พลาด2 นิยาย บท 60

เขามาส่งฉันที่เดิม แหงล่ะ ฉันบังคับมาตลอดทาง มาถึง ฉันก็เห็นปลายฟ้ายืนคุยกับผู้ชายคนนึงอยู่...

“เฮ้ยมึง! เป็นไงบ้าง!” เมื่อปลายฟ้าหันมาเห็นฉัน มันก็รีบวิ่งมาจับตัวฉันหมุนทันที

จนผู้ชายคนนั้นหันมา... ยิ้ม!

กรี๊ด... ปลายฟ้า! ผู้มึงงานดีมาก! ฉันยืนนิ่งเลย ไม่สนใจว่าปลายฟ้ามันจะถามหรือจะพูดอะไร นาทีนี้ในหัวกูมีแต่ผู้ชาย ผู้ชาย และผู้ชาย

“น้ำปั่น! กูถาม เอ้อ... เออ นี่ไคล์รุ่นน้องกู ไคล์นี่น้ำปั่นนะ” เมื่อปลายฟ้าเห็นฉันมองผู้ชายคนนั้นตาไม่กระพริบ มันก็หันไปแนะนำทันที

แล้วเขาก็เดินเข้ามาใกล้ ๆ แผ่รังสีความขาวสาดใส่ฉันเต็ม ๆ ขาวขนาดนี้ ตรงนั้นจะขาวขนาดไหนวะ

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เขายิ้มหวาน หวานจนฉันเผลอยิ้มตาม... และไทม์ที่เพิ่งถอยรถเข้าซองเสร็จ ก็รีบก้าวยาว ๆ มาหาเราทันที

“ค่ะ”

“ใครปลายฟ้า” เขาถามปกติที่ไหน โอบไหล่ฉันด้วย อย่าเตะตัดขากูได้ไหม ผู้ยิ่งหายากอยู่!

ฉันรีบแกะมือเขาออกทันที ก่อนที่จะเดินไปหลบหลังปลายฟ้า

“ไทม์ ถ้าทำอะไรแบบนี้อีก พี่จะฟ้องพ่อที” และปลายฟ้ามันก็ยกความเป็นพี่บุญธรรมมาขู่เขา

“เธอเอาความเป็นพี่มาขู่ฉันอีกแล้วปลายฟ้า ฮ่า ๆ ฉันไม่ได้ทำอะไร แค่ไปนั่งคุยกัน”

พากูไปนั่งคุยในม่านรูด คิดสิ... ว่าคนปกติที่ไหนเขาทำกัน!

“จริงเหรอมึง” ฉันพยักหน้ารัว เพราะในหัวมีเรื่องต้องคิด... ทำไงกูจะได้คอนแทคผู้ชายข้างหลังวะ โอ้ย... ใจบาง ละมุนละม่อม

“น้ำปั่น กลับยังไง ฉันไปส่งไหม?” ฉันดึงปลายฟ้าถอยออกมาทันที ผู้ข้างหลังจะได้รู้ว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขา

“อะไร เดี๋ยวฉันไปส่งเอง นายกลับก่อนเถอะ” ปลายฟ้ารีบอาสา จนเขามองหน้าฉัน มองทะลุไปถึงข้างหลัง แล้วเดินกลับไปขึ้นรถ

เมื่อไทม์ขับรถออกไป ฉันก็หันควับกลับไปหาไคล์ทันที

“บ้ายบายนะ” ฉันยกมือบ้ายบายช้า ๆ ก่อนจะดึงมือปลายฟ้าไปเรียกแท็กซี่

“เดี๋ยวก่อน... เป็นหมอเหรอ?” แต่เขากลับเดินตามมาติด ๆ

“ฉันเหรอ? อ๋อ... เป็นหมอค่ะ” เขาล้วงกระเป๋า แล้วอมยิ้มให้ฉัน จนปลายฟ้ามองเราสองคนสลับกัน

“เป็นหมออะไร วันหลังจะได้ไปรักษาด้วย” ปลายฟ้าเอามือปิดปากแน่น มันพยายามกลั้นหัวเราะสุด ๆ

ส่วนฉันได้แต่ยิ้มแหง ๆ ถ้าบอกสัตวแพทย์ เขาจะหน้าแตกไหมวะ!

“เอ่อ เป็นสัตวแพทย์” เขาสตั้น แล้วขำลั่นออกมา มึง... ขนาดสตั้นยังน่ารักเลยอ่ะ กูแรดมากค่ะตอนนี้ สั่นไปหมดแล้ว รู้สึกหิวผู้ชาย

“สัตวแพทย์ก็ได้นะ ถ้าอยากรักษา จะเป็นหมาให้ก็ได้” คนบ้าอะไรอยากเป็นหมา

ฉันยิ้มให้เขา ตามด้วยปลายฟ้าที่หันไปยิ้มตาม

“งั้นไปละไคล์ ไว้เจอกันนะ” เราสองคนโบกมือบ้ายบายเขา ก่อนที่ปลายฟ้าจะนั่งแท็กซี่มาส่งฉันที่บ้าน ไม่หรอกมันนอนบ้านฉันเลย ฉันไม่ให้กลับ อีกอย่าง ให้มันมาเป็นพยานให้ฉันมีชีวิตรอดจากแม่ด้วย

ปลายฟ้ามันเล่าเรื่องไคล์ให้ฉันฟังตลอดทาง เพราะฉันถามมันเอง ว่าเขารู้ได้ไงว่าฉันเป็นหมอ มันก็บอกว่า มันเล่าเองล่ะ! ค่ะ และมันก็เล่าต่อ ว่าไคล์เป็นนักบิน แถมเป็นลูกเสี้ยวญี่ปุ่น! พ่อไคล์เคยเป็นหมอโรงพยาบาลของบ้านฉันด้วย! บังเอิญ หรือพรมลิขิต?

“อ้วก...” เมื่อเราเดินถึงบันได กำลังจะก้าวขาขึ้น ก็ได้ยินเสียงคนอ้วกดังออกมาจากห้องน้ำ

ตีหนึ่ง! ใครอ้วกตอนนี้วะ

ฉันกับปลายฟ้ามองหน้ากันทันที จนมันเริ่มจับมือฉันแน่น แล้วพยักหน้าชวนไปดู

“อ้วก...” อีกแล้ว!

เรายืนอยู่หน้าห้องน้ำสักพัก รอจนคนข้างในกดชักโครกแล้วเปิดประตูออกมา

แอด...

แล้วเรา... ก็เห็นผู้หญิงขาว ๆ หน้าตาอย่างกับตุ๊กตาบาร์บี้คนนึงเดินปิดปากออกมา

ไอ้ซินน์!

มันสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นเราสองคน ก่อนจะรีบเอามือปิดปากหันไปอ้วกอีกรอบ... จนปลายฟ้ารีบปล่อยมือฉัน แล้วเข้าไปลูบหลังทันที

“มึง ไหวไหม!” ฉันวิ่งไปในครัวหยิบน้ำให้มัน กลับมาก็เห็นมันนั่งลงกับพื้นหน้าห้องน้ำ กำลังนวดขมับตัวเอง

“ทรมานว่ะ กูนอนไม่ได้เลย เวียนหัว มันจะอ้วก พะอืดพะอมมาก...”

ปลายฟ้าได้ยินแบบนั้น ก็คุ้ยกระเป๋ายื่นยาดมให้ทันที

“ทำไมถึงลงมาข้างล่างดึก ๆ ล่ะ” ไอ้ซินน์รีบยกมือปราม เหมือนมันพยายามตั้งสติ ไม่ให้ตัวเองอ้วกอีกรอบ

“ไม่อยากรบกวนเวลานอนของนาวิน... พวกมึง เหมือน เหมือนกูจะท้องเลยว่ะ”

ฉันกับปลายฟ้ามองหน้ากันทันที กรี๊ด... กูกำลังจะมีหลานใช่ไหมเนี่ย!

“ไม่มั้ง มึงอาจจะพิษสุราเรื้อรัง ฮ่า ๆ” ปลายฟ้า! เดี๋ยวมันก็อ้วกใส่หัวมึงหรอก!

ไอ้ซินน์ยกมือห้าม เมื่อฉันผลักปลายฟ้าจนเซ

“กูจริงจัง คือ... ตั้งแต่แต่งงานมา เมนส์กูยังไม่มาเลย... พวกมึงเงียบไว้ก่อนนะ กูขอร้อง ไม่สิกูบังคับ กูยังไม่แน่ใจ ขอตรวจก่อน”

แม่กูก็สั่งห้ามเลี้ยงสัตว์ในบ้านทันที

คือตอนนี้ไปไหน รันรันต้องไปด้วย!

“เมี้ยว...” ดีที่รันรันขี้อ้อน ฉันขับรถก็ปีนมานอนบนตัก เราจะใช้ชีวิตอยู่กันยังไงล่ะรันรัน คุณยายหวานไม่ให้หนูเข้าบ้านแล้วนะลูก... คุณยายหวานใจร้ายมาก!

มาถึงโรงพยาบาลฉันก็จัดแจงแมวตัวเอง ใส่กระเป๋าหิ้วลงจากรถ ขณะที่เปิดประตูกำลังจะไปเข้าเวร ก็มีผู้ชายใส่สูทคนนึง เดิมยิ้มมาพร้อมกับช่อดอกลิลลี่สีขาว...

ทำเอาผู้ช่วยสาว ๆ กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่...

“มาให้กำลังใจคุณหมอ” ฉันวางกระเป๋ารันรันลงเบา ๆ แล้วรับช่อดอกไม้จากเขามา

“ขอบคุณ แต่คราวหลังไม่ต้องนะ” ฉันรีบหนีบช่อดอกไม้เขาใต้รักแร้ แล้วก้มลงไปถือกระเป๋าแมวขึ้นมา

“คุณหมอคะ แพรช่วยค่ะ วันนี้น้องรันรันมาด้วยเหรอคะ” จนผู้ช่วยวิ่งมาถาม และช่วยถือ

“ค่ะ คงต้องพามาทุกวันแล้วล่ะ อยู่ที่บ้านไม่ได้กลัวแม่เฉดออกจากบ้าน รบกวนฝากหน่อยได้ไหมคะ” ผู้ช่วยยกกระเป๋ารันรันขึ้นมาดูทันที

“ได้ค่ะคุณหมอ แต่อาจจะไม่ได้อยู่กับน้องตลอดนะคะ” ตายจริง รันรัน ต้องเข้าห้องน้ำอึกับฉี่ด้วยสิ

ฮือ... แม่กูใจร้ายมาก!

“ไม่เป็นไรครับ ผมเอาไปเลี้ยงเอง” และเขาก็ดึงกระเป๋ารันรันจากมือผู้ช่วยไปถือ

“จะบ้าเหรอ! นายเป็นถึงผู้บริหารโรงแรม จะพาสัตว์ไปเลี้ยงได้ไง” เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วจ้องหน้าฉัน

“โรงแรมฉัน... ฉันพาควายเข้าไปเลี้ยงยังได้” เข้าใจเปรียบ เหอะๆ แล้วเขายกรันรันขึ้นมาคุยด้วย

“ไปอยู่กับพ่อนะ ให้แม่รักษาเพื่อน ๆ”

ผู้ช่วยมองเราสองคนเป็นตาเดียว อิไทม์แกพูดอะไรออกไป! กูยิ่งหาผัวยาก ๆ อยู่ด้วย

“น่ารักจังเลยค่ะคุณหมอ แฟนหล่อมุ้งมิ้ง” แฟนบ้าอะไรล่ะ ดูหน้ากูด้วยว่ากูอินรึป่าว จะเอาแมวกูไปกินรึป่าวไม่รู้

“ไม่ต้อง! คงไม่พ้นให้สาว ๆ นายเอาไปเลี้ยง อย่าแตะต้องแมวฉัน” ฉันจะดึงกระเป๋ารันรันกลับ แต่เขากลับยกหนี

“สาวที่ไหน... ถ้าไม่ชอบอะไรก็บอกสิ ฉันจะทำให้ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะแม่แมวสำคัญที่สุดไง”

แม่แมว!

ผู้ช่วยฉันเขินตัวเป็นเกลียว... ประหนึ่งตัวเองเป็นเมียเขา ส่วนฉันได้แต่ยืนนิ่ง จนเขาถือกระเป๋ารันรันเดินยิ้มออกไป

หึหึ รันรัน ขี้ใส่หัวมันเลยนะ!