ผิดที่รัก นิยาย บท 28

EP 28

ลูกพีชนิ่งเงียบ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสับสนว่าที่ไฟนอลพูดออกมามันมาจากความรู้สึกข้างในจริงๆหรือแค่สถานะของเธอตอนนี้มันบังคับให้เขาต้องพูดออกมา

"...."

"ได้ยินไหมลูกพีช...ว่าเธอเป็นของฉันแค่คนเดียว"

ชายหนุ่มยํ้าสถานะของเธอแล้วสะบัดมือออก ก่อนจะเบียนหน้าหันไปมองยังนอกประตูรถระงับอารมณ์กลัวว่าตัวเองจะโมโหและเผลอทำร้ายลูกพีชไปมากกว่านี้ เพราะถ้าเป็นคนอื่นเขาจะไม่ทนโมโหตอนไหนคือใส่ไม่ยั้ง..

"แต่มันเป็นของพี่แค่ตัวไม่ใช่หรอคะ..."

"ฉันจะทำให้เธอเป็นของฉันทั้งตัวและหัวใจเลยลูกพีช.." ใบหน้าหล่อเหลายื่นเข้ามาพูดไกล้ๆเธอ สายตาคมกริบคู่นั้นฉายแววมุ้งมั่นจนคนตัวเล็กรู้สึกไหววูบร่างเล็กถอยไปชิดกับขอบประตูรถเหมือนหาที่พึ้ง

"แค่ทำให้หนูเลิกคิดถึงพี่แทนไม่ได้แล้วคิดหรอคะ...ว่ามากกว่านี้พี่จะทำได้"

"จะไม่ใช่แค่คิดถึง...เธอจะเลิกรักมันเลยแหละ" ไฟนอลพูดด้วยนํ้าเสียงเยือกเย็น...แววตาฉายแววยากจะคาดเดาเพียงวูบเดียวก็กลับมาเรียบนิ่ง...ก่อนที่ร่างหนาจะถอยกลับไปนั้งพิงหลังเบาะแล้วเริ่มเคลื่อนรถออกมาจากบริเวณนั้น...ก่อนจะขับมาจอดที่หน้าคณะการโรงแรม

[ ลูกพีช ]

"ออกมา...ฉันมารอเธอที่หน้าคณะแล้ว"

( ไฟมาถึงแล้วหรอคะ... )

"ถ้าไม่โง่ก็ควรจะรู้นะว่าเมื่อกี้ฉันพูดอะไรไป"

( ขอโทษค่ะ...เดี๋ยวชะเอมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ )

ตี้ด ! พี่ไฟนอลวางสายใครบางคนไว้ด้วยอารมณ์หงุดหงิดแล้วตวัดมองฉันที่ได้แต่นั้งนิ่งเงียบบนรถไม่ปริปากพูดอะไร พอโดนจ้องแบบนั้นฉันจึงรีบก้มหน้าหลบสายตาทันที

"วันนี้ฉันมีธุระ...ถ้าฉันไม่ถามอะไรก็อย่าเสอาะพูด"

"ธุระของพี่แล้วทำไมต้องลากหนูมาด้วยละคะ" ฉันถามกลับในทันควันธุระที่ว่านั้นคือมารับผู้หญิงไปเดทเนี้ยนะ...แล้วจะเอาฉันมาทำไมกัน ไม่รู้รึไงว่ามันอึดอัด

"เพราะมันเกี่ยวกับเธอเต็มๆไง"

"...." ถึงแม้จะไม่เข้าใจกับคำพูดของพี่ไฟนอลซักเท่าไหร่ แต่ฉันก็เลือกที่จะไม่ตอบโต้กลับเถียงไปก็เท่านั้นถ้าไม่หมดความอดทนจริงๆฉันจะเก็บแรงเอาไว้สู้กับคนป่าเถื่อนในวันข้างหน้าดีกว่า

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! ไม่นานเสียงเคาะกระจกรถก็ดังขึ้น...พร้อมกับร่างของผู้หญิงหน้าตาคุ้นๆพอมองชัดๆฉันก็พอจะรู้ว่าเธอคือเพื่อนของพี่ดิสนี่ย์...ไม่น่าเชื่อว่าพี่ไฟนอลจะหากินไกล้ตัวขนาดนี้..

"เราจะไปเที่ยวไหนดีคะ.." พี่ชะเอมถามไม่นานสายตาก็มองสอดแทรกเข้ามาภายในรถที่พี่ไฟนอลลดกระจกลง นางมองฉันด้วยสายตาไม่ชอบใจที่ได้นั้งอยู่ข้างกายคนของตัวเอง

"ไม่ต้องถามมาก...ขึ้นรถ"

"ค่ะ" พี่ชะเอมขานรับในเวลาต่อมาประตูรถก็ถูกเปิดออกอย่างอัตโนมัติ ร่างสมส่วนที่พึ้งเรียนเสร็จในช่วงคํ่าเดินนวยนาดมายังเบาะหลังคับแคบ...

"เดี๋ยว...มานั้งข้างฉัน" นํ้าเสียงเรียบนิ่งเอ่ยขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาโบ้ยปากมาที่ของฉัน สายตาดุๆนั้นเหมือนจะออกคำสั่งด้วยสายตา พอเห็นแบบนั้นฉันจึงเปิดประตูลงจากรถ..

"หนูกลับเองดีกว่าค่ะ...พี่ไปเถอะ" ฉันบอกพี่ไฟนอลในตอนที่ลงมาแล้ว

"?" พี่ไฟนอลเลิกคิ้วมองเหมือนจะเริ่มไม่พอใจ แค่นั้นแหละฉันก็ยอมเดินขึ้นไปนั้งบนเบาะหลังอย่างจำใจ เพราะยังไงฉันกลับเองไม่เกินวันนี้ก็ต้องโดนลากกลับห้องเหมือนเดิมแถมจะหาเรื่องมารังแกฉันอีก ฉันไม่อยากทะเลาะกับใครบ่อยๆ แต่สำหรับคนนี้มันเลี่ยงไม่ได้จริงๆ..

"ไปส่งน้องไฟก่อนก็ได้นะ...เราค่อยไปด้วยกัน" พอขึ้นรถกันครบแล้วพี่ชะเอมก็พูดกัน หางตาเหลือบมองฉันผ่านกระจกหน้า...ในใจคงอยากจะถามเต็มทนว่าฉันเสอาะมาทำไม

"ใครบอกว่าฉันจะไปส่งยัยนี้จะไปกับเรา"

"อะไรนะคะ?" ไม่ใช่แค่พี่ชะเอมที่สงสัยและไม่เข้าใจ ฉันเองก็เหมือนกันว่าทำไมต้องลากฉันมาด้วย..

"ทำไม...มีปัญหาอะไร?" พี่ไฟนอลถามกลับแล้วสตาร์ทรถออกมาจากบริเวณมหาลัยด้วยความเร็วสูง โดยที่ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้เราจะไปไหนกัน...

"ปะ...ป้าวค่ะ" เธอตอบกลับเสียงตะกุกตะกัก

"ถ้าไม่มีก็ช่วยหุบปาก" เท่านั้นแหละพี่ชะเอมก็นั้งแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าคนป่าเถื่อนแบบนี้ทำไมพวกผู้หญิงถึงอยากเข้าหาอยากไกล้ชิดมากขนาดนั้น ทั้งที่มันหน้าอึดอัดและไม่เป็นตัวของตัวเอง...แต่ก็ทำได้แค่คิดและสงสัยเท่านั้นแหละคงหาคำตอบไม่ได้ ฉันเลยเลือกที่จะเงียบตลอดทางเหม่อมองภาพบรรยากาศข้างกายแทน...

.

.

.

ห้างสรรพสินค้า...

หลังจากที่นั้งไร้วิญญาณอยู่หน้าโรงหนังมาเกือบชั่วโมงฉันก็ตัดสินใจหอบถุงเสื้อผ้ามากมายของพี่ชะเอมที่ไฟนอลเป็นคนซื้อให้เดินมายังร้านต่างๆเพื่อฆ่าเวลารอหนังฉายจบ อยากหนีกลับก่อนแต่กลับไปฉันก็หนีไม่พ้นอยู่ดี สู้ทนๆอยู่ไปก่อนก็แล้วกัน...แล้วตอนนี้ฉันก็หิวเอาซะมากๆด้วยตังก็ไม่เหลือซักบาทอยากร้องให้จริงๆเลย

"มาโผล่หัวทำไมตรงนี้?" แต่แล้วเสียงอันคุ้นหูของใครบางคนก็ดังขึ้นอยู่ข้างหลัง ฉันจึงค่อยๆหันกลับไปมองก็สบตาเข้ากับพี่ไฟนอลที่ยืนกอดอกหน้าบึ้งตึงอยู่

"หนูแค่มาเดินเล่นฆ่าเวลาค่ะ"

"อย่าให้รู้ว่าคิดจะหนีฉันอีก"

"หนูไม่คิดสั้นขนาดนั้นหรอก...ขี้เกียจจะมีปัญหากับพี่แล้วปวดหัว"

"เจียมตัวแบบนี้ก็ดี"

หมับ ! พูดจบมือหนาก็จับที่ข้อมือฉันเอาไว้ ก่อนที่นิ้งทั้งห้าจะค่อยๆสอดเข้ามาระหว่างนิ้วฉันแล้วจับเอาไว้แน่น...ท่าทางแบบนั้นทำให้ฉันถือของไม่ถนัด...และรู้สึกแปลกๆเพราะปกติพี่ไฟนอลไม่จับมือฉันแบบนี้

"พี่ไปดูหนังให้จบเถอะ...หนูจะเดินเล่นรอแถวๆนี้" ฉันบอกออกไปเมื่อโดนคนตัวโตพาเดินกลับไปที่โรงหนังเหมือนเดิม

"ใครบอกว่าฉันจะกลับเข้าไปดูอีก"

"เดี๋ยวนะ...หนูไม่เข้าใจ"

"ไม่ต้องพูดมาก...หุปปากแล้วเงียบไว้" สิ้นเสียงดุๆนั้นฉันก็รีบรูดซิบปากเงียบ แล้วจู่ๆสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างของพี่ชะเอมเดินออกมาพร้อมกวาดสายตาไปอีกทาง

พรึบ ! ก่อนที่พี่ไฟนอลจะจับร่างฉันมาหลบตรงมุมเมาใหญ่แล้วแอบมองเป็นระยะๆ เหมือนหลบพี่ชะเอมยังไงยังงั้น