พลาด2 นิยาย บท 32

นังไออุ่นกลับมาบ้านพร้อมถุงกางเกงในหลากสี... นี่ฉันทำอะไรลงไป ฉันทำได้ขนาดนี้เลยเหรอ โอ้ย รู้ถึงไหน อายถึงนั่น!

“ไงอุ่น ตกลงจะกลับไปทำงานกับเวียร์ไหม” อีกแล้ว! ตอนนี้พ่อฉันกำลังยืนกอดอกขวางประตูบ้านไว้... สีหน้าท่าทาง เหมือนจะไม่ให้ฉันเข้าบ้านซะด้วย

“ตาเอส ไปแกล้งลูกทำไม” แม่ฉ้าน... แม่จ๋าช่วยลูกด้วย

“ฉันแกล้งอะไร ฉันจริงจัง ลูกเธอไม่ได้เรื่องเลยหมวย ไม่มีความอดทนอะไรสักอย่าง โตเป็นควายแล้ว”

โตเป็นควาย! แรงนะพ่อ แรงนะ

“อะไรนักหนา เข้าบ้านได้แล้วไออุ่น มาให้แม่กอดหน่อย คิดถึง ๆ” ฉันเชิดหน้าใส่พ่อ กำลังจะก้าวขาเข้าไปในบ้าน

แต่พ่อขวางทางฉัน!

“พ่อคะ”

“ลูกครับ” เราส่งสายตาฟาดฟันกันสักพัก จนแม่เดินมาหาเรา แล้วถอนหายใจใส่อย่างรำคาญ

“รำคาญ ๆ ทำตามใจพ่อเขาเถอะไออุ่น”

“ค่ะ กลับไปทำค่า... โอเคไหมคะคุณพ่อ” แล้วพ่อก็ยิ้มกว้างออกมา เปลี่ยนสีหน้าจากหน้ามือเป็นหลังมือ เปลี่ยนปุ๊บปั๊บจนฉันตามไม่ทัน

“ดีมาก ลูกพ่อต้องแบบนี้ ไม่ใช่นอนตะวันแยงก้น ขี้เกียจตัวเป็นขน”

หลอกด่าฉันว่างั้นเถอะ รู้ทันน่า... แต่ไม่เถียง เดี๋ยวไม่ได้เข้าบ้าน

เข้าบ้านมาก็เจอกับข้าวฝีมือแม่ตั้งเต็มโต๊ะ แม่ฉันกลับมาทีไรเป็นแบบนี้ล่ะ ของกินเพียบ ถ้าอยู่กับพ่อนะ อดอยากบอกเลย

คือแม่ฉันไปเกาหลีกับไอดินเดือนละสองครั้ง เพื่อไปดูบริษัทที่นั่น บ้านฉันทำเครื่องสำอางเกาหลี อะไรก็เกาหลี ๆ เพราะแม่ฉันเป็นลูกครึ่งเกาหลี และส่งต่อความหมวยฉบับเกาหลีมาให้ฉันเต็ม ๆ

แล้วตอนนี้ฉันก็นั่งกินข้าวกับพ่อแม่และไอดินอยู่... บ้านฉันสายฮา ดูไม่จริงจังกับชีวิต เรายึดตามใครไม่ต้องสงสัย ก็พ่อฉันนั่นหล่ะ! พ่อฉันอารมณ์ดีมาก กวนแม่ฉันไม่หยุด

ไม่รู้แม่ฉันทนได้ไง... ถ้าเป็นฉัน ฉันไม่ทนบอกเลย

“ทำงานกับเวียร์โอเคไหมล่ะ ไออุ่น” พอแม่โดนพ่อกวนเสร็จก็หันมาถามฉัน สงสัยเริ่มรำคาญพ่อแล้ว และทำไมต้องถามเรื่องงานฉันอีกเนี่ย? ให้ฉันพักสมองก่อนไม่ได้รึไง!

“ทรมานมากค่ะ” พ่อจิกตาใส่ฉันทันที

“อดทนนะ ตั้งใจ เวียร์ไม่ได้เลวร้ายอะไร ไออุ่นไม่ต้องกลัว คนที่บริหารทุกอย่างเหมือนเวียร์ เขาต้องจริงจังและเคร่งเป็นธรรมดาล่ะ คงนิสัยคล้ายคุณเซ็นเนอะตาเอส”

พ่อฉันพยักหน้าตาม ลุงเซ็นนิสัยเป็นไงฉันไม่รู้หรอก แต่ฉันเห็นตอนดุไอ้ซินน์แล้วน่ากลัวมาก...

“จะพยายามค่ะ” หลังกินข้าวเสร็จ ฉันก็นั่งคุยกับแม่นิดหน่อย จะเรื่องอะไรล่ะ ก็งานอีกนั่นล่ะ! เฮ้อ ชีวิตที่น่าสงสารของไออุ่น งาน งาน และงาน!

เช้ามา... ก็ต้องแบกหน้าบาง ๆ ที่เก็บยางอายไว้ที่บ้านไปทำงาน วันนี้วันศุกร์... ขอให้ฉันสุขสมหวังนะ

เพราะวันนี้ฉันใส่สีฟ้า!

แล้วกูก็บ้าตามไอ้ไทม์จริง ๆ ด้วย เอาเถอะ ลองดู ไม่เสียหาย... แต่จะเสียตัวไหม อันนี้ไม่รู้

กางเกงในผูกข้างทำหัวใจฉันเต้นตึก ๆ ไม่เป็นจังหวะ... เมื่อต้องเดินเข้าไปพบผู้บริหาร ZER Hotel ทั้งอาย ทั้งไม่มั่นใจ และก็ไม่รู้จะโชว์อิกางเกงในวันละสีนี้ยังไงด้วย

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก~’ ฉันมาทันเวลาพอดีเป๊ะ เขาจะด่าฉันไหมนะ ฮึบ ๆ

“เชิญ” เสียงปกติ

แอด... ฉันเปิดประตูห้องเข้าไปช้า ๆ แล้วส่งยิ้มแหง ๆ ให้เขา ผู้ชายร่างสูงหน้าตาหล่อเหลา ได้แต่มองฉันหน้านิ่ง ๆ ไม่ถาม ไม่พูดอะไร

“กลับมาทำงานค่ะ” เขาขมวดคิ้วใส่ฉัน แล้วพับแฟ้มเอกสารเก็บ

“ตำแหน่ง?”

“ผู้จัดการฝึกหัดไงคะ ก็ผู้บริหารยังไม่เซ็นอนุมัติให้ออกนี่คะ แหะ ๆ” เขาทำนึกคิด เอ๊ะ! จะทำเป็นลืมรึไง ฉันเพิ่งวางใบลาออกให้เมื่อวานเองนะ

“หยิบแฟ้มบนตู้ให้ฉัน… ขวาบนสุด” ฉันชี้มาที่ตัวเอง กูเหรอ?

จนเขาตอบกลับมาด้วยเสียงถอนหายใจรำคาญ เออ! ไออุ่นก็ได้! จะรับฉันกลับมาทำงานไหม รับเถอะได้โปรด ไม่อยากมีปัญหากับพ่อโว้ย

ฉันเลื่อนกระจกเปิดตู้ ก่อนจะหันหลังให้เขา แล้วเขย่งหยิบแฟ้ม ไม่ถึง ไม่ถึง ใช้ฉันได้ไงวะ ตัวฉันก็มีเท่านี้! ฉันมองเขาผ่านกระจกตู้ เห็นเขานั่งเล่นมือถือไม่สนใจ แม้ฉันจะกระโดดบ่อยแค่ไหนก็ตาม?

เออ! ไหน ๆ ก็ใส่มาแล้ว! เอาวะ ลองหน่อยแล้วกัน!

ฉันรีบดึงเชือกกางเกงในออกมาจากกระโปรงทรงเอตัวเอง แล้วเขย่งหยิบของต่อ ส่วนตาก็ไม่ลืมที่จะดูกระจกตู้แอบมองเขาไปด้วย

รอเขามองมา ไม่มอง ไม่มอง ไม่มองใช่ไหม! ได้

“โอ้ย~ ไม่ถึงค่ะ” ได้ผล เขาหันมามองฉันทันที! แล้ว… เขาก็ไล่สายตาไปหยุดมอง… เชือกกางเกงในสีฟ้าพาสเทลที่ห้อยข้าง ๆ กระโปรงฉัน