ผิดที่รัก นิยาย บท 26

EP 26

"โดยไม่สนว่าใครจะเจ็บบ้างหน่ะหรอคะ?"

"ใช่...อยากได้คือต้องได้" พูดจบก็ยื่นจมูกมาคลอเคลียร์กับซอกคอฉันแล้วขบเม้มเบาๆจนร่างกายมันร้อนวูบวามขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก "ได้แล้วก็ไม่มีวันยอมปล่อยไปไหนด้วย.."

ก่อนจะกระซิบคำพูดที่ทำให้หัวใจฉันมันหล่นไปอยู่ตาตุ่ม...รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนล่ามให้อยู่ในโลกของพี่ไฟนอล...ไม่มีวันหนีพ้นยังไงยังงั้น.. และถ้ามันเป็นแบบนั้นขึ้นมาจริงๆละก็ฉันจะทำอะไรได้นอกจากทนอยู่แบบจำใจต่อไป...ยิ่งคิดก็เหมือนจะร้องให้ออกมาอีกครั้ง...แต่ก็ต้องหลับตากลั้นเอาไว้มือที่พยายามดันแผงอกกว้างออกก็อ่อนปวกเปียกลงกับที่

"แล้วก็ทำตัวให้ดีด้วย ถ้าไม่อยากโดนล่ามอีก.." พูดจบก็ผละออกจากร่างฉัน แล้วเดินไปหยิบซองบุหรี่พร้อมกับทิ้งตัวนั้งลงบนโซฟาในมือมีโทรศัพท์ของฉันที่ไกล้จะพังเต็มทน เห็นแบบนั้นฉันจึงตัดสินใจทิ้งตัวล้มนอนบนเตียงด้วยใบหน้าบูดบึ้งขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาเหมือนจะร้องให้อยู่ตลอดเวลา..

[ END.. ]

( หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถให้บริการได้ในขณะนี้...กรุณาทำรายการไหม่ในอีกซักครู่ค่ะ... )

"ทำไมปิดเครื่อง แกอยู่ไหนอ่ะลูกพีช" นีโม่บ่นออกมากับตัวเองด้วยความเป็นห่วงเพื่อน เธอติดต่อลูกพีชไม่ได้มาหนึ่งคืนแล้วกำลังจะเข้าวันที่สองแล้วด้วย ไปเรียนวันนี้ก็ไม่เห็นลูกพีชที่คณะ อาการร้อนลุ่มใจทำให้หญิงสาวตัดสินใจเดินออกมาจากห้องแล้วมุ้งหน้าไปหาแทนไทที่ห้องพักของชายหนุ่มแทนในเวลาไม่กี่นาที..

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

"พี่แทนอยู่ไหมคะ.."

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! มือเล็กเคาะอีกครั้งแล้วแนบหูเข้ากับบานประตูอย่างใจจดใจจ่อ..

แกร๊ก !

"อ๊ะ..!?"

ปึก !

"?" ในขณะที่เธอรอสัญญาณจากคนข้างในประตูห้องก็เปิดออก จนร่างเล็กเซเข้าไปชนกับอกแกร่งนีโม่พาร่างตัวเองถอยออกแล้วเงยหน้ามองก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบิกกว้างด้วยความตกใจ...เมื่อคนที่มาเปิดไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นบาสคนที่เธอไม่ชอบหน้ามากที่สุด

"พ...พี่มาอยู่ที่ห้องพี่แทนได้ยังไง"

"ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอ...ว่าโผล่หัวมาหาไอ้แทนทำไม?" บาสเลิกคิ้วถาม ร่างหนายังคงยืนบังประตูเอาไว้ไม่ปล่อยให้นีโม่เข้าไปง่ายๆ แต่คนตัวเล็กกลับสอดส่ายสายตาเข้าไปข้างในก็พบกับขวดเหล้ากระจัดกระจายเต็มห้อง ไหนจะคนตรงหน้าที่ตัวมีกลิ่นเหล้าอ่อนๆปนกลิ่นบุหรี่

"หนูมีเรื่องสำคัญจะคุยกับพี่แทนค่ะ กรุณาหลีกทางด้วย"

"ไสหัวกลับไปเถอะ ไอ้แทนมันคงไม่มีอารมณ์มาคุยกับเธอตอนนี้"

"แต่เรื่องนี้มันสำคัญ หนูขอเวลาแค่แปปเดียว"

"เรื่องอะไร?"

"หนูไม่จำเป็นต้องบอกพี่ค่ะ"

"ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเปิดประตูให้เธอ"

"เดี๋ยวค่ะ!"

หมับ ! ก่อนที่บาสจะปิดประตูมือบางก็ยื่นเข้าไปจับท่อนแขนใหญ่เอาไว้ ชายหนุ่มปรายตามองเธอเล็กด้วยด้วยความนึกรำคานก่อนจะสะบัดออกอย่างแรง

"เรื่องลูกพีช...หนูติดต่อลูกพีชไม่ได้หนูแค่อยากถามพี่แทนว่าพอจะติดต่อลูกพีชได้บ้างไหม...หนูเป็นห่วงเพื่อนหวังว่าพี่คงเข้าใจนะคะ"

"ไอ้แทนมันคงติดต่อกับเพื่อนเธอไม่ได้อีกต่อไปแล้ว...อย่ามาถามอะไรมันเลย"

"หมายความว่ายังไง.."

"มันไม่ใช่เรื่องของฉันที่ต้องเล่า อยากรู้อะไรก็ไปหาคำตอบเอา"

ปั้ง ! บาสพูดจาไม่สะทกสะท้านอะไรแล้วปิดประตูอัดหน้าเธอ ทิ้งความสงสัยให้กับนีโม่เป็นอย่างมาก ส่วนคนที่มาแล้วไม่ได้คำตอบอะไรแถมยังได้คำถามเพิ่มหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย มือเรียวล้วงหยิบมือถือขึ้นมาต่อสายหาลูกพีชอีกครั้งแต่ไม่มีการตอบกลับเหมือนเดิม..

"....ใคร?" แทนไทที่นอนซมอยู่บนโซฟามาหลายชั่วโมงต่อกันเค้นเสียงถามออกไป ข้างกายมีขวดเหล้านอนกลิ้งอยู่ ตอนนี้สภาพของชายหนุ่มเมาเหมือนหมาสภาพดูไม่ได้ มีบาสคอยเป็นที่ระบายตลอด

"เพื่อนลูกพีช.."

"...."

"ยัยนั้นบอกติดต่อลูกพีชไม่ได้"

"มันทำอะไรลูกพีชว่ะ...อึก" ยิ่งได้ยินชื่อของอดีตแฟนสาวใจมันก็หน่วงขึ้นมา กลัวว่าลูกพีชจะโดนไฟนอลทำร้ายอยากไปปกป้องก็ทำได้แค่คิด เป็นห่วงก็ทำได้แค่เก็บไว้ในใจแล้วร้องให้ออกมา

"...."

"กูเป็นห่วงจะตายอยู่แล้ว...ฮึก" บาสปรายตามองเพื่อนด้วยแววตาสงสาร เขาเข้าใจความรู้สึกของแทนไทดีว่าตอนนี้มันเจ็บปวดแค่ไหน แต่ทางออกนี้มันคงจะดีที่สุดแล้วสำหรับแทนไท เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุผลมันจะมีมากกว่านี้รึป้าว...แต่มันคงมากพอที่ทำให้แทนไทบอกเลิกกับลูกพีชทั้งที่ยังรักอยู่

1 สัปดาห์ต่อมา...

@MMU.

หมับ ! นีโม่ที่คอยใจจดใจจ่อมองเพื่อนสาวโอบกอดลูกพีชแน่น เธอไม่มีความสุขเอาซะเลยที่เห็นลูกพีชเป็นแบบนี้สงสารเธอจับใจ..

"...ฮึก" ลูกพีชที่โดนกอดปลอบซบหน้าเข้ากับไหล่ของนีโม่ช่วงเวลาที่ผ่านมาวันนี้เป็นวันแรกที่เธอได้ร้องให้ออกมาแบบไม่ต้องแอบเหมือนทุกครั้งที่อยู่กับไฟนอล...

"ร้องให้ออกมาให้มันหมดเลยนะลูกพีช...ฉันรู้ว่าแกอึดอัดมากที่อยู่กับพี่ไฟนอล.."

"เมื่อไหร่มันจะจบซักที..."

"ซักวันลูกพีช...มันต้องมีวันที่แกมีความสุข" เธอถามตัวเองอยู่ซํ้าๆว่ามันจะจบตอนไหน เมื่อไหร่ไฟนอลจะหยุดผูกมัดเธอกับตัวเอง สิ่งที่เขาพูดหรือแสดงออกมันป่าเถื่อนตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้...

"...แล้วเมื่อไหร่นีโม่...ฮึก" ร่างเล็กสะอื้นตัวโยน ใบหน้าหวานเปียกชุ่ม ทุกวันที่แบกร่างกายเหนื่อยล้ามาเรียนก็เพราะต้องการอยากเจอใครบางคนแต่กลับไม่เจอแม้แต่เงา...จนเธอต้องแอบออกจากห้องเรียนมาร้องให้อยู่บ่อยๆ

"วันที่แกลืมคนนั้นได้.."

"ฉันลืมไม่ได้นีโม่..." ลูกพีชตอบเสียงสั่นเครือ...ภาพตอนอยู่ด้วยกันมันย้อนเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ ยิ่งคิดก็เหมือนหัวใจมันถูกบีบรัดจนปวดหน่วงไปหมด นํ้าตาไหลออกมาเป็นทางยาวตามพวงแก้มเนียนใส..

"แกคิดถึงพี่แทนอยู่ใช่มั้ย..."

"อื้อ.."

"...."

"ฉันคิดถึงเขาจะแย่อยู่แล้ว.."

"?!" คำพูดของลูกพีชทำให้ใครอีกคนที่ตั้งใจมาหาถึงคณะหน้าชาวาบขึ้นมาราวกับถูกฟาด ไฟนอลกำหมัดแน่นตัวสั่นเทาเขาไม่ได้โกรธแค่รู้สึกน้อยใจที่คนในใจของลูกพีชไม่เคยเป็นเขาบ้าง..

.

.

.

สถานการณ์นี้ใครเจ็บสุด

Next..

"ฝากบอกมันด้วยนะ...ได้แล้วกูไม่เอาคืน"