พลาด2 นิยาย บท 67

เจ็บไหมก็เจ็บนะ แต่ผมพยายามตั้งสติ เดินไปหาน้ำปั่น จนผู้ชายคนนั้นมองเราสองคน

มันเป็นใครวะ...

“รันรันรออยู่...” ผมพูดเรียบ ๆ แล้วดึงช่อดอกลิลลี่ของตัวเองจากมือเธอ และเดินกลับมาที่รถ

แม่ง... ตอนนี้จะมีคนส่งดอกไม้เช้าเย็นแข่งกับกูแล้วเหรอวะ พอผมขึ้นรถบ่นกับตัวเองไม่ทันไร... ไอ้แมวก็เดินมาดมดอกไม้ในมือ ก่อนที่น้ำปั่นจะเปิดประตูขึ้นมานั่งข้าง ๆ ผม แล้วอุ้มไอ้แมวไปกอดแทน

เธอนั่งเงียบ และถอนหายใจเหมือนผม...

“เอ่อ กินข้าวยัง”

“ยัง... เธอกินมาแล้วสินะ อร่อยไหมล่ะ” ผมฝืนยิ้มให้ จนน้ำปั่นหันมา แต่พอเธอสบตาผม เธอก็รีบหันไปทางอื่น

“อืม กินแล้ว” ผมกำพวงมาลัยรถแน่น จับมันทั้งที่รถยังจอดนิ่ง จนไอ้แมวมันดิ้นหลุดจากมือน้ำปั่น เดินมานั่งบนตักผม แถมยังเอาหน้ามาคลอเคลียผมอีก

เฮ้อ ไอ้แมว กูอยากด่ามึงมากแต่ไม่มีอารมณ์...

น้ำปั่นมองไอ้แมวอึ้ง ๆ แล้วเอื้อมมือมาลูบหัวมันแทน

“เลี้ยงดี ขนาดรันรันติดเลยเหรอ”

“เธอกับผู้ชายคนนั้น... ยังไง ฉันไม่อยากก้าวก่ายเธอหรอกนะ แต่ฉันอยากรู้... จะได้ทำใจ”

น้ำปั่นนั่งนิ่งทันที เธอถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก ก่อนจะหันมาตอบผม

“ก็ไคล์บอกจะจีบฉัน” เชี่ยเถอะ! แม่ง ผมโคตรรู้สึกแย่เลยตอนนี้ ทำไอ้แมวเงยหน้ามองผมทันที เมื่อผมถอนหายใจเสียงดังใส่มัน

“ลงไปเถอะ รันรันคงไม่คิดถึงเธอแล้ว มันไม่ยอมอยู่กับเธอ” น้ำปั่นมองผมอึ้ง ๆ ก่อนจะเม้มปากเบา ๆ เหมือนลังเลที่จะพูดอะไรกับผม

จนผมปลดล็อครถให้เธอลงไป แม่ง... ตอนนี้บาปกรรมตามสนองกูอยู่ใช่ไหม ทำคนอื่นไว้เยอะ!

น้ำปั่นลงจากรถ และเดินไปที่รถตัวเอง ก่อนจะหันกลับมามองผม แต่ผมไม่สนใจรีบถอยรถออกมา กดโทรหาปลายฟ้าทันที

ไอ้ผู้ชายคนนี้ผมจำได้… ว่าคืนนั้นมันรู้จักกับปลายฟ้า!

Calling | Plaifah

(ว่าไง…)

“ไอ้ไคล์ มันเป็นใคร”

(อ้อ เป็นลูกชายเพื่อนพ่อบอส นายชอบเหรอ) กูไม่ตลกเลยตอนนี้ ปลายฟ้าร่าเริงปกติ มีแต่ผมที่หัวร้อนเป็นไฟ กูจะทำยังไงดี ถึงจะเอาไอ้คู่แข่งนี่ออกไปได้

“ไม่ตลก เพราะเธอใช่ไหมปลายฟ้า ที่แนะนำสองคนนั้นให้รู้จักกัน” ปลายฟ้าเงียบไปสักพัก

(เอ่อ ไม่เชิงแนะนำ มันบังเอิญ หัวร้อนแบบนี้ แสดงว่าไคล์เดินหน้าจีบน้ำปั่นแล้วใช่ไหม)

“เออดิ”

(ใจเย็น ๆ ไคล์สู้นายไม่ได้หรอก เขาเป็นนักบินไม่ค่อยอยู่ไทย) นักบินเหรอวะ?

“สายการบินไหน?”

(สายการบิน xx จะทำอะไร อย่านะไทม์ ไคล์ก็น้องฉันนะ มันไม่ได้เลวร้ายอะไร แค่ชอบน้ำปั่น..ถ้าน้ำปั่นไม่เล่นด้วยก็จบ)

“ไม่เล่นด้วยอะไรวะ ไปกินข้าวด้วยกันแล้ว” ผมโมโหจนตัดสายใส่ปลายฟ้า ก่อนที่จะเลี้ยวรถกลับไปหาไอ้เวียร์ที่ตึก ZER แทน

มาถึงผมก็จับไอ้แมวใส่กระเป๋า เดินขึ้นไปหามันที่ชั้นสำนักงาน

เข้ามาในห้องมัน ก็เห็นมันนั่งทำงานอยู่ ส่วนไออุ่นนั่งเลือกของชำร่วยที่โซฟา เหอะ เพื่อนกูจะแต่งงานแล้ว แต่กูยังจีบหญิงไม่ติดเลย!

“มีอะไรวะ นั่นอะไรแมวใช่ไหม” มันเอาปากกาชี้มาที่กระเป๋าไอ้แมว จนไออุ่นลุกขึ้น… มาเดินมาหาผม

“ปล่อยสิ อยากเล่น” ไอ้เวียร์หันไปมองแฟนตัวเองทันที แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จนไออุ่นเปิดซิปเล่นกับไอ้แมวคนเดียว

ผมจึงหันมาคุยกับไอ้เวียร์ต่อ

“มึงมีหุ้นสายการบิน xx ไหมวะ” ไอ้เวียร์วางปากกาลงทันที แล้วหันไปเปิดไอแพดข้าง ๆ

“มีไม่เยอะ ทำไม… จะชวนกูลงทุนอีกแล้ว?” ผมเลื่อนเก้าอี้นั่งมองหน้ามันจริงจัง

“เออ ซื้อหุ้นทั้งสายการบินแม่ง มึงสนใจหุ้นกับกูไหม” ไอ้เวียน์ตกใจหนักไปอีก มันจ้องผมไม่ละสายตา

“อะไรของมึง?”

“กูเซ็ง! มึงรู้ไหม มีนักบินคนนึง จีบน้ำปั่น กูจะบ้าแล้ว กูจะซื้อหุ้นเข้าบอร์ดบริหาร สั่งแม่งบินไปไกล ๆ อีกชาตินึงค่อยกลับไทย”

ไอ้เวียร์ถึงกลับกุมขมับ ก่อนที่จะเลื่อนดูหุ้นของสายการบินนั้น จนไออุ่นอุ้มไอ้แมวตรงมาหาผม

“มีคนจีบน้ำปั่นเหรอ... งานยากเลยนะไทม์ ว่าแต่นายอ่ะ เลิกกับสาว ๆ ยัง… ทำมาหวง” พูดเสร็จไออุ่นก็เบะปากใส่ผมทันที

“กำลัง เหลือสองคน กำลังคิดวิธีอยู่ แต่ถ้าฉันปล่อยเรื่องนี้ไป ไอ้นักบินนั่นมันจีบน้ำปั่นติดทำไง... ฉันแอบรักมาตั้งนาน ไอ้นี่มาไม่ทันไรมันจะได้คบเลยเหรอ โอ้ยกูเซ็งว่ะ”

ไออุ่นถอนหายใจใส่ผม แล้วปล่อยไอ้แมวลงพื้น

“แทนที่จะเคลียร์ของตัวเองให้จบ และยืนหนึ่ง ยืนนิ่ง ไม่โหวกเหวกโวยวาย” เชี่ย! เหมือนไฟในหัวผมถูกสาดน้ำใส่ มันดับลงไปในพริบตา จนทำผมหันไปมองไออุ่น ที่นั่งยิ้มอยู่

“เอางั้นเหรอ แต่น้ำปั่นเหมือนมีใจเลยว่ะ”

“ก็มีแต่มึง… ที่จีบมาตลอด ถ้ามีคนอื่นมาจีบน้ำปั่นเพิ่ม น้ำปั่นต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดาอยู่แล้ว”

จริงของไอ้เวียร์…

“ใช่ ๆ น้ำปั่นมันอยากมีแฟน มันก็ลองคุยไปงั้น ๆ ล่ะ นายอ่ะทำตัวดี ๆ ก็พอ เดี๋ยวมันก็ใจอ่อนเอง… มั้ง”

ทำไมต้องมีคำว่ามั้งด้วยวะ! เฮ้อ

คุยกับพวกนั้นเสร็จ ผมก็ขับรถกลับบ้านเซ็ง ๆ คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าจะแก้ปัญหาตัวเองยังไง จนถึงบ้านตัวเอง...

เฮ้ย! ทำไมมีรถน้ำปั่นจอดอยู่ล่ะ? นี่บ้านกูนะ กูไม่ได้มาผิด!

ผมจอดรถเสร็จ ก็ถือกระเป๋าไอ้แมวเดินเข้าบ้าน ก่อนจะหันไปเห็นน้ำปั่น... กำลังนั่งคุยกับทิชาและแม่ผมอยู่ที่โซฟา

“อ้าว ตาไทม์มาแล้ว น้ำปั่นมารอนานแล้วนะ” น้ำปั่นหันหน้าไปทางอื่นทันที เมื่อผมหันไปมองเธอ

จนเธอพูดออกมาเรียบ ๆ ไม่ยอมสบตาผม

“เอาขนมแมวเลียมาให้รันรัน...” ได้ยินแบบนั้น ผมก็วางกระเป๋าไอ้แมว แล้วเดินไปหาเธอทันที

“ไม่เป็นไร… มีเยอะ กลับเถอะ จะค่ำแล้ว… อันตราย” ผมบอกนิ่ง ๆ จนน้ำปั่นเงยหน้าขึ้นมามอง

ทำแม่ผมถึงกลับลุกขึ้น ดึงทิชาออกไปห่าง ๆ

“เอ้อ ตาไทม์พาแมวขึ้นห้องด้วยนะ เดี๋ยวน้องจามอีก”

“ครับ” ผมหันไปตอบแม่ทันที ก่อนที่จะหันกลับมา แล้วเห็นน้ำปั่นยืนกอดอกมองผมอยู่

“เป็นอะไรของนาย?” ที่ถามนี่คืออะไรวะ หรือ… เธอแคร์ผม?

“ป่าว” ผมเดินกลับไปหิ้วกระเป๋าไอ้แมว แล้วเดินขึ้นห้อง จนน้ำปั่นเดินตามขึ้นมาติด ๆ

อย่าบอกนะ… ว่าจะขึ้นห้องกับผม!

“จะไปไหน” เธอหยุดนิ่งทันที เมื่อผมหันไปถาม

“ก็ไปเล่นกับรันรันไง” ในห้องผมเนี่ยนะ! ปกติยัยนี่ขึ้นห้องกับผู้ชายง่ายที่ไหน โดยเฉพาะผู้ชายอย่างผม ผมกินเธอได้ตลอดเวลานะ… บอกไว้ก่อน!

“คิดดีแล้วเหรอ ที่จะขึ้นห้องฉัน” ผมฝืนสุด ๆ ไม่ให้ตัวเองยิ้มออกมา เพราะตั้งแต่ผมนิ่งใส่… กลับเป็นน้ำปั่นเองที่แปลกไป เธอดูสนใจผมขึ้นมาซะงั้น

“อืม นายคงไม่ข่มขื่นฉันในบ้านตัวเองหรอก” ผมหันกลับมายิ้มทันที ก่อนที่จะเดินนำเธอไปที่ห้องตัวเอง แล้วปล่อยไอ้แมวออกมา

พอไอ้แมวออกมาได้… มันก็วิ่งขึ้นบนเตียงทันที ตามด้วยน้ำปั่นที่ตามขึ้นไปฟัดมันติด ๆ

แม่เจ้า… กระโปรงเลิกขึ้นจนเห็นขาอ่อน ขาวฉิบหาย ขาวมาก ผมรีบหันหน้าไปทางอื่น กลัวอดใจไม่ไหว กลัวจะอยากทำอะไรเธอ... มากกว่าหอมแก้ม

ผมจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน นั่งมองเธอเล่นกับไอ้แมว และป้อนขนมแมวเลีย พยายามรักษาอาการนอยของตัวเองไว้ อย่ายิ้มนะเว้ย! นิ่งไว้ นิ่งไว้... จนปากมันทนไม่ไหว ถามเธอออกมา…

“ผู้ชายคนนั้นเป็นไง เธอชอบเขาไหม” น้ำปั่นหันมามองผมทันที

“ก็หล่อดี ฉันไม่ได้อะไร เพิ่งจะกินข้าวด้วยกัน… ยังไม่...” เธอหยุดชะงัก เมื่อผมลุกขึ้น... เดินไปหาเธอที่เตียง

ผมค่อย ๆ ก้าวขึ้นเตียงไปนอนข้างเธอ แล้วดึงเอาร่างเล็กมากอดไว้แนบอก

ผมกอดแน่น แน่นจนมือเธอสองข้างที่พยายามดันอกผม… หยุดลง

“นายจะทำอะไร… อย่านะ” น้ำปั่นถามเสียงอู้อี้ จนผม… ก้มลงไปจุมพิตหน้าผากเธอเบา ๆ แทน

“น้ำปั่น… ให้ฉันทำเพื่อเธอก่อนได้ไหม... ไม่อยากให้เธอไปเป็นของใครจริง ๆ” น้ำปั่นเงยหน้ามองผมทันที เธอมองผมไม่ละสายตา และหน้าเรา… ห่างกันไม่ถึงคืบ

จนเธอหลับตาลง… ยกมือขึ้นดึงผม ลงไปจูบ

น้ำปั่นจูบผมเอง! ปากเล็ก ๆ จูบไม่ประสีประสา แต่ทำผมเริ่มปรารถนาจนทนไม่ไหว จูบตอบ… และประคองสองแก้มเธอเอาไว้ จนมือเล็กนั้นขยับขึ้นไป… ปลดกระดุมเสื้อผมแทน

จนผมขยับลงไซร้ตามซอกคอขาว ๆ ทำเอาริมฝีปากบางเม้มแน่น และบีบแขนผมเบา ๆ กระตุ้นผมให้สัมผัส จนมือผมนั้นขยับ… ไปปลดตระขอบรา

และมัน… ก็ไปหยุดที่ยอดอกแสนปรารถนา ที่แข็งและชันขึ้นมาให้ผมเขี่ยเบา ๆ จนเธอแอ่นอกกระเส่า ส่งเสียงครางใส ๆ ให้ได้ยิน

“อื้ม~” ยิ่งฟังผมยิ่งไม่ไหว เลื่อนลงมาถอดเสื้อนอกเธอออกไป จนเผยให้เห็นทรวงอกคู่สวย ที่ทำใจผมสั่น มือไม้ไล่ไปสัมผัสมัน… อย่างปรารถนา

แต่เมื่อเงยหน้ามองเธออีกครั้ง ผมถึงกลับรีบหันไปทางอื่น แล้วดึงผ้าห่ม ปิดไว้แทน

ผมลุกขึ้นขยับมานั่งที่ปลายเตียงทันที จนน้ำปั่นถามขึ้นมาเบา ๆ

“ฉันรู้ว่านายอยาก… แต่ทำไมไม่ทำ”

“เธอไม่เต็มใจ… ฉันทำไม่ลง” และผมก็ได้ยินเสียงถอนหายใจดังขึ้นมาข้างหลัง

“แต่ฉันเริ่มนะ นี่คือฉันไม่เต็มใจเหรอ” ผมหันกลับไปมองเธออีกครั้ง จนเธอมองผมกลับอย่างสงสัย

“ไม่ได้เต็มใจหรอก... มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบของเธอ ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ และทำให้เธอเกลียดฉันไปมากกว่านี้” พูดจบผมก็หันกลับไปมองทางอื่น จนน้ำปั่นเริ่มขยับเข้ามาใกล้ ๆ และจับไหล่ผม

“ไทม์... ฉันไม่ได้เกลียดนาย แต่ฉันไม่ชอบในสิ่งที่นายเป็น แม่กับน้องนายเล่าให้ฉันฟัง ว่านาย… เปลี่ยนไปมาก แล้วกับสิ่งที่นายพูดมาเมื่อกี้ เอ่อ… คือนายกำลังทำ และเปลี่ยนไปเพราะ...”

“เพราะเธอ... และทำเพื่อเธอคนเดียว”