พลาด2 นิยาย บท 13

ฉันหันไปค้อนน้ำปั่นทันที โอ้ย ตาย! คืนนี้ขอให้ฉันรอดนะ ฉันจะไหว้พระสวดมนต์แบบจัดเต็มเลย!

วันแรกที่ฉันมาอยู่บ้านสามี เอ่อ... สามีก็สามีวะ

ทุกคนกำลังทานอาหารเย็นกัน คุยกันไป คุยเรื่องเรียน เรื่องวิชาการแพทย์ คุยแต่เรื่องพวกนี้! ฉันเลยต้องนั่งเงียบ ๆ เงียบ และเงียบ! ไม่รู้จะพูดอะไรจริง ๆ

“หนูซินน์ เงียบจังเลยลูก กับข้าวอร่อยไหม” ป้าหวานหันมาถาม ก่อนจะตักไก่ผัดขิงใส่จานฉัน

“อร่อยมากค่ะ ซินน์ไม่รู้จะพูดอะไร แหะ ๆ ซินน์จบดีไซเนอร์มา” ป้าหวานหัวเราะ

“อิอิ ป้าจบบริหาร น้าน้ำตาลจบบัญชี คุยกันได้ ๆ เราอยู่ไปวิชาการแพทย์จะแทรกซึมเอง ฮ่า ๆ” สมองตื้อแบบฉันเนี่ยนะ! ไม่มีอะไรแทรกซึมได้แล้ว มันทึบมากตอนนี้!

“นี่ ถ้ามีหลาน หลานคงเป็นหมออีกใช่ไหมหนูซินน์ คราวนี้หมออะไรดี อิอิ” น้าน้ำตาลถามฉันขึ้นมาบ้าง เอ... หมออะไรดี หมออะไรดี

“ไม่ดีกว่าค่ะ แหวกแนว ให้เป็นดีไซ... เฮ้ย ไม่มีค่ะ ซินน์จะไม่มีลูก แหะ ๆ” ฉิบหายแล้ว ทุกคนยิ้ม และมองฉันเป็นตาเดียวเลย

“เท่ดี ดีไซเนอร์ มึงรู้ป่ะ แต่ก่อนมึงก็จะเรียนหมอนะซินน์” น้ำปั่นพูดไป ตักกับข้าวไป อะไรนะ? เรียนหมอ? ฉันเนี่ยนะ? ทำไมฉันจำไม่ได้เลยเนี่ย!

อยู่ ๆ อิตานาวินก็มองฉัน... แล้วอมยิ้มออกมาเบา ๆ

“ใช่เหรอ มั่ว! สมองแบบนังซินน์ ไม่มีทาง” ฉันรีบค้านน้ำปั่นทันที เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้เลย!

“เบา ๆ นะน้ำปั่น อย่าป้อนข้อมูลเยอะ ทีละนิด” ป้าหวานหันไปบอกน้ำปั่นทันที จนน้ำปั่นหัวเราะคิกคัก แล้วเอามือค้ำโต๊ะ มองหน้าฉัน

“มึงหัวดีมาก สอบหมอก็ติด เภสัชก็ติด ติดทุกอย่างเลย ตอนประถมนะ มึงนั่นล่ะ ช่วยกูแก้ศูนย์ นึกแล้วขำ มึงบอกว่าอยากเป็นหมอ..หมออะไรวะ เออ หมอสกิน! จำได้แล้ว มึงบอกจะฉีดโบท็อกซ์ให้ตัวเอง ฮ่ามาก...”

ฉันเหรอ?” ฉันชี้มาที่ตัวเอง งง ๆ จนน้ำปั่นพยักหน้ารัว

“ใช่ มึงนั่นล่ะ มึงยังชวนกูนะ ว่าเราจะเปิดคลีนิคกัน นั่งสวย ๆ ที่คลีนิค รอร้อยไหม โบท็อก ฟิลเลอร์ หมอสกินคะแนนสูงมาก กูเองขนาดสอบแพทย์ทั่วไปยังไม่ติดเลย แต่มึงดันติด! และมึง... ก็เกิด...”

“น้ำปั่น พอแล้วลูก” อยู่ ๆ ลุงนาย ก็รีบปรามน้ำปั่นที่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ จะบอกอะไรฉัน

“เกิดอะไรเหรอ?” ฉันรีบถามสงสัย จนน้ำปั่นตกใจสะดุ้ง

“อุบัติเหตุ”

“น้ำปั่น!” น้ำปั่นรีบปิดปากตัวเองทันที เมื่อป้าหวานดุขึ้นมาเสียงดัง

อุบัติเหตุ? ทำไมฉันจำไม่ได้ เคยด้วยเหรอ? ตอนไหน?

“เปลี่ยนเรื่องดีกว่า ไม่ใช่เจ๊ซินน์อยากเรียนหมอเพราะแฟนจะเรียนหมอเหรอคะ กิกิ” กาแฟพูดขึ้นมาบ้าง ก่อนจะหัวเราะคิกคักคนเดียว

แฟน?

“กาแฟ!” กาแฟโดนป้าหวานดุอีกคน จนรีบปิดปากตัวเองไปตาม ๆ น้ำปั่น

อะไรกัน ฉันมีแฟนด้วยเหรอ?

“น้ำปั่น กูเคยมีแฟนเหรอ เท่าที่จำได้ไม่นะ ตอนไหนอ่ะ ตอนมหาลัยก็ไม่มี! ตอนมัธยม... จำไม่ได้ โอ้ยจำไม่ได้อ่ะ!”

ฉันคิดไม่ออก คิดไม่ออกเลย... ฉันเริ่มปวดตุบ ๆ ขึ้นมา จนเอามือกุมขมับแน่น ตานาวินที่นั่งข้าง ๆ ก็เริ่มจับมือฉันและบีบเบา ๆ

“ฉันบอกแล้ว! สองคนนี้รวมตัวกันเมื่อไหร่ ทุกอย่างพินาศเมื่อนั้น” ป้าหวานบ่นขึ้นมา จนกาแฟเหมือนจะร้องไห้ ฉันเริ่มได้ยินเสียงสะอื้นอยู่ไกล ๆ

“แงง... เจ๊ซินน์ กาแฟขอโทษ...” ฉันยกมือไม่เป็นไร ก่อนจะหายใจเข้าลึก ๆ หลับตาปี๋ นึกถึงเรื่องที่น้ำปั่นพูด

จนมีภาพ ภาพนึงเด้งขึ้นมา ฉัน! ฉันกับน้ำปั่น กำลังสอบ!

“พี่สะใภ้ หยุดคิดก่อน หยุดค่ะ หายใจเข้าลึก ๆ” อยู่ ๆ น้ำแข็งก็วิ่งมานั่งยอง ๆ ข้างฉัน ก่อนจะเอื้อมมือเล็ก ๆ มาบีบต้นขาฉัน ให้ผ่อนคลาย

ป๊อก! และเธอก็ดีดนิ้วตรงหน้าฉันอีกที จนฉันหลุดออกจากภวังค์... หันไปมองทุกคน ที่กำลังมองฉันด้วยความเป็นห่วง

“น้ำปั่น เราไปสอบด้วยกันจริงด้วย...”

“เฮ้ย...! จำอะไรได้อีกไหมซินน์” น้ำปั่นยืนขึ้นดีใจ ก่อนที่จะวิ่งอ้อมโต๊ะอาหารมาหาฉัน

“กูมีแฟนตอนไหน ทำไมมีแต่น้ำปั่น น้ำปั่น และน้ำปั่น หรือว่าเรา โอ้ยตาย! กูคบกับมึงเหรอ!”

“ใช่จ้า จุ๊บ ๆ” น้ำปั่นกอดคอฉันทันที ฉันเหมือนจะร้องไห้... รีบดันหน้าน้ำปั่นออกห่าง ๆ ขนลุก

“ไม่จริงใช่ไหม ตายแล้วซินน์คิดผิดมหันต์เลย”

“ฮ่า ๆ พอแล้วน้ำปั่น ซินน์จะร้องแล้ว” จนป้าหวานหัวเราะขึ้นมา โชคดีที่ไม่จริง โชคดีของฉัน!

“ฮ่า ๆ ซินน์เอ้ย มึงจะคบใครได้ รอแต่คนคนเดียว รักแต่คนคนเดียว ผู้ชายมาจีบเป็นล้านก็ไม่เอา ฮ่า...” น้ำปั่นเดินไปพูดไป จนไปเลื่อนเก้าอี้นั่งที่เดิม

ทุกคนมองตามหลังน้ำปั่น รวมถึงฉันด้วย

“จริงเหรอน้ำปั่น” ไม่ใช่ฉันถาม แต่เป็นตานาวินถาม! เหอะ รู้ไว้ซะ ฉันมีแฟนแล้ว!

“หะ? อะไรเหรอ” ทุกคนกุมขมับทันที เหมือนน้ำปั่นจะลืมไปแล้ว ว่าตัวเองพูดอะไรออกมา แต่ฉันได้ยินชัดเจน และอยากฟังอีกรอบด้วย