ผิดที่รัก นิยาย บท 27

EP 27

"...."

"พี่แทนไปไหนนีโม่..." ลูกพีชพรํ่าเพ้อออกมาราวกับคนที่ไร้สติเธอไม่รับรู้ด้วยซํ้าว่าคำพูดของตัวเองทำให้ใครอีกคนรู้สึกน้อยเนื้อตํ่าใจ ภายในใจมันกลัวขึ้นมาอย่างไม่ถูก กลัวว่าลูกพีชจะกลับไปหาแทนไท..

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"

"คิดถึงจะแย่แล้ว.."

"มันจบแล้วนะลูกพีชแกอย่าย้อนกลับไปที่เดิมเลย ยังไงมันก็จบแบบเดิม"

"...."

"อยู่กับปัจจุบันแล้วคิดถึงในอนาคตนะ...คิดซะว่าฟ้าไม่ได้ให้แกเกิดมาคู่กับพี่แทน...วันข้างหน้าฉันเชื่อว่ายังไงคนดีๆอย่างแกก็ต้องเจอคนที่เหมาะสม...ผ่านมันไปให้ได้นะลูกพีช...เข้มแข็งไว้.."

ยิ่งได้ยินคำพูดของนีโม่ร่างเล็กก็สะอื้นขึ้นมาอีกครั้ง ภาพของหญิงสาวที่เจ็บปวดทรมานเจียนจะขาดใจตรงหน้า ยิ่งตอกยํ้าว่าลูกพีชรักแทนไทมากขนาดไหน ไฟนอลจึงตัดสินใจหันหลังแล้วเดินห่างออกมาจากที่ตรงนั้นอย่างเชื่องช้าราวกับการมาครั้งนี้มันไร้ตัวตน...

หลายนาทีต่อมา...

[ ลูกพีช ]

"ฉันว่าวันนี้แกคงเรียนไม่ไหว...นอนในห้องพยาบาลไปก่อนก็แล้วกันนะ" นีโม่บอกฉันด้วยนํ้าเสียงเป็นห่วง หลังจากที่ผ่านการร้องให้อย่างหนักมาฉันก็รู้สึกปวดหัวยังไงไม่รู้สงสัยพักผ่อนน้อยแหละมั้ง...

"อื้อ...ฝากจดเลคเชอร์ด้วย"

"ไม่ต้องห่วงสบายมาก..แกพักผ่อนเยอะๆก็พอไม่ต้องคิดอะไรร่างกายยิ่งอ่อนแออยู่"

"รู้แล้ว...รีบไปเลยเดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทัน"

"เลิกเรียนเจอกัน"

"...." ฉันพยักหน้าตอบแล้วพลิกตัวนอนตะแคง รับปากไปงั้นแหละลับหลังนีโม่ฉันก็แอบร้องให้เหมือนเดิมใครจะไปเข้มแข็งในเวลาแบบนี้ได้...แค่ความคิดถึงฉันยังห้ามไม่ได้เลย..

"ไม่ไหวก็เสือกมาเรียน.."

"มึงพูดคำนี้กี่ครั้งแล้ว?"

"พรุ่งนี้ไม่ต้องเสอาะมา...ถ้ามาแล้วมานอนในห้องพยาบาลแบบนี้.."

เสียงอันคุ้นหูของใครบางคนพูดขึ้นกับเพื่อนในขณะที่เดินเข้ามาในห้องพยาบาลและเสียงนั้นฉันก็รู้ดีว่ามันคือเสียงของใคร...หายไปหนึ่งอาทิตย์แล้วบังเอิญมาเจอกันอยู่ในห้องพยาบาลแบบนี้หน่ะหรอ...ฟ้าเล่นตลกกับฉันเกินไปไหม..

"มึงกลับไปได้แล้ว...กูจะนอน"

"จะนอนหรือแอบร้องให้?"

"ไม่เสือก.."

"หึ.."

เสียงพี่บาสเค้นยิ้มแล้วเดินออกจากห้องพยาบาลไป ทำให้ตอนนี้ในห้องเหลือแค่เราเพียงสองคน คนอื่นๆต่างเข้าเรียนกันหมดคนดูแลจะเข้ามาทำงานในห้องนี้แค่ช่วงเช้า พักเที่ยง และเลิกเรียน...แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกกลัวแปลกๆกลัวว่าพี่แทนจะเดินมานอนข้างเตียงฉัน..

ฟึบ..!

และแล้วมันก็เป็นอย่างที่คิดไม่มีผิด...พี่แทนทิ้งตัวลงนอนเตียงข้างๆกัน ฉันจึงตัดสินใจเอาผ้าห่มขึ้นคลุมโปงแล้วพลิกตัวหันกลับไปแอบมอง...ก็พบแผ่นหลังกว้างที่นอนหันหลังให้

อยากเข้าไปกอดจัง...แต่คงทำได้แค่คิด

"แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วหรอคะ...เด็กจริงๆเลย"

"พี่ไม่ชอบนิ...แต่เพื่อลูกพีชพี่ก็ยอมทุกอย่าง"

"แล้วนี้หายเวียนหัวรึยังคะ...เดี๋ยวเรากลับกันเลยก็ได้นะ"

"ได้ไง...ลูกพีชพึ่งเล่นได้อย่างเดียวเองพี่ไหว"

"งั้นเดี๋ยวรอตรงนี้นะคะ...ลูกพีชจะหาอะไรมาให้กิน"

"ครับ.."

"แค่เริ่มก็หน้ากลัวแล้วลูกพีช.."

"ท้าทายไงคะ.."

"แต่มันก็หน้ากลัวเกินไปนะบางที"

"คิดไปเองทั้งนั้นเลย"

พี่แทนจะรู้บ้างไหม...ว่าการไม่มีพี่มันหน้ากลัวกว่าทุกอย่างในชีวิตเลย..

เสียงของพี่แทนในตอนที่มีความสุขด้วยกันมันยังแทรกเข้ามาในความคิดไม่หยุด...แล้วจู่ๆขอบตามันก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา...ฉันจึงพลิกร่างหันหลังเช่นเดิมแล้วปิดเปลือกตาไล่หยดนํ้าเม็ดโตให้ไหลออกมาเป็นครั้งสุดท้าย...

[ END.. ]

.

.

.

18.30 AM.

สนามบาส...

พรึบ !

ฟิ้ว..