พลาด2 นิยาย บท 77

ฉันไม่ทันตอบไอ้ซินน์ ไออุ่นมันก็เดินออกมาแล้ว

อุ้ย...

“อึดอัดฉิบหาย” ว่าที่เจ้าสาวบ่นอุบอิบ ทำฉันกับไอ้ซินน์ถึงกลับหัวเราะลั่น ไออุ่นมันสวยมาก สวยอย่างกับเจ้าหญิงเลย แต่ที่น่าขำคือ… ท่าทางของมัน ที่ดูรำคาญชุดที่ตัวเองใส่สุด ๆ

“เอาน่า อาทิตย์หน้าก็มีผัวแล้ว ไดเอทยังทัน... วัน ๆ ดูดแต่ไข่มุก พุงป่องแล้วนะมึง งด ๆ” เมื่อไอ้ซินน์ชี้ไปที่ท้องไออุ่น ไออุ่นมันก็จับท้องตัวเองทันที

“พุง... ป่องเหรอวะ” ฉันหันควับไปมองไอ้ซินน์ จนไอ้ซินน์มันตกใจหันมามองกลับ

“ซินน์… มึงจะมีหลานรึป่าววะ” ฉันถามมันเบา ๆ

“ห้ะ!” ไอ้ซินน์ตกใจ และหันไปมองท้องไออุ่นอีกรอบ

“อะไร ๆ กูแค่อ้วน พี่มึงเลยซินน์ ซื้อชานมไข่มุกให้กูทุกวัน” เรามองไออุ่นจนมันทำหน้ามุ่ย ก่อนจะเดินดุ่ม ๆ ไปหยิบมือถือ ยื่นให้พนักงานถ่ายรูป

พอไออุ่นมันได้ชุดเจ้าสาวที่ถูกใจ ฉันกับไอ้ซินน์ก็กลับบ้านมาพร้อมกัน ไอ้ซินน์มันถามฉันตลอดทาง… ว่าฉันจะบอกไคล์ยังไง ที่ฉันมีคนคุยแล้ว จะบอกตรง ๆ หรือหายไปเลย

เฮ้อ… และฉันก็เลือกที่จะบอกเขาตรง ๆ เพราะฉันกับไคล์คุยกันได้ไม่กี่วันเอง เขาคงไม่ได้ฝังใจชอบอะไรฉันขนาดนั้นหรอก

จนเรามาถึงบ้าน ก็เห็นน้าน้ำตาลกลับมาแล้ว ตอนนี้บ้านที่เงียบเหงา มันกลับมาครึกครื้นอีกครั้ง เพราะดาเมจกาแฟที่ป่วนมาก นางวิ่งเอาของฝากไปให้คนนู้นคนนี้ แม้กระทั่งแม่บ้าน และคนสวน

พ่อกับแม่ฉันดีกันแล้ว... นึกไว้ไม่มีผิด! พ่อไม่ทันแม่สักอย่าง แค่โดนแม่ปั่นนิด ๆ หน่อย ๆ ก็ยอมแล้ว เฮ้อ… สงสารพ่อจัง พ่อของน้ำปั่น

“ซินน์มานั่งนี่ลูก… เป็นไงบ้าง แพ้มากไหมวันนี้” เมื่อแม่เห็นฉันกับไอ้ซินน์เดินเข้ามา แม่ก็ตบโซฟาเรียกลูกสะใภ้ตัวเองไปนั่งด้วย

จ้า! พอไอ้ซินน์เดินไปนั่งปุ๊บ ก็กอดปั๊บ... โอ้โห

“แพ้ค่ะ แต่ดีขึ้นแล้ว” แม่ยิ้มกว้าง แล้วเอื้อมไปหยิบถุงใบนึงให้ไอ้ซินน์

“นี่จ้ะ น้าน้ำตาลซื้อมาฝาก แต่อย่าเพิ่งใส่ช่วงนี้นะหนูซินน์ รอคลอดหลานป้าก่อน” กูรู้เลยว่าชุดอะไร

ฉันรีบเดินไปแย่งถุงจากมือไอ้ซินน์ มาเปิดดู...

“อะไรกัน ชุดน่ารักแบบนี้ ของปั่นไม่มีเหรอ”

“ไม่มี แต่งงานก่อน” แม่หันมาตอบฉันแบบเคือง ๆ ก่อนที่จะหันไปคุยกับพ่อต่อ จนไอ้ซินน์มันขยิบตาให้ แล้วลุกขึ้น... ดึงมือฉันเดินขึ้นมาบนห้อง

พอพ้นสายตานางพันธุรัตน์... ซินน์มันก็ยื่นถุงนั้นให้ฉันทันที ก่อนที่ฉันจะรีบเปลี่ยนถุงที่ใส่ซะ เพื่อความเนียนไปอีกขั้น!

“ระวังเสียตัวนะ” จนมีคำเตือนจากยัยตุ๊กตาบาร์บี้ข้างหน้า แต่มันไม่ได้ทำให้ฉันกลัวเลย และวันนี้ฉันก็หมกตัวอยู่แต่ในห้องจนถึงเย็น... ก่อนที่จะเปิดแอร์ทิ้งไว้ไม่ให้พ่อกับแม่สงสัย แล้วแอบออกมาขึ้นแท็กซี่ไปคอนโดเขา

พอใกล้จะถึงคอนโดเขา ฉันก็โทรเช็คก่อน เพื่อเป็นการสำรวจเส้นทาง อะไร ๆ จะได้สะดวกขึ้น โอ้ย… แรดจังเลยกู

Calling | TIME

(คะ แม่แมว) เสียงใสมาเลย

“อยู่ไหน?”

(บาร์ที่โรงแรมค่ะ มีฉลองไอ้เวียร์จะแต่งงานนิดหน่อย อยู่กันครบเลย ถามพี่แม่แมวได้นะ)

“ไม่ถามหรอก ไม่ชอบจิก แล้วจะไปลงอ่างต่อรึป่าว” กูถามไปตรง ๆ จะได้บอกแท็กซี่เลี้ยวไปสนามสอนยิงปืนทัน

(ไม่ลงค่ะ อ่างอะไรคะ ถ้าไปใครจะอยู่กับรันรันล่ะ กำลังจะกลับคอนโดแล้ว) ทำเป็นเอารันรันมาอ้าง ดูสิ… ว่าจะกลับคอนโดจริงไหม!

“อยากไปก็ไปได้นะ ไม่ว่า เที่ยวเลย… ฉันของีบแป๊บ ง่วง…” บอกเขาเสร็จฉันก็รีบวางทันที เพราะแท็กซี่ขับมาถึงหน้าคอนโดเขาแล้ว

คีย์การ์ดที่เขาให้ ฉันสามารถแตะเข้าทุกทางได้อย่างกับเป็นเจ้าของ จนฉันขึ้นมาถึงห้องเขา เอ่อ… กูมาอีกแล้วเหรอเนี่ย

ช่างเถอะ ระหว่างรอ ฉันก็อาบน้ำหอม ๆ และใส่ชุดนักเรียนญี่ปุ่น หลังจากนั้นก็ไม่รู้จะทำอะไร ว่างมาก! ว่างขนาดนั่งแกะเครื่องสำอางที่เขาซื้อให้เล่น ๆ จนได้ยินเสียงคีย์การ์ดดังขึ้นที่ประตู!

โอ้ย! ทำตัวยังไงดี... จะแกล้งเขาทั้งที ทำไมยังแอบเขินเนี่ย เอาวะเป็นไงเป็นกัน... นั่งมันตรงนี้ล่ะ มาสายด้านขนาดนี้แล้วก็ต้องไปให้สุด!

[TIME: TALK]

พอถึงห้อง… ผมก็ปล่อยไอ้แมวออกจากกระเป๋าทันที ก่อนที่จะหันไปเห็นหลังผู้หญิงคนนึง ใส่ชุดนักเรียนญี่ปุ่น นั่งหันหลังให้ผม!

เชี่ย... ผีหลอกเหรอวะ หรือกูเข้าผิดห้อง!

ผมจึงรีบถอยหลัง ออกไปดูเลขห้องตัวเอง แม่ง… ก็ถูกนี่หว่า อะไรวะ?

จนผมตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ ๆ และหยุดมองแผ่นหลังนั้น

“เธอ… ตายที่นี่เหรอ? ออกไปเถอะ เดี๋ยวทำบุญไปให้” เจ้าของแผ่นหลังหันหน้ามาหาผมช้า ๆ ก่อนที่ผมจะเห็นแก้มขาว ๆ และจมูกโด่ง ๆ ของเธอ แล้วแทบล้มทั้งยืน

น้ำปั่น!

เธอลุกขึ้นยืน... โชว์ผิวขาว ๆ ตัดกับกระโปรงลายสก็อตสีแดง ก่อนที่จะส่งยิ้มหวานใจละลายมาให้ผม จนผมรู้สึกชาไปทั้งตัว

เชี่ย...

“ทะ… ทำไมใส่ชุดนี้คะ” ผมหยุดจ้องไม่ได้เลยให้ตาย! กูจะบ้าแล้ว ยัง... ยังจะเดินเข้ามาหาอีก!!

น้ำปั่นเดินเข้ามาชิดตัวผม แล้วจับมือผมขึ้นมา

“ฉันใส่มาให้ดู นายว่าผ่านไหม พอดีจะไปประกวดคอสเพลย์” ตายเถอะ! ผมรีบหันหน้าหนีทันที ผมไม่เชื่อ ว่าเธอจะไปประกวด

จะทดสอบอะไรกูอีกครับ! แค่นี้กูก็ทรมานจะตายอยู่แล้ว!

“อ๋อ ผ่าน ๆ เปลี่ยนได้แล้ว” ผมเดินหนีเธอไปนั่งที่โซฟา และหยิบหมอนมาปิดไอ้น้องชายตัวเองไว้

จนผมเห็น... น้ำปั่น กำลังยกแขนถอดเสื้อนักเรียนตัวนั้นออก!

แม่ง! ไม่ไหวแล้ว! ผมรีบหันหลังวิ่งกลับเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนที่จะหยิบมือถือออกมา แล้วกดโทรหาแม่ตัวเองทันที

Calling | MOM

(ว่าไงตาไทม์)

“แม่… พรุ่งนี้ไปขอน้ำปั่นให้ผมได้ไหมครับ”

(ห้ะ! ทำไมเหรอ? รีบจัง เป็นแฟนกันรึยัง ป้าหวานไม่ยอมหรอก เขาพึ่งรู้เมื่อเช้าเอง เขารอเวลาให้ลูกพิสูจน์ตัวเองอยู่นะ)

“ครับ แม่ไว้ใจผมไหม เรื่องสาว ๆ ผมไม่มีแน่นอน แต่ผมไม่ไหวแล้วตอนนี้... ผมอยากแต่งงานกับน้ำปั่นมาก”

(ไม่ไหว อะไร?) แม่อย่าถามได้ไหม!

“แม่รับปากผมก่อน อย่าทรมานผมอีกคนเลย” แม่ผมเงียบไปสักพัก แล้วตอบกลับมาว่า...

(แปลก ๆ นะตาไทม์ โอเค ๆ แม่จะไปคุยให้ ลองไปขอหมั้นก่อน หาเรื่องให้แม่ ไม่เว้นแต่ละวันเลยนะเรา)

เมื่อแม่ผมรับปาก ผมก็รีบกดวางสายทันที ก่อนที่จะเปิดประตูห้องน้ำออกไป แล้วดึงเนคไทตัวเองออกจากคอเสื้อ

น้ำปั่นเธอกำลังยืนหันหลังอยู่ แต่แปลกที่เธอยังไม่ถอดเสื้อนักเรียนตัวนั้น จนผมเดินเข้าไปใกล้ ๆ แล้วสวมกอดเธอ

“นักเรียนคนนี้... ดื้อจัง” ผมขยับมือที่กอดไปรวบข้อมือเธอไว้ ก่อนที่จะสอดเนคไทตัวเองผูกเข้าไป... จนเธอตกใจสะดุ้ง

ตอนนี้นักเรียนยั่วสวาทหายไปไหนไม่รู้... เห็นแต่เด็กไร้เดียงสาที่ไม่ประสีประสาอะไรสักอย่าง

ผมจะทรมานกลับบ้าง… จะได้รู้สึก

ผมปล่อยลมหายใจอุ่น… ไล่รดไปตามซอกคอเธอช้า ๆ ก่อนที่จะบีบเอวบาง ๆ ที่แสนปรารถนา ของนักเรียนตัวแสบข้างหน้าคนนี้

และกระซิบบอกเธอ...

“พรุ่งนี้ จะให้แม่ไปขอนะคะ... อยากเรียนมากใช่ไหม วันนี้ไทม์จะสอนให้” เธอหันกลับมามองผมทันที ก่อนจะก้มมองมือตัวเองที่ถูกมัด

“ไปขอเหรอ?”

“ค่ะ… พรุ่งนี้จะไปขอเป็นเมีย แต่วันนี้จะล่วงหน้า สอนความเป็นเมียให้ก่อน...” แล้วผมก็อุ้มเธอขึ้นมา ก่อนที่จะเดินตรงไปวางบนเตียงช้า ๆ แล้วจับมือที่ถูกมัดขึ้น

“ไทม์คอแห้งมากเลยค่ะ อยากกินน้ำปั่นคนนี้ให้ชื่นใจ”

เธอมองผมอึ้ง ๆ แล้วกลืนน้ำลายลงคอดัง อึก…