พลาด2 นิยาย บท 62
สรุปบท ไทม์ | ซื้อคอนโดให้ไอ้แมว!: พลาด2
สรุปตอน ไทม์ | ซื้อคอนโดให้ไอ้แมว! – จากเรื่อง พลาด2 โดย โนเนจัง
ตอน ไทม์ | ซื้อคอนโดให้ไอ้แมว! ของนิยายโรแมนซ์เรื่องดัง พลาด2 โดยนักเขียน โนเนจัง เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
ผมรีบออกรถทันที จนมาถึงโรงพยาบาลสัตว์ และเห็นสัตวแพทย์สาวที่โคตรจะน่ารักยืนหน้าบึ้งอยู่
พอผมจอดรถเทียบ น้ำปั่นก็เปิดประตูรถขึ้นมา
“รันรัน ไหมแม่ดูฟันหน่อย” ขึ้นนั่งปุ๊บ ไม่มองหน้าผมเลย อุ้มไอ้แมวนั่งตักแล้วจับมันยิงฟันทันที
ผมจึงใช้โอกาสนี้ โน้มไปหอมแก้มเธอ
‘ฟอด~’
‘เพียะ’ ครับ! มือเล็ก ๆ ฟาดมาที่แขนผม! แล้วเธอก็หันมาโวยวายใส่ทันที
“ไอ้บ้า… ฉวยโอกาส
‘เมี้ยว~’ แต่ไอ้แมวมันหันมาร้องแหกปากใส่ผมด้วย! บุญคุณไม่รู้จักรึไงวะ กูอุตส่าห์อดทนเลี้ยงมึงมาทั้งวันนะ
“ค่าเหนื่อย เป็นไง… ฉันเลี้ยงดีไหม?” น้ำปั่นจับไอ้แมวหมุนตัว ตรวจบ้าบออะไรอีกไม่รู้
“ใช้ได้ นายก็เลี้ยงได้นี่ ชอบแมวเหมือนกันล่ะสิ” ชอบ? เออ ชอบเตะมัน!
ผมไม่ตอบ… รีบออกรถ กะจะพาแม่แมว กับไอ้แมวไปหาอะไรกิน จนน้ำปั่นหันมาถามอีกรอบ
“ถามไม่ตอบ ชอบแมวใช่ไหม” กดดันให้ผมโกหกเองนะ
“ชอบดิ น่ารัก” น้ำปั่นหันไปหอมไอ้แมวทันที เวร… มันตัวผู้หรือตัวเมียวะ กูอิจฉา
“รันรันตัวผู้หรือตัวเมีย?”
“ผู้”
‘เมี้ยว~’ เมี้ยวพ่อง! มึงเยาะเย้ยกู!
น้ำปั่นบังคับผมขับรถไปไหนอีกรู้ไหม? ไปคาเฟ่แมว! บ้าเอ้ย ตอนนี้ผมหันไปไหนก็มีแต่ แมว แมว และแมว
กูต้องทนไปอีกนานแค่ไหนวะ!
“ไทม์ ตอนนี้แม่ฉันไม่ให้รันรันเข้าบ้านเลย ฉันฝากนายเลี้ยงก่อนได้ไหม” ได้อยู่แล้ว หะ หะ! อะไรนะ
ผมหันไปมองน้ำปั่นที่นั่งยิ้มหวาน สลับกับไอ้แมวในกระเป๋าทันที เชี่ย... ผมควรปฏิเสธดีไหม! แต่น้ำปั่นดูรักมันมาก แถมเธอยังไว้ใจผมให้เลี้ยงไอ้แมวต่ออีก หรือมันเป็นสัญญาณที่ดี ที่ความสัมพันธ์เราจะขยับขึ้น!
เอ่อ… แล้วชีวิตกูล่ะ จะเป็นยังไงต่อ!
“ได้สิ” ครับ! ผมตอบรับไปเรียบร้อย เพราะหันมามองอีกที ก็เห็นน้ำปั่นทำตาปริบ ๆ ใส่
กูใจอ่อน กูยอม...
พอกินข้าว กินขนมเสร็จเธอก็ชวนผมไปซื้ออุปกรณ์เลี้ยงแมว ผมไม่เคยคิดเลย... ว่าจะมีโมเม้นนี้เกิดขึ้นในชีวิต!
เพราะที่ผ่านมามีแต่งาน และผู้หญิง คราวนี้มีแมวเพิ่มมา ปัญหามันไม่มีหรอกถ้าผมชอบมัน แต่ผมไม่ชอบมันเลยให้ตาย! มองยังไงก็เกลียดแม่ง!
ซื้อของเสร็จผมก็กลับมาส่งเธอที่โรงพยาบาล น้ำปั่นกอดฟัดไอ้แมวไม่หยุด ทำอย่างกับว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอมันอีก
“รันรัน ไปอยู่กับลุงนะลูก”
“ลุงอะไร มาอยู่กับพ่อนะลูก” ผมเอื้อมมือไปลูบหัวมันอย่างเอ็นดู
ทั้งที่กูขนลุก!
“ฉันไปละ ไว้ค่อยเจอกันนะรันรัน” น้ำปั่นกำลังหันไปเปิดประตู แต่ผมดึงแขนเธอไว้ก่อน
“ขอกำลังใจให้พ่อแมวหน่อยไม่ได้รึไง” ผมชี้ไปที่แก้มขาว ๆ ที่อยากจะหอมแล้วหอมอีกนั้น จนน้ำปั่นกลับมานั่งปกติ แล้วพยักหน้าให้เบา ๆ
เป็นครั้งแรกที่เธออนุญาต! ผมรีบโน้มเข้าไปใกล้ ๆ แล้วหอมแก้มเธอฟอดใหญ่
‘ฟอด~’ ชื่นใจโคตร…
จนน้ำปั่นรีบเปิดประตูลงจากรถ ทิ้งผมให้นั่งยิ้มและมองตามหลังเธอ พอหันกลับมาเจอไอ้แมวเท่านั้นล่ะ แม่ง! ทำผมหุบยิ้มแทบไม่ทัน
‘เมี้ยว~’ เออ กูรู้แล้ว!
ผมกลับมาถึงบ้านก็เห็นทุกคนนั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา จนทิชาน้องสาวผมหันควับมาทันที เมื่อผมวางกระเป๋าแมวลงพื้น
“พี่ไทม์ตัวอะไร?” ทิชาลุกจากเก้าอี้ เดินมานั่งยอง ๆ ดู ตามด้วยแม่บ้านที่ถืออุปกรณ์แมว และกล่องคอนโดบ้าอะไรไม่รู้มาวางข้าง ๆ
“แมวเหรอตาไทม์ น้องแพ้ขนแมวนะ” แม่ผมเห็นท่าไม่ดี รีบเดินมาดึงมือทิชาลุกขึ้นทันที
เออว่ะ น้องผมแพ้ขนแมว!
“ฮัดชิ้ว… ฮัดชิ้ว… แม่คะ พี่ไทม์เลี้ยงได้ค่ะ แค่จามเอง ฮัดชิ้ว…” จมูกทิชาเริ่มแดงแล้ว แม่ง! ปัญหามา กูจะทำยังไงดี!
(รันรัน...) ถามหาไอ้แมวเลย! ผมรีบกลับกล้องให้น้ำปั่นดูไอ้แมวที่นอนอยู่บนตัก
“อยากนอนหนุนตักกันบ้างไหมแม่แมว” น้ำปั่นเบะปากใส่ผมทันที
จนผมรีบกลับกล้องมาส่องหน้าตัวเอง หึ... เลิกสนใจแมวได้แล้ว สนใจกูเถอะครับ!
“น้ำปั่น... ไทม์คิดถึงน้ำปั่นนะคะ” เธอเอามือปิดกล้องแป๊บนึง แล้วเปิดมันกลอกตาใส่ผม
(พอ ๆ เข้าเรื่องนะ ที่ถามว่าหลับลึกไหม ฉันกลัวรันรันอยากเข้าห้องน้ำกลางดึก... แล้วนายไม่ตื่นไปเปิดประตูให้ ถ้าเป็นแบบนั้นนายก็แง้มไว้นิด ๆ แล้วกัน...)
ลำบากกูฉิบ กลิ่นห้องน้ำเข้าห้องทำไง
“ครับ” แต่กูยอม ยอมทุกอย่าง!
(กลับกล้องไปหารันรันหน่อย ไม่อยากเห็นหน้านาย) พอผมกลับกล้อง น้ำปั่นก็ทำปากจู๋ใส่ไอ้แมวทันที
(รันรัน อย่าดื้อนะคะ ไว้ยายหวานลืมเมื่อไหร่ ค่อยแอบเข้าบ้านนะลูก จุ๊บ ๆ)
ผมรีบแตะกล้องกลับมา จุ๊บ ตอบทันที
“จุ๊บ ๆ แม่แมว”
อิไทม์
คืนนี้ผมกับไอ้แมวอยู่กันปกติไม่ได้ มันตามผม! จะแปรงฟัน จะเข้าห้องน้ำมันยังตามเข้าไปนั่งมอง! พอผมปิดประตูใส่... มันก็ร้องแหกปาก! ผมโคตรรำคาญมันเลย ขนาดตอนผมจะหลับมันยังขึ้นมานอนบนเตียงด้วย!
ไม่เกรงใจอะไรกูทั้งนั้น!
ผับบาร์คงไม่ได้ไป ถ้าไป... ใครจะอยู่กับไอ้แมวอีก!
เฮ้อ... เช้ามาผมก็สั่งเลขาจัดการเรื่องซื้อคอนโด และทำเรื่องติดต่อบริษัทขนย้าย ให้ย้ายของผมเข้าไป พ่อแม่ผมถาม ผมก็ตอบไปตรง ๆ จะออกไปอยู่กับไอ้แมวนี่ล่ะ กีดกันเรานัก เวร... ทำไมกูนอยวะ ขำตัวเองฉิบ!
แต่ที่น่าขำกว่า... คือ! กูซื้อคอนโดเกือบสามสิบล้าน... เลี้ยงแมวให้สาว!
“รู้ไหมไอ้แมว แกมันวาสนาดี แม่เป็นหมอ พ่อเป็นผู้บริหาร นั่งรถราคาหลายสิบล้าน แถมจะได้อยู่คอนโดสามสิบล้านอีก ถ้าไม่ช่วยเป็นแม่สื่อให้นะ... หึหึ ตาย”
ผมเอานิ้วชี้กรีดที่คอขู่ไอ้แมว จนมันมองตามมือผม
กลัวล่ะสิมึง... อย่าฟ้องแม่มึงนะ!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลาด2