พลาด2 นิยาย บท 75

ตอนนี้แม่ดูเครียดมาก ไม่รู้แม่เครียดที่ฉันเปิดใจให้ไทม์ หรือเครียดที่พ่อโกรธ

“ทำไมเหรอน้ำหวาน หมอนายไม่เคยงอนเหรอ?” ป้าเมย์ถามสงสัย ก่อนจะหันไปมองหน้าทุกคนงง ๆ

เพราะตอนนี้แม่ฉัน กำลังเดินไปมารอบห้อง

“ไม่เคยน่ะสิ หมอนายไม่เคยโกรธฉันเลย กับลูกนี่แตะต้องไม่ได้ตั้งแต่ไหนแต่ไร โดยเฉพาะลูกสาวนาง แล้วเมื่อกี้ฉันโมโหจริง ๆ ไม่เคยฟิวส์ขาดขนาดนี้ มันหยุดมือไม่ได้ เฮ้อ!”

อยากสมน้ำหน้า... แต่กลัวบาป

“แล้วแม่… จะให้ปั่นช่วยง้อยังไงคะ” แม่หยุดเดิน แล้วเอามือกอดอกมองฉันเซ็ง ๆ

“ก็ไปคุยกับพ่อไง โอ้ย... เพราะน้ำปั่นเลยนะ แม่ทำตัวไม่ถูก ไม่เคยมีโมเม้นนี้ ไม่รู้จะเริ่มง้อยังไง”

จะมีโมเม้นนี้ได้ไง ก็พ่อฉันยอมมาตลอด ยอม ยอม และยอม ถึงแม่ฉันจะเอาเเต่ใจ หัวร้อนแค่ไหน พ่อฉันก็ยอม!

“ก็แม่ใจร้าย พ่อใจดี เข้ากันไม่ค่อยได้นิคะ” ฉันพูดไปตามความจริง ทำแม่ถึงกลับควันออกหู

“น้ำปั่น!” นี่ไงพูดไม่ทันขาดคำ

“ค่า โอเคค่ะ ปั่นช่วยเอง... งั้นขอตัวกลับก่อนนะคะ ลุงทีป้าเมย์” พูดจบ ฉันก็หันไปยกมือไหว้ลุงทีกับป้าเมย์ ก่อนจะไปหยุดยิ้มให้เขา เอ่อ ยังไม่ได้คบกันหรอก แต่ทำไมตอนนี้รู้สึกดี๊ดี

“บ้ายบายค่ะ แม่แมว” ใจบางจัง ฉันเขินจนหน้าร้อนผ่าว ก่อนที่จะหันกลับมาแล้วเจอแม่ตัวเองจ้องตาเขม็ง!

“เลิกบ้าผู้ชายได้แล้ว ยัยหมอหมา” แล้วฉันก็ถูกแม่ดึงแขนออกมาจากห้อง ก่อนที่เราจะเดินตามหาพ่อรอบ ๆ โรงแรม แต่หายังไงก็ไม่เจอ

พ่อไปไหนนะ… รถก็ยังอยู่นี่น่า?

“นี่! โทรหาพ่อสิ ยัยตัวดี” แม่มองไปรอบ ๆ แล้วหันมาสั่งฉัน อารมณ์ตอนนี้คือเคืองสุด ๆ

“มือถือปั่นแบตหมดค่ะ” ค่ะ! แม่จิกตาใส่ฉันทันที

“พออยู่กับผู้ชาย ก็ปล่อยให้มือถือแบตหมดเลยนะ ดีจริง ๆ” บ่นฉันไปควานหามือถือในกระเป๋าตัวเองไป ก่อนที่จะยื่นให้ฉัน แล้วพยักหน้ารัว

“อะไรคะ”

“โทรสิ! แม่ให้ยืม…” ให้ยืม? ทั้งที่ตัวเองบอกให้ฉันโทรเนี่ยนะ ทำไมไม่โทรเองวะ?

“น้ำปั่น อย่าช้าได้ไหม ลืมแล้วรึไง… ตัวเองมีคดีอยู่นะ!” เมื่อฉันชักช้าแม่ก็แผดเสียงร้อยแปดใส่ฉันทันที ฉันจึงรีบรับมือถือมา กดโทรหาพ่อ...

Calling | พ่อของลูก

ไม่รับ ไม่รับ ไม่รับ...

“ไม่รับค่ะ เรื่องใหญ่แล้วค่ะแม่ พลาดมาตบลูกสาวสุดที่รักพ่อได้ไง” จิกปากใส่ฉันหนึ่งที แล้วเดินตรงดิ่งไปที่รถ

เอ่อ... ภาพตอนนี้คือ แม่ฉันกำลังเดินวนรถเบนซ์ตัวเอง ก่อนที่จะเอามือป้องกระจกรถ ส่องดูข้างในไปด้วย

“หายไปไหนของเขานะ” ดูเสร็จก็บ่นพึมพำคนเดียว จนรปภ. คนนึงวิ่งตรงมาหาเรา

“เอ่อ... คุณน้ำหวานใช่ไหมครับ สามีคุณฝากกุญแจรถไว้ให้”

แม่ตกใจเบิกตากว้าง ก่อนที่จะมองกุญแจรถในมือรปภ.สลับกับฉัน แล้วหยิบมันขึ้นมาดู

“พ่อทิ้งเราไปแล้ว ฮือ ๆ” แม่ทรุดลงไปนั่งกับพื้น และร้องไห้ออกมาอย่างหนักหน่วง ก่อนที่ฉันจะรีบวิ่งไปพยุง แล้วดึงกุญแจรถในมือแม่มา

“พ่อกลับก่อนมั้งคะ เรากลับบ้านกัน พ่อคงรออยู่ที่บ้านแล้ว”

ฉันพยุงแม่ขึ้นรถแล้วขับออกมาทันที แม่ร้องไห้ตลอดทาง ฉันได้แต่มองด้วยความเป็นห่วง และแอบรู้สึกผิดในใจ เพราะฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้พ่อกับแม่ทะเลาะกันอย่างยิ่งใหญ่ในครั้งนี้!

จนฉันขับรถมาถึงบ้าน... แม่ก็รีบเช็ดน้ำตา แล้วลงไปจากรถทันที พอฉันเดินตามเข้ามาก็เห็นแม่นั่งร้องไห้ที่โซฟาอีกรอบ

พ่อยังไม่กลับบ้าน?

“แม่คะ เป็นอะไร” ฉันจึงวิ่งไปนั่งข้าง ๆ ทันที เห็นแม่ดราม่าขนาดนี้ เรื่องมันบานปลายไปถึงไหนแล้ววะ?

“พ่อยังไม่กลับ ฮือ ๆ พ่อจะเลิกกับแม่แล้วมั้ง รู้ไหมน้ำปั่น พ่อไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ฮือ ๆ เป็นแม่ม่ายลูกสามตอนอายุปูนนี้ไม่โอเคเลย แถมกำลังจะมีหลานอีก ฮือ ๆ”

ฉันโผไปกอดแม่ทันที น่าสงสารจริง ๆ คิดว่าพ่อจะทิ้งซะงั้น!

“โอ๋ ๆ ไม่ต้องร้องค่ะ แม่เลือกเอง ถ้าแม่เสียใจก็เพราะแม่”

“น้ำปั่น!” ฉันทำผิดอะไร แค่ยืมคำพูดแม่มาพูดแค่เนี้ย! โมโหฉันเฉยเลย

“ล้อเล่นค่ะ แม่อย่าร้องเลยนะคะ เดี๋ยวพ่อก็กลับบ้านเอาล่ะ” แม่ไม่ตอบ แต่ล้วงมือถือขึ้นมาเข้าแอปไลน์

อย่าบอกนะ! ว่าจะไลน์ไปง้อพ่ออ่ะ! เฮ้อ สงสารพ่อชะมัด

“แม่คะ จะทำอะไร? จะไลน์ขอโทษพ่อจริง ๆ เหรอ? เดี๋ยวพ่ออารมณ์เย็นลง พ่อก็กลับบ้านเองล่ะค่ะ” ฉันพยายามห้าม เพราะวิธีง้อแม่ ดูไม่ลงทุนอะไรซะเลย

จนแม่ยกมือให้ฉันหยุดพูด ก่อนจะก้มลงไปพิมพ์อะไรบางอย่าง แล้วยื่นมือถือมาให้ฉันดู

“แบบนี้เวิร์คไหม” ฉันตกใจเบิกตากว้าง เมื่อเห็นรูปที่โชว์บนหน้าจอมือถือ

กรี๊ด! ชุดนักเรียนญี่ปุ่น!