พลาด2 นิยาย บท 52

“ไงเพื่อน”

น้ำปั่น!

มันนั่งข้าง ๆ เขา แถมเอามือเท้าค้างยิ้มหวานให้ฉันอีก

“ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะ!” ฉันกำลังจะหันหลังกลับ แต่น้ำปั่นวิ่งตรงดิ่งมาดึงแขนฉันไว้ก่อน

“ขัดจังหวะอะไร แหม มึงก็เพื่อนกูนะ พักกี่โมง? ไปกินข้าวกันนะ” ฉันโคตรอึดอัดเลยบอกตรง! ไม่รู้ว่าแผนน้ำปั่นคืออะไร มันจะจีบเขาจริง ๆ หรือแกล้งกู!

“มึงว่างนะ หมาแมวไม่รักษารึไง” มันเอามือกอดอกแล้วยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินกลับไปควงแขนเขาลุกขึ้น

จนเขาลุกเดินตามมันมา และเขาก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรทั้งนั้น แตกต่างจากกูมาก

“ว่างไงช่วงนี้ พอดีคลีนิคยังไม่เสร็จ เลยอยากมีเวลาส่วนตัว ทำโน่นนี่นั่น... ใช่ไหมป๋า”

ป๋า...

แล้วเขาก็จับหัวน้ำปั่นโยกไปมา เหมือนที่ทำกับฉัน!

“จะกินอะไรล่ะ อย่านานนะปั่นพี่ไม่ว่าง” กูควรยืนอยู่ตรงนี้ไหมถามจริง ทำไมตามันเบลอ ๆ แบบนี้วะ

“เอ่อ กูไปทำงานก่อนนะ มึงไปกินเลย พอดีกูไม่ค่อยหิว…” ฉันรีบโบกมือบ้ายบายน้ำปั่น จนมันตะโกนตามหลังมา

“เดี๋ยวไปหาที่ห้องนะเพื่อน” อย่ามา! กูขอร้อง!

ฉันรีบก้าวยาว ๆ เดินกลับมาที่ห้องตัวเอง ผ่านหลายสายตาที่จับจ้อง และพูดเบา ๆ มาตามหลัง

ไม่เบาหรอก มันจงใจให้ฉันได้ยิน!

“แฟนผู้บริหารแน่เลย มาบ่อยมาก น่ารักเนอะ”

“เหมาะสมกันมากอ่ะ”

เหอะ! ฉันดึงประตูห้องทำงานอย่างรำคาญ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้พร้อมน้ำตาที่หยดเพาะลงมา

อะไรวะกู อะไร... ถ้าเพื่อนสนิทชอบ ก็ถอยออกมาสิวะ ถึงจะได้กับเขา แต่มึงยอมเอง เมื่อคืนก็เริ่มเอง ถ้าจะผิดหวังหรือเฟลอะไร ก็เพราะทำตัวเอง!

ฉันตั้งสติ… รีบปาดน้ำตา แล้วหันกลับมาทำงานต่อ ถึงมันจะเซ็ง ๆ และคิดเยอะ แต่ก็พยายามจดจ่ออยู่กับงาน งาน และงาน

หยุดคิดไออุ่น มึงหยุด!

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

“เพื่อนจ๋า” แล้วน้ำปั่นก็เปิดประตูพรวดเข้ามา พร้อมเขา!

ฉันรีบปิดแฟ้มทันที ก่อนจะเอามือปิดหน้า เช็ดคราบน้ำตาเนียน ๆ

“เฮ้ยเป็นไรวะ ปวดหัวมากเหรอ?” จนมันเดินมาใกล้ ๆ แล้วบีบไหล่ฉัน

“นิดหน่อย กูโอเค” ฉันตอบทั้งที่ปิดหน้าอยู่แบบนั้น

“งั้นมึงกินข้าวไหม กูไปซื้อให้ ยามีไหม...” ดูมันเป็นห่วงฉันสิ น้ำปั่นก็ยังเป็นน้ำปั่น ดูแลเพื่อนดีมาตลอด

“เธอไปพักก่อนก็ได้ ถ้าไม่ไหว” จนฉันได้ยินเสียงเขาพูดขึ้นมา

น้ำตากูไหลพรากเลยมึงเอ้ย... ตอนนี้ฉันทนไม่ไหวแล้ว ก้อนสะอื้นที่ตามมาติด ๆ มันทำฉันรีบหันไปกอดน้ำปั่นแน่น แล้วซุกหน้าไปที่ท้องมัน

“ฮือ กูเป็นไมเกรนอีกแล้ว กอดกูหน่อยสิ” น้ำปั่นลูบหัวฉันเบา ๆ

“เครียดอะไรถึงกลับเป็นไมเกรน... มึงนี่นะ ไปหาหมอไหม? ฉีดยาสักเข็ม” ฉันส่ายหน้ารัว จนน้ำปั่นดึงฉันออกมาเช็ดน้ำตาให้

“โอ๋ ๆ มา ๆ กูจุ๊บเหม่งให้...”

จุ๊บ! แล้วมันก็โน้มลงมาจุ๊บเหม่งฉัน เหมือนที่เคยทำมาตลอด

“กูโตแล้วนะ มึงยังจะจุ๊บเหม่งกูอีก” ฉันหันกลับมานั่งปกติ เผลอสบตากับเขาแว๊บนึง ที่ตอนนี้กำลังยืนล้วงกระเป๋ามองฉันอยู่

“กูจะจุ๊บเหม่งมึง จนมึงมีลูกมีผัวเลยเพื่อน” เหอะ! พูดถึงเรื่องนี้กูก็เครียดอีก ไมเกรนกูจะขึ้นจริง ๆ แล้วนะ

“มึงคงมีก่อนกู” ฉันพูดเรียบ ๆ ก้มดูเอกสารที่โต๊ะต่อ

“ไม่มั้ง มึงคงไม่ยอม” น้ำปั่นเอามือค้ำโต๊ะ จ้องหน้าฉันอย่างจับผิด จนฉันนั่งเงียบ มองหน้ามันกลับ... มา! มึงจะเอาไงกับกู

“ฮ่า ๆ กูไม่กวนแล้ว ป๋าไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทัน” แล้วมันก็เดินไปควงแขนเขา เปิดประตูออกไป

ส่วนฉันทำงานต่อ ทำทั้งที่ใจมันกระวนกระวายแบบนี้ล่ะ ข้าวก็ไม่กินมันแล้ว อยากทำงานให้เสร็จ อยากเลิกงานเร็ว ๆ อยากกลับบ้านนอน!

จนเลขาเอาถาดอาหาร และยาเข้ามาให้ฉัน ทั้งที่ฉันไม่ได้สั่ง!

ฉันมองถาดในมือเธอสงสัย จนเธอพูดขึ้นมาเอง

“เอ่อ... ผู้บริหารโทรมาสั่งค่ะ” ห่วงกู หรือกลัวกูตายในโรงแรมเขาวะ ฮือ ๆ แม่ง แม่ง!

ฉันรีบไล่เลขาออกไป ก่อนจะนั่งมองถาดอาหารที่วางบนโต๊ะเซ็ง ๆ จนเลิกงานฉันก็ยังไม่ได้แตะมัน ฉันไม่หิว คิดถึงบ้าน อยากกลับบ้านโว้ย!

พอเลิกงานฉันก็นั่งแท็กซี่ไปที่ผับตัวเอง เพราะรถจอดทิ้งไว้ตั้งแต่คืนนั้น คืนที่เขาลากฉันออกมานั่นล่ะ... จนกลับมาถึงบ้าน ฉันนอนเปื่อย ๆ และเขาก็โทรมา

‘ครืน ครืน ครืน~’ VIA

“ค่ะ”

(เธอเป็นไง?)

“ดีขึ้นแล้ว ขอบคุณสำหรับอาหารและยา”

(ขอบคุณทำไม เธอไม่กินมันสักคำ)

“ลืม และไม่หิว เอ่อ… นายกลับแล้วเหรอ”

(ยังอยู่บริษัท… เคลียร์งาน)