พลาด นิยาย บท 67
ฉันนั่งมองหมวยน้อยกับณีเวีย ก็อดยิ้มตามไม่ได้ แตงโมคลอดธรรมชาติ! ไม่อยากจะเชื่อ
ฉันหน่ะสิ สามคนในท้อง หากคลอดธรรมชาติฉันอาจจะขาดใจตายก่อน ตอนนี้ฉันท้องได้เจ็ดเดือนแล้ว ไม่ต้องถามว่าท้องใหญ่แค่ไหน มันใหญ่จนฉันเดินไม่ไหวเลยล่ะ ฮ่องกงถูกแคนเซิลถาวร ไม่มีกำหนดไป แต่ได้หุ้นห้าสิบเปอร์เซ็นต์กับเบนซ์เอสคลาสเป็นของขวัญแต่งงานนะจ๊ะ
ฉันนั่งคุยกับเพื่อนสักพัก เพื่อรอสามีออกเวร สลับไปห้องแตงโมบ้าง ห้องณีเวียบ้าง ณีเวียเจ็บแผลคุณเซ็นจึงเป็นคนเลี้ยงลูก วุ่นวายจนต้องเอางานมาทำที่โรงพยาบาล เห็นแล้วน่ารักดี แต่ก็แอบขำ
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ หมอนายเปิดประตูเข้ามา เดินมาตรวจแผลณีเวีย
“อย่าหัวเราะดังนะ ระวังแผลฉีก” ณีเวียตกใจเอามือปิดปากทันที
“ค่ะ อิอิ จะพยายาม” หมอนายยิ้ม แล้วเดินกลับมาหาฉัน เขานั่งลง
เอามือสองข้างโอบท้องฉันไว้
“ไงครับ ลูกพ่อ” เท่านั้นล่ะ!
ตุบ ๆ ฉันหลับตาปี๋ ฉันจุก! ลูกถีบหนักมาก รวมพลังเป็นหนึ่งเดียวทันที เมื่อได้ยินเสียงพ่อเขา
“โอ้ย เบา ๆ ลูก แม่จุกแล้ว” ฉันลูบท้องปราม ณีเวียเหมือนจะหัวเราะแต่ต้องเม้มปากไว้แน่น
สามีฉันขำ และลูบท้องฉันอยู่สักพัก ก่อนจะลุกขึ้นเข็นรถฉันออกมาจากห้องณีเวีย
เขาถอดชุดกาวน์ส่งให้ฉันถือ สามีออกเวรแล้ว วันนี้เรานัดทานข้าวกับ
ที่บ้านเขา
ฉันจะลุกจะนั่งลำบากมาก สามีต้องคอยช่วยประคองตลอด กลับมาบ้านเขาก็อบอุ่นเช่นเดิม แม่หมอนายกอดฉันกลม อยากเห็นหน้าหลานใจจะขาดแล้ว
ที่โต๊ะอาหารมีคุณพ่อคุณแม่หมอนาย หมอนาย หมอเท็น นั่นล่ะอย่างที่บอก เขาเป็นหมอกันทั้งบ้าน พ่อเป็นศัลยแพทย์ แม่เป็นทันตแพทย์ หมอเท็นเป็นหมอสกิน
“สะใภ้คนโต จะมีหลานให้พ่อแล้ว เมื่อไหร่พ่อจะมีสะใภ้เล็ก และมีหลานอีกเนี่ย” เมื่อคุณพ่อถาม หมอเท็นทำหน้านิ่งทันที และไม่สนใจ
หน้าตาหล่อเหมือนหมอนาย นิสัยคนละขั้วโลก!
“ไม่ล่ะ” เขาตอบเบา ๆ หรือว่าเขาจะชอบผู้ชายนะ?
“เท็นลูกไม่ได้ชอบผู้ชายใช่ไหม” อยู่ ๆ แม่หมอนายก็ถามโต้ง ๆ สงสัยเหมือนฉันเด๊ะ!
“เปล่าครับไม่อยากมี วุ่นวาย” ทุกคนหันมองหน้ากัน จนหมอนายขำน้องชายตัวเองเบา ๆ
“น้ำหวานหาแฟนให้เท็นหน่อยสิจ๊ะ” นั่นไง แม่หมอนายส่งงานมาให้
ฉันเต็ม ๆ
“...” หน้าหมอเท็นตอนนี้ นี่ถ้าเมย์ไม่ท้องโตฉันจะไซโคเมย์ให้
หมอเท็นแล้ว!
“คุณแม่ให้หมอเท็นเลือกเองดีกว่าค่ะ หวานไม่รู้ว่า หมอเท็นชอบผู้หญิงแบบไหน แหะ ๆ” หมอนายรีบสะกิดฉันทันที
“แค่พูดก็ลำบากแล้ว” อื้มจริง! หมอเท็นไม่ค่อยพูดจริง ๆ ฉันสงสัยมาก เวลาคนไข้มาปรึกษาเขา เขาพูดกับคนไข้ยังไง?
“นาย แล้วน้ำหวานคลอดเมื่อไหร่ลูก” พ่อหมอนายถามขึ้นมา กำหนดคลอดฉันอีกสองเดือน แต่ฉันจะไหวถึงสองเดือนไหมเนี่ย ท้องฉันเหมือนจะ
แตกแล้ว
“อีกสองเดือนครับ แต่ผมคิดว่าคงก่อนกำหนด ลูกตัวโตกว่าที่คิด
กลัวหวานจะไม่ไหวก่อน” หมอนายเขาตรวจลูกตัวเองแทบทุกวัน เขาบอกกับฉันว่า ถ้าลูกสมบูรณ์แข็งแรง ฉันไม่ไหวเขาจะผ่าให้ก่อน ซึ่งตอนนี้ฉันไหวอยู่ ถ้าฉันไม่ปวดมันก่อนอ่ะนะ ฉันแอบกลัวเหมือนกัน
“ทนหน่อยนะลูก ใกล้แล้ว” ฉันยิ้มตอบ เรานั่งกินข้าวกันในครอบครัว ส่วนมากมีแค่คุณพ่อ คุณแม่หมอนายและฉันที่คุยกัน หมอเท็นนั่งเงียบและพยักหน้าอย่างเดียว
ฉันอยากถามคุณแม่ว่าตอนท้องหมอเท็น คุณแม่กินอะไรเข้าไป ลูกถึงไม่ค่อยพูดขนาดนี้ ฉันสงสัยมาก!
ต่อไปนี้เราต้องย้ายมาอยู่บ้านหมอนาย เพราะมันสะดวกกับคนท้องโตอย่างฉันมาก แถมในบ้านก็มีแต่หมอ หมอทั้งนั้น หมอนายจะได้หายห่วง
วันนี้ฉันต้องไปสัมภาษณ์รับพนักงานเพิ่ม ที่ร้านแต่เช้า ซึ่งร้านกาแฟฉัน
รีโนเวทเสร็จเรียบร้อย และเปิดมาได้สักพักแล้ว ตอนนี้ฉันดูแลเองไม่ไหวจริง ๆ ฉันจึงหาผู้จัดการมาดูแลช่วย
เมื่อฉันมาถึงร้าน
“ฮัลโหล... น้ำหวาน!” คนนี้ล่ะ ชื่อลินิน หน้าตาน่ารักสดใสร่าเริง พูดทั้งวัน พูดไม่หยุด! นางรุ่นราวคราวเดียวกันกับฉัน นางชอบกาแฟ ชอบทุกอย่างที่เป็นกาแฟ มาทำงานนี้เพราะใจนางรักล้วน ๆ ฉันจึงรับมา อีกอย่างเพราะนางร่าเริงนี่ล่ะ ฉันชอบ!
คือฉันเลือกคนถูกจริง ๆ พอลินินมาดูแลร้านบรรยากาศในร้านก็ครึกครื้นเฮฮามาก! ฉันมาที่นี่ทีไรไม่เคยเครียดเลย เพราะเจอฤทธิ์ลินินเข้าไปเต็ม ๆ จากเครียด ๆ ก็เผลอหัวเราะออกมาซะดื้อ ๆ
ลินินส่งเด็กมาให้ฉันสัมภาษณ์เรียบร้อย ก่อนที่หมอนายจะมารับ
กลับบ้าน
ฉันนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ที่บ้านหมอนายเป็นเดือน ตอนนี้ฉันก็ท้องแปดเดือนแล้ว ใกล้แล้วสินะ!
เดือนหน้าฉันก็คลอด ชีวิตฉันคงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป มีลูกทีมีตั้ง
สามคน! ชีวิตใครเหมือนเดิมก็บ้าแล้ว!
ขนาดณีเวียกับแตงโม ลูกหนึ่งลูกสอง ตอนนี้ไม่ได้หลับไม่ได้นอนกัน
ลูกตื่นดึก ๆ น้ำหนักลงฮวบเพราะปั๊มนม แล้วไหนจะลูกกินนมไหนจะหลัวกินนมอีก! เหนื่อยแทน
ตุบ ๆ ดิ้นทันที เห็นมั้ย? นี่แม่ยังไม่ได้ว่าอะไรลูกเลยนะเนี่ย!
22.43 ตอนนี้สามีฉันหลับปุ๋ย เพราะเพิ่งออกเวรมา ส่วนฉันนอนมาทั้ง
วันแล้ว ได้แต่นั่งพิงเตียงอ่านหนังสือเบเกอรี่นานสองนาน เพราะนอนไม่หลับจริง ๆ
‘ตุบ ๆ’ ดิ้นอีกแล้ว ‘ตุบ’ ดิ้นอีก ฉันจับท้องไว้ เริ่มจุก จุกมาก… โอ้ย… อยากจะเข้าห้องน้ำชะมัด
ฉันพยายามจับเตียงลุกขึ้น อยู่ ๆ ก็รู้สึกหน่วงท้องน้อยวูบ!
เห้ย! ฉันไม่ได้ปวดท้องหนักใช่ไหม! ฉันมองสามีสูตินารีแพทย์ที่หลับอยู่ ฉันไม่แน่ใจอาการตัวเอง ฉันควรปลุกเขาดีไหมเนี่ย!
‘ซ่า’
“กรี๊ด...” ฉันกรี๊ดลั่นห้อง อาจจะดังไปทั้งบ้านด้วย!
น้ำคล่ำฉัน... น้ำคล่ำฉันมันไหลลงตามหว่างขาเต็มไปหมดแล้ว!
ฉันปวดท้องมาก ปวดจนลงไปนั่งร้องไห้กับพื้น! ลูกแปดเดือนเองนะ
ลูกจะคลอดแล้วเหรอ! ฮือ
“หวาน!” หมอนายดีดตัวขึ้นจากเตียง เขามีสติมาก เขารีบโทรหาโรงพยาบาลทันที
“เตรียมเตียงผ่าตัด วิสัญญีแพทย์ด่วน! ภรรยาผมจะคลอด” ฉันหลับตาปี๋ พยายามหายใจเข้าลึก ๆ
“ฮือ ๆ หวานไม่ไหวแล้ว หวานปวด ปวด! กรี๊ด...” ฉันกำผ้าปูที่นอนแน่น เหมือนลูกทั้งสามจะหลุด ออกมาจากท้องยังไงอย่างงั้น
สามีพยุงฉันนอน ก่อนจะเปิดน้องสาวฉันดู
“เปิดแล้วหวาน” หมอนายรีบอุ้มฉันขึ้น และประคับประคองตัว ลงมาจากบ้านจนถึงรถ ทุกคนแตกตื่น คุณพ่อคุณแม่รีบขึ้นรถอีกคัน
หมอเท็นขึ้นมาขับรถให้เมื่อไหร่ไม่รู้ ตอนนี้สามีฉัน แทบจะทำคลอดฉันอยู่หลังรถแล้ว!
“โอ้ย หมอฮือ ๆ หวานไม่ไหว! ปวด ปวดท้อง!” ฉันร้องไห้ฟูมฟาย กรีดร้อง ทุบเบาะรถรัว
“ใกล้แล้ว หายใจเข้าลึก ๆ อดทนนะ” ฉันส่ายหน้า เหงื่อท่วมตัว พยายามฟังสามีสูตินารีแพทย์พูด แต่มันยิ่งปวดหนักขึ้นไปอีก!
“ไม่ได้! หวานทนไม่ได้! ทำคลอดเดี๋ยวนี้! ทำคลอดให้หวานเลย! กรี๊ด!”
ฉันกรี๊ดลั่นรถ จนหมอเท็นเหยียบคันเร่งเร็วอีก
“หูฉันจะแตกแล้ว” และบ่นด้วย!
“หมอ หมอหวานจะตายแล้ว! หวานปวดเข้าใจมั้ย! หวานจะตายแล้ว
ฮือ ๆ” ฉันเริ่มบีบแขนสามีแน่น เขาเริ่มลูบท้องฉันขึ้นลง หวังบรรเทา
“ครับ หวานคลอดตอนนี้ไม่ได้ หวานต้องผ่า อดทนนะ หากหวานคลอดตอนนี้หวานหมดแรงแน่ คนเก่งอดทนนะ” ฉันร้องไห้โฮ เหมือนลูกสามคนแข่งกันถีบท้อง และแข่งกันดันตัวเองออกมา
ฉันปวดไม่ไหวแล้ว ฉันตาย ฉันตายแน่ ๆ
“ฮือ ๆ ทำหมันให้หวานเลยนะ ฮือ ๆ ทำเลย! มีแค่นี้พอนะ หวานเจ็บ!” เขามองฉันอึ้ง ๆ
“หวาน หายใจเข้าลึก ๆ ครับคนเก่ง ผมอยู่นี่ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว”
เขากอดฉันแน่น ลูบผมฉันไปด้วย
“ไม่อาว! ฮือ ๆ โอ้ย... หวานปวด ๆ กรี๊ด...”
‘เอี๊ยด’ อยู่ ๆ หมอเท็นเบรกรถทันที ถึงโรงพยาบาลแล้ว! บุรุษพยาบาลรีบพยุงฉันขึ้นไปนอนบนเตียง และเข็นไปห้องคลอดทันที สามีบีบมือฉันแน่น
“ผมไปเตรียมตัวก่อนนะ เท็น! ฝากหวานด้วย”
โอ้ย... สามีฉันวิ่งนำไปแล้ว เขาฝากฉันกับหมอเท็นเนี่ยนะ! คุณแม่อยู่
ไหน ฮือ ๆ คุณแม่อยู่ไหน!
ฉันหันหาคุณพ่อคุณแม่ทันที
“คุณพ่อคุณแม่ขับรถช้าเหมือนเต่า” หมอเท็นเดินตามฉัน และบอกมาหน้านิ่ง ๆ
“โอ้ย! ปวดท้อง... ปวด! ไม่ไหวแล้ว!” ฉันกรีดร้อง! ทำไม ฉันไม่มีสามีวิ่งตามจับมือเหมือนชาวบ้านเขาเนี่ย ให้ตาย!
มีแค่น้องสามีที่เหมือนมาแต่วิญญาณ ฮือ ๆ
ไม่นานฉันก็ถูกเข็นเข้ามาในห้องคลอดแล้ว!
ฉันหอบเหนื่อยเหงื่อท่วมตัว และถูกพามาห้องนึง ก่อนที่พยาบาลจะตรวจอะไรต่าง ๆ นา ๆ
เร็ว ๆ เถอะ! ฉันจะตายแล้ว!
“พยาบาลฉันจะตายแล้วค่ะ ตามหมอ ตามหมอด่วน” ฉันส่ายหน้าไปมา ปวดท้องหน่วงมาก แขนสองข้างสั่นแทบจะไม่มีแรงแล้ว ลูกสามคน สามคน
เลยนะเว้ย!
“ค่ะ คุณน้ำหวาน เดี๋ยวให้ยาแก้ปวดก่อนนะคะ ตอนนี้ห้องผ่าตัดยังไม่พร้อมค่ะ” ยังไม่พร้อม! รอให้ฉันตายก่อนใช่ไหม!
“หะ! หวานจะตายก่อนไหม ไม่ผ่าก็ได้ คลอดธรรมชาติเลย หวานพร้อม ฮือ ๆ หวานทนไม่ได้แน่ ๆ” ฉันกุมท้องกรีดร้องบนเตียง
“ไม่ได้ค่ะ คุณน้ำหวานมีทารกในครรภ์สามคน คุณน้ำหวานอาจจะช็อกได้ อดทนหน่อยนะคะ” อดทน! ใครจะไปทนได้!
ฉันนอนร้องไห้โฮ... จนฉันได้ยาแก้ปวด มันดีขึ้นแต่มันก็ยังปวดอยู่ดี
มันปวดหน่วง มันปวดมาเป็นช่วง ๆ ฮือ ทรมาน
ลูก... ใจเย็น สงสารแม่เถอะ แม่เหนื่อย แม่คนเดียวลูกตั้งสาม! เห็นใจแม่หน่อยนะ!
โอ้ย! ลูกถีบท้องฉันรัวมาก ฉันแค่ขอให้เห็นใจฉันเอง!
ฉันนอนตัวงอ ร้องไห้ สาบานเถอะว่ามีผัวเป็นหมอ! ไม่หลงไม่หลัวแล้ว ผัวนี่แหละ หงุดหงิด! เขาหายไปไหนเนี่ย ฉันโมโหแล้วนะ!
“หมอ... หมอ! ฮือ ๆ” ฉันร้องไห้โฮ จนอยู่ ๆ หมอนายก็รีบวิ่งมาหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลาด