พลาด2 นิยาย บท 101

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

“เวียร์ เป็นอะไรรึป่าว?” ฉันเคาะประตูห้องน้ำรัว ๆ ถามเขา แต่เขาไม่ตอบกลับมาเลย มีแต่เสียงอ้วกที่ดังขึ้นมาแทน

‘อ้วก... อ้วก...’

โอ้โห อาการหนัก!

ฉันจึงรีบไปหยิบน้ำเปล่าเตรียมไว้ให้ จนแล้วจนเล่า จนเขาเปิดประตูออกมา

ค่ะ... สภาพท่าทางจะไม่ไหวแล้ว

“ขอน้ำ” พอส่งน้ำให้ ฉันก็ลูบแขนเขาทันที บอกตรง ๆ กูจะร้อง กลัวแฟนตาย

“นายเป็นอะไร แพ้อาหารทะเลรึป่าว ฮึก ๆ ไปโรงพยาบาลกันนะ ๆ” เขาส่ายหน้า แล้วเดินนำฉันไปนั่งพิงโซฟา

“ไม่แพ้ เฮ้อ... ไม่รู้ทำไม อยู่ ๆ ก็เวียนหัวจะอ้วก” เขาถอนหายใจเสียงดัง และยกน้ำดื่ม

“นายจะไม่ตายใช่ไหม ไม่เอานะ ฮือ ๆ ลูกเพิ่งเดือนเดียวเองอ่ะ นายเขียนพินัยกรรมไว้รึยัง อย่าลืมสิทายาท ZER อยู่ในท้องฉันนะ”

เขาวางแก้วลงโต๊ะทันที ก่อนที่จะหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ

“เหอะ ๆ ห่วงฉัน หรือ ห่วงสมบัติ” ถามได้!

“ห่วงสมบัติสิ บ้าน่า... ฉันล้อเล่น ห่วงพ่อเวียร์ไง นายอย่าเป็นอะไรนะเวียร์ พักผ่อน ๆ” และฉันก็ดึงแขนเขา ให้เอนมานอนตัก

จนเขาหลับตาพริ้ม แล้วจับมือซ้ายฉันขึ้นมา...

“เธอไร้สาระจริง ๆ เฮ้อ... ไม่เป็นไรหรอก ฉันคงเพลีย ฉันไม่ทิ้งเธอไปไหนแน่นอน สงสารลูก”

“ก็นายอาการแปลก ๆ อย่างกับ เฮ้ย... หรือนายจะแพ้ท้องแทนฉัน?” เขาเปิดตาขึ้นมาทันที

“ซวยจริงกู...” อะไรนะ?

“นายพูด ว่าไงนะ?”

“ป่าว” ถอนหายใจแล้วพลิกตัวกอดหมอน

“จะหลับเหรอ? งั้นเวียร์เราไปอาบน้ำนอนกัน เผื่อพรุ่งนี้ดีขึ้น ไปเดินริมหาดเช้า ๆ จะได้ไปเที่ยวเพลินวานต่อ”

เขาลุกจากตักฉันทันที ก่อนที่จะยกมือกุมขมับตัวเองไว้ เอาแล้วไง!

“ไหวไหม ๆ” ฉันจึงรีบลุกไปประคอง เมื่อเห็นเขาเดินเซซ้ายเซขวา พยายามจะเข้าห้อง

จนเราอาบน้ำเสร็จ โมเม้นกุ๊กกิ๊กถูกตัดออกไปเลย พ่อเวียร์เขาหน้าซีดมาก อ้วกไม่รู้กี่รอบ ฉันได้แต่กอด ลูบหลัง หาน้ำให้ สงสารเขาสุด ๆ

โชคดีตื่นเช้ามาอาการเขาดีขึ้น แต่ยังมีบ้าง... ที่ฉันต้องยื่นยาดมให้ระหว่างขับรถ

“นายหายเวียนหัวยัง” เขาพยักหน้าเบา ๆ โห... หน้าซีดแบบนี้เที่ยวยังไงไหวอิพ่อ

แล้วเราก็ฝืนมาถึงเพลินวาน พอพ่อเวียร์เขาได้ลงจากรถ สูดอากาศ อาการก็ดีขึ้น แต่ฉันต้องคอยถือยาดม ถือขวดน้ำ ถือทิชชูตามติดเขาตลอดเวลา จนเราซื้อขนมและของฝากเสร็จก็กลับที่พักกัน

ค่ะ น้ำทะเลไม่ได้เล่น! เดินริมหาดก็ไม่ได้เดิน พ่อเวียร์กลับมาถึงพ่อเวียร์ก็หลับเลย

“ทรมานฉิบ เข้าใจเลย” เขานอนหลับตา แล้วบ่นพึมพำบนเตียง

“ขอบคุณนะ... ที่แพ้ท้องแทน”

“โอเคไหม เธออดเที่ยวเลย” ฉันหัวเราะเบา ๆ แล้วนั่งเก็บของใส่กระเป๋า

“ไม่เป็นไร ค่อยมาใหม่ ผัวรวยจะมากี่รอบก็ได้ นายนอนพักก่อน ไหวเมื่อไหร่ค่อยกลับกัน เอ้อ หรือให้ฉันขับแทน ฉันขับได้นะ”

เขาลืมตามองฉันทันที

“จะบ้ารึไง... ฉันไหว เธอโทรเซอร์วิส สั่งน้ำมะนาวให้หน่อยสิ”

ตอนนี้ทุกอย่างกลับกันไปหมด เพราะฉันเป็นฝ่ายดูแลเขาแทน เราอดเที่ยว อดทุกอย่าง แต่ฉันโอเคนะ ไม่ให้โอเคได้ไง มาไม่ทันไรก็ได้เงินสามล้านแล้ว ชื่นใจไปอีก!

พอเขาดีขึ้นเราก็ขับรถกลับกรุงเทพกัน เพราะป้าณีเวียโทรมาบอก ว่าออแกไนซ์เริ่มเข้ามาจัดงานแต่งให้แล้ว โอ้ย ตื่นเต้น! จะมีผัวแล้ว!

“ตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น” ฉันดี๊ด๊าเต้นในรถคนเดียว จนเขาหันมามอง

“ก็ดีใจนี่น่า ใกล้แล้ว ๆ คุณลูกแม่จะแต่งงานกับพ่อแล้วนะ ถ้าแม่กับพ่อไม่เลิกกันก่อน แม่จะเก็บรูปแต่งงานไว้ให้ลูกดูเยอะ ๆ”

“เลิกอะไรไร้สาระ”

หันมาบ่นเสร็จ ก็ทำหน้าบึ้งใส่ นี่งอนกูอีกแล้วใช่ไหม?