ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 226

"มองแวบแรกก็รู้ว่าพวกเจ้าเพิ่งมาถึงเมืองลั่วหยาง เมืองลั่วหยางแห่งนี้ไม่เคยขาดคหบดีมีเงิน ซึ่งมันมีตลอด และข้าได้ยินมาว่าเมื่อคืนพวกเขาแอบรายงานผ่านนกพิราบสื่อสาร พวกคหบดีเมืองใกล้เคียงจึงรีบมาที่นี่ทันที นอกจากนี้ เจ้าคิดว่าเข้าไปตอนนี้แล้วจะเริ่มประมูลได้หรือ? มันไม่ใช่ การประมูลนั้นมันเป็นเวลาตอนกลางคืน และตอนนี้เป็นเพียงการประโคมข่าวเท่านั้น นอกจากนี้ คนที่เข้าไปตอนนี้สามารถชำระเงินมัดจำเพื่อสำรองที่นั่งก่อนได้"

โหลชีเดินออกจากฝูงชนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เฉิงสิบกระซิบว่า "คุณชาย จิ้งจอกแสงจันทร์ม่วงตัวนี้คงจะไม่ใช่ตัวนั้นมั้ง?"

โหลชีส่ายศีรษะ "ตอนกลางคืนค่อยมาดูอีกทีเถิด" ตอนนี้นางไม่กล้ามั่นใจ แต่ถ้า จิ้งจอกแสงจันทร์ม่วงถูกคนของโรงพรรณยาจับมา นั่นหมายความว่าเกิดเรื่องกับท่านจินแล้ว?

"โหลวซิ่น เจ้าไปจองที่นั่งพิเศษเถิด" ที่นั่งพิเศษนั้นเป็นที่นั่งสำหรับแขกพิเศษ ครานี้โรงพรรณยายุ่งแน่นอน และได้รับมอบหมายงานจากจวนตระกูลหานด้วยเงินจำนวนมาก และได้จิ้งจอกม่วงมาอีกด้วย ประจวบเหมาะที่เรื่องทั้งสองเรื่องเกิดพร้อมกัน ทำให้ชื่อเสียงของโรงพรรณยาโด่งดังอีกครั้ง

โหลชีเดินเข้าไปในโรงพรรณยาและยื่นป้ายไม้ซึ่งบ่งบอกว่าตนเองต้องการขายยา ดวงตาของผู้จัดการสาขาที่มาต้อนรับเป็นประกาย "คุณชาย สามารถหาตัวยาหนึ่งในห้าอย่างได้เร็วขนาดนี้เชียวหรือ?"

"ถูกต้อง" เดิมทีโหลชีต้องการขายตัวยาทั้งสามชนิด แต่หลังจากเมื่อคืนนางรู้ว่าตัวยาทั้งสามชนิดนั้นเป็นยาหายาก นางจึงเปลี่ยนใจขายแค่หญ้าเทียนจีเท่านั้น

นางรู้ว่าสำหรับเห็ดหลินจือพันปีแล้ว ถ้าเข้าไปในป่าลึกที่มิมีใครเคยเหยียบเข้าไป อาจจะสามารถค้นหามันได้ แต่ถ้าเป็นหญ้าเทียนจี นอกจากถ้ำในหุบเทพมารที่ จิ้งจอกม่วงอาศัยอยู่แล้ว คาดว่าในโลกใบนี้จะไม่มีสถานที่ที่สองอีกแล้ว

นางยังเหลือไว้ที่นั่นบางส่วน และเมื่อเวลาผ่านไปมันก็จะขึ้นใหม่อีก แล้วถ้านางต้องการมันอีก นางก็สามารถเข้าไปเก็บมันออกมาได้ อย่างไรก็ตาม แม้ว่าหุบเทพมารจะเป็นสถานที่อันตรายมาก แต่นางก็ไม่กลัวแต่อย่างใด

"ไม่รู้ว่าคุณชายมีตัวยาชนิดใด?"

"หญ้าเทียนจี"

"หญ้าเทียนจี! เป็นหญ้าเทียนจี!" ผู้จัดการสาขาคนนั้นอุทานด้วยความประหลาดใจ

โหลชีรู้สึกว่าค่อนข้างแปลก พวกเขาไม่คิดว่าจะมีคนสามารถหาตัวยาชนิดนี้ได้จริง ๆ หรือ? พวกเขาควรเตรียมใจที่จะรับซื้อตัวยาไว้ล่วงหน้าแล้วไม่ใช่หรือ?

ดูเหมือนว่าตัวยาพวกนี้จะหายากกว่าที่นางคิด! แต่เมื่อพูดออกไปแล้ว นางตัดสินใจที่จะใช้หญ้าเทียนจีหาเงินก้อนใหญ่ ดังนั้นนางไม่กลับคำแน่นอน

"ถูกต้อง คือหญ้าเทียนจี"

น้ำเสียงของผู้จัดการสาขาสั่นเล็กน้อย "แล้วคุณชายนำหญ้าเทียนจีมาด้วยหรือไม่?"

"นำมาแน่นอน แต่ข้าไม่ได้บอกว่ามีเพียงต้นเดียว" โหลชีกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"อะไร อะไรนะ?" ร่างกายของผู้จัดการสาขาสั่นสะท้าน ราวกับว่าเขากำลังจะล้ม "มี มีสองต้น?"

เฉิงสิบและโหลวซิ่นยืนอยู่ข้างหลังโหลชีนั้นแตะจมูกพร้อมกัน แค่สองต้นก็เกือบจะทำให้เขาหมดสติ แล้วถ้าบอกว่าโหลชีมีทั้งหมดสิบหกต้นล่ะ?

เพื่อเห็นแก่ชีวิตของผู้จัดการสาขาคนนี้ พวกเขาจึงไม่พูดความจริง

โหลชีรู้ดีว่าสิ่งนี้เป็นของหายากที่ล้ำค่า นางจึงไม่คิดที่จะขายหญ้าเทียนจีทั้งสิบหกต้น แต่—"ความจริงแล้ว ข้ามีสามต้น"

"ตุ้บ!"

ผู้จัดการสาขาคนนั้นล้มลงบนพื้นจริง ๆ เขาเหยียดแขนออกและพยายามเรียกลูกศิษย์ของร้านขายยามาช่วย "เร็วเข้า รีบไปเชิญผู้จัดการสาขาใหญ่ออกมา"

ตื่นเต้นเกินไปแล้ว!

เถ้าแก่จูที่มีหนวดเครายาว รีบเดินออกมาจากห้องด้านใน เมื่อเห็นพวกโหลชีทั้งสามคน เขาตกตะลึงและถามด้วยความสงสัย "คุณชายน้อย ท่านบอกว่ามีหญ้าเทียนจีสามต้นหรือ?"

ถ้าอยู่กับสตรีแล้วโหลชีไม่ถือว่าเตี้ย นางเป็นคนที่สูงและเรียว แต่เมื่อนางแต่งตัวเป็นผู้ชาย ทำให้นางดูเตี้ยไปนิด ร่างผอม ดูแล้วเหมือนคนอายุแค่สิบแปด ดังนั้นผู้จัดการสาขาใหญ่คนนี้จึงเรียกนางคุณชายน้อย

"ถูกต้อง"

"ข้าเป็นผู้จัดการสาขาใหญ่ของโรงพรรณยาสาขาเมืองลั่วหยาง ข้าแซ่จู ไม่ทราบว่าต้องเรียกคุณชายน้อยว่าอย่างไร?"

เฉิงสิบกล่าวว่า "นี่คือคุณชายเจ็ด"

หลังจากได้ยินประโยคนี้ เถ้าแก่จูรู้ว่าโหลชีไม่ต้องการเปิดเผยชื่อจริงของตนเอง ดังนั้นเขาจึงไม่บังคับ และเชิญพวกเขาไปที่ด้านในห้อง และให้สาวใช้นำชาปี้หลัวชุนมาต้อนรับ

"ไม่ทราบว่าคุณชายเจ็ดสามารถนำหญ้าเทียนจีออกมาให้ข้าดูหน่อยหรือไม่?"

"ได้แน่นอน"

โหลชีพยักหน้า แล้วเฉิงสิบหยิบกล่องผ้าสี่เหลี่ยมออกมาจากถุงผ้า แล้วมอบให้เถ้าแก่จู เดิมเถ้าแก่จูมีท่าทีที่สงบ แต่หลังจากรับกล่องแล้วมือของเขาเริ่มสั่น และหลังจากที่เขาเปิดกล่อง ดวงตาของเขาเปล่งประกายขึ้นมาทันใด รูม่านตาหดเล็กน้อย และริมฝีปากสั่นเล็กน้อย

หญ้าเทียนจีก้านเป็นสีม่วงมีใบสีเขียวเรียว ถึงแม้ว่ามันจะถูกถอนจากดินแล้ว แต่ตอนนี้ก็ยังดูชุ่มชื้นและมีชีวิตชีวา ถ้าหายใจเข้าลึก ๆ จะสามารถสูดอากาศสดชื่น ซึ่งสามารถทำให้คนรู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันใด