พลาด2 นิยาย บท 6

บังอาจจำผมไม่ได้! แถมตอนนี้ยังล้มพับลงบนตักผมอีก ให้ตาย ยัยนี่เป็นได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ?

“เมาเหมือนหมาเลยว่ะ”

“อย่าไปโกรธซินน์มันเลย มันจำไม่ได้หรอก...” ไออุ่นพยายามยกมือปรามผม พอก้มมองซินน์ที่นอนหลับบนตักแล้วรู้สึกเซ็งชะมัด จนไอ้ไทม์เริ่มชงเหล้าให้

“กูไม่กิน ขับรถ มึงกินเถอะ” ไออุ่นกับปลายฟ้าอมยิ้ม สองคนนั้นจำผมได้อยู่แล้ว ไม่มีใครสมองตื้อเท่าซินน์แล้วล่ะในโลกนี้

ภาพตอนเด็ก ๆ มันยังติดตาผมอยู่เลย... วันนั้นยัยนี่ร้องไห้หนักมาก เธอกอดผมไม่ปล่อย... เฮ้อ

ทำไมถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้..ยิ่งนิสัยที่เอาแต่ใจโคตร ๆ เนี่ย เอามาจากไหนวะ

“มึงนอยน์ซินน์ว่างั้นเถอะ” ไอ้ไทม์เริ่มแซวผม... ก่อนที่เสียงเพลงในผับจะดังขึ้น จนร่างเล็กที่หนุนตักผมอยู่ขยับเล็กน้อย

“กูกลับดีกว่า...” ไอ้ไทม์มองผมตกใจ ก่อนจะถอนหายใจใส่แก้วเหล้าที่มันถือ

“กูเพิ่งมาแท้ ๆ ไป ๆ กลับก็กลับ”

“มึงอยู่นี่ล่ะ... จะกลับทำไมวะ” ผมค่อย ๆ ประคองซินน์ลุกจากตัก

“มึงรับกูมา มึงจะเทกูเหรอวะ” ผมไม่ตอบ ลุกขึ้นจากโซฟา ก่อนจะช้อนตัวซินน์ อุ้มขึ้นมาแนบอก

“ไปส่งซินน์เหรอนาวิน” ไออุ่นรีบลุกขึ้นตามทันที และหยิบกระเป๋าถือเธอขึ้นมาให้

“ใช่ เออไทม์... มึงกลับเองแล้วกัน รถกูนั่งได้สองคน โทษทีเพื่อน”

“โอ้โห ไอ้หมอแม่ง” ไอ้ไทม์บ่นตามหลังผม ที่รีบอุ้มซินน์เดินออกมา จนไออุ่นวิ่งตามมาถึงรถ แล้วช่วยเปิดประตูให้

“ฝากซินน์ด้วยนะ... อยู่ด้วยกันบ่อย ๆ เดี๋ยวมันก็จำได้เองล่ะ ตอนที่นายไปเรียนที่อังกฤษ เกิดเรื่องกับมันนิดหน่อย...” ไออุ่นรีบปิดปากตัวเองทันที

เกิดเรื่องเหรอวะ?

ผมไม่ทันได้ถามต่อ ไออุ่นก็วิ่งเข้าผับไปแล้ว

ผมรีบขับรถออกมาจากผับ ในหัวก็คิดเรื่องที่ไออุ่นพูดไปด้วย เกิดเรื่องอะไรกับซินน์? ใครทำอะไรเธอ? เธอเป็นอะไร เรื่องใหญ่ไหมวะ ทำไมไม่มีใครเล่าอะไรให้ผมฟังเลย

แล้วผมควรพาเธอไปไหนดี บ้านเธอ? โรงแรม ม่านรูด อืม... อันหลัง พ่อยัยนี่คงเอาปืนมายิงหัวผม

“เธอ!...ตื่น” ผมเอื้อมมือไปเขย่า ๆ แขนซินน์ แต่เธอกับสะบัดออกอย่างรำคาญ

“อย่ายุ่ง! รำคาญ” เออนิสัยแบบนี้ ดีจริง ๆ ไปสภาพนี้พ่อเธอคงเอาปืนไล่ยิงแน่

“ตื่นก่อนดิเฮ้ย ไม่อยากซวย” ไม่ตื่น! แถมสะบัดแขนออกจากมือผมอีก

“บอกว่า อย่ามายุ่ง...” ผมรีบจอดรถ หันไปมองยัยเด็กเอาแต่ใจคนนี้อย่างรำคาญ

“ดูสภาพตัวเองดิ เมาหมดสภาพ จะขึ้นบ้านยังไง ตื่นสิซินน์ ตื่น!”

“หุบปาก!” หุบปากเหรอวะ? เธอเป็นได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ! เดี๋ยวได้จับตีปากกันแน่ เดี๋ยวก่อนยัยซินน์

ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว พ่อเธอผมก็กลัว ผมจึงรีบออกรถอีกครั้ง ขับพาเธอกลับบ้านตัวเองซะเลย จบ ๆ

มาถึงบ้าน... ผมก็รีบอุ้มซินน์ลงจากรถ พอก้าวขาเข้ามาในบ้าน ได้ก้าวเดียว

“ว้ายย ป้าคะ พี่นาวินพาผู้หญิงเข้าบ้าน” ครับ! โคตรซวย ยัยกาแฟลูกพี่ลูกน้องผม เธอรีบดีดตัวลุกจากโซฟา วิ่งโวยวายไปฟ้องแม่ผมทันที กาแฟเป็นลูกสาวอาผม มีแฝดชื่อน้ำแข็ง ตอนนี้ไม่รู้ไปไหน คงนอนแล้วมั้ง

ผมไม่สนใจกาแฟรีบอุ้มซินน์ขึ้นบันได แต่กาแฟกลับวิ่งไปดึงมือแม่ผมออกมาแล้ว

“ป้าคะ พี่นาวินอุ้มผู้หญิงเข้าบ้าน” ขี้ฟ้องจริง ๆ

“อะไรนาวิน ลูกพาใครมา ทำแบบนี้ไม่ได้นะ” แม่ยกมือทาบอก แล้วค่อย ๆ เดินมาหาผม ผมไม่ตอบ กระชับอุ้มซินน์ไว้แน่นกว่าเดิม

แม่ง ผมเริ่มหนักแล้ว!