ผิดที่รัก นิยาย บท 28
สรุปบท ตอนที่ 28 รู้ความจริง: ผิดที่รัก
สรุปตอน ตอนที่ 28 รู้ความจริง – จากเรื่อง ผิดที่รัก โดย So Nonny
ตอน ตอนที่ 28 รู้ความจริง ของนิยายโรแมนซ์เรื่องดัง ผิดที่รัก โดยนักเขียน So Nonny เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
EP 28
ลูกพีชนิ่งเงียบ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสับสนว่าที่ไฟนอลพูดออกมามันมาจากความรู้สึกข้างในจริงๆหรือแค่สถานะของเธอตอนนี้มันบังคับให้เขาต้องพูดออกมา
"...."
"ได้ยินไหมลูกพีช...ว่าเธอเป็นของฉันแค่คนเดียว"
ชายหนุ่มยํ้าสถานะของเธอแล้วสะบัดมือออก ก่อนจะเบียนหน้าหันไปมองยังนอกประตูรถระงับอารมณ์กลัวว่าตัวเองจะโมโหและเผลอทำร้ายลูกพีชไปมากกว่านี้ เพราะถ้าเป็นคนอื่นเขาจะไม่ทนโมโหตอนไหนคือใส่ไม่ยั้ง..
"แต่มันเป็นของพี่แค่ตัวไม่ใช่หรอคะ..."
"ฉันจะทำให้เธอเป็นของฉันทั้งตัวและหัวใจเลยลูกพีช.." ใบหน้าหล่อเหลายื่นเข้ามาพูดไกล้ๆเธอ สายตาคมกริบคู่นั้นฉายแววมุ้งมั่นจนคนตัวเล็กรู้สึกไหววูบร่างเล็กถอยไปชิดกับขอบประตูรถเหมือนหาที่พึ้ง
"แค่ทำให้หนูเลิกคิดถึงพี่แทนไม่ได้แล้วคิดหรอคะ...ว่ามากกว่านี้พี่จะทำได้"
"จะไม่ใช่แค่คิดถึง...เธอจะเลิกรักมันเลยแหละ" ไฟนอลพูดด้วยนํ้าเสียงเยือกเย็น...แววตาฉายแววยากจะคาดเดาเพียงวูบเดียวก็กลับมาเรียบนิ่ง...ก่อนที่ร่างหนาจะถอยกลับไปนั้งพิงหลังเบาะแล้วเริ่มเคลื่อนรถออกมาจากบริเวณนั้น...ก่อนจะขับมาจอดที่หน้าคณะการโรงแรม
[ ลูกพีช ]
"ออกมา...ฉันมารอเธอที่หน้าคณะแล้ว"
( ไฟมาถึงแล้วหรอคะ... )
"ถ้าไม่โง่ก็ควรจะรู้นะว่าเมื่อกี้ฉันพูดอะไรไป"
( ขอโทษค่ะ...เดี๋ยวชะเอมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ )
ตี้ด ! พี่ไฟนอลวางสายใครบางคนไว้ด้วยอารมณ์หงุดหงิดแล้วตวัดมองฉันที่ได้แต่นั้งนิ่งเงียบบนรถไม่ปริปากพูดอะไร พอโดนจ้องแบบนั้นฉันจึงรีบก้มหน้าหลบสายตาทันที
"วันนี้ฉันมีธุระ...ถ้าฉันไม่ถามอะไรก็อย่าเสอาะพูด"
"ธุระของพี่แล้วทำไมต้องลากหนูมาด้วยละคะ" ฉันถามกลับในทันควันธุระที่ว่านั้นคือมารับผู้หญิงไปเดทเนี้ยนะ...แล้วจะเอาฉันมาทำไมกัน ไม่รู้รึไงว่ามันอึดอัด
"เพราะมันเกี่ยวกับเธอเต็มๆไง"
"...." ถึงแม้จะไม่เข้าใจกับคำพูดของพี่ไฟนอลซักเท่าไหร่ แต่ฉันก็เลือกที่จะไม่ตอบโต้กลับเถียงไปก็เท่านั้นถ้าไม่หมดความอดทนจริงๆฉันจะเก็บแรงเอาไว้สู้กับคนป่าเถื่อนในวันข้างหน้าดีกว่า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! ไม่นานเสียงเคาะกระจกรถก็ดังขึ้น...พร้อมกับร่างของผู้หญิงหน้าตาคุ้นๆพอมองชัดๆฉันก็พอจะรู้ว่าเธอคือเพื่อนของพี่ดิสนี่ย์...ไม่น่าเชื่อว่าพี่ไฟนอลจะหากินไกล้ตัวขนาดนี้..
"เราจะไปเที่ยวไหนดีคะ.." พี่ชะเอมถามไม่นานสายตาก็มองสอดแทรกเข้ามาภายในรถที่พี่ไฟนอลลดกระจกลง นางมองฉันด้วยสายตาไม่ชอบใจที่ได้นั้งอยู่ข้างกายคนของตัวเอง
"ไม่ต้องถามมาก...ขึ้นรถ"
"ค่ะ" พี่ชะเอมขานรับในเวลาต่อมาประตูรถก็ถูกเปิดออกอย่างอัตโนมัติ ร่างสมส่วนที่พึ้งเรียนเสร็จในช่วงคํ่าเดินนวยนาดมายังเบาะหลังคับแคบ...
"เดี๋ยว...มานั้งข้างฉัน" นํ้าเสียงเรียบนิ่งเอ่ยขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาโบ้ยปากมาที่ของฉัน สายตาดุๆนั้นเหมือนจะออกคำสั่งด้วยสายตา พอเห็นแบบนั้นฉันจึงเปิดประตูลงจากรถ..
"หนูกลับเองดีกว่าค่ะ...พี่ไปเถอะ" ฉันบอกพี่ไฟนอลในตอนที่ลงมาแล้ว
"?" พี่ไฟนอลเลิกคิ้วมองเหมือนจะเริ่มไม่พอใจ แค่นั้นแหละฉันก็ยอมเดินขึ้นไปนั้งบนเบาะหลังอย่างจำใจ เพราะยังไงฉันกลับเองไม่เกินวันนี้ก็ต้องโดนลากกลับห้องเหมือนเดิมแถมจะหาเรื่องมารังแกฉันอีก ฉันไม่อยากทะเลาะกับใครบ่อยๆ แต่สำหรับคนนี้มันเลี่ยงไม่ได้จริงๆ..
"ไปส่งน้องไฟก่อนก็ได้นะ...เราค่อยไปด้วยกัน" พอขึ้นรถกันครบแล้วพี่ชะเอมก็พูดกัน หางตาเหลือบมองฉันผ่านกระจกหน้า...ในใจคงอยากจะถามเต็มทนว่าฉันเสอาะมาทำไม
"ใครบอกว่าฉันจะไปส่งยัยนี้จะไปกับเรา"
"อะไรนะคะ?" ไม่ใช่แค่พี่ชะเอมที่สงสัยและไม่เข้าใจ ฉันเองก็เหมือนกันว่าทำไมต้องลากฉันมาด้วย..
"ทำไม...มีปัญหาอะไร?" พี่ไฟนอลถามกลับแล้วสตาร์ทรถออกมาจากบริเวณมหาลัยด้วยความเร็วสูง โดยที่ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้เราจะไปไหนกัน...
"ปะ...ป้าวค่ะ" เธอตอบกลับเสียงตะกุกตะกัก
"ถ้าไม่มีก็ช่วยหุบปาก" เท่านั้นแหละพี่ชะเอมก็นั้งแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าคนป่าเถื่อนแบบนี้ทำไมพวกผู้หญิงถึงอยากเข้าหาอยากไกล้ชิดมากขนาดนั้น ทั้งที่มันหน้าอึดอัดและไม่เป็นตัวของตัวเอง...แต่ก็ทำได้แค่คิดและสงสัยเท่านั้นแหละคงหาคำตอบไม่ได้ ฉันเลยเลือกที่จะเงียบตลอดทางเหม่อมองภาพบรรยากาศข้างกายแทน...
.
.
.
ห้างสรรพสินค้า...
หลังจากที่นั้งไร้วิญญาณอยู่หน้าโรงหนังมาเกือบชั่วโมงฉันก็ตัดสินใจหอบถุงเสื้อผ้ามากมายของพี่ชะเอมที่ไฟนอลเป็นคนซื้อให้เดินมายังร้านต่างๆเพื่อฆ่าเวลารอหนังฉายจบ อยากหนีกลับก่อนแต่กลับไปฉันก็หนีไม่พ้นอยู่ดี สู้ทนๆอยู่ไปก่อนก็แล้วกัน...แล้วตอนนี้ฉันก็หิวเอาซะมากๆด้วยตังก็ไม่เหลือซักบาทอยากร้องให้จริงๆเลย
"มาโผล่หัวทำไมตรงนี้?" แต่แล้วเสียงอันคุ้นหูของใครบางคนก็ดังขึ้นอยู่ข้างหลัง ฉันจึงค่อยๆหันกลับไปมองก็สบตาเข้ากับพี่ไฟนอลที่ยืนกอดอกหน้าบึ้งตึงอยู่
"หนูแค่มาเดินเล่นฆ่าเวลาค่ะ"
"อย่าให้รู้ว่าคิดจะหนีฉันอีก"
"หนูไม่คิดสั้นขนาดนั้นหรอก...ขี้เกียจจะมีปัญหากับพี่แล้วปวดหัว"
"เจียมตัวแบบนี้ก็ดี"
หมับ ! พูดจบมือหนาก็จับที่ข้อมือฉันเอาไว้ ก่อนที่นิ้งทั้งห้าจะค่อยๆสอดเข้ามาระหว่างนิ้วฉันแล้วจับเอาไว้แน่น...ท่าทางแบบนั้นทำให้ฉันถือของไม่ถนัด...และรู้สึกแปลกๆเพราะปกติพี่ไฟนอลไม่จับมือฉันแบบนี้
"พี่ไปดูหนังให้จบเถอะ...หนูจะเดินเล่นรอแถวๆนี้" ฉันบอกออกไปเมื่อโดนคนตัวโตพาเดินกลับไปที่โรงหนังเหมือนเดิม
"ใครบอกว่าฉันจะกลับเข้าไปดูอีก"
"เดี๋ยวนะ...หนูไม่เข้าใจ"
"ไม่ต้องพูดมาก...หุปปากแล้วเงียบไว้" สิ้นเสียงดุๆนั้นฉันก็รีบรูดซิบปากเงียบ แล้วจู่ๆสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างของพี่ชะเอมเดินออกมาพร้อมกวาดสายตาไปอีกทาง
พรึบ ! ก่อนที่พี่ไฟนอลจะจับร่างฉันมาหลบตรงมุมเมาใหญ่แล้วแอบมองเป็นระยะๆ เหมือนหลบพี่ชะเอมยังไงยังงั้น
เอี๊อด...!
"เสี่ยกลับมาเอาของหรอคะ.."
":)"
"ฟ...ไฟนอล?!" เปิดประตูออกมาไม่ทันไรชะเอมก็เตรียมจะปิดอีกครั้งเพราะกลัวความลับที่ตัวเองเป็นเด็กเสี่ยแตกแต่กลับโดนมือหนาคว้าและแทรกตัวเข้ามาภายในอย่างถือวิสาสะพร้อมกับลากคนตัวเล็กข้างกายเข้ามาด้วย ร่างหนายืนปิดทางประตูเอาไว้
"ไง...ความลับแตกจนได้นะ"
"ไฟทำแบบนี้ทำไม แล้วยัยนี้เกี่ยวอะไรด้วย เอมไม่เข้าใจ" ชะเอมเกาะผ้าเช็ดตัวเอาไว้แน่นแล้วถอยไปชิดกับผนังห้อง เธอเสียหน้าจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี
"แล้วใครใช้ให้เธอรู้ความลับระหว่างไอ้แทนกับยัยดิสนี่ย์เพื่อนเธอล่ะ?" ไฟนอลย้อนกลับ ทำเอาลูกพีชที่ได้ยินประโยคเมื่อกี้หัวใจหล่นวูบอย่างห้ามไม่ได้กับเรื่องที่ไม่เคยรู้มาตลอด..
"เอมไม่รู้เรื่อง"
"งั้นเรื่องคลิปที่มีเสี่ยเดินออกมาจากห้องเธอเมื่อกี้ฉันก็คงไม่รู้เรื่อง" ไฟนอลกระตุกยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ
"ต้องการอะไรกันแน่?"
"เล่าความลับระหว่างเพื่อนเธอกับไอ้แทนมาสิ เอาให้หมดว่ามันเคยทำอะไรกันบ้าง"
"ถ้าเล่าแล้วจะลบคลิปออกใช่ไหม"
"อยู่ที่ว่าฉันจะพอใจ" บทสนทนาของทั้งสองทำให้ลูกพีชพอจะเดาทุกอย่างออก สิ่งที่สงสัยมาตลอดว่าดิสนีย์คอยมาหาเรื่องอยู่เรื่อยๆมันกระจ่างแล้วที่แท้เธอก็โดนหลอกมาตลอด...โดนหลอกจนกลายเป็นคนโง่ที่ไม่รู้อะไร ยิ่งคิดขอบตามันก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้มารู้ความจริงทีหลังมันเจ็บกว่าตอนรู้ตอนที่คบกันซะอีก..เธอไม่ได้ร้องให้เพราะโดนหลอกแต่ร้องให้เพราะเกลียดตัวเองที่ไม่เคยรู้อะไรเลย..
"สองคนนั้น.."
"พอเถอะค่ะ...หนูรู้แล้ว" ใบหน้าหวานก้มหงุดแล้วรีบวิ่งออกมาจากห้องอย่างรวดเร็วพร้อมกับหยดนํ้าตาที่กลั้นไม่อยู่...ส่งผลให้ไฟนอลที่เห็นท่าทางไม่โอเคของลูกพีชวิ่งตามออกมาติดๆจนเธอวิ่งมาหยุดยังทางหนีไฟเพื่อจะร้องให้แล้วร่างกายมันก็อ่อนแรงลงก่อนที่ท่อนแขนของใครบางคนจะร้บเอาไว้ได้ทันพอดี.. มือหนาจับใบหน้าหวานซุกเข้ากับแผงอกกว้างแล้วโอบกอดคนตัวเล็กที่ร้องให้ไม่หยุด..
"รู้ความจริงก็ควรจะฉลาดได้แล้วนะ"
"ฮึก...หนูมันโง่เอง"
"เออโง่...มีคนชอบจะตายห่าแล้วยังไม่รู้ตัวอีก"
.
.
.
บอกขนาดนี้น้องคงรู้ตัวแล้วแหละ
Next..
"ก็เพราะว่าเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ฉันอยากมอบตำแหน่งแม่ของลูกให้.."
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผิดที่รัก