พลาด2 นิยาย บท 97

พอขับรถกลับตึก ZER ทุกคนนั่งเงียบ มีแต่ไอ้นาวินที่ถอนหายใจไม่หยุด

จนไอ้ไทม์ถามขึ้นมา

“เมียก็เจอแล้ว ถอนหายใจอะไรของมึง”

“ป่าว ถ้าพ่อกูรู้... ไอ้นาวาได้แต่งแน่ บ้านกูถือเรื่องนี้ ต้องให้เกียรติผู้หญิง”

ผมหันไปมองมันทันที

“อย่าบอกนะ... มึงคบกับซินน์มาสิบห้าปี มึงไม่เคยแตะต้องซินน์เลยจริง ๆ”

“กูบอกแล้วไง ว่าไม่เคย... ทำไมมึงต้องถามซ้ำ” ผมมองไอ้นาวินอย่างชั่งใจ เชื่อได้ไหมวะ ขนาดกู... กูยังไม่ไหวเลย

แต่ดีแล้วล่ะ ที่มันให้เกียรติน้องผม... ผมนี่ยอมใจน้องเขยเลย

“เหอะ เชื่อยาก... แฟนมึงอย่างกับตุ๊กตา มึงไม่น่าจะทนได้”

“กูทนได้ แต่ตอนนี้ทนไม่ได้แล้ว”

“ทนอะไรไม่ได้วะ? ฮ่า ๆ”

“ทนมึงไม่ได้” เมื่อถูกไอ้นาวินค้อนมา ไอ้ไทม์ก็หัวเราะ แล้วหันไปขับรถต่อ

และพวกเราก็นั่งเงียบกันจนถึงตึก ZER ตอนนี้ผู้หญิงทุกคนขึ้นมารอที่เพนท์เฮ้าส์แล้ว พอพวกผมเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นนั่งดูหนังกันอย่างสบายใจในห้องนั่งเล่น

“เฮ้อ...” ไอ้นาวิน กับผมถอนหายใจพร้อมกัน เมื่อเห็นแฟนตัวเองนอนกระดิกเท้าดูทีวี

“ทำไมไม่รับโทรศัพท์กันเลย” พอไอ้นาวินถาม สาว ๆ ก็หันมองเราเป็นตาเดียว ก่อนที่น้องสาวผมจะลุกขึ้นจากโซฟา แล้วเดินมากอดไอ้นาวิน

“คิดถึงจัง นาวินไปไหนมา”

“ไปหาซินน์ไง นึกว่าไปหาปลายฟ้า” ซินน์ถอนกอดทันที แถมยังทำหน้าตกใจด้วย

“อ้าว! พี่นาวินไปหาที่ไหน” คนที่ถามกลับไม่ใช่ซินน์ แต่เป็นน้ำปั่น

“คอนโดปลายฟ้าไงคะแม่แมว” พวกผู้หญิงหันมองหน้ากันทันที

“เจออะไรแปลก ๆ ไหม แบบ... มีผู้ชงผู้ชายอะไรงี้” พวกผมมองหน้ากันอีกรอบ เชี่ย... เอาไงดีวะ ทุกคนดูกลืนไม่เข้า คายไม่ออก เมียก็ไม่อยากโกหก ยิ่งตอนนี้พวกเธอเดินไปยืนจ้องหน้าแฟนตัวเองอีก

กูด้วย...

พวกผมมองหน้ากัน และพยายามคิด เอาไง... มึงหรือกู... ใครจะเริ่มโกหกก่อน

“ไม่มีอะไร” สรุปผมเป็นคนพูดเอง! เพราะพวกมันไม่มีใครกล้าโกหกแฟนตัวเองสักคน!

“อ้าวเหรอ เฮ้อ ปลายฟ้าก็คือปลายฟ้า รอมันบอกเองเถอะ แต่มึงมั่นใจนะไออุ่น ว่าที่เห็นอ่ะชัวร์”

น้ำปั่นหันมาถามไออุ่นทันที กูว่าแล้วที่หายไป คือคุยเรื่องนี้กัน ไออุ่นคงเล่าให้เพื่อนฟังหมดแล้ว

“ชัวร์สิ ถ้าเป็นพวกมึงอ่ะ กล้าป่ะ... เอาคางไปเกยไหล่คนอื่น ที่ไม่ใช่แฟนตัวเองอ่ะ”

ไออุ่นเอามือกอดอก แล้วถามสองคนนั้นกลับ

“ไม่ ๆ ใครจะกล้า พี่แท้ ๆ ยังไม่กล้าเลย กูว่า... สองคนนั้นคบกันชัวร์!”

ผมแทบไม่ต้องบอกเลย ตอนนี้สาว ๆ รู้แล้ว เอาเถอะ จบเรื่องคนอื่นสักที ผมอยากนอนกอดเมียกับลูกแล้ว

“เฮ้อ... กลับได้แล้วพวกมึง” และผม ก็เดินไปเปิดประตูเพนท์เฮ้าส์ทันที จนพวกมันหันมองผมเป็นตาเดียว

“เวร เจ้าของบ้านไล่แล้ว ไปเถอะค่ะแม่แมว” แล้วไอ้ไทม์ก็เดินจับมือน้ำปั่นออกไป

“งั้นไปแล้วนะพี่เวียร์ แฝดในท้องหิว” แฝดงั้นเหรอ? ทำไมต้องย้ำด้วยวะ!

ไอ้นาวินยิ้มกว้างเยาะเย้ยผม แล้วโอบไหล่ซินน์ออกไป พอประตูเพนท์เฮ้าส์ผมปิด ผมก็หันกลับมาจัดการคนบางคนทันที

“เธอทำแบบนี้ฉันไม่สนุกนะ” ผมกอดอกมองไออุ่นที่ยืนนิ่ง ก่อนที่เธอจะขมวดคิ้วสงสัย แล้วกอดอกมองผมกลับ

“อะไร? นี่... ฉันหิว อยากกินกับข้าวฝีมือนายอ่ะ ทำให้หน่อย” น้ำเสียงคือสั่งผมสุด ๆ เอาใหญ่แล้ว ยัยคนนี้ เหิมเกริม!

ผมมองเธอตกใจ พูดอะไรไม่ออก ได้แต่เดินนำไปที่ครัว แล้วเปิดตู้เย็น

แม่ง กูยอมได้ไง! ทำไมกูต้องยอม!

“มีความผิดติดตัว ยังจะสั่งฉันทำกับข้าวให้กินอีกเหรอ?” ไออุ่นก้าวยาว ๆ มายืนติดเคาน์เตอร์ทันที