พลาด2 นิยาย บท 8

ฉันยังไม่ได้เสียตัวใช่ไหม ยังใช่ไหม ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง ฉันใส่เสื้อเชิ้ตเขา นอนห้องเขา นอนบนเตียงเขา...

“ฮือ ๆ ฮือ ๆ” ฉันวิ่งปาดน้ำตาลงบันไดบ้านหลังใหญ่ อยากจะไปให้พ้น ๆ จากบ้านหลังนี้ ฉันเกลียดคนฉวยโอกาส เกลียด ๆ

“หนูซินน์...” ฉันถึงกลับหยุดชะงัก และหันไปมองตามเสียง

ครอบครัวเขานั่งกินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา! ฉันมองทุกคนอึ้ง ๆ ทุกคนก็มองฉันอึ้ง ๆ

ฉันจึงรีบยกมือไหว้ผู้ใหญ่ก่อนจะยืนร้องไห้ เอามือปิดหน้าอกตัวเอง จนป้าหวานลุกขึ้น เดินมาหาฉัน

“ซินน์เป็นอะไรลูก...” ป้าหวานจับแขนฉัน แล้วถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่ฉันจะได้ยินเสียงคนวิ่งตามหลังมา

“ซินน์ เธอฟังก่อนดิ เมื่อคืน...” เขายืนนิ่งทันทีเมื่อหันไปเห็นทุกคนที่โต๊ะอาหารมอง

ฉันจึงรีบเดินไปหลบหลังป้าหวาน ฉันไม่อยากมองหน้าเขา ไม่อยากเห็นเขา ฉันไม่อยากคิดถึงเรื่องที่มันเกิดขึ้นเมื่อคืนอีก...

“นาวิน จริงเหรอ” ไม่ใช่ป้าหวานถาม แต่เป็นลุงนายถามขึ้นมา

“ครับ ป่าวครับพ่อ คือแบบนี้นะ...”

“ลูกผู้ชายพ่อสอนว่าไง...” เขายืนนิ่งทันที ก่อนจะเอามือกุมขมับ และพยายามอธิบายฉัน

“ซินน์ ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอ เสื้อเธอเปียก ฉันเลย...”

“ฉวยโอกาส! นายเปลี่ยนชุดให้ฉันเหรอ?” ฉันกำคอเสื้อตัวเองแน่น เขาถอดเสื้อผ้าฉัน เขาเห็นของฉัน เป็นไปได้ไงที่เขาจะไม่ทำอะไร!

“ใช่ เปลี่ยน… ก็เธอ โอ้ย อธิบายยังไงดีวะ” เขาหัวเสียพยายามเดินเข้ามาหาฉัน แต่ฉันกอดป้าหวานแน่น

“ฮือ ๆ ป้าหวานคะ ซินน์อยากกลับบ้าน” ป้าหวานหันมาบีบไหล่ฉันเบา ๆ ก่อนจะหันกลับไปมองนาวิน

“อย่าไปไหนจนกว่าแม่จะกลับ” เขาพยายามเดินเข้าหาฉัน แต่ฉันพยายามหลบหลังป้าหวาน

“อ่ะนี่จ้ะ ผ้าคลุม ปิดก่อนนะ” มีคุณน้าผู้หญิงคนนึง เอาผ้าคลุมมาคลุมไหล่ฉัน ฉันจึงรีบยกมือไหว้ขอบคุณทันที ใจดีจัง… น่ารักกันทั้งบ้าน ยกเว้นคนฉวยโอกาสคนนั้น!

“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมากค่ะ” ป้าหวานเดินไปหยิบกุญแจ ก่อนจะเดินโอบฉันไปขึ้นรถ

“ซินน์ ป้าต้องบอกเรื่องนี้กับแม่หนูนะลูก” ฉันรีบจับแขนป้าหวานทันที บอกคุณแม่... ฉันก็ตายหน่ะสิ!

“อย่าเลยค่ะ ให้มันจบเท่านี้ได้ไหมคะ นะคะ” ป้าหวานส่ายหน้าปฏิเสธฉัน

“ไม่ได้ลูก ลูกชายป้าล่วงเกินหนู เขาต้องรับผิดชอบ” ฉันนั่งคอตกทันที จนป้าหวานขับรถมาถึงตึก ZER คือบ้านฉันเอง บ้านที่มีห้างใหญ่ข้างล่าง ชั้นบนเป็นโรงแรม บนสุดดาดฟ้าเป็นเพนท์เฮ้าส์บ้านฉันทั้งหมด

ตอนนี้ป้าหวานกำลังขับรถเข้าลิฟต์แยก เพื่อจะขึ้นไปบ้านฉัน เมื่อรถมาถึงลานจอดปีกซ้าย ป้าหวานก็เดินนำฉันไปกดกริ่งประตู... นี่บ้านฉันเอง ทำไมใจฉันสั่นแบบนี้ ฉันกลัว…

‘กริ้ง กริ้ง’

ใจฉันสั่นไม่เป็นจังหวะ ฉันกลัวคุณพ่อ กลัวคุณแม่ กลัวโดนตัดออกจากกองมรดก และเฉดหัวออกไปปรับทัศนคติที่เมืองนอก

ป้าแดงแม่บ้านเดินมาเปิดประตูให้ แล้วเชิญป้าหวานเข้าไป ตามด้วยฉันที่เดินตามต้อย ๆ ก่อนจะรีบวิ่งด้วยความเร็วสูงเข้าห้องตัวเองไปใส่เสื้อผ้า ก่อนที่คุณพ่อคุณแม่จะออกมาเห็น!

รอด! แล้ว เฮ้อ...

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

“ซินน์ ออกมา...” คุณพ่อ! ฉันตัวสั่น ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เดินวนรอบ ๆ ห้อง ทำไงดี ทำไงดี ฉันตายแน่ ๆ ตายแน่นอน

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

“ซินน์ รู้ไหม ถ้าพ่อเรียกเกินสามครั้ง... จะเป็นยังไง” คุณพ่อ! ฮือ ๆ รู้สิ รู้! ให้ลูกทำใจก่อนไม่ได้รึไง เครียด ๆ

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ กรี๊ด… รอบที่สาม! ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตูทันที ก่อนที่ชีวิตจะฉิบหายวายวอด

คุณพ่อกำลังยืนกอดอกถอนหายใจใส่ฉัน ก่อนจะเดินนำไปนั่งที่โซฟาในห้องโถง ที่มีป้าหวาน และคุณแม่นั่งอยู่

ฉันเดินคอตกไปนั่งข้าง ๆ ป้าหวาน ไม่กล้านั่งข้างคุณพ่อคุณแม่ ฉันกลัว...

“ซินน์ ป้าหวานเล่าให้แม่ฟังหมดแล้ว” คุณแม่พูดขึ้นมาเสียงเรียบ ๆ เรียบแบบที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน

“คะ ค่ะ” ฉันก้มมองนิ้วตัวเอง ไม่กล้ามองหน้าใครสักคน

“ซินน์!”

“คะ! ขา คุณพ่อ” คุณพ่อพูดขึ้นเสียงดัง จนฉันรีบกอดแขนป้าหวานแน่น ฮือ ๆ ช่วยหนูด้วย

“ใจเย็น ๆ เอาน่าเดี๋ยวจะมาสู่ขอให้เป็นเรื่องเป็นราว ถ้าแกร้อนใจฉันจะหาฤกษ์ให้เร็วกว่านี้” ป้าหวานช่วยฉันจริงเหรอเนี่ย ให้ฉันแต่งงานเนี่ยนะ ไม่เอา...