พลาด2 นิยาย บท 12

เข้าหมดแล้วเมื่อคืน... ไอ้บ้า ลามก! ฉันยืนตัวสั่น จะทำยังไงดีเนี่ย เสื้อผ้าก็ไม่ได้ใส่ นอนโป๊ทั้งคืน... นี่ฉันมีอะไรกับเขาแล้วเหรอ! โอ้ยตาย! แล้วเลือดนั่น... เฮ้ย แสดงว่าวันนั้นเขาไม่ได้ทำอะไรฉันจริง ๆ

“จะตกใจทำไม เรื่องปกติ แต่งงานกันแล้ว”

“แต่ฉันไม่ได้รักนาย!” เขาหยุดนิ่งทันที ก่อนจะหันไปทางอื่น

“อื้ม โอเค ไปอาบน้ำเถอะ”‘ตานาวินผายมือให้ฉันเดินผ่าน ก่อนที่เขาจะยืนมองฉันที่หอบผ้าห่มพันตัวเดินทุลักทุเล หน้านิ่ง ๆ

ฉันรีบอาบน้ำแต่งหน้า แต่งตัว เพิ่งแต่งงานวันแรก เข้าหอคืนแรก โอ้ย อย่าคิดสิซินน์ ทำเหมือนว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นก็สิ้นเรื่อง

ฉันไม่ได้ตื่นเช้ามานานมาก และวันนี้เป็นวันที่ฉันตื่นทันมื้อเช้ากับคุณพ่อคุณแม่ และพี่ชาย พอทุกคนเห็นฉันเดินไปที่โต๊ะอาหาร ทุกคนก็แปลกใจมาก หันมามองฉันอึ้ง ๆ

“พายุเข้า” พี่เวียร์แซว! จนคุณแม่เหลือบมองฉันแว๊บนึง ก่อนจะก้มหน้าอมยิ้ม ส่วนคุณพ่อไม่มองหน้าฉันนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ จิบกาแฟ นิ่งไปอีก

ตอนนี้พี่เวียร์ใส่สูทเนี้ยบเตรียมพร้อมไปทำงาน แตกต่างกับฉัน เสื้อยืดกางเกงขาสั้น เตรียมพร้อมนอนอยู่บ้านยาว ๆ

“ทำไมซินน์ไม่แต่งตัวดี ๆ วันนี้ต้องย้ายไปอยู่บ้านนาวินแล้วนะ แล้วนาวินล่ะ” คุณแม่ยิ้มให้ฉันแปลก ๆ เหมือนจะมีแผนอะไรอีก เอ๊ะ หรือฉันคิดมากไป

“อาบน้ำค่ะ อ้าว ทำไมซินน์ต้องไปอยู่บ้านเขา บ้านเราก็มี อยู่ที่นี่ดีกว่า” ฉันเดินไปหอมแก้มคุณพ่อฟอดใหญ่ เห็นนั่งเงียบมาตลอดอยากอ้อนให้อารมณ์ดีบ้าง

“ต้องให้ดื้อสักเรื่องสินะ...” แต่คุณพ่อบ่นฉันพึมพำ จนอีตานาวินเดินมา แล้วเลื่อนเก้าอี้นั่งข้าง ๆ พี่เวียร์

“มึง ไอ้หมอ” อะไรกัน พออีตานาวินนั่งปุ๊บ พี่เวียร์ก็แขวะปั๊บ!

“อะไรวะ เอ่อ... คุณลุงคุณป้าครับ ขอโทษที่ตื่นสายนะครับ” ขอโทษที่ตื่นสาย แหวะ

“ไม่เป็นไรจ้ะ เข้าใจเข้าหอวันแรกก็งี้ล่ะ เนอะคุณ. อิอิ นาวินเรียกคุณพ่อคุณแม่ได้แล้วนะ เป็นลูกเขยบ้านเราแล้ว” คุณแม่ยิ้มจนตาหยี ดูมีความสุขมาก ไม่รู้เลยรึไง ว่าอีตาคนดีของแม่ ข่มขืนหนูเมื่อคืน!

ฉันนึกถึงเรื่องเมื่อคืนอีกแล้ว!

“ครับ คุณพ่อ คุณแม่” คุณแม่ตักโน่นนี่ใส่จานเขา ส่วนจานฉันว่างเปล่าเหมือนเป็นคนนอก!

จนคุณพ่อวางหนังสือพิมพ์ แล้วหันมาพูดกับฉัน

“ซินน์ แต่งงานมีครอบครัวแล้ว ต้องออกไปอยู่บ้านสามี เรื่องธุรกิจ ซินน์รับช่วงบริษัทผ้าไหมต่อคุณแม่นะ จบดีไซเนอร์มาน่าจะทำได้ดี แล้วก็... เรียนโทบริหารให้พ่อด้วยก็ดี เพราะต่อไปซินน์ต้องบริหารห้าง ZER แทนพ่อ พ่อยกให้เป็นของขวัญแต่งงาน ส่วนเรื่องโรงแรม กับเหล้าให้พี่เวียร์เขาจัดการ หรืออยากไปดูแลเรื่องเหล้าแทนผ้า เห็นชอบนัก...”

แอบแขวะฉันเบา ๆ ด้วยหน้านิ่ง ๆ ของคุณพ่อ

“ค่อยก่อนได้ไหมคะ ดูเยอะแยะจัง ทำไม่ทัน” คุณพ่อเงยหน้ามองฉันทันที นังซินน์ผิดอีกแล้ว!

“ถ้าไม่ทำงานก็ไม่ต้องใช้เงิน พ่อขอบัตรเครดิตคืนทุกใบ...” สตั้น! คุณแม่หันมองฉันทันที ก่อนจะพยักหน้าให้ฉันยอมคุณพ่อซะ!

“ค่ะก็ได้...” ฉันทำหน้าบึ้งนั่งกินข้าวเซ็ง ๆ ทำงานก็ได้วะ กลางคืนค่อยไปปาร์ตี้ ดริ้งค์เบา ๆ ให้พอหายอยากก็พอ

และตอนนี้คุณพ่อคุณแม่ ก็มาส่งฉันที่บ้านตานาวิน นั่นล่ะบ้านเขาใหญ่มาก! เพราะเป็นครอบครัวใหญ่ด้วยมั้ง บ้านถึงใหญ่ขนาดนี้ บ้านเขามีปลีกซ้าย ปลีกขวา และตรงกลางเป็นโถงใหญ่

คุณแม่เล่าให้ฟังว่า แต่ก่อนก็ไม่ได้ใหญ่ขนาดนี้ พอมีสมาชิกเพิ่มขึ้น เขาก็ขยายขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้แทบจะเป็นโรงแรมอยู่แล้ว ห้องเยอะเกิน!

“หวาน ฉันมาส่งลูกสาวให้แก” เข้ามาในบ้าน ทุกคนก็ยืนยิ้มรอต้อนรับ ไม่รู้ใครเป็นใคร ที่ฉันรู้จักก็มีแต่ลุงนาย ป้าหวาน และน้ำปั่นเท่านั้นล่ะ

คนอื่นไม่รู้... แต่รู้สึกคุ้น ๆ หน้าอยู่บ้าง แต่ฉันจำไม่ได้ว่าใคร

“มา ๆ ลูกสะใภ้ฉัน” ป้าหวานเดินมากอดฉันแน่น ก่อนจะหอมแก้มฉันซ้ายขวา แน่นอนฉันหอมคืน ฉันรักป้าหวานมาก ป้าหวานใจดีกับฉันมาก! เวลาโดนดุ มีแต่ป้าหวานที่คอยซัพพอร์ต เป็นโล่กำบัง ปกป้องฉัน

“โอ้โห ซินน์คงรักแกมากกว่าแม่ตัวเอง” แม่ฉันทำหน้ามุ่ยทันที

“แน่นอน! ซินน์ลูก จำใครได้้บ้างไหม...” ป้าหวานขยับให้ฉันมองทุกคนที่ยืนยิ้มให้ ฉันรีบยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทันที แต่จำไม่ได้อ่ะ

“หวานเบา ๆ นะ ค่อย ๆ พูด ไม่อยากให้ฟุบลงไปอีก” คุณแม่หันไปบอกป้าหวานเบา ๆ ดูเป็นกังวลมาก อะไรของคุณแม่ ระแวงอะไรฉันขนาดนั้น

“อืม ๆ นี่เลยซินน์... คนนี้นาวานะ พี่ชายแฝดนาวิน ตอนเด็ก ๆ ซินน์ก็เล่นด้วยนะ”

นาวา... อืม จำไม่ได้ว่าอะไรยังไง แต่ขอจำชื่อไว้ก็แล้วกัน เขาก็คล้าย ๆ ตานาวินอยู่นะ

“ส่วนคนนี้ น้าน้ำตาล เรียกน้าลินินก็ได้ น้องสาวฝาแฝดแม่เอง น้าน้ำตาลแต่งงานกับอาเท็น น้องชายลุงนาย และมีลูกสาวฝาแฝดสองคน คือนี่... กาแฟ กับ น้ำแข็งจ้ะ”

กาแฟโบกมือยิ้มกว้างให้ฉัน ส่วนน้ำแข็งยิ้มบาง ๆ มาให้ สองคนนี้หน้าไม่เหมือนกันอีก แฝดคนละฝาทุกคนเลย!

“ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวเรานะ” ทำไมฉันรู้สึกใจชื้นแปลก ๆ ถึงจะเป็นครอบครัวใหญ่ แต่ฉันไม่อึดอัดเลย รู้สึกอบอุ่นด้วยซ้ำ

“เหลือกูเพื่อน... สัตวแพทย์สาวพราวเสน่ห์...” น้ำปั่นวิ่งมากอดฉันกลม ก่อนจะหันไปยกมือไหว้คุณพ่อคุณแม่ฉัน

คุณแม่ถึงกลับเอามือปิดปากหัวเราะ

“น้ำปั่นนิสัยเหมือนแกเลยหวาน ฮ่า ๆ ฮามาก”

“เออ ตั้งแต่น้ำปั่นกลับจากอังกฤษ บ้านก็ไม่สงบอีกเลย ยิ่งเข้าขากับกาแฟนะ โอ้ย ฉันปวดหัว พังพินาศ” ทุกคนหัวเราะใหญ่ มีแต่น้ำปั่นกับกาแฟที่ทำหน้ามุ่ย

“เออ แกได้ลูกสะใภ้แบบยัยซินน์ไปด้วย คูณเข้าไปเลย” คุณแม่เวอร์วังอลังการอีกแล้ว ฉันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น!

หลังจากแม่บ้านยกของฉันไปเก็บเรียบร้อย คุณพ่อคุณแม่ก็นั่งคุยกับป้าหวานนิดหน่อย ก่อนจะขอตัวกลับ ฉันแอบใจหายแหะ... ไม่ใช่ไม่เคยห่างครอบครัว แต่ได้มีผัวเป็นตัวเป็นตนนี่ล่ะ!

“เพื่อน! เมื่อคืนเข้าหอเป็นไง นอนกันกี่โมง” น้ำปั่นหันมาถามฉันทันที ที่ผู้ใหญ่เดินออกไป

“ไม่รู้ ง่วงมาก อาบน้ำเสร็จก็นอนเลย” เนียนไหม!

“จริงดิ! แล้วพี่กูมีรอยอะไรที่คอวะ” รอยที่คอ... เหรอวะ? เฮ้ย…! คิสมาร์ก ของฉัน ตอนนั้นอารมณ์มันไปจริง ๆ ฮือ ๆ

“จะ จะไปรู้เหรอ… อึก” นั่นไง น้ำปั่นจับได้ทันทีว่าฉันโกหก

“สะอึก เพราะใจเต้นแรง ใจเต้นแรงเพราะโกหกนี่เอง ครั้งแรกเป็นไงวะเล่า ๆ ฟินไหม...” มันจะรื้อฟื้นทำไมเนี่ย อุตส่าห์พยายามลืม

“ไม่มีอะไรจริง ๆ รอยนั่นยุงกัดเขามั้ง” ฉันรีบเดินหนีน้ำปั่นทันที แต่ตอนนี้มันเกาะฉันเหมือนปลิง!

“โอ้ย มึงโกหกหมอไม่ได้ บ้านกูมีหมอแทบจะทุกสาขา รอยก็ชัดมาก ใครเห็นก็รู้หมด ฮ่า ๆ ไปหาคอนซีลเลอร์ปิดนะเพื่อน เดี๋ยวคนอื่นจะรู้ ว่าได้กันแล้ว”

ฉันเม้มปากแน่น น้ำปั่นเล่นจับฉันติด จนฉันไปไหนไม่ถูกเลย ฉันลืมสังเกตไปได้ไง โอ้ย!ไม่ใช่ลืมหรอก ฉันไม่ค่อยกล้ามองหน้าเขาต่างหาก กลัวตัวเองไปคิดถึงฉากเมื่อคืนอีก

ฉันรีบเดินหนีน้ำปั่นทันที ก่อนจะเดินไปหาตานาวิน แล้วดึงมือเขาขึ้นไปบนห้อง