พลาด2 นิยาย บท 61

ขึ้นรถปิดประตูปุ๊บ ผมก็แทบอยากเขวี้ยงกระเป๋าแมวนี่ทิ้งทันที!

กูเกลียดมันมาก!

“เมี้ยว... เมี้ยว...” เมี้ยวพ่อง ร้องเพืื่อ! เสียงมันแหลมน่ารำคาญ ทั้งขน ทั้งตัวที่ชอบมาถู ผมโคตรไม่ชอบเลย แต่ทำไงได้... กูต้องทำ เพื่อพิชิตใจน้ำปั่น

เฮ้อ! ผมนั่งอยู่ในรถสักพัก ขอทำใจแป๊บ คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าจะเลี้ยงแมวตัวนี้ยังไง...

จนน้ำปั่นวิ่งมาเคาะกระจกรถผม

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก~’ โอกาสนี้ล่ะ!

ผมเลื่อนกระจกลง... แล้วดึงเธอมาหอมแก้มทันที

‘ฟอด~’ กูหมั่นเขี้ยว!

“ไทม์ ไอ้บ้า!” เธอฟาดลงที่ไหล่ผม แล้วชะเง้อมองแมวตัวเองในรถ

“รันรันร้องไม่หยุดเลย นี่! เวลาพารันรันขึ้นรถ… นายต้องปล่อยนะ เพราะรันรันกลัว จะลง… ค่อยใส่กระเป๋า เอ้อ… ถ้ารันรันตบขานาย แสดงว่ามันอยากเข้าห้องน้ำ นายไปที่ไหนถ้าพารันรันไปด้วยก็อุ้มรันรันไปชมห้องน้ำก่อน บอกรันรันว่า ‘รันรัน นี่ห้องน้ำ อึตรงนี้ฉี่ตรงนี้นะ’ พอรันรันตบขา นายก็เดินมาเปิดประตูให้ ส่วนนี่อาหารรันรัน... ห้ามให้แมวฉันกินอย่างอื่นนอกจากอาหารเม็ด และห้ามผู้หญิงของนายแตะต้องแมวฉัน... เดี๋ยวเชื้อโรคติด!”

ปากคอเลาะร้าย น่าจับจูบอีกสักที

“ครับที่รัก มีอะไรอีกไหม”

‘เมี้ยว~ เมี้ยว~’ น้ำปั่นชี้ไปที่แมว ที่ร้องแหกปากไม่หยุด

“ปล่อยรันรันออกมาเดินสิ!” กูไม่ปล่อยได้ไหม! แค่ได้ยินเสียงกูก็จะบ้าแล้ว ปล่อยมันมาเดินเพ่นพ่านในรถประสาทกินพอดี

ผมนั่งนิ่งสักพัก เกิดมากูไม่เคยทำอะไรที่มันฝืนใจตัวเองขนาดนี้เลย... ทรมานฉิบหาย

“เร็ว ๆ” เร่งเข้าไป เออ ๆ ผมจำใจรูดซิปออก จนไอ้แมวตัวนั้น มันเดินออกมองหน้าผม

‘เมี้ยว~’

“ฝากด้วยนะ บาย ขับรถดีดี อย่าให้แมวฉันมีรอยอะไรกลับมา ไม่งั้นนายเจอดีแน่!”

ผมฝืนยิ้มให้เธอไป จนคุณหมอของผมเดินกลับเข้าไปในตึก

‘เมี้ยว~’ แม่ง! หุบปาก!

ไอ้แมวเดินสำรวจไปทั่วรถ มันขึ้นคอนโซล มันดมผม แถมยังขึ้นมานอนบนตักผมอีก

“ออกไป... อย่ายุ่งกับไข่กู” ผมเอานิ้วเขี่ยตัวมัน พยายามดันออก แต่มันคิดว่าผมเล่นด้วย งับมือผมเบา ๆ เชี่ย! ดูหน้ากูด้วย ว่ากูอยากเล่นด้วยไหม!

กว่าผมจะขับรถมาถึงโรงแรม ก็แทบทรุด... หัวร้อนตลอดทางกับไอ้แมวตัวนี้ และตอนนี้ผมก็เครียดหนักไปอีก เพราะต้องจับมันใส่กระเป๋า หิ้วขึ้นไปบนห้องทำงาน!

ผมเริ่มจากเปิดกระเป๋ามันกว้าง ๆ และชี้นิ้วสั่งให้มันเข้าไป

“เข้าไปดิ รันรัน” มันมองหน้าผมสลับกับกระเป๋า แล้วหันกลับไปเลียขนตัวเอง...

กวนตีนกูใช่ไหม

“เข้าไปดิ!” ผมชี้อีกครั้ง แต่มันไม่สนใจผมเลย

“รันรัน กูขอร้อง เข้าไปเถอะครับ” ผมพยายามคุมโทนเสียงและยิ้มเฝื่อน ๆ ให้มัน จนมันลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ

ตายเถอะ เบาะรถสปอร์ตหลายสิบล้านกู... มีแต่ขนแมว!

เฮ้ย... แค่บิดขี้เกียจเหรอวะ เข้าไปดิ!

ผมหลับตา กลั้นใจดันตัวมัน จนมันยอมเดินอ้อยอิ่งเข้าไป! ก่อนจะรีบรูดซิปและเดินขึ้นโรงแรม... พนักงานยกมือไหว้และมองผมเป็นแถว เพราะผมเดินไปถือกระเป๋าแมวไป แถมยังพยายามปัดขนแมวออกจากสูทตัวเองอีก

กูผู้บริหารนะเว้ย!

มาถึงห้องผมก็ปล่อยมันออกทันที พอมันออกมามันก็บิดขี้เกียจใส่ และมองหน้าผม

หน้าตากวน ฉิบ...

“ถามจริง วัน ๆ แกทำอะไรบ้างวะ รันรัน” ผมนั่งยอง ๆ มองหน้ามัน พยายามทำใจให้ชิน จนมันเดินมาคลอเคลียที่ขาผม!

เชี่ย... ผมรีบลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำ แล้วกวักมือเรียกมันให้ตามมา

“รันรัน มานี่ดิ มาดูห้องน้ำ” นิ่ง...

“จะมาไม่มา”

‘เมี้ยว~’ ไอ้เหมี้ยว ของมึงนี่อะไร ไอ้แมว!

“เร็ว ๆ มีงานต้องทำนะเว้ย!” ทำไมยากแบบนี้ หรือกูต้องทำเสียงแบ๊ว ๆ วะ ได้ ๆ ๆ ๆ

“รันร๊าน มาเร๊ว ๆ มา ๆ ๆ” ได้ผลเว้ย มันวิ่งมาหาผมทันที และผมก็เปิดประตูห้องน้ำ... ชี้นิ้วเข้าไป

“นี่ห้องน้ำ ฉี่อึที่นี่ จำใส่หัวไว้ซะ...” มอง มองหน้าผมทันที ช่างเถอะ กูบอกแล้วนะ

ผมมานั่งตรวจเอกสารที่โต๊ะทำงาน มันก็เดินตามมาด้วย แม่ง! ขึ้นเหยียบขาผม แล้วกระโดดขึ้นโต๊ะทำงานอีก!

แถมตอนนี้ มันยังนั่งตบปากกาผม!

“ไอ้แมว!”

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

“เออ!” ใครมาไม่รู้ รู้แต่อารมณ์ผมแม่งไม่ปกติ กูทำงานไม่ได้เลย มันกวนไม่หยุด!

แอด...

อ้าว… พ่อกู

ผมรีบลุกขึ้นยืนทันที พร้อมกับไอ้แมวที่นั่งบนโต๊ะ มันหันไปมองพ่อผมด้วย

‘เมี้ยว~’ พ่อผมมองแมว และถอนหายใจใส่ผม