประเทศไปแล้ว คุณเป็นอย่างไรบ้าง เจอคนแบบไหนบ้าง ผมรู้หมด ที่จริงผมไม่คิดจะไปจังหวัดจันทร์ แต่ต่อมาจู่ๆดันกลับประเทศไปจังหวัดจันทร์กับคุณ คุณรู้ไหมว่าทำไม？”

วารุณีเงียบไปสักพักก่อน เหมือนกำลังคิดอะไร แต่แป๊บเดียว เธอก็คิดได้ แล้วเงยมองเขา“เพราะว่านัทธี！”

ตอนนั้น พงศกรคิดว่าตัวเองรักเธอ

ดังนั้น นอกจากนัทธีแล้ว เธอก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เขาถึงรีบร้อนกลับมา

ยังไงตอนนั้น เธอก็ใกล้ชิดกับนัทธี

แน่นอนว่า ไม่ใช่ว่ามีอะไรกับนัทธีหรอก แค่เพราะว่าเธอรับโครงการเดินแบบอันหนึ่งที่ตอนนั้นนัทธีเพิ่งเปิดบริษัทเครื่องแต่งกาย ดังนั้น เธอจึงต้องใกล้ชิดกับนัทธีอย่างเลี่ยงไม่ได้

ส่วนพงศกรคิดว่าตัวเองรักเธอ เห็นข้างกายเธอมีชายคนหนึ่งปรากฏตัว จะไม่แคร์ได้ไงกันล่ะ

“ใช่”อย่างที่คิดไว้เลย คำพูดของวารุณีได้รับการยืนยัน พงศกรพยักหน้ายอมรับ“เป็นเพราะว่านัทธีจริงๆ ดังนั้นผมเลยรีบลาออกจากงานที่ต่างประเทศแล้วกลับจังหวัดจันทร์ ผมได้ยินว่าคนที่ให้ไปเฝ้าดูคุณพูดว่า คุณใกล้ชิดกับชายคนหนึ่ง ตอนนั้นถึงผมจะแคร์ แต่ไม่ได้ตัดสินใจกลับมาทันที เพราะผมเชื่อคุณ ไม่สนใจผู้ชายง่ายๆ จนกระทั่งผมเห็นคนที่เฝ้าตามคุณ ส่งรูปของนัทธีมาให้ ผมก็ตกใจไปหมด เพราะว่าหน้าตาของนัทธี เหมือนกับอารัณอย่างมาก”

“นายสงสัยว่าพวกเขาคือพ่อลูกกัน ตั้งแต่ตอนนั้นเหรอ？”วารุณีตกใจ

พงศกรหัวเราะ“นี่ไม่เห็นมีอะไรน่าตกใจไม่ใช่เหรอ？คนสองคนที่หน้าตาเหมือนกันมาก ยากที่จะไม่ให้คนสงสัยความสัมพันธ์ของพวกเขา คุณตั้งท้องที่จังหวัดจันทร์อยู่แล้ว ห้าปีจากนั้นกลับไปที่จังหวัดจันทร์ ก็เจอผู้ชายที่หน้าตาเหมือนลูกตัวเองมากแบบนี้ ผมเลยสงสัยว่า เขาใช่พ่อแท้ๆของเด็กสองคนนี้ไหม และผมรู้ว่า คุณรู้สึกผิดอย่างมากมาตลอดที่ไม่ได้ให้ความรักของพ่อแก่เด็กทั้งสองคน ดังนั้นถ้าคุณรู้ว่า นัทธีอาจจะเป็นพ่อของเด็กทั้งสองคน คุณจะต้องสนใจนัทธี และสุดท้ายต้องรักแน่ ผมไม่อยากเห็นผลลัพธ์แบบนั้น ดังนั้นผมจึงรีบกลับมา คิดไม่ถึงว่า......”

เขายกมุมปากขึ้นมาอย่างเยาะเย้ย ไม่พูดอะไร

วารุณีกลับรู้ว่าต่อไปเขาอยากพูดอะไร

เขาอยากพูดว่า คิดไม่ถึงว่าวันแรกที่รีบกลับมา จะได้เห็นนัทธีเลย

นัทธีกำลังส่งพวกเขาสามคนแม่ลูกกลับคอนโด

เวลานั้น ทั้งสองคนเงียบลง ไม่มีใครพูด

ผ่านไปสักพัก พงศกรวางถ้วยชาลง เติมชาให้ตัวเอง แล้วจึงพูดต่อว่า：“อารัณฉลาดมาก ความฉลาดของเขาเกินกว่าที่ผมคิด ผมเป็นหมอด้านสมองอยู่แล้ว ดังนั้นผมเจอเด็กฉลาดเยอะมาก แต่คนที่ฉลาดแบบอารัณนี้ ผมเจอเป็นคนแรก ตอนที่ผมเห็นนัทธี ก็สงสัยว่านัทธีเป็นพ่อของเด็กทั้งสองคนไหม ขณะเดียวกัน ตอนที่อารัณเห็นนัทธี ก็สงสัยเช่นกัน วันแรกที่ผมกลับประเทศ อารัณก็เอาผมของเขากับนัทธีให้ผม ให้ผมตรวจดีเอ็นเอให้เขา”