EP 31
พี่ไฟนอลหันหน้าหนีอีกรอบฉันจึงใช้มืออังใบหน้าหล่อเหลาทั้งสองข้างให้หันมาสบตา แล้วฉีกยิ้มส่งไปให้ ไม่ชอบเลยที่พี่แกทำหน้าแบบนี้
"ยิ้มหน่อยสิคะ...เดี๋ยวชนะหนูให้รางวัล" พูดจบฉันก็บีบแก้มให้คนตรงหน้ายิ้ม จนพี่ไฟนอลจับข้อมือฉันเอาไว้แล้วมองด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ้งกับหน้า"
"ขอโทษค่ะ.."
"แต่สำหรับเธอ...ให้เป็นข้อยกเว้นก็แล้วกัน" พูดจบก็เค้นยิ้มออกมา ทำเอาฉันใจหายวาบนึกว่าจะโดนดุซะอีก คนอะไรไม่รู้เจ้าเล่ห์ชะมัดเลย
"ทีหลังอยากให้หนูไปเชียร์ก็บอกดีๆสิคะ"
"บอกแล้วก็เสือกไม่รู้เรื่อง"
"ก็หนูไม่รู้นี่นา"
"แล้วจะมาเชียร์อยู่ใช่ไหม?" พี่ไฟนอลรั้งร่างฉันเข้าไปไกล้ๆแล้วซุกใบหน้าเข้ากับบ่าไหล่ฉัน จมูกคมสันคลอเคลียกับลำคอฉันไม่อยู่ ท่าทางขัดกับคำพูดเถื่อนๆเมื่อกี้อย่างสิ้นเชิง ดูไปดูมาคนอย่างพี่แกก็น่าจะเป็นผู้ชายที่พูดจาหวานๆไม่เป็นแต่จะเน้นที่การแสดงออกมากกว่าดูอย่างตอนนี้สิ ฉันนึกว่ากำลังโดนอ้อนอยู่แน่ๆ..
"เอ่อ.."
"หรือจะไปเชียร์ไอ้เหี้ยนั้น?" พี่ไฟนอลเลิหคิ้วถามให้ตายเถอะ...ฉันยังไม่ได้คิดไม่ได้พูดเลยซักคำว่าจะไปเชียร์พี่คนนั้นแล้วนี้คิดขึ้นมาได้ยังไงนะ ที่ยังไม่กล้าตอบแบบชัวร์ๆเพราะฉันยังไม่แน่ใจยังไงล่ะ ว่าตัวเองได้ไปอยู่คณะไหนเรื่องนี้หัวหน้าระดับชั้นเป็นคนจัดการให้ต้องรอถามนีนเอา แต่ที่แน่ๆฉันขอคณะไหนก็ได้แต่อย่าเป็นสถาปัตเลยก่อนที่พี่ไฟนอลจะคิดไปเองมากกว่านี้..
"หนูยังไม่รู้เลยว่าตัวเองได้เป็นกองเชียร์คณะไหน...อาจจะไม่ใช่วิศวะก็ได้ถึงได้ให้กำลังใจก่อนนี้ไงคะ"
"ใครเป็นคนจัด?"
"หัวหน้าระดับชั้นค่ะ"
"ไปบอกว่าฉันสั่ง...ไม่มีใครหน้าไหนกล้าปฏิเสธหรอก.."
"ไม่เอาแบบนี้นะคะ...มันไม่ถูกต้อง"
เดี๋ยวคนก็หาว่าฉันจับลูกชายเจ้าของมหาลัยอีก ฉันไม่อยากถูกผู้หญิงของพี่ไฟนอลเป็นพันมารุมหรอกนะ ไหนจะเรื่องคนเก่าที่ฉันพึ่งจะเลิกไปได้ไม่นานฉันขอเวลาก่อนถ้าพี่ไฟนอลรักฉันจริงไม่เหมือนผู้ชายที่ฉันเคยเจอมาฉันยินดีเปิดตัวแน่นอน
"เธอก็รู้ไม่ใช่หรอ...ว่าฉันไม่อยากให้เธอไปอยู่ไกล้มัน"
"หนูรู้ค่ะ...บางทีมันคงไม่บังเอิญขนาดนั้น"
"แล้วไง...ในเมื่อฉันทำให้เธอมาอยู่กับฉันได้สบาย...จำเป็นต้องยอมหรอ?"
"มันจะไม่มีอะไรแน่นอนค่ะ...หนูขอตัวก่อนนะ...ไว้เจอกัน" ฉันพูดตัดบททันทีแล้วผละคนตัวโตออก ขืนคุยกันนานกว่านี้ยังไงพี่ไฟนอลก็จะใช้อำนาจของตัวเองให้ฉันไปเชียร์ให้ได้ ซึ่งฉันก็มีเหตุผลของตัวเองเหมือนกัน ถึงจะได้อยู่สถาปัตจริงๆฉันก็ไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้วแค่ทำตามหน้าที่มันจะไม่มีอะไรมากกว่านี้
"มีอะไรรึป้าวนีน...ทำไมแกดูหน้าเครียดๆ" หลังจากแยกกับพี่ไฟนอลฉันก็เดินมาหานีโม่ที่นั้งอยู่ม้าหินอ่อนด้วยสีหน้าเคร่งเดรียดเหมือนมีอะไรลำบากใจอยู่
"ลูกพีช...คือ"
"ว่าไง?"
"ฉันกับแกโดนถูกจับไปสถาปัตว่ะ...อีเติ้ลมันจัดให้เพราะนึกว่าแกยังคบกับพี่แทนอยู่ เอ่อ...ฉันขอโทษนะเผลอปากพูดชื่อไปหน่อย...แต่แกคงไม่โอเค..ไหนจะพี่ไฟนอลอีก" นีโม่พูดออกมาด้วยนํ้าเสียงไม่ค่อยสู้ดี ใช่...ฉันไม่โอเค แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้นมันคงเป็นเวรกรรมของฉันเองแหละ
"...."
"ฉันขอย้ายไปคณะอื่นแล้วนะ...แต่อีเติ้ลมันขอเหตุผล ฉันไม่กล้าพูดเพราะอีเติ้ลรู้โลกรู้" จริงอย่างที่นีนพูดไตเติ้ลคือหัวหน้าระดับเป็นสาวประเภทสองที่ความสามารถล้นเหลือสนิทกับทุกคนสกิลปากนี้ชนะเลิศ ฉันเข้าใจนีนดีแล้วอีกอย่างฉันก็เคยบอกนีนว่าอยากจบแบบเงียบๆให้แล้วต่อกันไปนีนมันช่วยฉันสุดความสามารถแล้วแหละ
"เอาหน่า...มันไม่ใช่ความผิดแกหรอก"
"แล้วนี้คนของแกจะโอเคหรอ.."
"คนของฉัน?"
"พี่ไฟนอลไง...พี่แกยังใจร้ายเหมือนเดิมอยู่ไหม...แล้วเมื่อวานเป็นยังไงบ้าง" นีโม่รัวคำถามใส่ด้วยสีหน้าสงสัยแถมยังพูดว่าพี่ไฟนอลเป็นคนของฉันอีก...ถ้าเป็นคนของฉันจริงๆควรฟังฉันบ้างสิแต่นี้มีแต่ฉันต้องเป็นฝ่ายเชื่อฟังตลอด ไม่พอใจก็งอน
"ก็...คำพูดยังเถื่อนเหมือนเดิมแต่การกระทำดีกว่าเมื่อก่อน...แล้วก็...บอกชอบฉันด้วย.."
"ห้ะ!!...อะไรนะ...บอกชอบแกงั้นหรอลูกพีช?"
"ชู่ว...เบาๆนีน ยังมีอีกหลายเรื่องที่แกยังไม่รู้" ฉันยื่นมือไปปิดปากนีโม่เอาไว้แล้วมองซ้ายขวาฉีกยิ้มแห้งๆให้คนอื่นที่มองมา เพราะเสียงนางเมื่อกี้ชนะเลิศมาก..
"แกเล่ามาให้หมดเลยลูกพีช...พี่ไฟนอลชอบแกตั้งแต่ตอนไหน แล้วมีเรื่องอะไรอีกที่ฉันยังไม่รู้" นีโม่จับมือฉันออกแล้วใจจดใจจ่อต้องการคำตอบ ฉันถอนหายใจออกมาแล้วเริ่มเล่าตั้งแต่เหตุการณ์ในห้องพยาบาลที่เจอพี่คนนั้น มาจนถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ แล้วนางก็อ้าปากค้างกับเรื่องที่ได้ยิน
"ไม่น่าเชื่อ...ไม่น่าเชื่อเลยซักเรื่องว่ามันจะเกิดขึ้น" ทั้งเรื่องที่พี่ไฟนอลชอบฉันจริงๆไม่ใช่แค่การอยากเอาคืนพี่แทน...และเรื่องที่ฉันโดนนอกใจมาตั้งนาน..
"ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันแต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว"
"ดีแล้วลูกพีชที่แกเลิกไปได้ รู้งี้แกไม่น่ารู้สึกผิดมาซะนาน ตัวเองทำก่อนอีกเลวชะมัด"
"พอเถอะ...ผู้ชายคนนั้นไม่มีอิทธิพลอะไรกับชีวิตฉันแล้วแหละ"
.
.
.
15 : 30 AM.
คณะสถาปัต...
"เป็นไรว่ะ?" แทนไทเอ่ยถามบาสที่กำลังต่อสายหาใครบางคนด้วยท่าทางกังวลใจในขณะที่ทุกคนในทีมเตรียมตัวลงแข่งแล้วเหลือเพียงอาร์ตที่ยังไม่มา ซึ่งรอบชิงแบบนี้จะขาดคนใดคนนึงไม่ได้
"ไอ้อาร์ตแม่งยังไม่มา...จะลงแข่งละสัส"
"มึงลองโทรเบอร์คอนโดมันไปดิ" เบียร์พูดขึ้น
"ถ้ามันไม่รับโทรให้ตายยังไงมันก็ไม่รับ"
"แล้วจะเอายังไง?"
"ตัวสำรองก็เล่นกาก...แพ้ขึ้นมาขายหน้าพวกห่านั้นแน่" บาสสบถออกมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผิดที่รัก