พลาด2 นิยาย บท 26

“มึงฟังกูก่อน กูไม่ไหวแล้ว! ทำไมเรื่องน่ารักมุ้งมิ้งแบบนี้กูถึงจำไม่ได้วะ มัวแต่งอน งอนอยู่นั่นล่ะ”

ไออุ่นถอนหายใจใส่ฉันยาวมาก ก่อนจะกลอกตามองบน แล้วเอามือตบไหล่ฉันเบา ๆ

“โอเค! เรื่องมึงก่อนก็ได้! ก็แต่ก่อนมึงเอาแต่ใจมาก เอะอะ งอน ถ้างอนคือต้องง้อเดี๋ยวนี้ ตอนนี้ ต้องกอด ต้องหอม! ซึ่งนาวินเป็นคนเดียวที่ทำให้มึงได้ มึงงอนปุ๊บ นาวินวิ่งมาง้อมึงถึงห้องเรียนเลย แต่วันที่นาวินไป นาวินไม่ได้วิ่งออกมาง้อมึงเหมือนที่ผ่านมา มึงเลยนอยหนักมาก… งอนยาว ๆ จนจำเขาไม่ได้นี่ล่ะ!”

เอ่อ... มันมาจากความเอาแต่ใจของฉันล้วน ๆ เลย ฉันเอาแต่ใจเกินไปจริง ๆ เริ่มไม่อยากรู้อีก 40% ที่เหลือแล้วสิ ฉันไม่อยากให้นิสัยแบบนั้นกลับมาเลย เอ๊ะ หรือกลับมาแล้ววะ!

“มึง! มัน...” ฉันกำลังจะพูดต่อ แต่ไออุ่นรีบยกมือห้าม

“ถึงคิวกูแล้ว กูขอพูดบ้าง!” ฉันทำหน้าบึ้ง แล้วเดินเข้าลิฟต์ไปพร้อมไออุ่น

ไออุ่นมันก้มมองแฟ้มเอกสารแล้วถอนหายใจสักพัก ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วหันมามองหน้าฉันแทน

“พี่ชายมึงเป็นโรคจิตป่าววะ” ว่าแล้ว! ต้องเป็นเรื่องพี่เวียร์!

“ทำไมถามแบบนั้น ไม่นะ มึงเอาอะไรมาพูด” ไออุ่นมองรอบ ๆ ลิฟต์แว๊บนึง ก่อนจะกระซิบฉันเบา ๆ

“พี่มึงเนี้ยบผิดมนุษย์ บ้าอำนาจเกินคน มันแปลก ๆ ดูเป็นคนเก็บตัวด้วย เดี๋ยวดุ เดี๋ยวตวาด กูเข้าไปแต่ละครั้ง กูลุ้นมาก ว่าต้องเจอพี่มึงอารมณ์ไหน... ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ กูสงสารน้ำปั่นว่ะ”

สงสารน้ำปั่น? เกี่ยวอะไรกับน้ำปั่นวะ ฉันหันไปมองไออุ่นตกใจ จนมันเหลือบขึ้นมามองฉัน แล้วขยับมากระซิบฉันอีกรอบ

“เหมือนพี่มึงกับน้ำปั่นจะคบกัน... กูเห็นน้ำปั่นอยู่ในห้องพี่มึงด้วย”

หะ?

“ตอนนี้เหรอ...” ไออุ่นพยักหน้ารัว ก่อนที่จะเงียบจนถึงชั้นสำนักงาน แล้วมันก็ชิงเดินนำฉันออกไป

ฉันเดินรับไหว้พนักงานตลอดทาง จนถึงห้องทำงานตัวเอง กำลังจะเปิดประตูก็ต้องหยุดชะงัก เมื่ออยู่ ๆ ความคิดนึงมันเด้งขึ้นมาในหัว

ใช่สิ… ออกมาจากบ้านเมื่อเช้าก็ไม่เห็นรถน้ำปั่นจอดอยู่ นึกว่าออกไปทำงานแต่เช้า

ที่จริงมาหาพี่เวียร์เหรอ? ฉันปล่อยมือจากลูกบิดประตู แล้วตัดสินใจเดินไปห้องทำงานพี่เวียร์ อยากดูให้แน่ใจ จนเปิดประตูเข้าไปเลย

แอด…

ฉันเห็นน้ำปั่นนั่งข้าง ๆ พี่เวียร์ กำลังเลื่อนแมคบุ๊คให้พี่เวียร์ดูอยู่ มันยิ้มไปหัวเราะไป พี่เวียร์ก็มองตามน้ำปั่นแล้วยิ้มบาง ๆ ตาม

แล้วทั้งสองคนก็หันมาเห็นฉัน ที่ยืนตัวแข็งอยู่

คบกันจริง ๆ ด้วย

ฉันชี้สลับกันงง ๆ อยากถาม อะไร ยังไง? จนน้ำปั่นลุกขึ้นเลื่อนเก้าอี้ กลับมานั่งที่เดิม

“ซินน์มีอะไร…” พี่เวียร์ถามฉันนิ่ง ๆ

“มึงมาก็ดี มาดูนี่เร็ว โครงการใหม่กู” น้ำปั่นรีบเลื่อนแมคบุ๊คโชว์ฉัน ฉันจึงเดินไปดูใกล้ ๆ เห็นเป็นวีดีโอหมาแมวจรจัดเต็มไปหมด

“น้ำปั่นกูถามตรง ๆ มึงคบกับพี่เวียร์เหรอ” น้ำปั่นมองฉันงง ๆ ก่อนจะหัวเราะออกมา

“อะไรของมึง ฮ่า ๆ กูแค่มาคุยงาน ป๋าอธิบายมันหน่อยสิ ดูมันหวงพี่ชายหนักมาก พี่กู กูยังไม่หวงเลยนะ แหม ๆ” น้ำปั่นพับแมคบุ๊คเก็บ แล้วเบะปากใส่ฉัน

“หวงบ้าอะไร กูแค่อยากรู้ กูจะได้ทำตัวถูก มึงเป็นน้องผัว เอ้ยน้องสามี แล้วยังจะมาเป็นพี่สะใภ้กูอีก ถ้าคบกันจริง ๆ กูก็ยินดีด้วย”

พี่เวียร์เอามือกุมขมับทันที

“ไร้สาระจริง ๆ ซินน์ ช่วงนี้เราต้องคุยกันเรื่องมูลนิธิ เพื่อนตูบ เพื่อนเหมียว ที่น้ำปั่นกำลังจะตั้งขึ้นมา โรงแรมเราเป็นผู้สนับสนุนหลักเรื่องอาหาร บ้านหมาแมว ห้าง ZER สนใจบริจาคด้วยไหมล่ะ”

อ้าว! ไม่น่าน้ำปั่น ถึงเรียกพี่เวียร์ว่า ป๋า พี่เวียร์เปย์ไปเท่าไหร่ล่ะนั่น

“เออ บริจาคมาเลย ด่วน ๆ ช่วยน้องหมาน้องแมวจรจัด” น้ำปั่นแบมือมาหาฉัน จนฉันตีไปเพียะนึง

“เออ เดี๋ยวบริจาค ไปทำงานแล้วนะ น้ำปั่นกลับเมื่อไหร่วะ”

“จะกลับแล้ว ไปจัดการเรื่องคลีนิคต่อ บ้ายบาย ๆ ป๋า บ้ายบายมึง” แล้วน้ำปั่น ก็ถือแมคบุ๊ค เดินออกไปจากห้อง

ตามด้วยฉันที่เดินตามออกมาติด ๆ แล้วเลี้ยวกลับไปห้องทำงานตัวเอง เฮ้อ ชีวิตทำงานมันเหมือนเดิม มีเอกสารมาให้เซ็น มีกราฟมาให้ฉันนั่งดูเล่น ๆ จนปวดหัว

เบื่อ

ฉันนั่งเล่นเฟซใหม่ตัวเอง... ก่อนจะเสริชหาชื่อเฟซนาวินแล้วแอดไปใหม่ สักพักเขาก็รับ แถมทักแชทมาด้วย?

Nawinzinn: เฟซใหม่เหรอ

ฉัน: เฟซใหม่ นานแล้ว ซินน์ไม่ได้เล่นเฟซนั้นเลย แล้วนี่ไม่มีคนไข้เหรอ