พลาด นิยาย บท 64
กว่าจะได้นอนคือเช้าค่ะ เช้าจริง ๆ หมอสูติคนนี้เขาไม่ได้เล่น ๆ เขากิน
ฉันทั้งคืน
เอาหล่ะ วันนี้มาถึงแล้ว ฉันจะได้รู้สักที ว่าลูกฉันเป็นผู้หญิง หรือผู้ชายก่อนแต่งงานหมอนายให้ฉันเจาะเลือดไว้ เขาจะได้เอาไปตรวจความผิดปกติของโครโมโซม และเพศของลูก ๆ ในครรภ์
แล้ววันนี้… ผลก็ออกแล้วค่ะ สามีสูตินารีแพทย์เข้าเวรบ่ายโมง ซึ่งฉันเองก็ต้องรอคิวเข้าไปพบเขาเหมือนคนอื่น ๆ
“คุณน้ำหวานเหมือนคนท้องสี่ ห้าเดือนเลยค่ะ” พยาบาลพี่ภาเดินเข้ามาลูบท้องฉัน ฉันท้องโตขึ้นทุกวัน ลูก ๆ ทั้งสามคน คงตัวใหญ่ขึ้นมาก ทั้งที่ตอนนี้ฉันท้องเกือบสามเดือนเอง
ส่วนณีเวียกับแตงโมท้องจะหกเดือนแล้ว ณีเวียเหมือนคนใกล้คลอดมาก ลูกสาวลูกชายดิ้นใหญ่
“เริ่มอึดอัดแล้วค่ะ เพื่อนหวานท้องแฝดสองคน ตอนนี้หกเดือนแล้ว
ท้องโตมาก ท้องหวานคงโตกว่านั้น” พยาบาลพี่ภายิ้ม และทำท่านึกคิด
“อ๋อ คุณณีเวียภรรยาคุณเซ็นใช่ไหมคะ รายนั้นแข็งแรงมากค่ะ ดิฉันทาเจลอัลตราซาวด์ให้ ถีบมือดิฉันไม่หยุดเลย ของคุณน้ำหวานเริ่มตอดหรือยังคะ” ตอดงั้นเหรอ
“ยังไงคะ” ฉันถามสงสัย เอามือลูบท้องตัวเองไปด้วย
“คุณหมอไม่ได้บอกเหรอคะ เด็กในครรภ์เขาดิ้นตลอดเวลาค่ะ อยู่ที่เราจะรู้สึกตัวไหมเท่านั้น ระยะแรกเราจะรู้สึกเหมือนมีอะไรตอดตุบ ๆ ในท้องค่ะ ยิ่งคุณน้ำหวานมีแฝดสาม ทารกในครรภ์เบียดกัน ก็จะรู้สึกง่ายกว่าคุณแม่ครรภ์เดี่ยวค่ะ” ฉันยิ้มแก้มปริเอามือลูบท้องตัวเอง อยากรู้สึกแบบนั้นจัง อยากให้ลูกดิ้น
“เดี๋ยวหวานจะลองสังเกตดูนะคะ รู้สึกได้คงมีความสุขน่าดู” พยาบาล
พี่ภายิ้ม ก่อนจะช่วยพยุงฉันลุกขึ้น ท้องฉันไม่ได้ใหญ่มาก ขนาดลุกเองไม่ไหว
แต่ฉันเวียนหัวมาก
ถึงคิวฉันแล้ว คนสุดท้ายตามเคย สามีฉันให้คนไข้ตัวเองตรวจก่อน
เขาบอกว่าคนไข้บางคน อาจจะมีธุระอย่างอื่น เราเองว่าง ๆ อย่าไปแทรกคิวเขา
ดีไหมล่ะสามีฉัน
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ พยาบาลพี่ภาเคาะประตูให้ฉัน ก่อนที่ฉันจะเปิดมัน
เข้าไป นั่งลงทำหน้ามุ่ย เพราะรอนานมาก!
เขายิ้มให้ฉัน
“สวัสดีครับคุณณัฐนลิน วันนี้คุณพ่อมาด้วยไหมครับ” ฉันเบะปากใส่เขา ก่อนที่จะ
“อุ๊บ...” ฉันรีบเอามือปิดปากตัวเอง ทุกอย่างในห้องหมุนไปหมด ฉันเวียนหัวจุกคอเหมือนจะอ้วก
“หวาน” หมอนายรีบยกถังขยะมาให้ฉัน มือนุ่มลูบหลังฉันเบา ๆ
ฉันอ้วกไม่ออก ฉันพะอืดพะอม มันเหมือนจะอ้วกเสียให้ได้! ความรู้สึกนี้มันทรมาน ทรมานกว่าการอ้วกออกมาให้หมดเป็นไหน ๆ
ฮือ ลูก... แม่จะเป็นลมแล้ว
หมอนายหยิบยาดมให้ฉัน มือนุ่ม ๆ บีบนวดมือฉันเบา ๆ ฉันชาหมดทั้งตัวแล้วตอนนี้
“หวานไหวไหม” ฉันสูดยาดมเข้าเต็มปอด หลับตาทำสมาธิ และพยัก
หน้าเบา ๆ
อืม... หยุดก่อนลูก อย่าเพิ่งนะ ให้แม่ไปอ้วกที่บ้านดีกว่า เดี๋ยวมันเลอะที่ทำงานพ่อ
“ค่ะ ไหว ๆ ทรมานจัง”
ฉันหลับตา ขมวดคิ้วบ่นเบา ๆ มือลูบท้องตัวเองไปด้วย
“เฮ้อ... ทนหน่อยนะครับ เดี๋ยวลูกโตกว่านี้ก็หายแล้ว” ฉันพยักหน้าตอบ ฉันไม่อยากพูด กลัวอ้วกมันจะพุ่งออกมา
หมอนายพยุงฉันไปนอนพักที่เตียง ก่อนที่เขาจะเดินไปหยิบซองจดหมายจากโต๊ะมาเปิด
“คุณหมอไม่ได้ตรวจเองเหรอคะ” เขาส่ายหน้า
“ไม่ ต้องส่งไปตรวจ ไหนดูซิลูกพ่อ” เขาเปิดกระดาษแผ่นนั้นออกมา
แล้วยิ้มกว้าง
“หมอคะ” ฉันตื่นเต้นอยากรู้มาก
“โครโมโซมปกติครับหวาน เราได้ลูกชายสองคน และลูกสาวหนึ่งคน”
ฉันยิ้มแก้มปริ จนหมอนายก้มลงมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่
“ดีใจจัง... จะให้ลูกชายไปจีบลูกสาวณีเวีย” หมอนายหัวเราะ
“แบบนั้นเลยเหรอ แต่ตอนนี้อดทนหน่อยนะภรรยาผม”
ฉันจับมือเขาแน่น หมอนายเปิดเสื้อฉันขึ้น ทาเจลที่ท้องฉันเหมือนเคย
เขายิ้มไม่หุบ มองจอตาไม่กระพริบ คุณหมอสูติคนนี้ เขายิ้มมีความสุขทุกครั้งที่เห็นลูกตัวเองในจอ
‘ตึก ตึก ตึก’ เสียงหัวใจดังสลับกันออกมาเบา ๆ
เอ๊ะ... เสียงหัวใจ
“เสียงหัวใจลูก” เขาหันมายิ้มให้ฉัน
“เบาจังเลยค่ะ” ฉันหันไปมองจอกับเขาด้วย หมอนายยิ้มไม่หุบเลยจริง ๆ เขาเริ่มขยับอุปกรณ์ของเขาไปมาจน...
“หวาน... คนนี้ดิ้นเก่งจัง” ฉันเพ่งดูตามเขา ฉันเห็นลูกคนนึงขยับนิด ๆ ขยับไม่หยุด จะซนไหมเนี่ยตัวเล็กของแม่
“ขยับอีกแล้วหวาน”
‘ตุบ ตุบ’ เอ๊ะ? ฉันเบิกตาโต รีบจับแขนหมอนายแน่น จนเขาเองรีบหันมามองอย่างตกใจ
“ปวดท้องเหรอหวานเป็นอะไร?” เขาตกใจรีบเอามือมากดตรงท้อง
ฉันเบา ๆ
“ละ ลูกตอดท้องหวาน หวานรู้สึกว่าลูกดิ้น ฮือ ๆ” ฉันร้องไห้โฮออกมา
ฉันดีใจจนทนไม่ไหว ฉันดีใจจริง ๆ ดีใจที่รู้สึกถึงลูกในท้อง
สูตินารีแพทย์ผู้เป็นสามีเช็ดน้ำตาให้ฉันเบา ๆ
“ลูกขยับตลอด เขาแค่ตัวเล็กหวานไม่รู้สึก ตอนนี้เขาเริ่มโตแล้วนะ เขามีนิ้วมือแล้ว ต่อไปเขาจะถีบท้องหวานรัวเลยล่ะ” ฉันรีบเช็ดน้ำตาตัวเอง
เพื่อจ้องหน้าพ่อของลูก
“หวานมีความสุขจัง ฮึก ๆ หวานแพ้ท้องทรมานแค่ไหน แค่รู้สึกว่า
เขาขยับ หวานก็มีความสุขมากแล้ว” หมอนายลูบผมฉันเบา ๆ
“ผมก็มีความสุข ไม่อยากนึกถึงวันที่หวานคลอด ผมต้องทำคลอดลูกตัวเอง หมอสูติคนนี้คงดีใจจนทำตัวไม่ถูก”
“หวานอยากเห็นคุณหมอ ดีใจจนทำตัวไม่ถูกแล้วค่ะ”
เขาหัวเราะเบา ๆ เขาพยุงฉันนั่ง ก่อนจะประคองฉันเดินมาที่โต๊ะเขา
“แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว” เขาฟังเสียงหัวใจลูกอีกครั้ง ก่อนจะจดมันลงในสมุดสีชมพู และแม็กซ์แผ่นอัลตราซาวด์เล็ก ๆ ลงไปด้วย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลาด