พลาด2 นิยาย บท 29

ปึก! ฉันวางแก้วเหล้าลงเคาน์เตอร์บาร์เซ็ง ๆ จะสองชั่วโมงแล้ว! ซินน์ และน้ำปั่น สองตัวนั้นมันยังไม่มากันเลย

“เฮ้ย ๆ เดี๋ยวก็เมาก่อนที่จะเอาพยานไปรายงานพ่อหรอก” เออ! ฉันรอจนผับจะปิดแล้ว พยานมันยังไม่มาเลย ฉันตั้งใจจะให้ไอ้ซินน์นี่ล่ะ ช่วยยืนยันกับพ่อฉัน... ว่าฉันทำงานที่โรงแรม ZER ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว! ความอดทนฉันมันหมดลงแล้ว!

“ซินน์ติดผัวแน่นอน ตั้งแต่มัธยมแล้ว! เฮ้อ น้ำปั่นก็นะ คบกับผู้ชายอย่างอีตาเวียร์ได้ไงไม่รู้ แต่ก่อนที่รู้จักตานี่ เขาก็ไม่ได้เนี้ยบระเบียบจัดขนาดนี้นี่หว่า เรายังเล่นด้วยกันอยู่เลย เดี๋ยวนี้เป็นอะไรวะ กลับมาจากอังกฤษก็โรคจิตขึ้นว่างั้น!”

ปลายฟ้าเริ่มขยับเข้ามากอดคอฉัน มีแต่มันนี่ล่ะ ที่ฟังปัญหาฉันทุกอย่างตอนนี้ ซินน์ติดผัว น้ำปั่นติดแมว ส่วนไอ้ไทม์ติดหญิง!

“ถึงวัยทำงานละมั้ง ก็เลยจริงจังกับชีวิต มึงลองจริงจังกับชีวิตบ้างดิ จะได้ทำงานด้วยกันได้”

“ใช่ ลองสะบ้างลูก พ่อเพลียนะเนี่ย” อยู่ ๆ พ่อก็เดินมาจับหัวฉันโยกไป โยกมา แถมยังยิ้มเยาะฉันอีก

นี่ล่ะตัวการของเรื่องทั้งหมด!

“พ่อ! เราจนมากเหรอถามจริง? ทำไมต้องให้อุ่นไปทำงาน เป็นผู้จัดการโรงแรมเซอร์ด้วย! พ่อรู้ไหมว่าอุ่นเจอกับอะไรบ้างอ่ะ!”

พ่อมองฉันแล้วหัวเราะลั่น โอ้ย... ฉันจริงจัง เข้าใจไหม! ทำไมพ่อชอบคิดว่าทุกอย่างมันง่ายเหมือนซื้ออาหารหมาแบบนี้!

“เรารวยลูก ฮ่า ๆ แต่อุ่นไม่มีคุณสมบัติพอ ที่จะดูแลเครื่องสำอางต่อแม่ไง จนน้องต้องไปทำแทนไม่เห็นเหรอ”

ฉันอยากทำที่ไหน ฉันจะดูแลผับ!

“ไม่เอา! หนูดูแลผับก็ดีอยู่แล้ว วันนั้นพ่อยังชมเลย” ฉันยกเหล้าขึ้นซดต่อหน้าพ่อนี่ล่ะ พ่อฉันก็ได้แต่มอง แล้วหัวเราะ

“พ่อไม่ให้ลูกสาวดูแลผับแน่นอน ผับนี้พ่อจะให้ไอดินดูแล ส่วนอุ่นต้องไปดูแลเครื่องสำอางแม่ ซึ่งอุ่นไม่มีคุณสมบัติอะไรเลย เช่น ละเอียด รอบครอบ แก้ปัญหาเฉพาะหน้า ระเบียบวินัย ตรงต่อเวลา อุ่นไม่มีสักอย่าง ฉะนั้นต้องไปเป็นลูกน้องคนอื่นก่อน โอเค๊”

โอเคอะไรเล่า!

“ทำไมซินน์ และคนอื่น ๆ ไม่เห็นจะเป็นลูกน้องใครก่อนเลย จบปุ๊บเป็นผู้บริหารปั๊บ มีแต่หนูนี่ล่ะ โถ่เอ้ย”

“นั่นซินน์และคนอื่นไง ไม่ใช่ไออุ่น”

“พ่อ...” ฉันอยากจะร้อง!

“อะไรล่ะลูก เรียกจริง ๆ ทำงานกับคนเนี้ยบ ๆ ดีแล้ว จะได้พัฒนาตัวเองเร็ว” เนี้ยบหรือบ้าวะ!

“อุ่นทำงานกับคนแบบนั้นไม่ได้ ไม่เชื่อพ่อถามซินน์ดูเลย ว่าแต่ละวันหนูกลืนไม่เข้า คายไม่ออกขนาดไหน”

แล้วพ่อก็หันมองซ้าย มองขวา ก่อนจะขมวดคิ้วจ้องหน้าฉัน

“ไหนล่ะซินน์?”

“พ่ออ่ะ! อุ่นจะร้องแล้วนะ อุ่นฟ้องแม่จริง ๆ ด้วย”

“ตามสบายเลยลูกเอ้ย” นี่ล่ะพ่อฉัน! คนที่ไม่เคยรู้สึกรู้สาอะไรกับความทุกข์ของลูก

และพ่อก็เดินยิ้มออกไป ปล่อยให้ฉันนั่งคอตกกับปลายฟ้าสองคน!

“โอ้ย พ่อมึงเป็นเหมือนพ่อกูไหม... ฮือ ๆ” ฉันยีผมตัวเองรัว จนปลายฟ้าตบไหล่ปราม

“พ่อคนไหน พ่อบอสหรือพ่อที พ่อกูเยอะ ฮ่า ๆ”

แม่งยังจะขำอีก กูจะบ้าแล้ว ใกล้แล้ว!

“ทุกพ่อ มึงบอกกูมาสิ ว่ามึงก็โดนแบบนี้ กูจะได้อุ่นใจขึ้นมาบ้าง”

ปลายฟ้าพยายามกลั้นหัวเราะ ก่อนจะพยักหน้าให้ฉันส่ง ๆ

“เออ พ่อทีเป็นแบบนี้ล่ะ ส่วนพ่อบอสก็นะ แล้วแต่กู ฮ่า ๆ” เออ ฉันว่า... ก็ดีกว่าพ่อฉันแล้วกัน ดูไม่จริงจังอะไรเลย พอจะจริงจังหน่อย ก็เด็ดขาดจนฉันตามไม่ทัน

โอ้ย! หงุดหงิดโว้ย จะเมาก็ไม่ได้ ถ้าไปทำงานสาย ตานั่นองค์ลงตวาดฉันแน่!

ฉันนั่งทำหน้าซังกะตาย โทรหาซินน์มันก็ไม่รับ จนนั่นล่ะ ผับกูปิดมันถึงส่งข้อความมาขอโทษ

Zinn

So Sorry, รู้สึกไม่ค่อยสบายตัว วันอื่นนะเพื่อน

ไม่สบายตัว หรือมึงสบายตัวหมดแล้ว! แม่ง… ไอ้น้ำปั่นก็โทรหาไม่รับ ฉันจะฟ้องซะหน่อยว่าแฟนมัน ร้ายกาจกับฉันขนาดไหน

ฉันเลยจำใจขับรถกลับบ้านมานอนเซ็ง ๆ เพราะพรุ่งนี้… ฉันต้องรับมือกับอารมณ์เจ้านายอีก

งั้นขอสวดมนต์หน่อยละกัน อย่าให้องค์อะไรมาลงตาเวียร์เล้ย สาธุ!

เช้ามาฉันก็รีบตื่นอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่หกโมงเช้า... ค่ะ ผมตั้งเป๊ะ หน้าต้องเป๊ะ ชุดห้ามยับ รองเท้าคัชชูต้องเงาวับ!

คิดดูแล้วกัน กว่าฉันจะออกจากบ้าน... ขับรถไปทำงาน เจออะไรต่อมิอะไร จะให้มันเซ็ททุกอย่างเนี้ยบ! มันได้เหรอ!

อีกห้านาทีเริ่มงาน เข็มนาฬิกาแตะที่เลขแปดเมื่อไหร่... ฉันต้องไปตอกบัตรพิเศษที่ห้องทำงานเขาแล้ว และตอนนี้ฉันยังหาที่จอดรถไม่ได้เลย!

โว้ย! อะไรนักหนาวะ! ฉันมองนาฬิกาไปพร้อมกับใจที่เต้นรัว ๆ คุณพระช่วย! ลูกด้วย อีกสองนาที ใครก็ได้ ออกให้กูจอดได้ไหม กราบล่ะ ได้โปรด!

เอ๊ะนั่น! ฉันเจอที่จอดพอดิบพอดี แต่กว่าจะลงรถเซ็ทผม จัดเสื้อผ้าใหม่ มันจะทันอะไรเล่า! ลิฟต์ก็ใช่ว่าฉันกดแล้ว มันจะเสด็จลงมารับฉันเลย ทุกอย่างต้องรอเข้าใจไหม!

8:12 บรรลัยชีวิตกู ตอนนี้ฉันกำลังยืนหอบหน้าห้องทำงานเขา ฉันรีบเก็บผม ปัดเสื้อผ้า เช็ดรองเท้าลวก ๆ ก่อนที่จะสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเคาะประตู