พลาด2 นิยาย บท 58

ฮัดชิ้ว~ ฮัดชิ้ว~

ไม่รู้ใครเป็นคนนิยาม... ว่าจามสองครั้ง จะมีคนนินทา เออ... แล้วใครจะนินทาฉันล่ะเนี่ย นอกจากหมาแมวพวกนี้ ที่รอฉันฉีดยา และรักษาอยู่

“คุณหมอคะ... น้องถูกรถชนมาค่ะ!” ฉันบ่นกับตัวเองไม่ทันไร ผู้ช่วยก็อุ้มน้องแมวตัวนึงเลือดท่วมเข้ามา ฉันใจหายใจคว่ำทุกครั้งที่เห็น แต่เราเป็นหมอ... เราต้องมีสติ!

“ขอดูแผล... ไม่ทันแล้ว รีบผ่าด่วนค่ะ!” ฉันรีบสั่งผู้ช่วย วางทุกอย่าง และเปลี่ยนถุงมือทันที

ความน่ารักมุ้งมิ้งช่วงนี้ไม่ค่อยมีเท่าไหร่... มีแต่ความตึงเครียดล้วน ๆ ที่กดดันฉันตอนลงมีดผ่าตัด

และในที่สุดก็หมดหน้าที่สัตวแพทย์อย่างฉัน เมื่อน้องแมวพ้นขีดอันตราย ส่งเขาไปพักฟื้นต่อ

ชีวิตฉัน... มันก็มีเท่านี้... ออกเวรที่โรงพยาบาลสัตว์ ก็ไม่ไปไหน วนกลับไปดูคลีนิคตัวเองที่สร้างข้าง ๆ คลีนิคทันตกรรมของพี่ชาย และกลับบ้าน เฮ้อ... ฉันไม่มีเวลา ไม่มีความรัก... อยู่แต่กับหมากับแมว และหนังสือ เบื่อว่ะ!

รู้งี้ไปเป็นดาราดีกว่า สวย ๆ แบบนี้ก็ได้อยู่นะ อย่างน้อยจะได้เป็นที่หมายปองของหนุ่ม ๆ เฮ้อ... บ่นไปก็เท่านั้นล่ะ แม่ฉันคงไม่ยอมหรอก!

พอตรวจคลีนิคตัวเองเสร็จ ก็เห็นช่อลิลลี่สีขาว... ถูกวางไว้ที่กระจกรถฉัน มันเป็นแบบนี้ทุกวัน ช่อดอกลิลลี่ตามหลอกหลอนไม่หยุด จะหลังเลิกงาน จะนอนอยู่บ้าน มันก็ตามฉันไปทุกที่ คงไม่ใช่ใคร... เขาคนนั้นส่งมา... ไทม์

ไทม์ ผู้บริหารระดับสูงของโรงแรมอนันทารา เขาจีบฉัน ผู้ชายเพลย์บอยไฮโซ คงไม่หวังอะไรมาก นอกจาก... หวังฟัน

หลงเชื่อก็โง่แล้ว... ฉันไม่กล้าสานสัมพันธ์อะไรกับไทม์จริง ๆ ผู้หญิงข้างกายเขาเยอะไปหมด ไม่อยากเป็นหนึ่งในสต็อกสาว ๆ เขา

ฉันจึงโยนดอกไม้ช่อนั้นทิ้ง เหมือนที่เคยทำ ก่อนจะขึ้นรถขับกลับบ้าน กลับมานอนกอดแมวตัวเอง

กูเหงา กูเหงา! แต่ทำไมไม่มีคนอื่นมาจีบเลยวะ ฮือ ๆ มีแต่ไทม์ ไอ้กะล่อนปลิ้นปล้อนคนนั้น!

ฉันอุ้มแมวเดินรอบบ้านเซ็ง ๆ ก่อนจะเข้าไปหาพ่อกับแม่ในห้อง แล้วกระโดดแทรกกลางไปกอดพ่อ...

“พ่อขา... ปั่นอยากมีผัว เอ้ย แฟน” พ่อฉันถอนหายใจใส่ทันที ส่วนแม่ขมวดคิ้วใส่อย่างรำคาญ

“ไม่มีก็ดีแล้ว... อยู่กับพ่อนี่ล่ะ” พ่อลูบหัวฉันเบา ๆ ทำเอาแมวน้อยรันรันที่ฉันอุ้มมาด้วย กระโดดขึ้นบนเตียงทันที

“น้ำปั่น! เอาแมวลงไปจากเตียงแม่เดี๋ยวนี้ กลับมาจากโรงพยาบาลสัตว์อาบน้ำรึยัง?” ฉันไม่สนใจแม่ กอดพ่อแน่น เพราะฉันติดพ่อมาก ติดตั้งแต่เด็ก ๆ แม่ไล่ไปไหนก็ไม่ไป ไปเรียนอังกฤษก็ไม่ไป ต้องอ้อนพ่อทุกวัน ไม่งั้นนอนไม่หลับ!

“พ่อขา วันนี้ปั่นผ่าแมวถูกรถชนมา น่าสงสารมาก ปอดฉีก...” พ่อฉันลุกขึ้นนั่งทันที

“แล้วปลอดภัยไหมลูก?”

“ค่ะ พ่อก็รู้... ว่าลูกสาวพ่อเก่ง อิอิ” แม่ฉันถอนหายใจเสียงดัง ก่อนจะอุ้มแมวฉันลงจากเตียงเอง

“รำคาญ! แบบนี้ไง ถึงไม่มีใครมาจีบ” ฉันลุกขึ้นนั่งทันที

“ก็ไทม์ไง จีบหนู” แล้วแม่ก็ตีแขนฉันดัง

‘เพียะ’

“โอ้ย… แม่อ่ะ” ฉันทำหน้ามุ่ย แล้วลูบแขนตัวเองเบา ๆ จนแม่ชี้นิ้วสั่งเด็ดขาดมา

“แม่สั่งน้ำปั่น ห้ามคบกับไทม์เด็ดขาด แค่เป็นเพื่อนกันก็พอ” ค่ะ! แม่ฉันไม่ชอบไทม์ ฉันเองก็ไม่ได้ชอบเขาหรอก แต่ไทม์เป็นคนเดียวที่จีบฉัน จะให้ทำยังไงล่ะ ฉันก็คุยตอบ ๆ เขาไปบ้าง ให้ชีวิตมีสีสัน เพราะตอนเด็ก ๆ ก็เคยเล่นด้วยกัน

“แม่ไปตกลงกับลุงที ว่าจะให้หนูกับไทม์แต่งงานกันทำไมคะ” แม่มองหน้าพ่อทันที ตอนนี้พ่อกำลังนวดขมับเบา ๆ

“ก็พลาดไง โอ้ย! น้ำปั่น คบกับผู้ชายเจ้าชู้ มันไม่สนุกเลยนะ” แม่ฉันอาการหนักนะเนี่ย!

“หนูก็ไม่ได้คบกับเขานิคะ คุยไปงั้น ๆ”

“ก็ดี… งั้นแม่หาแฟนให้ไหม” พ่อมองหน้าแม่ทันที ก็เพราะพ่อฉันไม่อยากให้ฉันมีแฟนไง แต่แม่อยากให้ฉันมีแฟนมาก… และคนที่แม่ชอบก็ไม่ใช่ใคร

“พี่เวียร์ใช่ไหมคะ?” แม่พยักหน้ารัว...

“พี่เวียร์คบกับไออุ่น... กำลังจะแต่งงานกันเร็ว ๆ นี้ค่ะ” แม่ยกมือทาบอกทันที ก่อนจะมองฉันสลับกับพ่ออึ้ง ๆ

อื้ม! หนูก็อึ้ง... อึ้งตั้งแต่ขับรถไปบ้านไออุ่นและเห็นรถพี่เวียร์โยกแล้ว ได้แต่ขับรถวนไปเรื่อย ๆ ไม่กล้าจอดเทียบ อายที่จะดู… ถึงจะอยากดูมากก็เถอะ

“โอ้ย! ฉันจะบ้า ฉันอยากได้ตระกูล ZER เป็นเขย เป็นสะใภ้ให้หมดเลย แต่แตงโมดันได้ไปสะงั้น”

“แค่ซินน์ก็พอแล้วมั้งคะ แม่น้ำปั่น...” ฉันยังไม่ทันพูดอะไร แม่ก็ชี้นิ้วมาอีก

“หยุดน้ำปั่น! ถ้ามีแค่ไทม์มาจีบลูก ลูกก็โสดต่อไปเถอะ แม่ไม่โอเค ออกไปได้แล้ว… เอาแมวเน่าลูกไปด้วย” แมวเน่า!

ฉันหันไปมองแมวตัวเองทันที โอ้ย! แม่ว่ารันรัน ฉันได้ไง... ออกจะหอม

ฉันทำหน้ามุ่ย… ลุกขึ้นจากเตียงเซ็ง ๆ ก่อนจะเดินไปอุ้มแมว แล้วกลับมายืนมองพ่อแม่ ที่นั่งมองตามหลัง

“แม่คะ ปั่นจะไปออกรายการทีวีหาคู่... แม่ว่าไงคะ”

เมื่อฉันยกแก้วมาร์ตินี่ที่เพิ่งได้มา... ขึ้นจิบ หางตาก็เหลือบไปเห็นไทม์... ที่นั่งท่ามกลางสาว ๆ ของเขา

“มึงดูดิ ผู้ชายคนนี้นอกจากรวย แล้วมีอะไรอย่างอื่นดีไหมวะ? ทำไมคนดี ๆ ไม่มาจีบกูบ้าง นี่อะไรก็ไม่รู้? เห็นหน้าแล้วเซ็ง”

ปลายฟ้าหันไปมองทันที ก่อนที่มันจะยกมือขึ้น ทำสิ่งที่ฉันแทบอยากจะลุกออกไปจากโต๊ะ

“ไทม์!” ปลายฟ้า... อีกแล้วนะมึง!

เขาหันควับมามองตามเสียง เมื่อหันเห็นฉัน... ก็รีบดันผู้หญิงออกห่างตัวทันที ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินมาที่โต๊ะฉัน แล้วนั่งลงข้าง ๆ

มิวาย... เอื้อมมือมาจับเข่าฉัน และบีบมันเบา ๆ อีก

“น้ำปั่น... หลังที่โชว์ เกินไปแล้วนะ” แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาวะ ฉันไม่ตอบ... ได้แต่จิกตาใส่เซ็ง ๆ

จนเขาถอดสูทหลวม ๆ ของตัวเองออกมา แล้วคลุมไหล่ฉันไว้?

“ทำอะไร?”

“หวงครับ ไม่อยากให้ใครมอง...” มีแต่สาว ๆ แกนั่นล่ะมองฉันตอนนี้!

“ออกไปห่าง ๆ ไทม์ เดี๋ยวผู้หญิงของนาย ก็รุมตบฉันหรอก!” ผู้หญิงโต๊ะนั้นมองฉันตาเป็นมัน จนเขาโอบไหล่ฉันแล้วยื่นหน้ามาใกล้ ๆ เฮ้ย ๆ

“ไม่มีใครทำอะไรเธอได้ จำไม่ได้รึไง ฉันถูกจองไว้ให้เธอคนเดียว น้ำปั่น... ถ้าฉันพิสูจน์ให้เธอเห็น... เธอจะยอมคบกับฉันไหม?”

โอ้ยตาย... ไอ้หล่อก็หล่ออยู่หรอก รวยก็... โคตรรวยเลยล่ะ แต่ฉันเกลียดความเจ้าแผนการของเขาชะมัด มันชวนให้ฉันคิดตาม และเกือบหลงกลบ่อย ๆ บ้าจริง! ตอนนี้ก็ด้วย...

“นายจะพิสูจน์อะไร ไร้สาระ! ออกไป ๆ” ฉันดันตัวเขาออกห่าง แล้วยกมาร์ตินี่ในแก้วดื่มพรวดเดียว

“พิสูจน์... ว่าต่อไปนี้เธอจะเป็นทุกอย่างของฉันคนเดียว จะกี่ด่าน ๆ ฉันก็จะผ่านมันไปให้ได้ เพื่อเธอไง”

หะ!

ฉันกับปลายฟ้ามองหน้ากันทันที จนปลายฟ้าพยักให้ฉันเบา ๆ ซึ่งฉันก็ไม่รู้ความหมาย... ว่ามันหมายความว่าไง

ให้กูเชื่อมันเหรอ? ไม่มีทาง! มันจะหลอกฟันกูน่ะสิ!