พลาด นิยาย บท 62

และแล้ววันนี้ก็มาถึง ฉันนั่งมองกระจกบานใหญ่ ที่ตอนนี้มีเครื่อง

สำอาง เครื่องประดับตั้งเรียงรายอยู่ ฉันสวมชุดไทยศิวาลัยสีโอรส ผมถูกเกล้าขึ้นปักปิ่นเรียบ ๆ

อกข้างซ้ายส่งเสียงดัง ‘ตึก ตึก’ ฉันตื่นเต้นมาก ตื่นเต้นที่จะได้แต่งงานกับคนที่ตัวเองรัก และมีพยานตัวน้อยถึงสามคนในท้อง

“แกสวยมาก แกโชคดีที่เจอรักดี ๆ ต่อไปนี้มีแต่ความสุขแล้วนะ”

ณีเวียกับแตงโม อยู่ในชุดไทยเพื่อนเจ้าสาว สไบสีขาวนวล ผ้าถุงไทย ๆ สีฟ้าอ่อนอมเขียว มันอาจจะไม่เหมาะกับหน้าหมวย ๆ และหน้าจิ้มลิ้มน่าถนุถนอมนั้น แต่วันนี้เพื่อนเจ้าสาวของฉันสองคน ก็สวยเกินจะบรรยาย

เสียงขันหมากดังมาจากหน้าบ้าน ดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนฉันต้องลุกขึ้นแอบมองผ่านหน้าต่าง เจ้าบ่าวรูปหล่อของฉันกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับพ่อแม่ น้องชาย ข้างกายมีพานสินสอดทองหมั้น ที่ญาติสนิททั้งหลายของเขาช่วยกันถือ

ณีเวียกับแตงโมกำลังออกจากห้องฉันเพื่อไปกั้นประตูเงินประตูทอง

หมอนายผ่านประตูเงินประตูทอง ด่านแรกของเมย์และสายฝนด้านล่างมาแล้ว และตอนนี้เขาก็ขึ้นมาถึงหน้าห้องฉัน

“หมอนายคะ รักน้ำหวานแค่ไหน” ฉันได้ยินเสียงแตงโมถามหมอนาย

หน้าห้อง

“รักมากที่สุดเลยครับ มากจนบอกไม่ได้” ฉันยิ้มให้กับคำตอบเขา และนั่งรอว่าที่เจ้าบ่าวในห้อง

เขาเดินเข้ามาพร้อมกับดอกไม้ช่อนึงสีแดงสด ซึ่งเป็นสีที่ฉันชอบ

เขาคุกเข่าลงช้า ๆ ส่งมันให้ฉัน

“หวานสวยที่สุดเลย” ริมฝีปากสวยคู่นั้นยิ้มไม่หุบ

“ขอบคุณนะคะ” ฉันรับมันมาแล ควงแขนสูตินารีแพทย์ยืนขึ้น ก่อนจะเดินลงมาทำพิธีกันข้างล่าง

ฉันนั่งพับเพียบตรงข้ามเขา บนเก้าอี้มีญาติผู้ใหญ่สองฝ่ายนั่งเป็น

สักขีพยานให้เราสองคน

ตาชั้นเดียวคู่นั้นจ้องฉันเป็นประกาย ก่อนจะหยิบแหวนเพชร ขึ้นมาบรรจงสวมลงนิ้วนางข้างซ้ายของฉัน

ฉันก้มลงไหว้ที่ตักเขา ก่อนจะหยิบแหวนทองคำขาวของตัวเองขึ้นมาบ้าง

ฉันจับมือนุ่ม ๆ ข้างซ้ายเขาขึ้น จ้องมองเจ้าของมือทั้งน้ำตา ก่อนที่ฉันจะบรรจงสวมแหวนลงไปช้า ๆ

น้ำตาฉันไหลลงมาอาบแก้ม จนมือนุ่ม ๆ ของสูตินารีแพทย์เอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน

“หวาน... รักหวานนะ” ฉันพยักหน้าร้องไห้ออกมา ฉันมีความสุข ฉันมีความสุขที่สุดเลยตอนนี้

“ฮือ... หวานก็รักหมอ หวานรักหมอมาก” แม่ยื่นทิชชูให้ฉันเช็ดน้ำตา ก่อนที่เราจะเดินมานั่งอีกฝั่งเพื่อรดน้ำสังข์

ณีเวีย: แกต่อไปนี้เราจะไม่เสียน้ำตาให้ความรักแล้วนะ เพราะเรามีรักดี ๆ กันหมดแล้ว ขอให้แกมีความสุขมาก ๆ เคียงคู่กันไปจนแก่จนเฒ่า ลูกเต็มบ้าน หลานเต็มเมืองนะ รักแกนะ

น้ำตาฉันไหลลงมาอาบแก้ม อยากกระโดดกอดเพื่อนคนนี้มาก

คุณเซ็น: มีความสุขมาก ๆ นะน้ำหวาน

แตงโม: แก… ฉันดีใจกับแกด้วยจริง ๆ ขอให้แกมีความสุขมาก ๆ ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร รักกันไปจนแก่เฒ่านะ รักแกน้ำหวาน

ฉันยิ้มทั้งน้ำตาให้แตงโม

พี่เอส: ยินดีด้วยนะครับน้ำหวาน มีความสุขกับความรัก หนักเบาอภัยให้กัน เคียงข้างกันไปจนแก่เฒ่านะครับ

เมย์ลิน: ยินดีด้วยนะน้ำหวาน น้ำหวานโชคดีได้เจอคนดี ๆ น้ำหวานกับคุณหมอเหมาะกันมาก รักกันนาน ๆ จนแก่เฒ่าเลยนะ

ฉันยิ้มขอบคุณเมย์

พี่ไวท์: มีความสุขมาก ๆ ครับน้ำหวาน รักกันนาน ๆ จนแก่เฒ่า

เลยนะครับ

สายฝน: มีความสุขมาก ๆ นะน้ำหวาน เหมาะสมกันมาก ๆ แข็งแรงทั้งแม่และลูกนะ

พี่ที: หวาน... มีความสุขมาก ๆ นะน้องสาวพี่ พี่ดีใจที่หวานได้คู่ครอง

ที่ดี ไม่ทำให้หวานเสียใจ ทำให้หวานมีความสุข รักกันนาน ๆ นะ รักกันจนแก่เฒ่า ลูกหลานเต็มบ้านนะ น้องสาวพี่

ฉันยิ้มขอบคุณพี่ที ก่อนจะมีน้ำตาหยดนึงไหลลงมา ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กันนะพี่ที

เมื่อเสร็จพิธีเช้า ทุกคนก็เคลื่อนย้ายกันไปงานเลี้ยงตอนค่ำที่โรงแรม

ซึ่งตอนนี้ฉันเองก็เปลี่ยนเป็นชุดเจ้าสาวสีขาวนวลเรียบร้อยแล้ว

ฉันไม่แพ้ท้อง ไม่เวียนหัวเลยวันนี้ ถือว่าเป็นโชคดีของฉันจริง ๆ เพราะก่อนหน้านี้ฉันไม่อยากจะพูด

งานเลี้ยงเย็นได้เริ่มขึ้นแล้ว ฉันและหมอนายเดินไปทักทายต้อนรับแขก ซึ่งแขกส่วนมากจะเป็นหมอ พยาบาล บุคลากรทางการแพทย์ และญาติ ๆ

พิธีกรเริ่มเชิญเราสองคนขึ้นเวที

หมอนายจับมือฉันแน่น ก่อนจะประคองฉันเดินขึ้นไป สายตาทุกคู่ในห้องประชุมนี้ จ้องมาที่เราเป็นตาเดียว ตื่นเต้น

พิธีกร: เจ้าบ่าวเจ้าสาวเจอกันได้อย่างไรครับ ผมได้ข่าวมาว่า คุณหมอไม่ค่อยมีเวลาด้วยสิ

ฉันรับไมค์จากพิธีกรมาตอบ

ฉัน: เจอกันที่ห้องฉุกเฉินค่ะ วันนั้นหวาน กรีดข้อมือตัวเอง

ทุกคนข้างล่างตกใจอยู่ชั่วครู่ ฉันจึงยกข้อมือตัวเองให้ทุกคนดู

ฉัน: หมอนายเขาเย็บแผลให้หวาน และถามหวานว่าทำไมถึงทำแบบนั้น มันไม่ดีนะรู้ไหม พ่อแม่จะเสียใจแค่ไหน ซึ่งหวานก็ไม่ได้ฟังค่ะ หวานมองแต่

หน้าเขา และถามเขาว่า... คุณหมอเจ้าชู้ไหมคะ

ทุกคนหัวเราะ และแซวกันใหญ่

พิธีกร: แล้วคุณหมอตอบว่ายังไงครับ

หมอนาย: ผมตอบว่า... ไม่ มีคนเดียวก็ปวดหัวแล้วครับ

ทุกคนหัวเราะ ส่วนฉันกลับน้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว ถึงตอนนี้จะยิ้ม

อยู่ก็เถอะ

พิธีกร: คุณหมอประทับใจอะไรในตัวเจ้าสาวครับ ทำไมถึงเลือกเธอ

เป็นคู่ชีวิต

หมอนาย: หวานสดใสครับ ถึงหวานจะเศร้าแค่ไหน แต่ข้างในหวานเข้มแข็ง ผมมองตาหวานผมก็ดูออก วันที่เจอหวานครั้งแรก หวานกรีดข้อมือตัวเอง

พอถึงห้องฉุกเฉิน หวานดีดตัวนั่ง บอกว่า “คุณหมอช่วยหนูด้วยค่ะ!”

ผมหันไปเจอหวาน อยู่ ๆ ความรู้สึกเครียดต่าง ๆ ก็หายไป ทั้งที่หวานร้องไห้น้ำตานองหน้าอยู่แบบนั้น ทำไมไม่รู้ผมกลับมองเห็นหวานเป็นพลัง จนอยู่ ๆ ผมยิ้ม และหัวเราะออกมา แปลกเหมือนกัน

พอผมได้คบกับหวาน หวานดูแลเอาใจใส่ดี ผมไม่เคยเครียดเลย เวลาได้คุย ได้อยู่กับหวาน ถึงงานที่โรงพยาบาลจะเครียดแค่ไหนก็เถอะ น้ำหวานเธอคือพลังบวกของผมจริง ๆ ครับ

“พี่เอสพอเลย เดี๋ยวคืนนี้ได้อ้วกแตกในห้องน้ำ” พี่เอสหัวเราะ มองหน้าแตงโม

“ฮ่า ๆ พี่จะได้มีเพื่อนไง เจ้าบ่าวเมาแอ๋” แหนะ

“โนว ๆ คืนนี้เจ้าบ่าวหวานมีงานใหญ่ ใช่ไหมคะ” ฉันควงแขนสูตินารีแพทย์ข้าง ๆ

“เช้าเลยไหม”

(โห่~) ทุกคนโห่แซวเมื่อหมอนายพูดคำนี้ออกมา

“ติดเชื้อน้ำหวานแล้วเหรอคะหมอ อิอิ” ณีเวียพุ่งมาแซวทันที เรื่องแบบนี้แซวไว

“คงงั้นครับ” แหม ไม่ค่อยเลย

ฉันตีแขนหมอนายเบา ๆ

“อย่าให้แฉนะคะคุณหมอ” ทุกคนหัวเราะลั่น จนพี่ทีเดินถือแก้วเหล้า

ช็อตหนึ่งมา

“หมอ ๆ นี่ยาดอง โด่ไม่รู้ล้มจัดเลย เนี่ยพวกเราไปหามาฮ่า ๆ” พี่เอส

คุณเซ็น พี่ไวท์ พยักหน้ารัว ๆ กดดันหมอนายให้กินเดี๋ยวนี้!

ฉันหน้าแดงเป็นลูกตำลึง หันไปมองเพื่อน ๆ เพื่อขอความช่วยเหลือ

“...” ว่างเปล่า

“แฟนพวกมึงเล่นอะไรกันวะ!” พวกมันหัวลั่น ก่อนที่พี่เอสจะเดินไปหยิบแก้วจากมือพี่ทีส่งให้หมอนาย

“เอาน่าเข้าหอ ดีกว่าสามีเมาอ้วกแตกจนเช้า!” แตงโมพูดกระแทกพี่เอสดัง ๆ สะใจเหมือนกันนะเนี่ย!

“เออ วันนั้นทำไมพวกมึงไม่หายาดงยาดองสูตรนี้มาให้กูบ้างวะ โถ่...”

ทำเป็นโทษคนอื่น

“มึงโม้เอง สุดท้ายนอนห้องน้ำฮ่า ๆ” พี่ไวท์หัวเราะลั่น

อยู่ ๆ สามีสูตินารีแพทย์ของฉันก็หยิบยาดองแก้วนั้นขึ้นมาดื่ม และทำหน้าเหยเก เพราะรสขม

หึ๋ยตาย... น้ำหวานคืนนี้ น้ำหวานตายแน่!

หมอนายไม่เมาเลยสักนิด พวกผู้ชายพวกนั้นไม่สามารถทำอะไรหมอ

นายได้ นอกจากไอ้ยาดองบ้า ที่ตอนนี้มันกำลังปั่นป่วนอยู่ในตัวเขา!

น้ำหวาน อะไรจะเกิดขึ้นก็ต้องเกิดนะ

“หวาน...” นั่นไง

หมอสูติเดินมาจากด้านหลัง มือนุ่ม ๆ ค่อย ๆ ปลดกระดุมฉันออก

ทีละเม็ดทีละเม็ด

“คะ คุณหมอ มันออกฤทธิ์แล้วเหรอคะ” เขาไม่ตอบ แต่ก้มลงจูบไหล่ฉันเบา ๆ ไล่ลงไปเรื่อย ๆ ตามแผ่นหลัง

มือนุ่มล้วงเข้ามาบีบอกตึง ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ เค้น ช้า ๆ ราวกลับ ปรารถนามันมาแสนนาน