พลาด2 นิยาย บท 62

ผมรีบออกรถทันที จนมาถึงโรงพยาบาลสัตว์ และเห็นสัตวแพทย์สาวที่โคตรจะน่ารักยืนหน้าบึ้งอยู่

พอผมจอดรถเทียบ น้ำปั่นก็เปิดประตูรถขึ้นมา

“รันรัน ไหมแม่ดูฟันหน่อย” ขึ้นนั่งปุ๊บ ไม่มองหน้าผมเลย อุ้มไอ้แมวนั่งตักแล้วจับมันยิงฟันทันที

ผมจึงใช้โอกาสนี้ โน้มไปหอมแก้มเธอ

‘ฟอด~’

‘เพียะ’ ครับ! มือเล็ก ๆ ฟาดมาที่แขนผม! แล้วเธอก็หันมาโวยวายใส่ทันที

“ไอ้บ้า… ฉวยโอกาส

‘เมี้ยว~’ แต่ไอ้แมวมันหันมาร้องแหกปากใส่ผมด้วย! บุญคุณไม่รู้จักรึไงวะ กูอุตส่าห์อดทนเลี้ยงมึงมาทั้งวันนะ

“ค่าเหนื่อย เป็นไง… ฉันเลี้ยงดีไหม?” น้ำปั่นจับไอ้แมวหมุนตัว ตรวจบ้าบออะไรอีกไม่รู้

“ใช้ได้ นายก็เลี้ยงได้นี่ ชอบแมวเหมือนกันล่ะสิ” ชอบ? เออ ชอบเตะมัน!

ผมไม่ตอบ… รีบออกรถ กะจะพาแม่แมว กับไอ้แมวไปหาอะไรกิน จนน้ำปั่นหันมาถามอีกรอบ

“ถามไม่ตอบ ชอบแมวใช่ไหม” กดดันให้ผมโกหกเองนะ

“ชอบดิ น่ารัก” น้ำปั่นหันไปหอมไอ้แมวทันที เวร… มันตัวผู้หรือตัวเมียวะ กูอิจฉา

“รันรันตัวผู้หรือตัวเมีย?”

“ผู้”

‘เมี้ยว~’ เมี้ยวพ่อง! มึงเยาะเย้ยกู!

น้ำปั่นบังคับผมขับรถไปไหนอีกรู้ไหม? ไปคาเฟ่แมว! บ้าเอ้ย ตอนนี้ผมหันไปไหนก็มีแต่ แมว แมว และแมว

กูต้องทนไปอีกนานแค่ไหนวะ!

“ไทม์ ตอนนี้แม่ฉันไม่ให้รันรันเข้าบ้านเลย ฉันฝากนายเลี้ยงก่อนได้ไหม” ได้อยู่แล้ว หะ หะ! อะไรนะ

ผมหันไปมองน้ำปั่นที่นั่งยิ้มหวาน สลับกับไอ้แมวในกระเป๋าทันที เชี่ย... ผมควรปฏิเสธดีไหม! แต่น้ำปั่นดูรักมันมาก แถมเธอยังไว้ใจผมให้เลี้ยงไอ้แมวต่ออีก หรือมันเป็นสัญญาณที่ดี ที่ความสัมพันธ์เราจะขยับขึ้น!

เอ่อ… แล้วชีวิตกูล่ะ จะเป็นยังไงต่อ!

“ได้สิ” ครับ! ผมตอบรับไปเรียบร้อย เพราะหันมามองอีกที ก็เห็นน้ำปั่นทำตาปริบ ๆ ใส่

กูใจอ่อน กูยอม...

พอกินข้าว กินขนมเสร็จเธอก็ชวนผมไปซื้ออุปกรณ์เลี้ยงแมว ผมไม่เคยคิดเลย... ว่าจะมีโมเม้นนี้เกิดขึ้นในชีวิต!

เพราะที่ผ่านมามีแต่งาน และผู้หญิง คราวนี้มีแมวเพิ่มมา ปัญหามันไม่มีหรอกถ้าผมชอบมัน แต่ผมไม่ชอบมันเลยให้ตาย! มองยังไงก็เกลียดแม่ง!

ซื้อของเสร็จผมก็กลับมาส่งเธอที่โรงพยาบาล น้ำปั่นกอดฟัดไอ้แมวไม่หยุด ทำอย่างกับว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอมันอีก

“รันรัน ไปอยู่กับลุงนะลูก”

“ลุงอะไร มาอยู่กับพ่อนะลูก” ผมเอื้อมมือไปลูบหัวมันอย่างเอ็นดู

ทั้งที่กูขนลุก!

“ฉันไปละ ไว้ค่อยเจอกันนะรันรัน” น้ำปั่นกำลังหันไปเปิดประตู แต่ผมดึงแขนเธอไว้ก่อน

“ขอกำลังใจให้พ่อแมวหน่อยไม่ได้รึไง” ผมชี้ไปที่แก้มขาว ๆ ที่อยากจะหอมแล้วหอมอีกนั้น จนน้ำปั่นกลับมานั่งปกติ แล้วพยักหน้าให้เบา ๆ

เป็นครั้งแรกที่เธออนุญาต! ผมรีบโน้มเข้าไปใกล้ ๆ แล้วหอมแก้มเธอฟอดใหญ่

‘ฟอด~’ ชื่นใจโคตร…

จนน้ำปั่นรีบเปิดประตูลงจากรถ ทิ้งผมให้นั่งยิ้มและมองตามหลังเธอ พอหันกลับมาเจอไอ้แมวเท่านั้นล่ะ แม่ง! ทำผมหุบยิ้มแทบไม่ทัน

‘เมี้ยว~’ เออ กูรู้แล้ว!

ผมกลับมาถึงบ้านก็เห็นทุกคนนั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา จนทิชาน้องสาวผมหันควับมาทันที เมื่อผมวางกระเป๋าแมวลงพื้น

“พี่ไทม์ตัวอะไร?” ทิชาลุกจากเก้าอี้ เดินมานั่งยอง ๆ ดู ตามด้วยแม่บ้านที่ถืออุปกรณ์แมว และกล่องคอนโดบ้าอะไรไม่รู้มาวางข้าง ๆ

“แมวเหรอตาไทม์ น้องแพ้ขนแมวนะ” แม่ผมเห็นท่าไม่ดี รีบเดินมาดึงมือทิชาลุกขึ้นทันที

เออว่ะ น้องผมแพ้ขนแมว!

“ฮัดชิ้ว… ฮัดชิ้ว… แม่คะ พี่ไทม์เลี้ยงได้ค่ะ แค่จามเอง ฮัดชิ้ว…” จมูกทิชาเริ่มแดงแล้ว แม่ง! ปัญหามา กูจะทำยังไงดี!