ผิดที่รัก นิยาย บท 27
สรุปบท ตอนที่ 27 กลัวเธอกลับไป: ผิดที่รัก
สรุปเนื้อหา ตอนที่ 27 กลัวเธอกลับไป – ผิดที่รัก โดย So Nonny
บท ตอนที่ 27 กลัวเธอกลับไป ของ ผิดที่รัก ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย So Nonny อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
EP 27
"...."
"พี่แทนไปไหนนีโม่..." ลูกพีชพรํ่าเพ้อออกมาราวกับคนที่ไร้สติเธอไม่รับรู้ด้วยซํ้าว่าคำพูดของตัวเองทำให้ใครอีกคนรู้สึกน้อยเนื้อตํ่าใจ ภายในใจมันกลัวขึ้นมาอย่างไม่ถูก กลัวว่าลูกพีชจะกลับไปหาแทนไท..
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"คิดถึงจะแย่แล้ว.."
"มันจบแล้วนะลูกพีชแกอย่าย้อนกลับไปที่เดิมเลย ยังไงมันก็จบแบบเดิม"
"...."
"อยู่กับปัจจุบันแล้วคิดถึงในอนาคตนะ...คิดซะว่าฟ้าไม่ได้ให้แกเกิดมาคู่กับพี่แทน...วันข้างหน้าฉันเชื่อว่ายังไงคนดีๆอย่างแกก็ต้องเจอคนที่เหมาะสม...ผ่านมันไปให้ได้นะลูกพีช...เข้มแข็งไว้.."
ยิ่งได้ยินคำพูดของนีโม่ร่างเล็กก็สะอื้นขึ้นมาอีกครั้ง ภาพของหญิงสาวที่เจ็บปวดทรมานเจียนจะขาดใจตรงหน้า ยิ่งตอกยํ้าว่าลูกพีชรักแทนไทมากขนาดไหน ไฟนอลจึงตัดสินใจหันหลังแล้วเดินห่างออกมาจากที่ตรงนั้นอย่างเชื่องช้าราวกับการมาครั้งนี้มันไร้ตัวตน...
หลายนาทีต่อมา...
[ ลูกพีช ]
"ฉันว่าวันนี้แกคงเรียนไม่ไหว...นอนในห้องพยาบาลไปก่อนก็แล้วกันนะ" นีโม่บอกฉันด้วยนํ้าเสียงเป็นห่วง หลังจากที่ผ่านการร้องให้อย่างหนักมาฉันก็รู้สึกปวดหัวยังไงไม่รู้สงสัยพักผ่อนน้อยแหละมั้ง...
"อื้อ...ฝากจดเลคเชอร์ด้วย"
"ไม่ต้องห่วงสบายมาก..แกพักผ่อนเยอะๆก็พอไม่ต้องคิดอะไรร่างกายยิ่งอ่อนแออยู่"
"รู้แล้ว...รีบไปเลยเดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทัน"
"เลิกเรียนเจอกัน"
"...." ฉันพยักหน้าตอบแล้วพลิกตัวนอนตะแคง รับปากไปงั้นแหละลับหลังนีโม่ฉันก็แอบร้องให้เหมือนเดิมใครจะไปเข้มแข็งในเวลาแบบนี้ได้...แค่ความคิดถึงฉันยังห้ามไม่ได้เลย..
"ไม่ไหวก็เสือกมาเรียน.."
"มึงพูดคำนี้กี่ครั้งแล้ว?"
"พรุ่งนี้ไม่ต้องเสอาะมา...ถ้ามาแล้วมานอนในห้องพยาบาลแบบนี้.."
เสียงอันคุ้นหูของใครบางคนพูดขึ้นกับเพื่อนในขณะที่เดินเข้ามาในห้องพยาบาลและเสียงนั้นฉันก็รู้ดีว่ามันคือเสียงของใคร...หายไปหนึ่งอาทิตย์แล้วบังเอิญมาเจอกันอยู่ในห้องพยาบาลแบบนี้หน่ะหรอ...ฟ้าเล่นตลกกับฉันเกินไปไหม..
"มึงกลับไปได้แล้ว...กูจะนอน"
"จะนอนหรือแอบร้องให้?"
"ไม่เสือก.."
"หึ.."
เสียงพี่บาสเค้นยิ้มแล้วเดินออกจากห้องพยาบาลไป ทำให้ตอนนี้ในห้องเหลือแค่เราเพียงสองคน คนอื่นๆต่างเข้าเรียนกันหมดคนดูแลจะเข้ามาทำงานในห้องนี้แค่ช่วงเช้า พักเที่ยง และเลิกเรียน...แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกกลัวแปลกๆกลัวว่าพี่แทนจะเดินมานอนข้างเตียงฉัน..
ฟึบ..!
และแล้วมันก็เป็นอย่างที่คิดไม่มีผิด...พี่แทนทิ้งตัวลงนอนเตียงข้างๆกัน ฉันจึงตัดสินใจเอาผ้าห่มขึ้นคลุมโปงแล้วพลิกตัวหันกลับไปแอบมอง...ก็พบแผ่นหลังกว้างที่นอนหันหลังให้
อยากเข้าไปกอดจัง...แต่คงทำได้แค่คิด
"แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วหรอคะ...เด็กจริงๆเลย"
"พี่ไม่ชอบนิ...แต่เพื่อลูกพีชพี่ก็ยอมทุกอย่าง"
"แล้วนี้หายเวียนหัวรึยังคะ...เดี๋ยวเรากลับกันเลยก็ได้นะ"
"ได้ไง...ลูกพีชพึ่งเล่นได้อย่างเดียวเองพี่ไหว"
"งั้นเดี๋ยวรอตรงนี้นะคะ...ลูกพีชจะหาอะไรมาให้กิน"
"ครับ.."
"แค่เริ่มก็หน้ากลัวแล้วลูกพีช.."
"ท้าทายไงคะ.."
"แต่มันก็หน้ากลัวเกินไปนะบางที"
"คิดไปเองทั้งนั้นเลย"
พี่แทนจะรู้บ้างไหม...ว่าการไม่มีพี่มันหน้ากลัวกว่าทุกอย่างในชีวิตเลย..
เสียงของพี่แทนในตอนที่มีความสุขด้วยกันมันยังแทรกเข้ามาในความคิดไม่หยุด...แล้วจู่ๆขอบตามันก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา...ฉันจึงพลิกร่างหันหลังเช่นเดิมแล้วปิดเปลือกตาไล่หยดนํ้าเม็ดโตให้ไหลออกมาเป็นครั้งสุดท้าย...
[ END.. ]
.
.
.
18.30 AM.
สนามบาส...
พรึบ !
ฟิ้ว..
หมับ !
"?"
"ฝากบอกมันด้วยนะ...ได้แล้วกูไม่เอาคืน" พูดจบไฟนอลก็สะบัดมือออกแล้วเดินล้วงถุงกางเกงผ่านร่างของบาสออกมา...ยิ่งได้เห็นลูกพีชโหยหาแทนไทมากเท่าไหร่ชายหนุ่มยิ่งต้องสั่งสอนเธอให้จำมากเท่านั้นว่าไม่ควรคิดถึงผู้ชายคนอื่นโดยเฉพาะแทนไท..
คณะสถาปัต...
"ลูกพีช...รอนานไหม ฉันขอโทษนะ" นีโม่บอกเพื่อนพร้อมกับเหลือบมองนาฬิกาข้อมือด้วยท่าทางเร่งรีบเพราะวันนี้เรียนยาวจนถึงช่วงเย็น...แถมอาจารย์ที่เธอกำลังติดเอฟยังไปโผล่อยู่คณะอื่นเหตุผลเพราะไปเคลียร์งานช่วยเพื่อนต่างคณะ เธอเลยพลอยลำบากไปด้วย ด้วยการต้องตามมาเอางานอยู่สถาปัต...
"ไปกันดีกว่า...เดี๋ยวไม่ทันรถรอบสุดท้าย" ลูกพีชตอบกลับเสียงแผ่ว ดวงตากลมโตกวาดมองรอบๆหวาดระแวงว่าไฟนอลจะตามมา ที่จริงก็ไม่ได้อยากมาที่นี้ซักเท่าไหร่แต่มันก็ไม่มีทางเลือก..
"แกโอเคหรอ...ไม่ได้เจอใช่ไหม"
"อื้อ...ฉันโอเค" เธอพูดตัดบทขึ้นมา ที่จริงเรื่องวันนี้ในห้องพยาบาลเธอยังไม่ได้เล่าให้นีโม่ฟังด้วยซํ้า...นอนตื่นขึ้นมาช่วงบ่ายก็ไม่เห็นแทนไทแล้วหญิงสาวจึงตัดสินใจเข้าเรียนภาคบ่าย
"ป่ะ...งั้นกลับกัน" สองสาวจูงมือกันเดินออกมาจากตึกสถาปัต แต่ทวาเดินมาถึงหน้าคณะลูกพีชก็พาร่างตัวเองหลบไปอยู่หลังนีโม่กระทันหัน..เพราะเจอกับใครบางคนเข้า
ไฟนอลที่ยืนสูบบุหรี่พิงกับประตูรถปอเช่ร์คันหรูเหลือบมองลูกพีชด้วยแววตาหงุดหงิดที่ทำเหมือนไม่อยากมากับเขานักแถมยังมาโผล่อยู่คณะของแทนไท...ยิ่งเพิ่มความโมโหให้ชายหนุ่มอีกเท่าตัว..ก่อนที่มือหนาจะโยนมวลบุหรี่ทิ้งแล้วใช้เท้าบดขยี้จนเละ ก่อนจะเดินดุ่มๆเข้ามากระชากคนตัวเล็กมาหาตัวเองอย่างเอาแต่ใช้..
หมับ !
"ขึ้นรถ.."
"พี่ไฟนอลหนูเจ็บ.." รังสีอำมหิตจากคนข้างกายที่ลากเธอขึ้นรถทำให้ลูกพีชรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาร่างกายเริ่มสั่นเทาดวงตากลมโตเหลือบมองนีโม่ทีมีท่าทีจะเดินเข้ามาช่วย แต่กลับโดนแววตาเหี้ยมเกรียมของไฟนอลตวัดมองทำให้หญิงสาวถอยกลับแทบไม่ทัน...พอขึ้นมานั้งบนรถด้วยกันมือหนาก็คว้าหมับเข้าที่คางมนแล้วออกแรงบดขยี้จนความเจ็บเข้าเล่นงานลูกพีช..
"คิดถึงมันมากจนต้องมาโผล่หัวอยู่ที่นี้?"
"อึก...หนูไม่ได้มาหาใครทั้งนั้น" ลูกพีชพยายามเค้นเสียงตอบกลับไป..
"คิดว่าฉันโง่มาก?"
"แล้วถ้าหนูจะคิดถึงพี่แทน...มันผิดตรงไหนคะ.."
"มันผิดตรงที่ตอนนี้เธอเป็นของฉันคนเดียวไง!"
.
.
.
กลัวน้องไม่ลืมคนเก่าหน่ะสิ?
Next...
"ไง...ความลับแตกจนได้นะ"
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผิดที่รัก