ผิดที่รัก นิยาย บท 32

EP 32

"อย่าพูดเลย...ถ้าต้องการแค่ง้อไม่ได้ออกมาจากใจจริงๆ.." นํ้าเสียงพี่ไฟนอลพูดตัดพ้อ คนตัวโตพยายามเดินหนีฉันอีกครั้งแต่แขนฉันก็รั้งพี่ไฟนอลเอาไว้สุดขีด ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ฉันบอกความจริงกับไตเติ้ลไปนานแล้วว่าตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับพี่แทน

"แล้วพี่จะให้หนูทำยังไงคะ...ถึงจะเชื่อว่าหนูพูดออกมาจากใจจริงๆ"

"แค่บอกความจริงว่าเธอเป็นคนของฉันมันยากเย็นขนาดนั้น..?" ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าฉันจะอาการหนักกว่าทุกครั้งแม้กระทั่งมองหน้าฉันพี่ไฟนอลยังไม่หันมาเลยซักนิด เห็นแบบนั้นฉันก็รีบพาร่างตัวเองมาดักคนตัวโตเอาไว้แล้วก็ผลักร่างหนาติดกับตู้ล็อคเกอร์สายตาเพ่งมองแววตาไหวระริกคู่นั้นที่ซ่อนไปด้วยความคิดมาก...และหวาดกลัวว่าฉันจะวกกลับไปที่เดิม

"ความจริงมันจะเป็นยังไงไม่สำคัญหรอก...มันอยู่ที่ในใจหนูแคร์ใครมากกว่า ถ้าหนูไม่ได้เอ่ยปากบอกเองว่ายังลืมไม่ได้ พี่ก็อย่าคิดไปเองได้มั้ย..."

"เธอเคยรักมันขนาดนั้น...จะให้ฉันไม่กลัวได้งะ.."

พรึบ ! ไม่ปล่อยให้พี่ไฟนอลพูดอะไรมากกว่านี้ฉันก็เขย่งตัวขึ่นจูบปิดปากคนตัวโต เรียวแขนเอื้อมไปจับไหล่แกร่งทั้งสองข้างเอาไว้แล้วเผยอริมฝีปากสอดลิ้นเข้าไปในดูดกลืนความคุ้นเคยที่ฉันเองก็เริ่มจะเสพติดมันมากขึ่นทุกวันเรื่อยๆ ร่างกายรับรู้ถึงสัมผัสของมือหนาที่รั้งเอวฉันเข้าไปแนบชิดร่างตัวเองมากกว่าเดิม ลิ้นหนาเริ่มตอบสนองฉันรุนแรงและดุดันมากขึ่นเรื่อยๆ จากตอนแรกที่เป็นฝ่ายรุกแต่ตอนนี้ฉันกลับอ่อนปวกเปียกแทบอ่อนแรงต้องพยุงร่างหนาเอาไว้ ก่อนที่ร่างกายจะถูกผลักให้เป็นฝ่ายโดนกระทำแทน เราต่างแลกลิ้นกันอยู่แบบนั้นจนนานเกือบนาทีฉันก็เป็นคนเบียนหน้าหลบซะก่อนเพราะสูดหายใจเข้าปอดไม่ทัน แถมริมฝีปากยังแดงเจ่อเปียกฉุ่มจนต้องยกหลังมือเช็ดออกลวกๆแล้วหอบหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่

"...มั่นใจได้รึยังคะ...ว่าหนูไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้ว" ฉันพยายามเค้นเสียงหอบเหนื่อยถามออกไป ในขณะที่คนตรงหน้าเอาแต่จ้องมองริมฝีปากฉันไม่หยุดด้วยแววตาหื่นกระหาย

"ก็ลองคิดดูสิจะเล่นงานมันให้ยับ" พี่ไฟนอลเอ่ยตอบฉันเสียงเรียบนิ่งแล้วกระตุกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจที่โดนฉันจูบก่อน แบบนี้คงหายงอนแล้วสินะต้องง้อด้วยตัวตลอด ฉันคิดเงียบอยู่คนเดียวแล้วมือหนาก็ยื่นมาปัดปอยผมที่ตกลงมาคลอเคลียร์กับพวงแก้มฉันออกก่อนจะค่อยๆยื่นใบหน้ามากระซิบที่ข้างใบหูเบาๆ

"ครั้งนี้ให้อภัยก็ได้...แต่ครั้งหน้าหวังว่ามันคงไม่เกิดขึ่นอีก ไม่ชอบคือไม่ชอบอย่าให้ต้องยํ้า" จมูกคนสันค่อยๆไล่เลี่ยตามพวงแก้มแล้วผละใบหน้าออก ทำเอาฉันขนลุกซู่ถ้าฉันมีเรื่องพี่แทนมาเกี่ยวอีกฉันว่ามันคงเกิดการนองเลือดขึ่นแน่นอน ไหนจะนํ้าเสียงเยือกเย็นในตอนที่พูดอีก...ไม่มีแววล้อเล่นเลยซักนิดชวนหวาดหวั่นซะอีก...

"อื้อ...ม...ไม่มีแล้ว"

"หึ.." เสียงพี่ไฟนอลเค้นหัวเราะเหมือนสะใจอะไรบางอย่างแล้วใบหน้าหล่อเหลาก็เห็นไปมองด้านข้างที่เป็นล็อคเกอร์หลายตัวเรียงกันอยู่อีกฝั่งมีเสากั้นพอดีตัวคน...ฉันจึงหันไปมองตามด้วยความสงสัยแล้วสายตามันก็ไปสบเข้ากับแววตาคุ้นเคยของพี่แทนไท...แววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดกับสิ่งที่เห็นเนื้อตัวที่ฉุ่มไปด้วยเหงื่อจากการเเข่งบาสสั่นระริกบ่งบอกว่าพี่แทนกำลังเก็บกลั้นความรู้สึกเอาไว้แค่ไหน...

"มองแบบนั้นสงสารมันรึไง?" แต่จู่ๆคำถามจากคนตรงหน้าก็ต้องทำให้ฉันรีบดึงสติกลับมา...ฉันจะสงสารคนที่เคยทำเรื่องเลวๆกับฉันก่อนทำไมกันไหนจะประเด็นพี่ดิสนี่ย์คอยมาหาเรื่องฉันอีกและอีกหลายๆเรื่อง มันไม่มีความรู้สึกนั้นเลยซักนิด...

"ป้าวค่ะ...พี่ไฟนอลจะไปไหนต่อรึป้าวคะ"

"กลับคอนโด...เธอก็ต้องไปกับฉัน" พี่ไฟนอลยํ้าเสียงแข็ง...ไม่ต้องยํ้าฉันก็พอจะรู้แล้วไหมว่าต้องกลับกับพี่แกยืนคุมขนาดนี้

"ชู่ว...ไม่ต้องยํ้าก็ได้ค่ะ...หนูรู้แล้ว" ฉันยื่นนิ้วแตะบนผิวปากแดงระเรื่อจนหน้าอิจฉาพร้อมกับฉีกยิ้มไปให้ แล้วมือหนาก็จับข้อมือฉันเอาไว้แล้วบีบเบาๆ

"รอไรล่ะ...อยากสานต่อจะแย่แล้ว" พูดจบพี่ไฟนอลก็หันไปกระตุกยิ้มเย้ยหยันให้พี่แทนไทแล้วจูงมือฉันเดินผ่านหน้าเขาอย่างไร้เยื่อใย...ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงขัดขืนพี่ไฟนอลแต่ตอนนี้อะไรมันก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว...แม้กระทั่งความรู้สึก มันเจ็บจนหัวใจมันด้านชากับผู้ชายคนนั้นไปแล้วขอร้องให้แค่ครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายพอ...

[ END... ]

แทนไทมองตามสองคนนั้นไปด้วยหัวใจที่แตกสลาย แต่ชายหนุ่มก็เลือกที่จะหันหลังให้แล้วหยิบกระเป๋าเป้ออกจากล็อคเกอร์ไม่ได้ตั้งใจจะมาเจอภาพบาดตาแบบนี้หรอกแต่มันบังเอิญต่างหาก...

"....นี้มันคงเป็นรางวัลของคนโง่สินะ" ดิสนีย์ที่มาทันเหตุการณ์ทุกอย่างพอดีแต่หลบอยู่อีกมุมเดินเหยียดยิ้มออกมาพร้อมกับตบมือสะใจที่เห็นแทนไทเจ็บเหมือนที่เธอกำลังเจ็บอยู่ตอนนี้

"ไม่รู้อะไรก็อย่าพูด"

"ที่เห็นอยู่ตอนนี้ยัยเด็กนั้นไม่ได้รักนายแล้ว...ตอนนี้ไม่เหลือใครแล้วสิ"

"แล้วไง...ฉันไม่เอาเธอก็แล้วกัน"

"แทน!!"

"หยุดพูดจาตอกยํ้าให้ฉันรู้สึกเจ็บกว่าเดิม...มันไม่มีประโยช์นเพราะคำพูดของเธอมันก็แค่คำพูดของผู้หญิงขี้อิจฉาคนหนึ่ง ไม่มีอิทธิพลอะไรต่อความรู้สึกฉัน...สุดท้ายแล้วยังไงคนที่ฉันรักคือลูกพีช" คำพูดของแทนไททำเอาเธอหน้าชาวาบตั้งใจจะมาตอกยํ้าแต่ตัวเองกลับโดนตอกหน้ากลับจนแทบไปไม่เป็น มือบางกำหมัดแน่นอย่างเหลืออดแต่ที่ทำได้ก็แค่อดทนอยากเอาคืนทั้งลูกพีชและแทนไทพร้อมๆกันแต่มันอยู่ที่ว่าจะเริ่มยังไงเท่านั้น...คิดลำพังอยู่คนเดียวแล้วจู่ๆก็ปรากฎรอยยิ้มร้ายกาจขึ่นมาบนใบหน้าเหมือนมีแผนการอะไรบางอย่างผุดขึ่นมาในหัว

"หรอ...งั้นฉันจะรอดูก็แล้วกันนะ" ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นดิสนี่ย์ก็เดินผ่านร่างแทนไทไปเหมือนไม่สะทกสะท้านอะไรทแต่ในใจนั้นหน้าแตกไม่เหลือชิ้นดี

.

.

.

หอพัก Quick...

"ให้หนูกลับมานอนหอได้แล้วหรอคะ?" ทันทีที่รถเลี้ยวเข้ามาจอดยังโรงรถของหอพักที่ลูกพีชพักอยู่กับเพื่อน เธอก็ถามออกไปเพราะปกติไฟนอลไม่ยอมให้เธอกลับห้องตัวเองเลยแต่วันนี้มาแปลกกว่าทุกครั้ง

"ใครบอกว่าฉันจะให้เธอกลับมานอน"

"ก็พี่มาจอดที่นี้นิ"

"ฉันให้เธอมาเก็บของต่างหาก...เอาเฉพาะของที่จำเป็น อะไรที่มันเป็นภาระไม่ต้องเสือกเอามาล่ะ" ไฟนอลตอบด้วยนํ้าเสียงเรียบนิ่งพร้อมกับลดกระจกลงแล้วจุดบุหรี่สูบอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ ไม่ได้ช่วยให้ลูกพีชกระจ่างความสงสัยเลยซักนิด