พลาด2 นิยาย บท 67

เจ็บไหมก็เจ็บนะ แต่ผมพยายามตั้งสติ เดินไปหาน้ำปั่น จนผู้ชายคนนั้นมองเราสองคน

มันเป็นใครวะ...

“รันรันรออยู่...” ผมพูดเรียบ ๆ แล้วดึงช่อดอกลิลลี่ของตัวเองจากมือเธอ และเดินกลับมาที่รถ

แม่ง... ตอนนี้จะมีคนส่งดอกไม้เช้าเย็นแข่งกับกูแล้วเหรอวะ พอผมขึ้นรถบ่นกับตัวเองไม่ทันไร... ไอ้แมวก็เดินมาดมดอกไม้ในมือ ก่อนที่น้ำปั่นจะเปิดประตูขึ้นมานั่งข้าง ๆ ผม แล้วอุ้มไอ้แมวไปกอดแทน

เธอนั่งเงียบ และถอนหายใจเหมือนผม...

“เอ่อ กินข้าวยัง”

“ยัง... เธอกินมาแล้วสินะ อร่อยไหมล่ะ” ผมฝืนยิ้มให้ จนน้ำปั่นหันมา แต่พอเธอสบตาผม เธอก็รีบหันไปทางอื่น

“อืม กินแล้ว” ผมกำพวงมาลัยรถแน่น จับมันทั้งที่รถยังจอดนิ่ง จนไอ้แมวมันดิ้นหลุดจากมือน้ำปั่น เดินมานั่งบนตักผม แถมยังเอาหน้ามาคลอเคลียผมอีก

เฮ้อ ไอ้แมว กูอยากด่ามึงมากแต่ไม่มีอารมณ์...

น้ำปั่นมองไอ้แมวอึ้ง ๆ แล้วเอื้อมมือมาลูบหัวมันแทน

“เลี้ยงดี ขนาดรันรันติดเลยเหรอ”

“เธอกับผู้ชายคนนั้น... ยังไง ฉันไม่อยากก้าวก่ายเธอหรอกนะ แต่ฉันอยากรู้... จะได้ทำใจ”

น้ำปั่นนั่งนิ่งทันที เธอถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก ก่อนจะหันมาตอบผม

“ก็ไคล์บอกจะจีบฉัน” เชี่ยเถอะ! แม่ง ผมโคตรรู้สึกแย่เลยตอนนี้ ทำไอ้แมวเงยหน้ามองผมทันที เมื่อผมถอนหายใจเสียงดังใส่มัน

“ลงไปเถอะ รันรันคงไม่คิดถึงเธอแล้ว มันไม่ยอมอยู่กับเธอ” น้ำปั่นมองผมอึ้ง ๆ ก่อนจะเม้มปากเบา ๆ เหมือนลังเลที่จะพูดอะไรกับผม

จนผมปลดล็อครถให้เธอลงไป แม่ง... ตอนนี้บาปกรรมตามสนองกูอยู่ใช่ไหม ทำคนอื่นไว้เยอะ!

น้ำปั่นลงจากรถ และเดินไปที่รถตัวเอง ก่อนจะหันกลับมามองผม แต่ผมไม่สนใจรีบถอยรถออกมา กดโทรหาปลายฟ้าทันที

ไอ้ผู้ชายคนนี้ผมจำได้… ว่าคืนนั้นมันรู้จักกับปลายฟ้า!

Calling | Plaifah

(ว่าไง…)

“ไอ้ไคล์ มันเป็นใคร”

(อ้อ เป็นลูกชายเพื่อนพ่อบอส นายชอบเหรอ) กูไม่ตลกเลยตอนนี้ ปลายฟ้าร่าเริงปกติ มีแต่ผมที่หัวร้อนเป็นไฟ กูจะทำยังไงดี ถึงจะเอาไอ้คู่แข่งนี่ออกไปได้

“ไม่ตลก เพราะเธอใช่ไหมปลายฟ้า ที่แนะนำสองคนนั้นให้รู้จักกัน” ปลายฟ้าเงียบไปสักพัก

(เอ่อ ไม่เชิงแนะนำ มันบังเอิญ หัวร้อนแบบนี้ แสดงว่าไคล์เดินหน้าจีบน้ำปั่นแล้วใช่ไหม)

“เออดิ”

(ใจเย็น ๆ ไคล์สู้นายไม่ได้หรอก เขาเป็นนักบินไม่ค่อยอยู่ไทย) นักบินเหรอวะ?

“สายการบินไหน?”

(สายการบิน xx จะทำอะไร อย่านะไทม์ ไคล์ก็น้องฉันนะ มันไม่ได้เลวร้ายอะไร แค่ชอบน้ำปั่น..ถ้าน้ำปั่นไม่เล่นด้วยก็จบ)

“ไม่เล่นด้วยอะไรวะ ไปกินข้าวด้วยกันแล้ว” ผมโมโหจนตัดสายใส่ปลายฟ้า ก่อนที่จะเลี้ยวรถกลับไปหาไอ้เวียร์ที่ตึก ZER แทน

มาถึงผมก็จับไอ้แมวใส่กระเป๋า เดินขึ้นไปหามันที่ชั้นสำนักงาน

เข้ามาในห้องมัน ก็เห็นมันนั่งทำงานอยู่ ส่วนไออุ่นนั่งเลือกของชำร่วยที่โซฟา เหอะ เพื่อนกูจะแต่งงานแล้ว แต่กูยังจีบหญิงไม่ติดเลย!

“มีอะไรวะ นั่นอะไรแมวใช่ไหม” มันเอาปากกาชี้มาที่กระเป๋าไอ้แมว จนไออุ่นลุกขึ้น… มาเดินมาหาผม

“ปล่อยสิ อยากเล่น” ไอ้เวียร์หันไปมองแฟนตัวเองทันที แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จนไออุ่นเปิดซิปเล่นกับไอ้แมวคนเดียว

ผมจึงหันมาคุยกับไอ้เวียร์ต่อ

“มึงมีหุ้นสายการบิน xx ไหมวะ” ไอ้เวียร์วางปากกาลงทันที แล้วหันไปเปิดไอแพดข้าง ๆ

“มีไม่เยอะ ทำไม… จะชวนกูลงทุนอีกแล้ว?” ผมเลื่อนเก้าอี้นั่งมองหน้ามันจริงจัง

“เออ ซื้อหุ้นทั้งสายการบินแม่ง มึงสนใจหุ้นกับกูไหม” ไอ้เวียน์ตกใจหนักไปอีก มันจ้องผมไม่ละสายตา

“อะไรของมึง?”

“กูเซ็ง! มึงรู้ไหม มีนักบินคนนึง จีบน้ำปั่น กูจะบ้าแล้ว กูจะซื้อหุ้นเข้าบอร์ดบริหาร สั่งแม่งบินไปไกล ๆ อีกชาตินึงค่อยกลับไทย”

ไอ้เวียร์ถึงกลับกุมขมับ ก่อนที่จะเลื่อนดูหุ้นของสายการบินนั้น จนไออุ่นอุ้มไอ้แมวตรงมาหาผม

“มีคนจีบน้ำปั่นเหรอ... งานยากเลยนะไทม์ ว่าแต่นายอ่ะ เลิกกับสาว ๆ ยัง… ทำมาหวง” พูดเสร็จไออุ่นก็เบะปากใส่ผมทันที

“กำลัง เหลือสองคน กำลังคิดวิธีอยู่ แต่ถ้าฉันปล่อยเรื่องนี้ไป ไอ้นักบินนั่นมันจีบน้ำปั่นติดทำไง... ฉันแอบรักมาตั้งนาน ไอ้นี่มาไม่ทันไรมันจะได้คบเลยเหรอ โอ้ยกูเซ็งว่ะ”

ไออุ่นถอนหายใจใส่ผม แล้วปล่อยไอ้แมวลงพื้น

“แทนที่จะเคลียร์ของตัวเองให้จบ และยืนหนึ่ง ยืนนิ่ง ไม่โหวกเหวกโวยวาย” เชี่ย! เหมือนไฟในหัวผมถูกสาดน้ำใส่ มันดับลงไปในพริบตา จนทำผมหันไปมองไออุ่น ที่นั่งยิ้มอยู่