พลาด2 นิยาย บท 14

ฉันเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ หลับทั้งที่ถูกกอดไว้อยู่ ตื่นมาน้ำตาก็เต็มแก้มเหมือนเดิม หลายครั้งแล้ว ที่เป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่าฉันฝันถึงเรื่องอะไร ฉันจำไม่ได้ พยายามนึกก็นึกไม่ออก...

ชุดนอนมิดชิดไม่รู้มันถูกโยนทิ้งไหน ตอนนี้มีแต่ร่างที่เปลือยเปล่าสองร่าง นอนกอดกันใต้ผ้าห่ม

เฮ้ย! ฉันหันควับไปมองเขา เห็นหน้าหล่อ ๆ ที่หลับอยู่ ก่อนจะรีบผลักอกกว้างเขาออกห่างตัว จนอีตานาวินลืมตาตื่นงัวเงียขึ้นมา

“ตื่นเช้านะ... ไม่เห็นเหมือนที่ป้าณีเวียบอกเลย” ฉันรีบปิดหน้าอกตัวเองทันที ก่อนจะกระชับผ้าห่มขึ้นมาพันตัว แล้วลุกจากเตียงวิ่งไปเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้เขานอนล่อนจ้อนบนเตียงแบบนั้นล่ะ ไม่กล้าหันกลับไปมองเลย ขนลุก!

อีกแล้ว ฮือ ๆ ฉันโมโหตัวเองอยู่หน้ากระจกห้องแต่งตัว ก่อนจะรีบอาบน้ำ ออกมานั่งแต่งหน้าเซ็ง ๆ

จนเขาเปิดประตูเข้ามา ใส่ผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียว!

“โอ้โห คุณภรรยาจะไปทำงานแล้ว” เขาแซวฉันเบา ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ ฉันไม่ตอบหรอก ไม่อยากคุยด้วย นึกเซ็งเรื่องเสียตัวเมื่อคืนไม่หาย

ฉันแต่งหน้าอยู่สักพัก นึกไม่ออกว่าจะแต่งตัวยังไง ได้แต่เปิดเข้าเปิดออกตู้เสื้อผ้าหลายรอบ... จนเห็นกล่อง กล่องนึงที่วางไว้บนตู้

เอ๊ะ? ของฉันไหมนะ หรือฉันยังจัดของใส่ตู้ไม่หมด? ฉันจึงตัดสินใจ ค่อย ๆ ยกมันลงมา

ก่อนจะเปิดออกดู

พอเห็นของในกล่อง… มันก็ทำฉันแทบทรุดลงไปนั่งกับพื้น

เด็กผู้หญิง เด็กผู้ชาย... ชุดเด็กอนุบาล ประถม มัธยม ถ่ายคู่กัน ยิ้มให้กัน... จับมือกัน

เด็กผู้ชาย... เด็กคนนี้ที่ผุดขึ้นมาในหัวฉันในวันแต่งงานนี่น่า แล้วผู้หญิงคนนี้ใคร? ทำไมหน้าเหมือนฉันเลย

ฉันเหรอ? ฉันรีบค้นในกล่องอีกรอบ ก่อนจะเห็นดอกกุหลาบสีแดงที่แห้งกรอบ พร้อมโน้ตใบเล็ก ๆ ห้อยไว้

‘ยินดีด้วยนะ... นาวินของซินน์’

นาวินของซินน์! เมื่อฉันรู้สึกว่าคนที่อยู่ในห้องน้ำกำลังจะเปิดประตูออกมา ฉันก็รีบยัดกล่องเข้าไปในตู้เสื้อผ้าอีกรอบ

“แต่งหน้า หนึ่งชั่วโมงเต็ม ๆ ซินน์ บ้าไปแล้ว” เขาออกมาก็บ่นฉันพึมพำ ก่อนจะเดินไปใส่นาฬิกา ใส่แหวนแต่งงาน หยิบเสื้อกราวไปถือ

ฉันไม่กล้ามองหน้าเขา ได้แต่นั่งนิ่ง ๆ มองเนคไทคเขาที่วางอยู่ จนอะไรไม่รู้ดลใจ ให้ฉันหยิบมันขึ้นไปผูกให้เขา...

คนนี้คือแฟนฉันเหรอเนี่ย? ทำไมฉันถึงจำไม่ได้เลย... ฉันรักเขายังไง ทำไมถึงรักเขาได้ เขามีอะไรให้ฉันหลงรัก ฉันอยากรู้จริง ๆ

“เป็นอะไรรึป่าวซินน์” ฉันส่ายหน้าเบา ๆ แล้วลงไปนั่งนิ่ง ๆ ที่โต๊ะเครื่องแป้งต่อ

“เสร็จรึยัง... เดี๋ยวไปส่ง”

“ค่ะ” เขาถามอะไรไม่รู้ ฉันได้แต่ตอบส่ง ๆ จนฉันเดินเหม่อถือกระเป๋าออกมาจากห้องเขา ลงมาข้างล่างก็เห็นทุกคนนั่งพร้อมหน้าพร้อมตา... ใครก็ได้บอกฉันที มันเป็นยังไง ทำไมถึงไม่มีใครบอกฉันเลย

ฉันเคยเกิดอุบัติเหตุ? เคยความจำเสื่อมใช่ไหม ทำไมฉันจำแฟนตัวเองไม่ได้ จำความรู้สึกตัวเองไม่ได้เลย แล้วทำไมคนอื่น ๆ ฉันจำได้

ฉันเดินเหม่อผ่านทุกคนไป จนป้าหวานเดินมาจับแขนฉันแน่น

“ซินน์ เป็นอะไรลูก ซินน์!” ฉันหลุดออกจากภวังค์ ทันที ตกใจรีบหันกลับไป ก็เห็นทุกคนกำลังมองฉันอยู่

อ้าว... ฉันเดินอยู่คนเดียวจะถึงประตูบ้านแล้ว!

“คะ!”

“ทุกคนเรียกซินน์ไม่ได้ยินเหรอลูก...” ฉันส่ายหน้าเบา ๆ ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย ฉัน... เริ่มปวดหัวอีกแล้ว ให้ตายเถอะ!

“ป้าหวานคะ ซินน์ขอตัวนะคะ รีบเข้าบริษัทค่ะ” ฉันยกมือไหว้ป้าหวานลุงนายและผู้ใหญ่คนอื่น ก่อนจะรีบขับรถสปอร์ตตัวเองมาที่ตึก ZER

ใจฉันมันเต้นรัวไม่หาย ฉันพยายามนึก พยายามทวนทุกอย่าง จนตัวเองเริ่มปวดหัวตุบ ๆ ขึ้นมาอีกรอบ จนต้องหยุดคิดลง

พักก่อนนะซินน์... ค่อยคิดใหม่ พยายาม พยายาม!

ใครจะให้คำตอบเรื่องนี้ได้ ทำไมไม่บอกฉันล่ะ! บอกฉันสักคนก็ยังดี

“โอ้ย...” ฉันรีบจอดรถหน้าตึกทันที เมื่อตัวเองปวดหัวแทบจะหมดสติฟุบลงพวงมาลัย เฮ้อ! โชคดี โชคดีที่ขับมาถึงพอดี ให้ตายเถอะ!

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

“คุณซินน์ครับ คุณซินน์” ยามรีบวิ่งมาเคาะกระจกรถ ก่อนจะทำมือให้ฉันปลดล็อค จนมีใครบางคนวิ่งตามมาข้างหลัง และบอกยามให้หลบไป

นาวิน...

‘ตึก ตึก ตึก’ ทั้งหัวใจ ทั้งหัว มันปวดตีกันไปหมดแล้ว

“ซินน์ ทำไมเรียกไม่ได้ยิน! ขับรถออกมาแบบนี้ได้ไง!” เขาพยุงฉันลงจากรถ ก่อนจะรีบช้อนตัวฉันอุ้ม แล้ววิ่งเข้าไปในตัวห้าง

เขาก้าวยาว ๆ ไปที่ลิฟต์แยก สั่งยามให้กดขึ้นไปชั้นสำนักงานทันที

ทุกคนมอง มอง และก็มอง ฉันไม่สนหรอก ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว!

นาวินอุ้มฉันเข้ามาในห้องทำงานพี่เวียร์ จนพี่เวียร์ตกใจวิ่งมาจับมือฉันแน่น

“ซินน์ ปวดหัวเหรอ? ตั้งสตินะ หายใจเข้าลึก ๆ” พี่เวียร์รู้ใช่ไหม รู้เรื่องทั้งหมดใช่ไหม บอกซินน์นะ! บอกมา

นาวินลูบหัวฉันเบา ๆ ทุกคนพยายามให้ฉันผ่อนคลาย จนฉันตัดสินใจหลับตาลงสักพัก... เผื่อว่าอะไรมันจะดีขึ้น