พลาด2 นิยาย บท 59

“ออกไปห่าง ๆ ฉันไทม์...” ฉันพูดเสียงเข้มแล้วจับมือเขาออกไป จนตาคม ๆ หยุดมองฉันนิ่ง แล้วเผยยิ้มที่มุมปากออกมาแทน

และเขา... ก็ค่อย ๆ เชยคางฉันขึ้นมา ก่อนที่จะเขี่ยนิ้วชี้ยาวไล่ไปตามคางช้า ๆ แล้วหันมัน... ไปทางตัวเอง

“คุณหมอ...” ฉันนิ่งเหมือนถูกสะกด ใครก็ได้... ดึงกูออกไปจากตรงนี้ที ออกมาน้ำปั่น... ออกมาจากภวังค์มหาเสน่ห์ของเขา ถึงเธอจะอยากมีผัวแค่ไหน... แต่เธออย่าเผลอใจไปกับใครง่าย ๆ โดยเฉพาะไทม์!

หยุดน้ำปั่น!

‘เพียะ’

ฉันปัดมือเขาออกสุดแรง จนปลายฟ้ามองฉันสลับกับเขาอึ้ง ๆ หึ! นี่แค่มือ… คราวหลังกูจะตบหน้ามัน

“อย่ามากะล่อนกับฉัน! ออกไปห่าง ๆ” ปลายฟ้ารีบลุกมานั่งข้างฉันทันที ก่อนที่มันจะตบไหล่ฉันเบา ๆ ให้ฉันเย็นลง แล้วเขาออกไป

“ไทม์ ไปก่อน ๆ”

“ไม่ไป... น้ำปั่น เธอจะปิดกั้นตัวเองไปถึงไหน? เธออยากได้อะไร ฉันให้เธอได้ทุกอย่าง ขอแค่บอก”

ฉันหันไปมองเขาทันที ให้ตาย! เสือผู้หญิงคนนี้… เขาเห็นผู้หญิงเป็นอะไร อยากได้… ก็เอาเงินจ่าย เอาของเปย์ พอสุขสมอารมณ์หมาย จากนั้นก็แยกย้ายหายไปจากกัน งั้นเหรอ? เวรจริง

ดูถูกกันเกินไปแล้ว!

“นายนี่ชั่วเสมอต้นเสมอปลายเลยนะไทม์... จำไว้นะ ผู้ชายที่ใช้เงินซื้อทุกอย่างแบบนาย สักวันจะน้ำตาเช็ดหัวเข่า”

เขานั่งนิ่งทันที ก่อนที่จะลุกขึ้น... แล้วเปรยตามองฉันเรียบ ๆ

“ไม่มีใครทำฉันน้ำตาเช็ดหัวเข่าได้หรอก... นอกจากเธอ” กู? เกี่ยวอะไรกับกูวะ!

“ถามจริง! นายชอบอะไรฉัน อยากจะฟันฉันใช่ไหม? เอาไหมละ เรามาเอากันให้จบ ๆ และหลังจากนั้น… นายก็อย่ามายุ่งกับฉันอีก!”

“น้ำปั่น พูดอะไรคิดซะบ้าง!” เขาดึงแขนฉันลุกขึ้นทันที จนปลายฟ้ารีบปราม แล้วพยายามดึงฉันกลับ

แต่มันไม่มีประโยชน์ เขายิ่งบีบข้อมือฉันแน่น... แถมสายตาที่เคยกะล่อนตอนนี้ กลับมองฉันแปลก ๆ ฉันเดาไม่ออกเลยว่ะ เหมือนเขากำลังโมโหฉันมาก!

“ลืมไป! ฉันทำใจเอากับนายไม่ได้จริง ๆ ไทม์… เพราะนายมันส่ำส่อน เอาไม่เลือก และสกปรก!”

“น้ำปั่น พอแล้ว ๆ ฮือ ๆ” อยู่ ๆ ปลายฟ้าก็ร้องไห้โฮขึ้นมา แล้วฉันก็เห็นมือเล็ก ๆ เอื้อมมาบีบไหล่ฉัน

“เธอจงเกลียดจงชังอะไรฉันนักหนาวะน้ำปั่น! หรือหึง? หึงที่ฉันมีผู้หญิงมาพัวพันตลอด? บอกมาเถอะ เธอชอบฉันใช่ไหม?” ฉันแกะมือเขาออกทันที ก่อนที่จะสะบัดสุดแรง จนมันหลุดออกมาได้

“แหวะ! สกปรกแบบนี้... ฉันชอบไม่ลง...” ปลายฟ้ายุกยิกอยู่ข้างหลัง และพยายามดึงฉันให้นั่งลง

“สกปรก? เออ... สกปรกมากใช่ไหม งั้นมานี่ดิ!” เขาพูดจบก็กระชากแขนฉันทันที ก่อนที่จะดึงฉันออกไปจากโต๊ะ แล้วตรงดิ่งไปถึงลานจอดรถ!

“ไทม์ปล่อยน้ำปั่นนะ!” ปลายฟ้ารีบวิ่งตามฉันมา... ทำเอารองเท้าส้นสูงมันทำพิษ จนรีบก้มลงไปถอด และโยนทิ้ง

“ปล่อยนะ ไอ้บ้าไทม์ ไอ้บ้า ปล่อย!” เขาดึงฉันมาถึงรถ แล้วเปิดประตูดันฉันเข้าไป ก่อนที่จะก้าวยาว ๆ อ้อมไปฝั่งคนขับ และล็อคประตูรถทันที

‘ตุบ ๆ ตุบ ๆ’

ปลายฟ้าทุบกระจกรัว ฉันพยายามจะปลดล็อคประตู แต่เขากลับล็อคมันอีกรอบ จนเขาได้โอกาส... ถอยรถสปอร์ตหรูยาว ๆ และเหยียบคันเร่งออกไป!

“ไทม์! นายจะพาฉันไปไหน!” เขาไม่ตอบ! แถมเหยียบคันเร่งเร็วกว่าเดิมอีก

กูกลัว กูกลัว...

“ไทม์บอกมานะ! นายจะพาฉันไปไหน” ฉันเริ่มตีแขนเขา จนมือใหญ่ตบไฟเลี้ยว เลี้ยวเข้าไป... เดี๋ยวนะไปไหน? ที่นี่คือ เชี่ย!

ม่านรูด!

“กรี๊ด... ไอ้ไทม์ ไอ้บ้า!” เขาไม่ตอบฉันสักคำ เมื่อรถจอดสนิท และม่านถูกปิด เขาก็เดินมาเปิดประตูกระชากแขนฉันลงจากรถ

“ไทม์นายจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ!” เขาดึงแขนฉันลากเข้าไปในห้อง ฉันทั้งทุบทั้งตี แต่เขาไม่มีท่าทีจะหยุด

จนเขา... เหวี่ยงฉันลงบนเตียง!

“ฉันมันไม่มีอะไรดีสักอย่าง ถ้าเธอจะว่าฉันเชี่ยขนาดนั้น ฉันก็จะเชี่ยให้เธอดู!” เขาทำหน้าจริงจัง จนฉันเริ่มหวั่นใจ ขยับตัวหนีไปไกล ๆ เขา

แต่เขายืนมองฉันหัวจรดเท้า ก่อนที่จะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองออก... แล้วถอดมันโยนลงพื้น!

กล้าม... ไม่ใช่! กูไม่ควรมองกล้ามเขาตอนนี้!

“เงียบทำไมน้ำปั่น? ด่าฉันมาสิ ด่าเหมือนที่เธอด่าเมื่อกี้” ฉันมองแผงอกสลับกับหน้าเขาไม่หยุด โอ้ยตาย! ข้อดีที่ไม่ใช่นิสัย ก็หุ่นนี่ล่ะ... แม่ง!

“ปะ... ไปส่งฉันเดี๋ยวนี้ ไอ้บ้า!” แล้วเขาก็ขึ้นเตียงมาช้า ๆ ก่อนที่จะดึงแขนฉัน จับฉันเข้าชิดตัว

“ถ้าไม่ไปส่งล่ะ...” สายตา...

ฮือ ๆ ทำไมตอนนี้เขาหล่อมากเลย ทั้งหน้า ทั้งหุ่น โอ้ย มันได้ทุกอย่าง... ฉันหลับตาปี๋ ตัวสั่นไปหมด จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่รดลงแก้ม

‘ฟอด~’ เขาหอมแก้มฉัน!

“ชื่นใจจังครับ” ฉันเปิดตามองทันที จนฉันเห็นสายตากะล่อน ๆ ของเขาที่มองมา และกำลังยิ้มให้ฉันจนตาหยี

“ไปส่งฉัน!”

“ส่งไหนดี บ้าน… หรือสวรรค์” ฉันดึงแขนตัวเองออก แล้วรีบเอามือปิดหน้าอกตัวเองไว้

จนหน้าหล่อ ๆ ของเขา… โน้มเข้ามาหาฉันอีกครั้ง

ฉันจำใจหอมเขาสายฟ้าแลบ! ก่อนที่จะหันหน้าไปทางอื่น จนเขาจะลุกขึ้น… เดินไปหยิบเสื้อมาใส่ แล้วกลับมานั่งยอง ๆ มองหน้าฉัน

จะเอาอะไรกับกูอีกกกกก ไอ้ไทม์!

“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก” เขาโอบแก้มฉันอีกครั้ง แล้วจ้องฉันจริงจัง

“เพราะเธอเป็นคนที่ฉัน… อยากทะนุถนอมไว้มากที่สุด เธอมีค่ามากกว่าเรื่องอย่างว่า… น้ำปั่น”

ฉันมองเขาอึ้ง ๆ เขาพูดอะไรวะ... ทำไมต้องทำหน้าตาจริงจังแบบนี้ หลอกกูรึป่าว คารมดีจะตาย หลอกกูชัวร์ ๆ เลย หลอกฟันกูแน่นอน!

“งั้น ไปส่งฉันเดี๋ยวนี้เลย!” ฉันรีบลุกขึ้นจากเตียง แล้วตรงดิ่งไปที่ประตู ก่อนที่เขาจะเดินยิ้มตามออกมา

“คร้าบ…” มาถึงรถเขาก็รีบเปิดประตูให้ฉันเข้าไปนั่ง ก่อนที่จะเดินอ้อมไปอีกฝั่ง แล้วถอยออกมา

แล้วกระเป๋าฉันไปไหนวะ! อยู่ที่บาร์แน่เลย!

“ไทม์ พาฉันไปหาปลายฟ้าเดี๋ยวนี้!” ฉันพูดจบ เขาก็หยิบมือถือขึ้นมาดู

“ครับผม เพื่อนเป็นห่วงมากเลยนะเนี่ย ดูสิ… ปลายฟ้าโทรหาฉันเกือบร้อยสาย ฮ่า ๆ” ก็นายมันโรคจิตไง ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ!

“เอามือถือมานี่!” ฉันรีบแย่งมือถือเขามาทันที ก่อนที่จะกดโทรออกหาปลายฟ้า

Calling | Plaifah

(ไทม์! น้ำปั่นอยู่ไหน?)

“ปลายฟ้ากูเอง มึงอยู่ไหน? กูจะไปเอากระเป๋า มีใครโทรหากูไหม?”

(อ้าวมึง ไทม์ไม่ได้ทำอะไรมึงใช่ไหม! มีคนโทรหามึงเพียบ! พ่อมึง แม่มึง พี่มึง)

“มึงอยู่ไหนกูจะไปหา…”

(อยู่ที่เดิม รอมึงอยู่ กูกำลังจะยืมรถรุ่นน้องพอดี…)

“กูกำลังไป รอแป๊บ!”

(เออ ๆ ไคล์ไม่เป็นไรแล้ว ขอบใจมากนะ)

ไคล์!

(ครับเจ้...)

เสียงละมุนละม่อม... ซัมติงปลายฟ้ารึป่าวนะ?