ผิดที่รัก นิยาย บท 35

EP 35

นํ้าเสียงแหบพร่าปนเซ็กซี่พูดออกมา สายตาวาบวามนั้นหลุบมองริมฝีปากฉันอย่างอ้อยอิ่งเหมือนอยากจะจูบฉันเต็มทน แต่ก็ต้องห้ามใจตัวเองเอาไว้แหละมั้งเพราะถ้าจูบมันจะไม่จบแค่จูบแน่นอน

"มันความผิดหนูรึไง.." ฉันตอบกลับเสียงแผ่ว ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมากับสรรพนามไหม่ที่ได้รับ ตัวเล็กงั้นหรอ...ให้ตายเถอะ มันรุนแรงต่อหัวใจชะมัด

"ไม่ผิดหรอก...มันผิดที่ฉันคลั่งเธอมากเกินไปต่างหาก" พูดจบพี่ไฟนอลก็ไล่ปลายจมูกมาคลอเคลียกับซอกคอแล้วดูดเม้มเบาๆ จนร่างกายฉันมันตอบสนองด้วยการเชิดหน้าขึ้นอ่า...ใจคอจะไม่ให้หัวใจฉันหยุดพักเลยรึไงกันนะ

"พี่ไฟนอล...พะ...พอก่อนค่ะ" ก่อนอะไรมันจะเลยเถิดกว่านี้ฉันเลยห้ามปรามขึ้นมาเล็กน้อย ผู้ชายอย่างพี่ไฟนอลยิ่งสะกิดติดง่ายอยู่ด้วย

"ลูกพีช.."

"หื้ม...ว่าไงคะ?"

"เป็นเมนส์กี่วัน...แล้วหายเมื่อไหร่"

"อาทิตย์หนึ่งค่ะ" ฉันตอบไปแบบนั้นทำเอาใบหน้าของพี่ไฟนอลเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเจน จนต้องกลั้นขำเอาไว้เพราะที่จริงฉันเป็นแค่สามวันส่วนวันต่อๆมาก็เป็นเพียงเล็กน้อย

"ทำไมคะ"

"ก็รู้อยู่ไม่น่าถาม.."

"พักบ้างก็ได้ค่ะ...เดี๋ยวหายเมื่อไหร่หนูบอกนะ" ฉันตอบพร้อมกับยื่นมือไปบีบแก้มพี่ไฟนอลเบาๆ ไม่รู้จะสงสารหรือสมนํ้าหน้าก่อน หาเรื่องรังแกร่างกายฉันดีนัก ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะซุกเข้าที่ซอกคอฉันอีกครั้งด้วยสีหน้าหงอยด์ๆ

[ END.. ]

คอนโดแทนไท..

ภายในห้องขนาดไม่ใหญ่มากมีข้าวของกระจัดกระจายเต็มห้องบ่งบอกว่าเจ้าของห้องไม่ได้ดูแลรักษามันมาหลายวัน บนเก้าอี้มีร่างหนาของเจ้าของห้องนั้งเขียนเพลงอยู่ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง สายตาคมกริบกวาดมองไปทางไหนก็เห็นแต่ภาพของใครบางคนสอดแทรกเข้ามาในหัว...ความทรงจำมันยังวนเวียนอยู่ไม่ห่างหายไปไหน ยอมรับว่ายังลืมไม่ได้ แต่อีกคนคงลืมเขาไปแล้วชายหนุ่มไม่โทษใคร ถือว่าชดใช้ให้กับไฟนอลไปหมดแล้ว....มันคงเป็นเพราะเขาเองที่มันเหี้ยมาตั้งแต่แรกไม่อย่างนั้นคงไม่ต้องเสียคนที่ตัวเองรักจริงๆไป...การที่อยู่แบบนี้มองคนที่ตัวเองรักอยู่กับคนอื่นมันเหมือนตายทั้งเป็นหัวใจมันด้านชาไปหมด...ไม่แม้แต่จะรู้สึกอะไรกับใครได้อีกแล้วเหมือนคนที่ไร้หัวใจไปโดยปฏิกิริยา...

"พี่ขอโทษ..." ชายหนุ่มพึมพำออกมาเบาๆมือหนาคลายออกจากดินสอแล้วเอนตัวพิงกับผนักเก้าอี้เหม่อมองรูปคู่บนกรอบรูปของตัวเองและอดีตแฟนสาว การที่เขาเลือกมาอยู่ที่ไทยเพราะต้องการหนีความเลวร้ายพอมาเจอกับลูกพีชก็เหมือนมีสีสรรค์ขึ้นมาในชีวิต แต่พอเสียเธอไปความรู้สึกมันก็เหมือนโดดเดี่ยวบนโลกใบนี้ ชายหนุ่มคิดเพียงลำพังแล้วจู่ๆขอบตามันก็เริ่มร้อนผ่าวไหลอาบผิวแก้มลงมา...เขาคงไม่มีวันลืมและไม่คิดที่จะลืม...

ครืดดดดดดดด...! ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังอยู่ในห้วงอารมณ์ของตนเอง เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่ไม่ไกลกันนักก็แผดร้องขึ้นมา ดวงตาที่เอ่อคลอด้วยนํ้าตาเหลือบมองรายชื่อบนหน้าจอพลันหัวใจก็ไหววูบ เมื่อคนคนนั้นคือแม่ของลูกพีช...แทนไทปล่อยให้มันสั่นเครืออยู่ซักพักปลายสายก็ดับไปก่อนจะโทรเข้ามาไหม่ นั้นทำให้มือหนาตัดสินใจเอื้อมมือถือขึ้นมาแล้วกดรับสาย...เพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรร้ายแรงขึ้นซึ้งความเป็นห่วงมันก็ห้ามกันไม่ได้