พลาด นิยาย บท 65

23.56

ฉันเดินเข้าออกห้องน้ำเป็นว่าเล่น สามีนักธุรกิจของฉัน เขายังคงนั่งทำงานที่ห้องทำงานอีกฝั่ง ส่วนฉันตอนนี้ไม่มั่นใจเลยจริง ๆ ว่าตัวเองท้องเสีย หรือจะคลอด ทำไมปวดท้องแบบนี้

ฉันค่อย ๆ จับผนังหวังประคองตัวเองเปิดประตู อยากไปอยู่ใกล้ ๆ

คุณเซ็นให้อุ่นใจ

แต่ซ่า... นะ น้ำอะไร ฉันไม่ได้ฉี่ราดนะ หรือมันจะเป็น... เป็นน้ำคล่ำ!

“กรี๊ด...” ฉันจับประตูกรี๊ดลั่น ดังทั้งเพนท์เฮ้าส์

จนสามีวิ่งออกมาจากห้องทำงาน

“เป็นอะไร! เห้ย…” คุณเซ็นวิ่งมาประคองฉันทันที ตอนนี้ฉันเหงื่อท่วมตัว อาการปวดท้องหน่วงมันเริ่มหนักขึ้น หนักจนฉันพรรณนาออกมาไม่ได้!

“ไม่ไหว ปวดท้องแล้ว ปวดแล้ว! ฮือ!” ฉันบีบมือเขาแน่น น้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม

คุณเซ็นรีบโทรหาคนขับรถ และโรงพยาบาลทันที

“ผมเซ็นดิณภัทร! ณีเวียภรรยาผม เธอปวดท้องครับ หมอเจ้าไข้

หมอนาย ขอบคุณครับ” เขารีบวางสายแล้วโทรอีกครั้ง

“นพเตรียมรถด่วน!” โอ้ย! อะไรนักหนา พาฉันไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!

ไม่ไหวแล้ว!

“คุณ ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันปวด ฮือ ๆ” ฉันหน้าเหยเก เมื่ออาการปวดท้องมันหนักขึ้นเรื่อย ๆ มันหน่วง หน่วงจนฉันทรมาน! ทรมานจริง ๆ

เป็นแม่คนมันเป็นแบบนี้เหรอเนี่ย! ฮือ ๆ ณีเวียคิดถึงแม่!

“ไป ๆ” คุณเซ็นหน้าตาเคร่งเครียด ทั้งโอบทั้งประคองฉัน แต่ฉันจะเดินไม่ไหวแล้ว! มันปวด

“ไม่ไหว! ปวดมาก ! คุณมันหน่วงตรงนั้น ฉันเดินไม่ไหว! ลูกจะออกแล้วคุณ!” ฉันส่ายหน้าทั้งน้ำตา จนสามี รีบช้อนตัว อุ้มฉันวิ่งไปที่ลิฟต์

“นายครับ รถพร้อมแล้วครับ” เมื่อถึงลิฟต์เจอพี่นพวิ่งเหงื่อท่วมตัวมาพอดี

คุณเซ็นพยักหน้าเบา ๆ และรีบพาฉันลงลิฟต์มาชั้นหนึ่ง!

ทำไมต้องสร้างหลายชั้นขนาดนี้! โอ้ยจะตายแล้ว!

“คุณ! เร็วสิเร็ว! ฉันไม่ไหวแล้ว” ฉันบ่นตลอดทาง บ้างก็กรีดร้องเพราะความเจ็บปวด ซึ่งเมื่อลิฟต์มาถึงชั้นหนึ่งสามีฉันรีบวิ่งออกจากลิฟต์มาที่รถทันที พนักงานโรงแรม ยาม ต่างพากันหลบไปอยู่คนละมุม บ้างก็วิ่งไปเปิดประตูรถให้

เราสองคน

“กรี๊ด... ฉันปวดท้อง!” ฉันเหมือนคนบ้า เหมือนลูกในท้องจะหลุดออกมายังไงอย่างงั้น

พี่นพรีบวิ่งอ้อมมาขับรถ ก่อนจะออกจากตึกเขาด้วยความรวดเร็ว!

คุณเซ็นนั่งข้างฉัน หน้าตาเคร่งเครียด ทั้งหายใจเหนื่อยหอบ ทั้งเหงื่อไหลท่วมตัว

“อดทนนะ ใกล้แล้วนะหม่าม้า” ฉันหลับตาปี๋ มันปวดหน่วงมาอีกแล้ว

มันเหมือนมีคนมาบิดไส้ฉัน แล้วกระชากออกมากองข้างนอกยังไงอย่างงั้น!

“ฮือ ๆ ฉันปวดท้อง! เร็ว ๆ พี่นพ!” ฉันส่ายหน้าไปมา น้ำอะไรไม่รู้ไหลออกมาตามขาฉันเต็มไปหมด

“อดทนนะใจเย็น ๆ หายใจเข้าลึก ๆ” สามีพยายามให้กำลังใจฉัน ทั้งบีบทั้งนวด แต่มันไม่ดีขึ้นเลย

“ไม่ปวดเองไม่เข้าใจหรอกคุณ! ฮือ ๆ”

เมื่อไหร่ฉันจะถึงโรงพยาบาล!

“นพใกล้ยัง!” คุณเซ็นถามพี่นพอีกครั้ง เมื่อเห็นฉันไม่ไหว

“ครับถึงแล้ว!” พี่นพเลี้ยวรถเข้าโรงพยาบาลแล้ว!

เมื่อรถจอดบุรุษพยาบาลรีบเข็นเตียงมาใกล้ ๆ สามีฉันรีบลงจากรถ

อุ้มฉันวางบนเตียงด้วยตัวเอง

เตียงถูกเข็นมาที่ห้องคลอดทันที ระหว่างทาง ฉันกรีดร้องทรมานไม่เป็นภาษา ถ้าจะทรมานขนาดนี้ แค่นี้พอ สองคนพอแล้ว!

“โอ้ย! ฉันจะตายแล้วคุณ! เร็ว เร็วได้ ไหม!” ฉันโมโหขึ้นมา ฉันเหมือนจะตาย และมันเหมือนตายทั้งเป็นไปแล้วจริง ๆ โอ้ย...

“อดทนนะ เดี๋ยวหมอมา” คุณเซ็นก้มลงหอมแก้มฉัน ก่อนที่ฉันจะถูกเข็นเข้าห้องคลอด

พยาบาลจัดแจงเปลี่ยนชุดให้ฉัน รวบผมเก็บมือ ทั้งฆ่าเชื้อทั้งทำอะไรวุ่นวายไปหมด

“คนไข้ผ่าคลอด บล็อกหลัง แจ้งหมอเจ้าของไข้แล้วค่ะ”

ฉันนอนน้ำตาไหล เหมือนนอนรอความตาย

แม่จ๋าหนูคิดถึงแม่เหลือเกิน ถ้ารู้ว่าแม่เจ็บปวดขนาดนี้ หนูจะไม่ดื้อ

หนูจะไม่ซน หนูจะเป็นเด็กดี

ตอนนี้หนูกำลังจะได้เป็นแม่คนแล้ว หนูเข้าใจแล้วค่ะแม่ แม่ให้กำลังใจหนูหน่อยนะ

“หมอนายมาแล้วค่ะ” ฉันหลุดออกจากภวังค์ทันที