พลาด2 นิยาย บท 63

‘ตึ๊ง~ ตึ๊ง~’

LINE | TICHA อ้าว! น้องทิชาทักไลน์มาทำไม?

TICHA: รันรันทำพิษหนู แงง

TICHA: Sends picture (รูปจมูกแดง)

ตายจริง ฉันลืมไปเลยว่าทิชาแพ้ขนแมว! แล้วเขาเอาแมวฉันไปไว้ไหน! อย่าบอกนะ… ว่าให้ผู้หญิงในสต็อกเอาไปเลี้ยง!

ฉัน: ฮือ ๆ ซอรี่คนสวย แล้วตอนนี้รันรันอยู่ไหนคะ

TICHA: พี่ไทม์ซื้อคอนโดให้แล้วค่า

ฉัน: อ้าว เมื่อวานซื้อให้แล้วนี่น่า!

TICHA: คอนโดที่คนอยู่ค่ะพี่น้ำปั่น พี่ไทม์จะออกไปอยู่คอนโดกับรันรันแล้วค่ะ สามสิบล้าน ลงทุนมาก สงสัยรักรันรันมาก

สาม-สิบ-ล้าน!

ฉันวางโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานพร้อมกับคำถามในหัว เขาลงทุนมากขนาดนี้ทำไมวะ? รักรันรัน? หรือแค่จะซื้อใจฉัน?

วันนี้ฉันออกเวรเร็วกว่าปกติ และฉันก็ตั้งใจจะไปหารันรันที่โรงแรมเขา ไปแบบไม่บอกล่วงหน้านี่ล่ะ เพราะฉันอยากรู้ว่าคู่นั้นเขาจะอยู่กันยังไง

มาถึงโรงแรมเขาฉันก็แลกบัตรเข้าสำนักงาน พอเดินมาถึงหน้าห้องเขา เลขากลับไม่ให้ฉันเข้าพบ!

“ขอโทษจริง ๆ ค่ะ คุณไทม์ท่านสั่งว่าไม่ให้ใครเข้าพบ” อ้าว! เป็นโรคอะไรอีกเนี่ย

“ทำไมคะ ไม่อยู่? ติดงาน หรือยังไง”

“เอ่อ ท่านแจ้งว่าไม่ให้ผู้หญิงคนอื่นเข้าพบค่ะ ขอโทษจริง ๆ ค่ะ”

ไม่ให้ผู้หญิงคนอื่นเข้าพบ! อารมณ์ไหนของตาบ้านี่วะ เหอะ แต่ก่อนเห็นขาดผู้หญิงไม่ได้สักนาที

ฉันพยักหน้าเบา ๆ และกำลังหันหลังกลับ แต่ประตูห้องทำงานเขาดันถูกเปิดออกมาก่อน

“แม่แมว!” พอเห็นฉัน เขาก็เดินมาจับมือฉันทันที แหงล่ะ... ฉันไม่เคยมาหาเขาที่นี่เลย แต่วันนี้ฉันมาหารันรันนะ ไม่ได้มาหาเขา!

“รันรันอยู่ไหน ทำไมไม่ให้ผู้หญิงคนอื่นเข้าพบ? หรือกลัวรถไฟชนกัน” เขาหันไปหาเลขาตัวเองทันที

“แจง อนุญาตแค่คุณน้ำปั่นคนเดียว คนอื่นไม่” แหม...

“ค่ะ ๆ” สั่งเสร็จ เขาก็ดึงมือฉันเข้าไปในห้อง และฉันก็เห็นรันรันนอนอยู่บนโต๊ะทำงานเขา

“รันรัน” ฉันวิ่งไปหอมแมวตัวเองทันที คิดถึงมาก! ไม่มีกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงติดตามตัวรันรันแหะ! แต่ดูเขารักแมวฉันมาก... รักขนาดให้นอนบนโต๊ะทำงานเลย

“นี่...”

‘ฟอด~’ กูว่าแล้ว!

พอฉันจะหันไปถามเรื่องคอนโดกับเขา แต่กลับถูกเขาหอมแก้มแทน!

“ชื่นใจจัง” ฉันเอามือจับแก้มตัวเอง มองหน้าเขาอย่างหงุดหงิด จนสายตา… มันเผลอไปเห็นขนแมว… ตามสูทเขาเต็มไปหมด

“ไอ้บ้า สูทมีแต่ขนแมว” เขารีบปัดทันที ก่อนที่จะหยุด แล้วจับมือฉันขึ้นมา… วางบนหน้าอกตัวเอง

“ปัดให้ไทม์ได้ไหมคะ”

ภาพวันที่เขาถอดเสื้อเด้งมาเป็นฉาก ๆ กล้ามสวย ๆ ซิกแพคงาม ๆ ทำฉันเผลอขยับมือปัดมันออกให้เขาอย่างว่าง่าย...

‘ฟอด~’ แล้วฉันก็ถูกเขาหอมแก้มอีก!

แม่ง อีตานี่เผลอไม่ได้เลย! ฉันฟาดไปที่แขนเขาหนึ่งที ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งถูกลวนลาม ฉันจึงตัดสินใจอุ้มรันรัน… เดินไปนั่งที่โซฟาแทน

แล้วถามเขาเรื่องคอนโด

“ได้ข่าวว่าซื้อคอนโด ซื้อไว้กินสาว ๆ สินะ” เขาเดินมานั่งข้างฉันทันที จนฉันรีบขยับหนี

กูกลัว!

“ใครบอก ไม่กินใครทั้งนั้นล่ะ… ตั้งใจซื้อไว้อยู่เองเป็นพื้นที่ส่วนตัว กับไอ้… กับรันรัน”

เสือผู้หญิงแบบนี้เหรอ… จะไม่หิ้วสาวขึ้นห้องกิน กูเชื่อมากเลย!

เภสัชหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มยิ้มหวานให้ฉัน เธอไม่พูดอะไรนอกจากขอบคุณ จนฉันเดินออกมา… มองถุงยาสีขาว ที่เต็มไปด้วยที่ตรวจครรภ์ในมือตัวเอง

เออ! กูคนไม่มีผัวต้องมาซื้ออะไรแบบนี้เหรอเนี่ย ถ้ากูไม่ได้หลานนะซินน์ กูจะสั่งยาโดปให้พี่นาวินเลย

พอกลับมาถึงบ้านไอ้ซินน์ก็วิ่งมาหาฉันทันที มันมองซ้ายมองขวาแล้วกระซิบถามฉัน

“ซื้อมาไหม… ตรวจเลยได้ไหม” ฉันพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะวางกระเป๋าสะพาย แล้วดึงมันเข้าไปในห้องน้ำ

ค่ะ! เราเข้าห้องน้ำพร้อมกัน ไม่อายอะไรกันทั้งนั้น เพราะตั้งแต่มัธยมไม่ว่าจะมีค่ายอะไร กลุ่มเราก็แก้ผ้าอาบน้ำกันเลย ใครใหญ่ใครเล็กนี่ไม่ต้องเดา เห็นจะ ๆ

แล้วตอนนี้… ไอ้ซินน์ก็ฉี่เสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันจึงจัดการจุ่มที่ตรวจไปยาว ๆ ในหัวก็นึกถึงตอนตรวจครรภ์หมา แต่หันไปมองหน้าไอ้ซินน์แล้วอดสงสารไม่ได้ เลยพยายามไม่คิด!

จน...

ฉี่มันกับแท่งตรวจครรภ์ทำปฏิกิริยากัน... ฉันไม่ดูหรอก รีบยื่นให้มันดูเอง จนมันค่อย ๆ พลิกดูแล้วขมวดคิ้วสงสัย ก่อนที่จะหยิบอีกอัน และอีกอัน ขึ้นมาดู

แล้ว… น้ำตาไหลอาบแก้ม? อะไรของมันวะ

“กูท้อง...” ซินน์ทั้งร้องไห้ ทั้งยิ้ม ฉันเดาไม่ออกว่ามันรู้สึกยังไง แต่มันน่าจะดีใจมาก

“ฮือ ๆ ตอนแรก กูไม่อยากมีเลย... แต่พอกูเห็นผล ทำไมกูดีใจขนาดนี้ก็ไม่รู้ ฮือ ๆ กูดีใจอ่ะ” ฉันน้ำตาคลอไปด้วย จนต้องรีบดึงมันมากอด

“ดีใจด้วย หลานกูมาแล้ว บอกพี่นาวินเลย พี่นาวินดีใจมากแน่ ๆ” มันผละออกมาส่ายหน้า แล้วปาดน้ำตาออกจากแก้ม

“กูไม่รู้จะบอกเขายังไง กูไม่เคยเซอร์ไพรส์ ไม่เคยทำอะไรให้เขาเลย ที่ผ่านมานาวินทำให้ตลอด มึงช่วยกูคิดหน่อยสิ... กูอยากให้เขาประทับใจบ้าง”

“มึงถามคนที่ไม่เคยมีผัวแบบกูเนี่ยนะ!”

“กูจะถามใคร... มีแต่มึงอ่ะ” โอ้ย! กูจะบ้า

“งั้นก็บอกไปโต้ง ๆ เลย เพราะกูคนตรง ๆ” มันทำหน้ามุ่ยทันที ฉันเห็นแล้วใจอ่อนไปอีก

“น้ำปั่นอ่ะ หลานมึงนะ” แถมยังทำเสียงเศร้า ลูบท้องตัวเองด้วย

“เออ! เดี๋ยวหาวิธีให้”