พลาดรัก นิยาย บท 11

ก๊อกๆ ก๊อกๆๆ มือหนึ่งโอบอุ้มลูกพาดบ่าไว้ อีกมือพยายามเคาะห้องเรียกคนที่อยู่ด้านใน

"มีใครอยู่ไหมคะ คุณไชยา คุณไชยาอยู่ไหม" คนแรกที่เธอคิดถึงไม่ใช่เขาหรอกแต่เป็นไชยา เพราะผู้ชายคนนี้ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยพูดด้วย แต่ก็ยังพยายามจะพูดกับเธอ

ก๊อก ก๊อก หญิงสาวเคาะอีกครั้งแบบเกรงใจ เธอไม่ค่อยมั่นใจว่าพวกเขาจะอยู่ห้องไหมเพราะตอนกลางวันได้ยินชวนกันออกไปดื่ม

คนที่นอนหลับอยู่สะดุ้งตื่นมาตั้งแต่เสียงเคาะครั้งแรกแล้ว และเขารีบเดินมาที่ประตูตอนได้ยินเสียงพูด แต่ก็มีจังหวะหนึ่งที่หยุด และแอบโมโหเมื่อได้ยินคนหน้าประตูเรียกอีกชื่อที่ไม่ใช่ชื่อของเขา

แกร๊ก...

"คุณไชยาคะ ฉันขอรบกวนอะไรหน่อยได้ไหม" ประตูเปิดออกเธอยังไม่ได้มองเลยด้วยซ้ำว่าเป็นใครก็รีบพูดออกไปก่อน

"ไชยาไม่อยู่" เสียงเย็นชาเอยพูดออกมาแบบไม่สบอารมณ์

"คุณ?.. แล้วคุณไชยาไปไหน" สายตาเธอมองส่องเข้าไปในห้องกลัวว่าเขาจะโกหก

"มีอะไร" ทีแรกก็นึกโกรธที่เธอเอาแต่เรียกชื่อไชยา แถมยังมองหาอีกด้วย แต่พอเห็นว่าเด็กฟุบอยู่กับไหล่ของแม่..ความเป็นห่วงก็ได้เข้ามาแทนที่

"ลูกฉันไม่สบาย รถก็ไม่อยู่ ฉันจะรบกวนให้คุณไชยาพาไปโรงพยาบาล"

"เป็นคนอื่นไม่ได้หรือไง" ว่าแล้วนอร์เวย์ก็รีบกลับเข้าไปเอากุญแจรถ และของที่จำเป็น "เอาเด็กมาเดี๋ยวผมอุ้มเอง" พอปิดประตูห้องชายหนุ่มก็ยื่นมือไปขออุ้มเด็ก

"ฉันอุ้มเองได้" หญิงสาวกอดลูกไว้แน่นไม่ยอมปล่อยลูกให้เขา

"ถ้างั้นก็ตามมา" คนตัวโตรีบก้าวเดินไปที่รถ

พอไปถึงเขาก็เปิดประตูฝั่งข้างคนขับให้เธอ แต่หญิงสาวไม่ยอมขึ้น มือเรียวเอื้อมไปเปิดด้านหลังแล้วพาลูกเข้าไปนั่ง

นอร์เวย์ก็เลยวิ่งอ้อมไปฝั่งคนขับ แล้วก็พาขับรถออกมาจากรีสอร์ท

[โรงพยาบาลเอกชน]

โรงพยาบาลนี้อยู่ใกล้ที่สุดแล้ว และเป็นโรงพยาบาลที่พิภพและเหมือนฝันมาใช้บริการ

"เด็กเป็นอะไรมาคะ" พยาบาลรีบเอารถเข็นมาเพื่อให้คนที่อุ้มคนป่วยได้วาง

"ลูกฉันไข้ขึ้นค่ะ มีไอและอาเจียนด้วย"

"ญาติรออยู่ข้างนอกก่อนนะคะ" พยาบาลรีบนำตัวเด็กเข้าห้องตรวจ

ปิ่นมุกเดินวนไปมาแถวหน้าห้องไม่ยอมห่างไปไหน ลูกเธอเคยไข้ขึ้นจนช็อกมาแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเกือบไม่ได้เขาคืนมาด้วยซ้ำ หญิงสาวก็เลยตกใจมาก และตำหนิตัวเองน่าจะพาเขามาให้ไวกว่านี้

"เด็กแค่เป็นไข้ ไม่เป็นอะไรมากหรอก" นอร์เวย์เห็นว่าเธอนั่งไม่ติดที่ก็เลยพูดให้กำลังใจ

"คุณจะไปรู้อะไร!" หญิงสาวมองขวางไปที่เขาแล้วก็ใช้น้ำเสียงที่ไม่อ่อนโยนเลย

"ถ้าอยากให้ผมรู้คุณก็พูดมาสิ มีอะไรบ้างที่ผมยังไม่รู้"

จากที่กำลังจะต่อว่าเขามากกว่านี้ปิ่นมุกก็ได้หยุดคำพูดตัวเองแล้วหันหน้าหนี เพราะกลัวว่าจะเผลอพูดอะไรออกไป