พลาด2 นิยาย บท 7

“เอ่อ แล้วซินน์ล่ะ... ทำไงดีครับแม่ ให้นอนกับผมเหรอ?” ผมถามแม่ไปอาย ๆ ใครจะไม่อายวะ พาผู้หญิงเข้าบ้านตอนแม่อยู่

“จะแต่งกันอยู่แล้ว นอน ๆ ไปเถอะ” แม่ผมพูดชิล ๆ ไม่ได้สนใจอะไร แล้วถ้าพ่อเธอมายิงหัวผม แม่จะช่วยผมได้ไหมล่ะ!

“แม่พูดเล่นใช่ไหม” แม่ผมหันมาขมวดคิ้วใส่ทันที ก่อนจะเอามือปิดปากหาว

“แม่จะพูดเล่นทำไม นาวินแม่ง่วงแล้ว ลูกก็เบา ๆ แล้วกัน เดี๋ยวพ่อแม่เขารู้... จะซวย”

ครับ แม่ผมเอง ผมนั่งนิ่งกับคำพูดแม่อยู่แป๊บนึง ก่อนที่แม่ผมจะเดินมาหอมแก้มผมซ้ายขวา

“แม่ไปนอนแล้วลูกรัก ฝันดี” ทิ้งท้ายไว้เท่านี้ แล้วเดินขึ้นห้องไป

ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย มันไม่เรื่อยเปื่อยหรอก ก็เรื่องซินน์นี่ล่ะ คืนนี้ผมจะทำยังไงดีวะ... เครียดโว้ย!

ผมค่อย ๆ เดินขึ้นห้องตัวเอง เดินไป คิดไป จนมาหยุดยืนนิ่งที่หน้าประตู... เอาไงดีวะ!

เฮ้อ... สวยก็สวยอยู่หรอก ทั้งสวยทั้งน่ารักเลยล่ะ ผมควรทำยังไงดี มันได้เหรอวะแบบนี้ มันได้เหรอ!

ผมค่อย ๆ เปิดประตูเข้ามาในห้อง ก่อนจะเดินไปยืนมองซินน์... ที่นอนหลับอยู่บนเตียง

ยัยนี่ยังไม่แปรงฟันเลยนี่หว่า ผมควรปลุกเธอไปแปรงฟันก่อน!

“เธอ... ไปแปรงฟันก่อนสิ” ซินน์ขยับตัวนิดหน่อย ก่อนจะโบกมือปฏิเสธผม

“ไม่อาว... จะนอน” หมดสภาพ! ผมรับไม่ได้ รีบเดินไปเปิดประตูห้องน้ำ หาแปรงสีฟันอันใหม่บีบยาสีฟันใส่ไว้รอ

ก่อนจะเดินกลับไปที่เตียงอุ้มซินน์มา ผมค่อย ๆ นั่งลงบนชักโครก แล้วจับเธอนั่งบนตัก เวรเมาจนคอพับ

เหมือนมีลูกเลยเว้ย!

“งื้อ...” ซินน์งัวเงียฟุบลงที่ไหล่ผม เดี๋ยวดิวะ เธอจะนอนไม่ได้ ถ้าไม่ได้แปรงฟัน!

ผมโอบแขนกอดคอเธอไว้ ก่อนจะบีบปากเล็ก ๆ ให้อ้า แล้วเริ่มลงมือแปรงฟันให้ซินน์ช้า ๆ จนผมเริ่มเปียกไปทั้งตัว เอ่อ... เธอก็เปียกด้วย!

ยัยซินน์คายยาสีฟันไหลลงตามคอ จนผมต้องรีบเช็ดให้ ก่อนที่มันจะไหลเข้าไปในนมเธอซะก่อน

นี่กูคิดถูกใช่ไหมที่จับคนเมามาแปรงฟันเนี่ย! เฮ้อ... ผมรีบหยิบแก้วไปเปิดน้ำใส่อย่างทุลักทุเล ก่อนจะป้อนมันเข้าปากเธอ

“บ้วนปาก”

อึก! เออ... กลืนลงไปหมด!

ผมบีบปากซินน์อีกครั้ง และป้อนน้ำให้เธอบ้วนอีกรอบ

“อื้อ~” คราวนี้คายออกมาเต็มเสื้อผ้า เต็มตัวผม แล้วใครจะเปลี่ยนชุดให้เธอวะ

คงเป็นกูสินะ บรรลัยเกิด!

ผมอุ้มซินน์กลับไปนอนบนเตียงเหมือนเดิม ยืนมองคราบน้ำเปียก ๆ ตรงหน้าอกเธออยู่สักพัก

เอาไงดีวะ... ไม่น่าเลยกู ไม่น่าอยากแปรงฟันให้ซินน์เลย โอ้ย...เครียด!

ผมเดินวนไปมารอบ ๆ ห้อง ก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้าหาเสื้อเชิ้ตตัวเอง... แล้วหันกลับไปมองเธอ หันไป หันมา ชั่งใจอยู่นานสองนาน

“อื้อ... หนาว...” หนาวแล้วไง! มันเหมือนเป็นคำสั่ง สั่งให้ผมเปลี่ยนชุดให้เธอเดี๋ยวนี้!

ผมเดินไปนั่งข้าง ๆ ซินน์ พยายามตั้งสมาธิข่มใจตัวเองอยู่สักพัก ก่อนจะค่อยพลิกเธอนอนตะแคง แล้วดึงซิปชุดเดรมลง... ช้า ๆ

เจอ... ตะขอชุดชั้นใน... มันจะเป็นอะไรอีกต่อจากนี้ อื้ม... แผ่นหลัง ทำไมขาวแบบนี้! ขาว ขาว นี่ก็ขาว ขาวอมชมพูไปหมด...

ถ้าจะหลับตาเปลี่ยนก็กลัวไปคลำอะไรของเธอเข้า... เอาวะ ตั้งสติ! ไม่มีอะไรยากเท่าเรียนแล้ว แค่นี้เอง!

เมื่อผมดึงซิปลงหมดตัว ผมก็ค่อย ๆ ถอดชุดเดรสสีชมพูหวานของเธอขึ้น จน... มันหลุดออกมา!

เฮ้ย! ผมรีบดึงผ้าห่มปิดตัวซินน์ทันที ตายแล้วกู! ทำไมหน้าร้อนแบบนี้วะ ผมรีบหันหน้าหนี นั่งกุมขมับตัวเองอยู่สักพัก... ใจร่ม ๆ ใจร่ม ๆ

โอเค! อีกรอบ... ครั้งนี้ผมต้องอุ้มเธอขึ้นมา... เฮ้อออออ เอาวะ! โคตรเหนื่อยเลย

ผมค่อย ๆ ดึงผ้าห่มออกจากตัวซินน์... จนเห็นเนินอกสองคู่... ที่มันเต็มอยู่ในชุดชั้นในสีชมพูหวาน โอ้ย... อดทนดิวะ แต่งงานก่อน แต่งก่อน เดี๋ยวก็แต่งแล้ว!

ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี... ค่อย ๆ โน้มลงไปใกล้ ๆ เธอ ก่อนจะโอบแขนไปช้อนหลังเธอไว้

เชี่ย นม นม โดนผมจัง ๆ ผมก้มมองมันแป๊บนึง ก่อนจะพยายามหลับตา แล้วดึงเธอขึ้นมานั่งแทน