ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 225

แสงตะวันยามเช้ามืดส่องเข้ามาในห้อง หยุนเฟิงลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่ได้กลิ่นยังคงเป็นกลิ่นยาอ่อนๆ กลิ่นยานี้ไม่เหม็นเลย พอดมเข้าไปแล้วกลับทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมา

เขาอยู่บนเตียงโหลชี

หยุนเฟิงรับรู้ได้จุดนี้ก็ลูบหัวไหล่ซ้ายทันที พอลูบไปก็เจอผ้าพันแผลพันไว้ แต่เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดแม้เพียงนิด

วิชาแพทย์ของโหลชีช่างร้ายกาจจริง หยุนเฟิงนึกถึงภารกิจของตนก็สีหน้าเคร่งขรึมลง ถ้าโหลชีจะทำได้ล่ะ?

ตอนนี้เองเขาได้ยินเสียงเฉิงสิบจากด้านนอก "คุณชาย เหตุใดท่านออกมาจากห้องคุณชายหยุนเล่า?"

ยกห้องของตนให้หยุนเฟิง นางก็ขี้เกียจอยู่ดูแลเขาทั้งคืนที่นั่น ก็เลยสลับห้องกับหยุนเฟิง

วันนี้ดูเหมือนหยุนเฟิงจะไม่ไปไหนทั้งนั้นแล้ว บอกว่าจะพักอยู่ที่โรงเตี๊ยม

โหลชีทำเพียงมองเขาหนึ่งที และไม่ได้พูดอะไรมากความ แค่คำเดียว

"ค่ารถที่พาเจ้ามาเมืองลั่วหยางรีบคืนข้าซะ"

หยุนเฟิงอึ้ง จากนั้นอดส่ายหน้ายิ้มๆไม่ได้ ล้วงมือหยิบตั๋วเงินออกมาวางในมือนางทั้งหมด

โหลชียังนับคิดๆคำนวณ มีถึงหนึ่งหมื่นสองพันตำลึง

"คนรวยนี่นา ไม่ฟันเงินก็เสียดายแย่สิ" นางหยิบตั๋วเงินหนึ่งพันตำลึงสองใบจากในนั้นคืนให้เขา "ข้าเป็นคนดี เหลือเงินให้เจ้าหน่อย ไม่งั้นเจ้าจะไม่มีเงินจ่ายค่าที่พัก" เท่ากับว่านางเก็บไปเต็มๆหนึ่งหมื่นตำลึง

เฉิงสิบมุมปากกระตุก

"วันนี้พวกเจ้าจะไปโรงพรรณยากระมัง? ข้าจะไปขอยืมห้องครัวกับเถ้าแก่ลั่ว ทำอาหารอร่อยรอเจ้ากลับมา" หยุนเฟิงมองโหลชี สายตาอ่อนโยน

พอโหลชีคิดถึงฝีมือของเขา น้ำลายก็แทบสอออกมาทันที

เฉิงสิบรู้สึกปวดใจฉับพลัน

หยุนเฟิงหัวเราะบอก "เช้ามืดวันนี้พวกเจ้าไม่ลองไปกินซาลาเปาที่ร้านซาลาเปาไส้สดนั่นตรงมุมตรงข้ามดูรึ นั่นน่ะเป็นร้านซาลาเปาที่ขึ้นชื่อของเมือง เต้าฮวยและน้ำหวานที่เป็นเครื่องเคียงก็ไม่เลวเลย"

"ดีสิ เฉิงสิบ เรียกโหลวซิ่นกับพวกถูเปิน พวกเราไปด้วยกัน ข้าเลี้ยงเอง" โหลชีแสดงท่าทีว่าตนพึ่งหาเงินได้หนึ่งหมื่นตำลึง

เฉิงสิบกลับสีหน้าดำทะมึน "คุณชาย ปกติคุณชายก็เป็นคนเลี้ยงดูพวกเราอยู่แล้ว"

ยังจะมาบอกเลี้ยงอะไรอีก

หยุนเฟิงได้ยินดังนั้นหัวเราะเสียงต่ำออกมา โหลชีกลับสะอึก จากนั้นยื่นมือออกไป กะจะกวักนิ้วชี้ไปเชยคางของเฉิงสิบเข้าหาตน เชิดหางตาขึ้น หัวเราะร่าบอก "อืมๆ ข้าเลี้ยงดูองครักษ์หน้าตาหล่อเหลาเพียงนี้--"

"โหลชี อย่าแกล้งองครักษ์บ้านเจ้าเลย" หยุนเฟิงรั้งแขนนางให้ออกห่างเล็กน้อย นิ้วชี้ของโหลชีเลยยังไม่ทันได้เชยคางเฉิงสิบ

ส่วนเฉิงสิบรีบถอยห่างสองก้าวอย่างรีบร้อน ใบหน้าหล่อเหลาแดงเรื่อเล็กน้อย "แม่นาง!"

เขินอายกระอักกระอ่วนจนลืมเรียกคุณชายเลย

นิสัยเยี่ยงนี้ของแม่นางของพวกเขานับวันยิ่งตามใจตนเองขึ้นทุกที ถ้าเกิดฝ่าบาทมาเห็นเข้า คางเขาจะยังเหลือไหมเนี่ย?

"เอาล่ะเอาล่ะ ไม่ล้อเจ้าละ"

พวกเขาเดินไปสักพัก หยุนเฟิงยังได้ยินเสียงโหลชีลอยตามลมมา

"แต่ว่า เฉิงสิบ หน้าตาแดงเรื่อของเจ้านี่น่ารักมากเลยนะ"

"คุณชาย!"

"ฮะฮะฮะ..."

หยุนเฟิงอดส่ายหัวพลางหัวเราะเบาๆออกมาไม่ได้ โหลชีคนนี้ไม่เหมือนหญิงสาวที่เขาเคยพบเจอมาจริงๆ

ร้านซาลาเปาไส้สดหาได้ง่ายมาก บางทีต้องยกความดีให้จวนผู้ว่าของเมืองลั่วหยางนี้ ที่นี่ทุกตรอกซอยล้วนมีป้ายบอก ถ้าเป็นร้านที่พอมีชื่อเสียงหน่อยก็จะเขียนไว้บนนนั้น มีสัญลักษณ์ลูกศรชี้ให้

นี่ทำให้โหลชียิ่งเลื่อมใสในจวนผู้ว่าที่ชื่อว่าซู่ฉงโจวของเมืองลั่วหยาง นางพลันนึกขึ้นได้ว่า เมื่อวานตอนมาเมืองลั่วหยาง หยุนเฟิงพูดเกี่ยวกับซู่ฉงโจวให้นางรู้แค่ครึ่งเดียว อีกครึ่งที่ยังพูดไม่จบคืออะไรนะ?

พวกเขามาไม่ได้เร็วมาก ถ้าเทียบเท่ากับเวลาพักของคนโบราณ โหลชีต้องเป็นประเภทนอนดึกตื่นสายเป็นแน่ เห็นได้ชัดว่าร้านซาลาเปานี้เปิดขายได้สักพักแล้ว ตอนพวกเขามาถึงทางร้านกำลังเก็บกวาดให้มีโต๊ะว่างพอดี ทั้งแปดคนก็นั่งหนึ่งโต๊ะสี่คนพอดี

ซาลาเปาและเต้าฮวยยังมีน้ำหวานขึ้นโต๊ะอย่างละชุด โหลชีได้กลิ่นซาลาเปาแล้วน้ำย่อยเริ่มทำงาน กำลังจะเริ่มกิน พลันได้ยินเสียงขวยเขินเอียงอายลอยเข้าหู

"คุณชาย"

โหลชีตอนแรกไม่รู้ว่าสาวน้อยคนนี้เรียกตน รอจนนางเรียกอีกรอบ นางจึงเงยหน้าขึ้น และเห็นสาวน้อยอรชรคนหนึ่งกำลังมองมาทางตนด้วยใบหน้าแดงเรื่อ

"เจ้าเรียกข้ารึ?"