ผิดที่รัก นิยาย บท 29

EP 29

ลูกพีชที่มัวแต่ร้องให้หยุดชะงักแล้วช้อนดวงตากลมโตที่เอ่อคลอด้วยหยาดนํ้าตามองใบหน้าหล่อเหลาเธอกระพริบตาปริบๆไม่อยากเชื่อหูตัวเอง มือบางยกมือขึ้นเช็ดนํ้าตาออกลวกๆ แล้วซบหน้าลงที่อกแกร่งอีกครั้ง

"พี่...หมายความว่ายังไงคะ"

"ก็ชอบไง...ถามเหี้ยไรมากมาย"

"ชอบหนู.."

ลูกพีชทวนด้วยนํ้าเสียงแผ่วเบาและมีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมา ใบหูที่แนบกับอกแกร่งสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นแรงราวกลับจะกระเด้งกระดอนออกมาก็พอจะรู้แล้วว่าไฟนอลบอกชอบตัวเองจริงๆ

"ที่พี่ทำทุกอย่างไม่ใช่ต้องการเอาคืนพี่แทนงั้นหรอคะ?"

"ถ้าฉันต้องการเอาคืนมันจริงๆ...แค่เอาเธอแล้วทิ้งมันก็เจ็บเจียนตายแล้ว"

"....."

"แต่ที่ทำไปทั้งหมดเพราะต้องการเป็นมากกว่านี้ไง.."

การที่โดนบอกชอบแบบไม่ทันตั้งตัวทำให้ลูกพีชตั้งหลักไม่ทัน อารมณ์เสียใจเมื่อกี้มีความแปลกใจแทรกเข้ามาเพิ่ม แปลกใจเพราะอะไรไฟนอลถึงชอบเธอ ทั้งที่มีผู้หญิงเยอะแยะรอต่อคิวอยากเป็นคนนั้นของชายหนุ่ม..

"แล้วที่เป็นอยู่ตอนนี้ยังไม่มากพอหรอคะ.."

"เธอเป็นคนบอกไม่ใช่หรอว่าฉันได้แค่ตัว"

"...." พูดจบมือหนาก็ผลักศรีษะทุยออกแล้วใช้ปลายนิ้วเชยคางมนขึ้นมาสบตา

"แต่ฉันอยากได้ใจเธอด้วย.." สิ้นเสียงไฟนอลก็ยื่นใบหน้าเข้ามาไกล้ๆกับใบหน้าหวานแล้วประกบจูบเธอมือหนาเลื่อนมากดท้ายทอยลูกพีชลงแล้วสอดลิ้นเข้าไปความหาความหวานพร้อมกับกดจูบเบาๆเป็นจังหวะ สัมผัสรสจูบที่ไม่เคยได้รับมาก่อนส่งผลให้ร่างกายมันอ่อนปวกเปียกจนต้องกวาดแขนโอบกอดคอชายหนุ่มเอาไว้ ริมฝีปากเผยอตอบรับอย่างลืมตัว ทั้งสองพรํ่าจูบกันนานเกือบนาทีลูกพีชก็เป็นฝ่ายผละใบหน้าออกแล้วหอบหายใจเฮือกใหญ่..

"มีฉันอยู่ก็เลิกคิดถึงมัน อย่าพูดถึงมันอีก เข้าใจที่พูดไหม?"

"อื้อ.." ลูกพีชตอบเพียงเท่านั้น เธอจะพยายามลืมผู้ชายอย่างแทนไทให้ได้ มันคงไม่ได้ยากเกินความสามารถแต่มันคงใช้เวลาอีกหน่อย

"หึ...ทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน" ไฟนอลเค้นยิ้มออกมาแล้วผลักหัวเธอไปหนึ่งที ก่อนจะจับมือเรียวเอาไว้ ลูกพีชที่กำลังเก็บอาการไว้ด้วยใบหน้างองํ้าเหลือบมองการกระทำของไฟนอลเพียงครู่เดียวก็ยอมเดินตามคนตัวโตออกมาจากทางหนีไฟมันทำตัวไม่ถูกที่จู่ๆมีคนมาบอกชอบแบบนี้แถมยังโดนจูบ...แต่มันก็มีความรู้สึกหนึ่งเหมือนใบหน้าจะเห่อร้อนขี้นมาแปลกๆ..

ระหว่างทาง...

[ ลูกพีช ]

ตอนนี้ฉันยอมรับว่าทำตัวไม่ถูกพี่ไฟนอลชอบฉันงั้นหรอ แสดงว่าที่คิดมาตลอดว่าแค่ต้องการเอาคืนพี่แทนมันไม่ใช่ความจริง ยังมีความจริงอะไรที่ฉันยังไม่รู้อีกไหมนะ แต่ก็ถือว่าโชคดีที่ฉันยังรู้เรื่องนี้อยู่บ้างไม่งั้นคงกลายเป็นคนที่ไม่รู้อะไรเลยมากกว่านี้ ต่อไปนี้ก็แค่ลืมและเริ่มต้นไหม่ ต้องเป็นคนที่เข้มแข็งมากกว่านี้

"ขอบคุณนะคะ...สำหรับเรื่องวันนี้"

"เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นลืมมันให้ได้ดีกว่านะ"

"หนูกำลังทำอยู่นี้ไงคะ...ทำไมพี่ยํ้าจัง"

"เห็นอาลัยอาวรณ์มันนักหนา"

"หนูไม่กลับไปหรอกหน่า" ฉันอยากรู้จริงๆว่าพี่ไฟนอลจะหวาดระแวงว่าฉันจะกลับไปทำไมขนาดนั้น ทั้งที่ความจริงฉันก็รับรู้แล้วมันจะไม่มีวันเกิดขึ้นแน่นอน เราจะเป็นแค่คนที่เคยรู้จักกันเท่านั้น..ฉันยอมรับว่าเคยรักพี่แทนมากแต่พอรู้อะไรมาบ้างอย่างตอนนี้ความคิดมันก็เปลี่ยนไป ฉันมองเขาเป็นแค่ผู้ชายเลวๆคนนึงด้วยซํ้า..

"อย่าให้เห็นก็แล้วกันว่าแอบไปหามันที่คณะวันนี้อีก" เอาละไงพูดขึ้นมาแล้วใบหน้าก็บึ้งตึงทันที ไปได้ยินจากไหนว่าฉันแอบไปหาเขา แค่พานีโม่ไปทำธุระคิดไปเองทั้งนั้น

"พี่ไปฟังจากใครมาอีกละคะ...ถึงได้คิดอยู่อย่างเดียว"

"ก็เธอบอกคิดถึงมันขนาดนั้นใครจะไม่คิดว่ะ"

"หนูแค่พานีโม่ไปทำธุระค่ะ...ไม่ได้ไปหาใครอย่างที่พี่คิด แล้วที่บอกว่าคิดถึงยอมรับว่าตอนนั้นยังไม่รู้เรื่องอะไรพอทุกอย่างกระจ่างความคิดถึงของหนูมันไม่เหลือให้เขาอีกแล้ว"

ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องอธิบายให้พี่ไฟนอลเข้าใจไหม่ แค่ไม่อยากให้พี่แกคิดไปเองและทำท่าทางเหมือนไม่พอใจฉันขนาดนั้น คนอะไรไม่รู้ผีเข้าผีออกตามอารมณ์ไม่ทัน

"แล้วไง...มันใช่ธุระของเธอหรอ?"

"นี้พี่งอนหนูหรอคะ"

"งอนแล้วก็เสือกไม่ง้ออยู่ดี จะงอนไปทำไม" นั้นไง พูดตัดพ้อสไตล์ตัวเองแบบนี้มันไม่ได้งอนเรื่องเดียวด้วยซั้า แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าการง้อผู้ชายมันต้องง้อยังไง และสมควรง้อรึป้าวเพราะฉันก็อธิบายไปหมดแล้ว อีกอย่างไม่ใช่ความผิดของฉันด้วย ปล่อยไว้แบบนี้ละกันเดี๋ยวคงหายเองแหละมั้ง...

.

.

.

X-box คอนโด...

22.00 AM.