พลาด2 นิยาย บท 10

ฉันรำคาญตานาวินมากให้ตาย ฉวยโอกาสกับฉันตลอดเลย นี่คุณพ่อกับคุณแม่ให้ฉันแต่งงานกับคนแบบนี้ได้ไง!

ฉันมองเขาแล้วหงุดหงิด อยู่ต่อไม่ไหว รีบลากพี่เวียร์กลับบ้านนอน ไม่อยากจะคิดถึงวันแต่งงานเลย จะมองหน้ากันยังไง จะอยู่กันยังไง เครียด ๆ

ฉันตื่นเช้ามาก็มีคนมาตัดชุด วัดตัวให้ คุณแม่ถามว่าฉันชอบสีอะไร งานแต่งจะได้ถูกใจ ค่ะ! จะถูกใจกว่านี้ถ้าไม่ได้แต่ง

บ่นไปก็เท่านั้น... ฉันพูดอะไรไม่ได้อยู่แล้ว คุณแม่พูดอะไร ฉันก็ว่าไปตามนั้น… ฉันไม่อยากมีปัญหา แค่นี้ก็ทำให้คุณพ่อคุณแม่เครียดมาเยอะแล้ว แต่ง ๆ ไปจะได้จบ ๆ สักที

ฉันเก็บตัวอยู่ในบ้านจนถึงวันแต่งงาน ฉันไม่อยากเจอใคร ขี้เกียจตอบคำถาม ว่าเตรียมงานแต่งเป็นยังไงบ้าง? จนถึงตอนนี้ฉันกำลังแต่งหน้าทำผมอยู่ ช่างก็ยังจะถามฉันอีก!

“เจ้าบ่าวหล่อระเบิดมากกก ยินดีด้วยนะคะคุณหนูซินน์ อยากได้หมอฟันบ้าง พี่จะหาได้ที่ไหน”

เอาอีตานาวินไปสิ ฉันยกให้!

ฉันไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ยิ้มหวาน ๆ ให้พี่ ๆ เขา จนทุกอย่างเรียบร้อย ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดไทยพิธีเช้าที่ดู ไทยจ๋ามาก!

เฮ้อ! ฉันกลอกตามองบน จนคุณแม่เดินมาบีบไหล่เบา ๆ

“ลูกสาวแม่สวยที่สุดเลย” ฉันทำหน้ามุ่ย หนีงานแต่งตอนนี้ทันไหม!

จนทุกอย่างเรียบร้อย ฉันต้องลงมารอในห้องรับรอง พวกเพื่อนเจ้าสาว ปลายฟ้า ไออุ่น และน้ำปั่นที่เพิ่งหอบใบประกาศกลับมา ตอนนี้กำลังยืนถือประตูเงินประตูทองอยู่

เขาเล่นอะไรกันไม่รู้เสียงดัง ฉันไม่ได้สนใจ จนอีตานาวินเดินเข้ามาหาฉันเท่านั้นล่ะ เออหล่อ ยอมรับเลย! แต่หน้าตากวนฉันชะมัด!

“มารับเจ้าสาว” พูดนิ่ง ๆ แต่แอบอมยิ้มให้ฉัน ไอ้บ้า!

“เออ” คุณแม่ตีมือฉันทันที ฉันได้แต่ทำหน้ามุ่ย จำใจรับช่อดอกไม้จากเขา ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปทำพิธีสวมแหวนข้างนอกพร้อมกัน

โอ้ย! นักข่าวเยอะมาก! ไม่ต้องมาทำข่าวได้ไหม แค่นี้ฉันก็อายจะตายอยู่แล้ว คุณแม่จัดงานเวอร์มาก ทั้งเซเลป ทั้งนักธุรกิจ ทั้งหมอ ๆ ทั้งหลายญาติ ๆ เขามาครบหมด ฉันทำตัวไม่ถูกเลย ยิ่งตอนนี้ต้องนั่งพับเพียบ แลกแหวนกับเขาแล้ว

เขามองหน้าฉัน... ก่อนจะจับมือซ้ายฉันขึ้นมา สวมแหวนเพชรเม็ดโต หืม… หกเจ็ดกะรัตมั้ง เข้ามาที่นิ้วนาง...

เสียงปรบมือดังขึ้นทั่วห้องประชุม ฉันกำมือแน่น หันไปมองคุณพ่อคุณแม่ที่พยักหน้าให้ไม่หยุด

เฮ้อ… ฉันทำใจอยู่สักพัก ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วหยิบแหวนที่คุณแม่หามาจากไหนไม่รู้ ขึ้นมาสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายเขา

ก่อนที่ฉันจะนั่งนิ่งจนพิธีกรบอกให้ก้มกราบที่ตักเจ้าบ่าว! อะไรวะ มันสมัยไหนแล้ว ต้องกราบอีกเหรอ?

เขายิ้ม และยักคิ้วให้ฉัน จนฉันทนแรงกดดันจากทุกคนไม่ไหว ก้มลงไปกราบอย่างรำคาญ จนมือนุ่ม ๆ ลูบหัวฉันเบา ๆ และเขาก็ก้มลงมากระซิบฉัน… ว่า

“รอนานไหม...” ใจฉันหล่นวูบ รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ก่อนที่จะ อึก! สะอึก

ฉันดีดตัวกลับมานั่งนิ่งทันที ใจมันเต้นแรง และฉัน… ก็เริ่มสะอึกรัว

‘รอนานไหม’

คำนี้วนอยู่ในหัวฉันสักพัก รอ รอ รออะไร? ฉันรออะไร ฉันรอเขาเหรอ?

อึก... อึก... อึก ฉันนั่งนิ่งสะอึกไม่หยุด จนทุกคนเชียร์ให้เขา หอมแก้มฉัน!

‘หอมเลย หอมเลย’

‘ฟอด~’ อึก! ฉันเอามือปิดปากแน่น สะอึกถี่กว่าเดิมอีก เมื่อจมูกโด่ง ๆ ของเขากดลงตรงแก้มฉัน แล้วเขาหอมมันฟอดใหญ่!

เสียงโห่แซวดังขึ้น จนฉันหลุดจากภวังค์ ฉันพยายามนั่งยิ้ม ทั้งที่ในหัวไม่เข้าใจตัวเอง

ฉันเป็นอะไรนักหนา... ทำไมทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้ ใจฉันมันสั่น สั่นจนสะอึกแบบนี้ ปกติถ้าไม่เจอเรื่องตื่นเต้นมากจริง ๆ ฉันจะไม่สะอึกเลยนี่น่า...

ฉันรีบสลัดความคิดทุกอย่างออกจากหัว เพราะต้องไปนั่งรดน้ำสังข์แล้ว ตอนนี้ญาติผู้ใหญ่ เพื่อน ๆ เข้ามาอวยพรกันมากมาย ส่วนมากก็อวยพรให้ ‘มีลูกเต็มบ้าน หลานเต็มเมือง’ เดิม ๆ เฮ้อ จนมาถึงเพื่อนสนิทฉันนี่ล่ะ

ไออุ่น: ไปก่อนเพื่อนเลยน้า… มีความสุขมาก ๆ รักกันนาน ๆ มีหลานให้ไว ๆ นะเพื่อน

รักกัน? มีหลาน? มันกล้าอวยพรฉันแบบนี้ได้ไง!

น้ำปั่น: อะแฮ่ม! ฝากดูแลพี่ชายกูด้วยเพื่อนรัก มีความสุขมาก ๆ เป็นภรรยาทันตแพทย์ ก็ให้แพทย์ช่วยดัดฟันขังหมาในปากไว้ด้วยนะ ฮ่า ๆ

ดีจริง ๆ

ปลายฟ้า: ดีใจด้วย แฮปปี้ ๆ นะมึง มีลูกมีหลานให้พวกเราอุ้มไว ๆ สู้ ๆ

สู้ ๆ มันให้ฉันสู้กับอะไรเนี่ย

ไทม์: เฮ้ย มีหลาน มีหลาน มีหลาน หลานเต็มบ้าน หลานเต็มเมืองนะซินน์ มีความสุขมาก ๆ ว่ะ

ฉันเกลียดไทม์ชะมัด อยากด่าสักฉากแต่ทำไม่ได้

พี่เวียร์: ซินน์ โตแล้วนะ แต่งงานแล้ว ก็ระวังเนื้อระวังตัวแล้วกัน นอนแต่หัวค่ำ แต่งตัวมิดชิด แค่นี้ล่ะ

พี่เวียร์อวยพรฉันประหลาดมาก ฉันเห็นอีตานาวินนั่นหัวเราะพี่เวียร์ใหญ่ เขาหมายถึงเรื่องอะไรกัน?

ตอนนี้ฉันรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจกับคำอวยพรมาก! จนมาถึงงานเลี้ยงเย็น ฉันอยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวยาวลากพื้น สวยมันก็สวยนะ แต่ออกแบบได้ลุ่มล่าม เกะกะ รกชะมัด ฉันจบดีไซเนอร์มาเห็นแล้วหงุดหงิดจริง ๆ คุณแม่เลือกชุดอะไรให้เนี่ย!

“ซินน์ เดี๋ยวพิธีกรเขาจะถามว่า ประทับใจอะไรในตัวเจ้าบ่าว อ่ะ นี่โพย อย่าทำแม่ขายหน้านะ แขกผู้ใหญ่ทั้งนั้น”

คุณแม่ทำเหมือนฉันกำลังจะขึ้นแสดงละครเวทีวันเด็กยังไงอย่างงั้นล่ะ!

โอ้ย… นี่อะไร? ฉันต้องพูดแบบนี้เหรอเนี่ย!

“คุณแม่!” ฉันหันไปมองคุณแม่ทันที แต่ไม่ทัน คุณแม่รีบเดินกลับไปนั่งแล้ว

ฉันมองโพยตัวเองอีกรอบ อ่าน อ่าน และพยายามจำ เอาวะ! พูดก็ได้ เพื่อคุณแม่!

จนพิธีกรเชิญเราสองคน เอ่อ… ฉันกับอีตานาวินขึ้นเวที…

พิธีกร: เจ้าสาวคนสวย ประทับใจอะไรในตัวเจ้าบ่าวคะเนี่ย

ทำไมต้องเป็นฉันคนแรก! ใจฉันเต้นรัว มันตื่นเต้นจน อึก อึก... สะอึกอีกรอบ! โอ้ย… ตื่นเต้นมาก ๆ ทีไรสะอึกทุกทีเลย

ฉันพยายามตั้งสติ แล้วค่อย ๆ รับไมค์มาจากพิธีกร

จนอยู่ ๆ อีตานาวินนั่น ก็เดินลงไปจากเวที ก่อนที่เขาจะรินน้ำใส่แก้ว เดินถือขึ้นมา... ยื่นให้ฉัน

“กินก่อนนะ” หือ…

ทุกคนแซวกันใหญ่ ก่อนที่ฉันจะจำใจรับมันมาดื่มจนอาการสะอึกค่อย ๆ หายไป เฮ่อ โล่ง...

ฉัน: ค่ะ… ขอโทษที่ทำให้เสียเวลากัน แหะ ๆ ตื่นเต้นทีไรเป็นแบบนี้ทุกทีเลยค่ะ ถามว่าประทับใจอะไรในตัวเจ้าบ่าว... ไม่รู้สิคะมันเยอะ เพราะซินน์ประทับใจเขา ตั้งแต่จำความได้เลย ตอนซินน์ยังเด็ก ซินน์เป็นเด็กงอแงมาก แปลกนะคะ มีแต่เขา… เขาคนเดียวที่ทำซินน์หยุดร้องได้ ขนาดคุณพ่อคุณแม่… ยังยอมแพ้ซินน์เลยค่ะ ซินน์รู้อุ่นใจมากเวลาอยู่กับเขา จนวันที่เขาห่างจากซินน์ไป... ฮือ ๆ

อยู่ ๆ ฉันก็ทนไม่ไหว... น้ำตาฉันไหลลงมาอาบแก้ม ฉันยืนข่มใจอยู่สักพัก เพราะฉันรู้สึกหน่วง รู้สึกจุกในคอ จนมันพูดไม่ออกจริง ๆ