พลาด2 นิยาย บท 74

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ…” ผมก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว แต่น้ำปั่น… เธอดันก้าวตามมาด้วย!

อดทน อดทน อดทน!

“ป่าวค่ะ ทำงานก่อนนะ” ผมพยายามหลบเธอ จะเดินไปที่โต๊ะทำงาน แต่เธอก็ก้าวมาขวางผมไว้อีก!

“ไม่เห็นเหมือนนายคนเดิมเลย... เป็นอะไร หรือฉันไม่อร่อยเท่าคนอื่น?”

โคตรอร่อยเลยล่ะ! ผมนี่อยากจัดยันเช้า แต่ทำไงได้ ผมทำไม่ลงจริง ๆ ผมเคยระบายอารมณ์กับผู้หญิงคนอื่นมาเยอะ แต่กับผู้หญิงที่ผมรัก ผมอยากทะนุถนอมเธอไว้ ผมกลัวเธอเจ็บ กลัวเธอรู้สึกไม่ดี ผมกลัวไปหมดเลย

“ยังไม่ถึงเวลาค่ะ แต่งงานก่อนนะคะ” ผมโอบแก้มน้ำปั่นเบา ๆ แล้วรีบเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานทันที

และน้ำปั่นก็เดินมานั่งตักผมอีก!

ตาย... กูไม่เคยอดทน และรู้สึกทรมาน เท่านี้มาก่อน แถมตอนนี้เธอเริ่มกอดคอ แล้วจ้องผมตาเป็นประกายอีก

จนคอผมมันแห้งขึ้นมาชั่วขณะ... อยากจะจับเธอนอนลงบนโต๊ะทำงาน แล้วจัดหนักให้สาสม

แต่กูทำไม่ได้! ได้แต่โอบเอวเธอไว้ และโน้มเข้าไปหอมแก้มเธอ

‘ฟอด~ ฟอด~’ ผมหอมแก้มป่อง ๆ ขาว ๆ นั้นซ้ายขวา ก่อนจะมองตรงไปยังแฟ้มเอกสารบนโต๊ะ จนไอ้แมวมันกระโดดขึ้นมา เหยียบขาผมขึ้นไปนอนอีก

เออ ทั้งแม่ทั้งลูกเลยโว้ย!

“แปลก… ทำไมกับผู้หญิงคนอื่นทำได้ล่ะ” นั่นไง จะหาเรื่องกูรึป่าวเนี่ย

“ก็ผู้หญิงคนอื่น ไม่สำคัญเท่าคนนี้ไงคะ... คนนี้สำคัญที่สุดแล้ว” จะรอดไหมกู! ตอนนี้ผมไม่กล้าสบตาเธอเลย ได้แต่มองตรงไปที่โต๊ะทำงาน มองไอ้แมวที่หลับอยู่นิ่ง ๆ จนน้ำปั่นโอบแก้มผมให้หันไปมองเธอ

โอ้ย…

“ไม่ต้องให้ฉันสำคัญขนาดนั้นก็ได้นี่น่า นาทีนี้ฉันอยากเป็นผู้หญิงธรรมดาของนาย”

อื้ม นาทีนี้ผมก็ร้อนไปหมดทั้งตัว ร้อนจนเหงื่อมันผุดขึ้นมาเป็นเม็ด ๆ หนำซ้ำไอ้น้องชายมันยังตื่นขึ้นมาทำร้ายผมอีก มันแข็งผงาดจนทำผมปวด ‘ตุบ ๆ’ อยากจะวิ่งไปปลดปล่อยในห้องน้ำให้รู้แล้วรู้รอด!

จนผมหันไปมองเธอช้า ๆ ก่อนจะโอบเอวบาง ๆ รั้งเข้าหา แล้วจุมพิตที่ริมฝีปากเธอ... แต่ลิ้นอุ่นกลับสอดมาทักทาย จนผมเริ่มทนไม่ไหว โอบแก้มนุ่มจูบตอบเธอ

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

แอด... แม่!

เชี่ย! ผมรีบถอนจูบออกมาทันที ก่อนที่น้ำปั่นจะกระโดดลงจากตักผมแล้วขยับไปยืนอีกฝั่ง

“ตาไทม์!” แม่ผมตกใจเบิกตากว้าง จนเธอยกมือไหว้..แล้วก้มหน้ามองนิ้วตัวเอง

แม่ผมรับไหว้เสร็จ ก็เดินเข้ามาในห้องทันที ตามด้วยพ่อ และพ่อแม่น้ำปั่น!

ผมชาไปทั้งตัว เมื่อเจอสายตาของป้าหวาน ที่มองผมกับน้ำปั่นสลับกัน จนผมรีบยกมือไหว้ทันที

“น้ำปั่น! ทำไมเป็นผู้หญิงแบบนี้” ผมลุกขึ้นเดินไปจับมือน้ำปั่น จนเธอเงยหน้าขึ้นมองผม และจับมือผมออกไป?

“ขอโทษที่ทำตัวแบบนี้ค่ะ แม่อย่าห้ามปั่นเลย ปั่นโตแล้ว ถ้าปั่นเลือกผิด ก็ให้ปั่นเรียนรู้มันเองดีกว่า”

ป้าหวานเม้มปากแน่น ก่อนจะถอนหายใจออกมาเสียงดัง เดินเข้ามาใกล้ ๆ น้ำปั่น...

และง้างมือขึ้น...จนน้ำปั่นหลับตาปี๋!

แต่มือนั้นกลับหยุดชะงัก เมื่อลุงนายเดินมาจับไว้ทัน

“หวาน… อย่าทำลูก ขอล่ะ หวานจะดุจะว่ายังไงก็ได้ ผมขอ... อย่างเดียว อย่าตีลูกผม” น้ำปั่นวิ่งไปกอดพ่อตัวเองทันที ทำป้าหวานถึงกลับยืนนิ่ง แล้วหันกลับไปมองลุงนายกับน้ำปั่นทั้งน้ำตา

พ่อแม่ผมนั่งเอามือกุมขมับ และพ่อผมดูเครียดมาก

“น้ำปั่น! แม่สอนยังไง ทำไมทำตัวแบบนี้ เป็นถึงหมอ... แทนที่จะไปทำงาน นี่มานั่งเฝ้าผู้ชาย รู้บ้างไหม ว่าพ่อแม่ทะนุถนอมน้ำปั่นมาขนาดไหน ทำไมถึงทำตัวง่ายขนาดนี้!”

ผมไม่กล้าพูดอะไรเลยตอนนี้ ผมไม่อยากให้มันแย่ไปกว่าเดิมอีก เพราะผมไม่ได้ทำอะไรเธอเลย

“ฮือ ๆ แม่อ่ะ ปั่นโตแล้วนะ ทำงานเลี้ยงตัวเองได้แล้ว ทำไมปั่นจะเลือกเองไม่ได้ ทุก ๆ อย่างในชีวิตปั่น แม่ต้องเลือกให้ใช่ไหมคะ แม่ถึงจะพอใจ”

“แม่จะไม่ว่าเลยนะ ถ้าปั่นไม่เลือกคนเจ้าชู้มาเป็นแฟน! อย่าคิดว่ามันท้าทาย และสนุกนะ ไอ้ของที่มีอยู่กับตัวมันเสียแล้วเสียเลย ทำไมไม่เก็บไว้ให้ดี!”

ผมเดินไปยืนข้าง ๆ น้ำปั่นทันที ก่อนที่จะยกมือไหว้ขอโทษป้าหวานกับลุงนาย

“ผมผิดเอง ป้าหวานอย่าว่าน้ำปั่นเลยครับ ผมผิดที่ตามจีบเธอ ผิดที่ตื้อ...” ผมพูดไม่ทันจบ น้ำปั่นรีบยกมือปรามผมก่อน

“พอ… ไม่ต้องพูด นายทำเพื่อฉันมามากแล้ว ขอฉันทำเพื่อนายบ้างเถอะ” พ่อแม่เรามองหน้ากันทันที จนน้ำปั่นก้าวออกมาหนึ่งก้าวเดินไปหาป้าหวาน

“น้ำปั่น เมื่อคืนไปนอนกับไทม์มาใช่ไหม” ป้าหวานถามขึ้นน้ำตาคลอ จนเธอตอบว่า...

“ค่ะ”

“น้ำปั่น!” ป้าหวานง้างมือขึ้นอีกครั้ง แต่เมื่อหันมาเจอลุงนาย ก็รีบเอามือขาว ๆ นั้นลงอย่างหัวเสีย

จนน้ำปั่นสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดบางอย่างออกมา