พลาดรัก นิยาย บท 12

"แม่รักหนูนะลูก" มือเรียวลูบผมลูกน้อยที่นอนหลับใหลเบาๆ "หนูรีบหายดีไวๆ นะ แม่สัญญาว่าจะพาออกมาเดินเล่นทุกวันเลย" ต่อไปนี้เธอไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ อีก เพราะถึงยังไงเขาก็เห็นแล้ว และปิ่นมุกคิดว่าเขาคงจะเชื่อเรื่องที่เธอบอกว่ามีสามีแล้ว

คุยกับลูกอยู่ไม่นานหญิงสาวก็เริ่มง่วงนอน

เช้าวันต่อมา..ที่โรงพยาบาล

"??" ปิ่นมุกตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนหลับอยู่ข้างกายลูกชาย เธอจำได้ว่าตัวเองไม่ได้ขึ้นมานอนบนเตียงนี่ ..หรือว่าเราจะละเมอ เป็นเอามากขนาดนั้นเลยเหรอเรา

"ขอวัดไข้น้องหน่อยนะคะ" พยาบาลเข้ามาพร้อมกับอุปกรณ์หลายอย่าง ปิ่นมุกรีบลงจากเตียง หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะมองไปดูคนที่นอนอยู่โซฟา โชคดีเขายังไม่ตื่นคงไม่เห็นว่าเธอขึ้นมานอนบนเตียง

"ไข้ลดแล้วแต่ยังมีอีกนิดหน่อยค่ะ"

"แล้วน้องจะได้กลับวันนี้ไหมคะ"

"ต้องรอถามคุณหมอดูนะคะ เดี๋ยวท่านก็คงมา"

"ค่ะ" ห่วงลูกก็ห่วง แต่ค่าใช้จ่ายนี่สิ ยิ่งนอนห้องพิเศษด้วยแล้ว

เพียงไม่นานอาหารเช้าก็เข้ามาพร้อมยา

"ปลื้มครับกินข้าวหน่อยนะลูก จะได้กินยา"

เด็กน้อยส่ายหน้าไปมา ยิ่งบอกว่าจะได้กินยาเขาก็ยิ่งไม่กินข้าวใหญ่เลย

"ถ้าหนูไม่กินแม่จะโกรธแล้วนะ"

"งื้อออ"

"ไปขู่ลูกแบบนั้นแล้วเขาจะกินให้ไหม" ชายหนุ่มลุกขึ้นมานั่งมองตั้งแต่ตอนแม่กับลูกเริ่มทะเลาะกัน

"นั่นมันก็เรื่องของฉัน เมื่อไรคุณจะกลับ"

"แล้วเมื่อไรพ่อของเด็กจะมาล่ะ" ชายหนุ่มถามกลับแบบทันควัน

นี่เขายังจำได้อีกเหรอ? ขนาดเธอยังลืมไปแล้วว่าโกหกอะไรเขาไว้ "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ"

"สุดหล่อครับ กินข้าวหน่อยนะจะได้กินยา ถ้ากินข้าวเดี๋ยวพ่อจะพาไปขับรถเล่น"

"เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ!?"

"จะพาไปขับรถ"

"ก่อนหน้านั้น"

"ถ้ากินข้าว จะได้กินยา"

"คุณไม่ต้องเล่นลิ้นได้ไหม! นี่ลูกชายของฉันคุณไม่มีสิทธิ์มาใช้คำว่าพ่อกับแก"

"เราอายุเท่ากัน ถ้าคุณเป็นแม่ผมก็ต้องเป็นพ่อสิ อย่าบอกนะว่าจะให้เด็กเรียกผมว่าพี่"

ปิ่นมุกหายใจเข้าให้เต็มปอดเพื่อระงับอารมณ์ของตัวเองไว้

"อายุเท่ากันก็ไม่จำเป็นต้องเป็นพ่อก็ได้ คุณก็เป็นน้าเป็นอาหรือเป็นลุงไปสิ"

"จะอะไรนักหนา หรือว่าผมเป็นพ่อเขาจริง" ดวงตาคมจ้องมองคนตรงหน้าแบบจับผิด

"คุณ!!" หรือว่าเขารู้อะไรมา คงไม่หรอกมั้ง เราก็บอกไปแล้วนี่ว่าเรามีสามี "คุณอย่าพูดแบบนี้ให้พ่อของลูกฉันได้ยินเด็ดขาด"

"ครับ..ถ้าผมได้เจอเขานะ"

"เอาช้อนมาฉันจะป้อนลูกฉันเอง" ปิ่นมุกพยายามแย่งช้อนจากมือของเขา แต่จังหวะที่นอร์เวย์ยื่นช้อนไปปลาบปลื้มก็ได้อ้าปากขึ้น

ปิ่นมุกก็เลยหยุดตัวเองไว้ก่อน เพราะเธออยากให้ลูกมีอะไรรองท้องไว้บ้าง แต่ก็นึกน้อยใจที่แม่ป้อนแล้วลูกไม่ยอมกิน..แต่กับเขาพูดแค่ประโยคเดียว ตอนนี้กินไปหลายคำแล้วด้วย

"เก่งจังเลยครับ" พอป้อนไปได้หลายคำเขาก็หยุด เพราะได้ยินเธอบอกว่าเมื่อคืนนี้ลูกอาเจียนกลัวว่าอาหารจะเข้าไปในท้องเยอะเกิน "นี่คืออะไรเอ่ย" ชายหนุ่มหยิบยาขึ้นมา พยาบาลเตรียมไว้พอดีกับปริมาณที่เด็กต้องทาน

ปลาบปลื้มรีบหันหน้าไปทางอื่นเพราะรู้ดีว่ามันคืออะไร

"คุณทำอะไร?" หญิงสาวเห็นว่าเขาเอายานั้นเข้าปากตัวเอง "คุณจะบ้าเหรอนั่นยาลูกฉันนะ!"

"อืมม.. ยาอะไรทำไมอร่อยขนาดนี้ สงสัยต้องเป็นหนมแน่เลย" พอได้ยินว่าเป็นขนมปลาบปลื้มก็รีบหันกลับมา "อยากจะชิมใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มก็เลยส่งมันใส่ปากให้กับเด็กน้อย

"กินน้ำหน่อยนะลูก" หญิงสาวรีบเอาน้ำใส่ปากให้ลูกชายตามเมื่อเขากินยาจนหมด "ปลื้มของแม่เก่งจังเลย"