พลาด2 นิยาย บท 52
สรุปบท ไออุ่น | ความลับของไออุ่น: พลาด2
ไออุ่น | ความลับของไออุ่น – ตอนที่ต้องอ่านของ พลาด2
ตอนนี้ของ พลาด2 โดย โนเนจัง ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายโรแมนซ์ทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง ไออุ่น | ความลับของไออุ่น จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
“ไงเพื่อน”
น้ำปั่น!
มันนั่งข้าง ๆ เขา แถมเอามือเท้าค้างยิ้มหวานให้ฉันอีก
“ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะ!” ฉันกำลังจะหันหลังกลับ แต่น้ำปั่นวิ่งตรงดิ่งมาดึงแขนฉันไว้ก่อน
“ขัดจังหวะอะไร แหม มึงก็เพื่อนกูนะ พักกี่โมง? ไปกินข้าวกันนะ” ฉันโคตรอึดอัดเลยบอกตรง! ไม่รู้ว่าแผนน้ำปั่นคืออะไร มันจะจีบเขาจริง ๆ หรือแกล้งกู!
“มึงว่างนะ หมาแมวไม่รักษารึไง” มันเอามือกอดอกแล้วยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินกลับไปควงแขนเขาลุกขึ้น
จนเขาลุกเดินตามมันมา และเขาก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรทั้งนั้น แตกต่างจากกูมาก
“ว่างไงช่วงนี้ พอดีคลีนิคยังไม่เสร็จ เลยอยากมีเวลาส่วนตัว ทำโน่นนี่นั่น... ใช่ไหมป๋า”
ป๋า...
แล้วเขาก็จับหัวน้ำปั่นโยกไปมา เหมือนที่ทำกับฉัน!
“จะกินอะไรล่ะ อย่านานนะปั่นพี่ไม่ว่าง” กูควรยืนอยู่ตรงนี้ไหมถามจริง ทำไมตามันเบลอ ๆ แบบนี้วะ
“เอ่อ กูไปทำงานก่อนนะ มึงไปกินเลย พอดีกูไม่ค่อยหิว…” ฉันรีบโบกมือบ้ายบายน้ำปั่น จนมันตะโกนตามหลังมา
“เดี๋ยวไปหาที่ห้องนะเพื่อน” อย่ามา! กูขอร้อง!
ฉันรีบก้าวยาว ๆ เดินกลับมาที่ห้องตัวเอง ผ่านหลายสายตาที่จับจ้อง และพูดเบา ๆ มาตามหลัง
ไม่เบาหรอก มันจงใจให้ฉันได้ยิน!
“แฟนผู้บริหารแน่เลย มาบ่อยมาก น่ารักเนอะ”
“เหมาะสมกันมากอ่ะ”
เหอะ! ฉันดึงประตูห้องทำงานอย่างรำคาญ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้พร้อมน้ำตาที่หยดเพาะลงมา
อะไรวะกู อะไร... ถ้าเพื่อนสนิทชอบ ก็ถอยออกมาสิวะ ถึงจะได้กับเขา แต่มึงยอมเอง เมื่อคืนก็เริ่มเอง ถ้าจะผิดหวังหรือเฟลอะไร ก็เพราะทำตัวเอง!
ฉันตั้งสติ… รีบปาดน้ำตา แล้วหันกลับมาทำงานต่อ ถึงมันจะเซ็ง ๆ และคิดเยอะ แต่ก็พยายามจดจ่ออยู่กับงาน งาน และงาน
หยุดคิดไออุ่น มึงหยุด!
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
“เพื่อนจ๋า” แล้วน้ำปั่นก็เปิดประตูพรวดเข้ามา พร้อมเขา!
ฉันรีบปิดแฟ้มทันที ก่อนจะเอามือปิดหน้า เช็ดคราบน้ำตาเนียน ๆ
“เฮ้ยเป็นไรวะ ปวดหัวมากเหรอ?” จนมันเดินมาใกล้ ๆ แล้วบีบไหล่ฉัน
“นิดหน่อย กูโอเค” ฉันตอบทั้งที่ปิดหน้าอยู่แบบนั้น
“งั้นมึงกินข้าวไหม กูไปซื้อให้ ยามีไหม...” ดูมันเป็นห่วงฉันสิ น้ำปั่นก็ยังเป็นน้ำปั่น ดูแลเพื่อนดีมาตลอด
“เธอไปพักก่อนก็ได้ ถ้าไม่ไหว” จนฉันได้ยินเสียงเขาพูดขึ้นมา
น้ำตากูไหลพรากเลยมึงเอ้ย... ตอนนี้ฉันทนไม่ไหวแล้ว ก้อนสะอื้นที่ตามมาติด ๆ มันทำฉันรีบหันไปกอดน้ำปั่นแน่น แล้วซุกหน้าไปที่ท้องมัน
“ฮือ กูเป็นไมเกรนอีกแล้ว กอดกูหน่อยสิ” น้ำปั่นลูบหัวฉันเบา ๆ
“เครียดอะไรถึงกลับเป็นไมเกรน... มึงนี่นะ ไปหาหมอไหม? ฉีดยาสักเข็ม” ฉันส่ายหน้ารัว จนน้ำปั่นดึงฉันออกมาเช็ดน้ำตาให้
“โอ๋ ๆ มา ๆ กูจุ๊บเหม่งให้...”
จุ๊บ! แล้วมันก็โน้มลงมาจุ๊บเหม่งฉัน เหมือนที่เคยทำมาตลอด
“กูโตแล้วนะ มึงยังจะจุ๊บเหม่งกูอีก” ฉันหันกลับมานั่งปกติ เผลอสบตากับเขาแว๊บนึง ที่ตอนนี้กำลังยืนล้วงกระเป๋ามองฉันอยู่
“กูจะจุ๊บเหม่งมึง จนมึงมีลูกมีผัวเลยเพื่อน” เหอะ! พูดถึงเรื่องนี้กูก็เครียดอีก ไมเกรนกูจะขึ้นจริง ๆ แล้วนะ
“มึงคงมีก่อนกู” ฉันพูดเรียบ ๆ ก้มดูเอกสารที่โต๊ะต่อ
“ไม่มั้ง มึงคงไม่ยอม” น้ำปั่นเอามือค้ำโต๊ะ จ้องหน้าฉันอย่างจับผิด จนฉันนั่งเงียบ มองหน้ามันกลับ... มา! มึงจะเอาไงกับกู
“ฮ่า ๆ กูไม่กวนแล้ว ป๋าไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทัน” แล้วมันก็เดินไปควงแขนเขา เปิดประตูออกไป
ส่วนฉันทำงานต่อ ทำทั้งที่ใจมันกระวนกระวายแบบนี้ล่ะ ข้าวก็ไม่กินมันแล้ว อยากทำงานให้เสร็จ อยากเลิกงานเร็ว ๆ อยากกลับบ้านนอน!
จนเลขาเอาถาดอาหาร และยาเข้ามาให้ฉัน ทั้งที่ฉันไม่ได้สั่ง!
ฉันมองถาดในมือเธอสงสัย จนเธอพูดขึ้นมาเอง
“เอ่อ... ผู้บริหารโทรมาสั่งค่ะ” ห่วงกู หรือกลัวกูตายในโรงแรมเขาวะ ฮือ ๆ แม่ง แม่ง!
ฉันรีบไล่เลขาออกไป ก่อนจะนั่งมองถาดอาหารที่วางบนโต๊ะเซ็ง ๆ จนเลิกงานฉันก็ยังไม่ได้แตะมัน ฉันไม่หิว คิดถึงบ้าน อยากกลับบ้านโว้ย!
พอเลิกงานฉันก็นั่งแท็กซี่ไปที่ผับตัวเอง เพราะรถจอดทิ้งไว้ตั้งแต่คืนนั้น คืนที่เขาลากฉันออกมานั่นล่ะ... จนกลับมาถึงบ้าน ฉันนอนเปื่อย ๆ และเขาก็โทรมา
‘ครืน ครืน ครืน~’ VIA
“ค่ะ”
(เธอเป็นไง?)
“ดีขึ้นแล้ว ขอบคุณสำหรับอาหารและยา”
(ขอบคุณทำไม เธอไม่กินมันสักคำ)
“ลืม และไม่หิว เอ่อ… นายกลับแล้วเหรอ”
(ยังอยู่บริษัท… เคลียร์งาน)
“ได้แล้ว มึงเก็บไว้ให้เหรอ กูนึกว่าน้ำปั่นซะอีก!” มันมองฉันงง ๆ เพราะฉันดูดีใจมาก แหงล่ะ ถ้าคนเปิดเป็นไอ้ซินน์ มันไม่รู้หรอกว่ายานั่นคือยาอะไร
“เออกูเอง น้ำปั่นเมามากคืนนั้น ว่าแต่มึงไปไหนกับพี่เวียร์ไม่กลับมาเลย” บ้านมึงไง”
“คุยงาน แล้วกูไม่ไหวกลับคอนโดนอน” ไอ้ซินน์ลุกขึ้นเดินมาหาฉันทันที
“พี่เวียร์ไปส่งใช่ไหม เพราะรถมึงยังจอดที่ผับ”
“อ๋อ ๆ ใช่ ๆ ทางผ่านไง” ซินน์มึงอย่าเค้นกูอีกคนนะ! ขอร้อง!
“กูจะเล่าอะไรให้ฟัง... พอดีกูไปหามึงที่คอนโด... มึงไม่อยู่ ไปบ้านมึง... พ่อมึงก็บอกมึงคงจะไปนอนคอนโด เฮ้อ กูได้ยินแบบนั้นก็ไม่กล้าฝากกระเป๋าไว้... เดี๋ยวพ่อมึงจะคิดมาก และสงสัย” ไอ้ซินน์!
“คือ... สงสัยตอนนั้น กูยังไปไม่ถึงคอนโดมั้ง” มันอมยิ้มแล้วเดินอ้อมมาบีบไหล่ฉัน บ้าจริง! ตอนนี้ฉันก็กลัวความลับแตก ยิ่งกว่าตอนน้ำปั่นเค้นอีก!
“ดึกมากเลยนะที่กูไป พี่กูก็หายไปด้วย... กูเลยเป็นห่วง อยากรู้ว่าพี่กูถึงบ้านรึยัง เลยเปิดกล้องวงจรปิดในมือถือดู”
ซินน์! มึงมาเงียบแต่แทงกูมิดด้าม!
“ละ... แล้วไงเหรอ... พี่มึงถึงบ้านใช่ไหม ฮ่า ๆ” ฉันหัวเราะกลบเกลื่อน จนไอ้ซินน์เดินเข้ามาใกล้ ๆ ฉัน แล้วพูดเบา ๆ ว่า...
“ถึงสิ... ถึงกับมึงไง”
ฉันยืนนิ่ง... ยืนมองไอซินน์ที่ยิ้มให้ อยู่แบบนั้น ก่อนจะตัดสินใจถามสิ่งที่ตัวเองกลัวออกมา
“คะ... ใครรู้บ้าง? น้ำปั่นรู้ไหม?” มันส่ายหน้ารัว
“ไม่มีใครรู้ว่ามึงไปบ้านกู แม้กระทั่งนาวิน กูไม่ได้บอก กลัวมึงเสียหาย แต่ทุกคนสงสัยว่ามึงทำไมหายไปพร้อมพี่เวียร์...” เชี่ย! ไอ้ซินน์คือที่สุดของกู!
“มึง อย่าบอกใครนะ... กูขอ แค่นี้กูก็เครียดจะตายอยู่แล้ว กูแบบ” อยู่ ๆ ฉันก็พูดไม่ออกสะดื้อ ๆ
“ไหนมึงบอกว่าพี่กูโรคจิตไง อิอิ” แล้วมันก็ล้อฉันทันที! กูว่าแล้ว!
“มึง! กูขอ... มึงปิดเงียบนะ ๆ ๆ” มันขมวดคิ้วใส่ฉันทันที
“ทำไม? ปิดเพื่อ?”
“พวกมึงล้อกูตาย! และเหมือนน้ำปั่น... มันจะชอบพี่มึง แล้ว...”
“แล้วมึงล่ะ... ชอบพี่กูไหม ถ้ามึงชอบ กูไม่ให้น้ำปั่นคบกับพี่กูหรอก” หะ!
“ทำไมวะ...” ฉันถามสงสัย เพราะไม่เข้าใจไอ้ซินน์... ว่าทำไมมันถึงไม่ให้น้ำปั่นคบกับพี่ตัวเอง
“ตอบกูมาก่อนสิ” แม่ง... มึงเป็นคนเจ้าแผนการตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
“มั้งนะ... ความสัมพันธ์เรา มันดีขึ้นกว่าเดิมอ่ะ กูอธิบายไม่ถูก กูไม่แน่ใจ กูไม่ชัวร์ เลยไม่กล้าบอกใคร... อยากปิดไว้ก่อน”
แล้วไอ้ซินน์ก็เดินมาจับสร้อยที่คอฉันดู...
“ไง... ว่าที่สะใภ้ ZER มึงปิดน้ำปั่นปิดคนอื่นได้... แต่ถ้ามึงเข้าบ้านกูเมื่อไหร่ ไม่มีทางที่พ่อแม่กูจะไม่รู้...”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลาด2