พลาดรัก นิยาย บท 13

ตกลงเขาจะเอายังไงกันแน่ เขาลืมเรื่องที่เคยทำกับเราไว้แล้วเหรอ หรือว่าเขาคิดจะทำมันอีกครั้ง ..ถ้าเขายังคงตีมึนอยู่แบบนี้รอให้ลูกหายก่อนค่อยคุยกับเขาแล้วกัน

หญิงสาวหยิบเอาเสื้อผ้าชุดที่เขาเตรียมมาให้เดินเข้าห้องน้ำไป

"แมะ แม่"

"แม่เข้าไปอาบน้ำครับ หนูจะเอาอะไร"

"เอาแมะ" เด็กพอที่จะพูดตามได้บ้างแล้ว เพราะบางประโยคเขาก็รู้ความหมาย

"เอาพ่อแทนได้ไหมครับ" ชายหนุ่มกระซิบข้างใบหูของเด็กน้อยเบาๆ

"แมะ" เด็กยังเรียกพ่อไม่เป็นเพราะไม่มีใครสอนให้เรียก

"พ่อ" แต่มันจะไปยากอะไร เขานี่ไงที่จะสอน

"เพาะ"

"พ่อ"

"ป๊อ"

"ปลื้ม!!" ปิ่นมุกเดินออกมาพอได้ยินทั้งสองคุยกันอยู่บ้าง แต่ไม่รู้ว่าเขากระซิบพูดอะไรกับลูกชาย ลูกถึงได้พูดคำนั้นออกมา

"อาบน้ำหรือวิ่งผ่านน้ำกันแน่" ชายหนุ่มพูดเบาๆ แล้วก็เดินกลับไปนั่งลงที่เดิม อุตส่าห์กะเวลาไว้แล้วว่าเธอจะอยู่ในห้องน้ำนานเท่าไร

ที่ปิ่นมุกต้องรีบอาบแล้วรีบออกมา กลัวว่าเขาจะทำอะไรกับลูก

"แมะ เพาะ"

"ปลาบปลื้ม!!" ปิ่นมุกตำหนิลูกชายพร้อมกับหันไปมองคนที่นั่งอยู่โซฟา

ดึกๆ ของคืนเดียวกัน

"อึบ.. ไปกินอะไรมาตัวแค่นี้ทำไมหนักจัง" ถ้าเขาใช้แรงอุ้มเลยก็ไม่หนัก แต่นี่ต้องได้อุ้มค่อยๆ เบาๆ เพราะกลัวว่าถ้าตื่นขึ้นมาแล้วจะโวยวายอีก

พออุ้มแม่ขึ้นไปนอนข้างลูกชายได้ ชายหนุ่มก็ถอดเสื้อที่สวมใส่ออกมาคลุมตัวทั้งแม่และลูกไว้

"คุณหายไปไหนมาตั้งนาน" มือหนาเอื้อมไปลูบผมหญิงสาวที่นอนหลับใหลอยู่เบาๆ

"เพาะ" เด็กน้อยมองเห็นว่าคนที่บอกให้เขาเรียกพ่อ กำลังทำอะไรกับแม่ แบบนี้แม่ทำกับเขาบ่อยนั่นคือจุ๊บแก้ม

"จุ๊จุ๊"

"ป๊อ"

"เก่งจังเลยครับเด็กดี หนูต้องนอนได้แล้วนะ พรุ่งนี้จะได้กลับบ้านกัน" ชายหนุ่มเอื้อมมือไปลูบผมเด็กน้อยเบาๆ และดูเหมือนว่าเขาจะฟังรู้เรื่อง

เช้าวันต่อมา..

"??" ปิ่นมุกตื่นขึ้นมาก็เจอว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงอีกแล้ว "ฉันมานอนบนนี้ได้ยังไง" คงไม่ใช่ละเมอแล้วล่ะ

"ถ้าไม่นอนบนเตียง หรือจะนอนโซฟากับผมล่ะ"

"ฉันหมายถึงคุณไม่ต้องมายุ่งกับฉัน"

"พูดเบาๆ หน่อยสิคุณ เห็นไหมลูกยังไม่ตื่น"

"ตื่นหรือไม่ตื่นมันก็เรื่องของลูกฉัน โอ๊ย! นี่คุณ!!" ปิ่นมุกชักจะทนไม่ไหวแล้ว คนอะไรพูดยังไงก็ไม่ยอมไป

"งื้อออ" ปลาบปลื้มตกใจเสียงแม่จนสะดุ้งตื่นขึ้นมาร้องไห้

"ไม่ร้องนะครับแม่ขอโทษ"

สายๆ ของวันเดียวกัน.. คุณหมอมาตรวจดูอาการและอนุญาตให้กลับบ้านได้

"ฉันจ่ายเองได้" หญิงสาวล้วงเอาบัตรเครดิตออกมา แล้วยื่นไปให้กับพนักงานของโรงพยาบาล

"ขอโทษค่ะบัตรใบนี้วงเงินไม่พอ" พอเช็คดูแล้วพนักงานก็แจ้งไปตามความจริง

"อะไรนะคะ ค่ารักษาเท่าไรคะ"

"ห้องพิเศษสองคืนและก็ค่ารักษารวมแล้ว 13,500 บาท ค่ะ"

"หมื่นกว่าเลยเหรอคะ" ปิ่นมุกไม่รู้ว่าค่ารักษาเท่าไร เพราะนอร์เวย์เป็นคนมาจัดการ ..แต่ที่รู้คือวงเงินที่เหลืออยู่ในบัตรเครดิตของเธอไม่ถึงหมื่น

"ใช้บัตรของผมนั่นแหละครับ" ชายหนุ่มรับบัตรใบนั้นมาส่งคืนให้กับเธอ

"เงินออกฉันจะใช้คืนแล้วกัน" หญิงสาวรีบอุ้มลูกเดินออกมาก่อน ..ค่ารักษาอะไรจะแพงขนาดนี้

"นั่นคุณจะไปไหน รถจอดอยู่ทางนี้"

"ฉันจะเรียกรถกลับเอง"

"กลับมาขึ้นรถ"

"เอ๊ะนี่คุณ ฉันบอกว่าฉันจะกลับเองไง"

"อย่าลืมนะว่าลูกเพิ่งจะหายดี อยากให้ลูกมีไข้กลับมาอีกหรือไง"

คำขู่ของเขาได้ผล ปิ่นมุกก็เลยอุ้มลูกเดินกลับมาที่รถ เพราะกว่าจะพาลูกออกไปยืนเรียกรถไม่รู้ว่าจะมีไหม

"ป๊อ"

"พี่ขอโทษนะที่ทำตามคำพูดไม่ได้" อันเคยสัญญาว่าจะอยู่จนกว่าปิ่นมุกลงตัว แต่ก็ทำตามคำพูดไม่ได้

"มันเป็นเหตุสุดวิสัย ไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้นมาหรอกค่ะ" ทำไมบททดสอบของชีวิตเธอมันถึงได้มากกว่าคนอื่นนัก แล้วนี่เธอจะทำยังไง ..หาคนเลี้ยงลูกมันไม่ยากหรอก แต่หาคนที่ไว้ใจได้นี่สิ

เช้าวันต่อมา..

ปลาบปลื้มดีขึ้นมากจนวันนี้ไปเรียนได้ปกติ

"แม่ไปทำงานก่อนนะครับ ตอนเย็นเดี๋ยวแม่ไปรับที่โรงเรียนนะ" เช้าวันนี้อันยังคงไปส่งปลาบปลื้มได้ เพราะทั้งสองคุยกันไว้แล้วว่าตอนเที่ยงปิ่นมุกจะไปส่งอันขึ้นรถกลับบ้าน

หญิงสาวพร้อมอุปกรณ์เซฟตี้เดินตรงไปรวมพลกับคนงานก่อสร้างเหมือนเช่นทุกวันที่เคยทำ

"วันนี้เอาอีกแล้วแม่คุณเอ้ย ไม่ร้อนหรือไง" ขับรถผ่านตรงจุดรวมพล ไชยาหันไปเห็นปิ่นมุกกำลังยืนรวมแถวอยู่

"ผมว่าวันหลังคุณเอารถตัวเองมาดีกว่าไหม"

"เราพูดเรื่องเดียวกันหรือเปล่า" ไชยาหันไปพูดกับคนที่ขับรถอยู่

"เรื่องเดียวกันนั่นแหละ ผมขี้เกียจฟังคุณพูดแล้ว"

"เอ้าา ผิดสะงั้น"

พอปิ่นมุกเลิกแถวก็เดินตรงกลับมาที่ออฟฟิศ

"ตอนวันหยุดผมไม่เห็นคุณปิ่นอยู่ที่ห้องเลยครับ"

"คะ?" ปิ่นมุกที่เพิ่งจะนั่งลงรีบหันไปมองคนถาม "ปิ่นติดธุระค่ะ" ขณะที่ตอบไชยาดวงตาเธอแอบมองไปที่นอร์เวย์ พวกเขาอยู่ด้วยกันไม่ได้พูดให้กันฟังเหรอ

แต่นอร์เวย์ก็ไม่ได้สนใจยกกาแฟที่เพิ่งไปชงขึ้นจิบเล็กน้อย

"ผมว่าจะถามอยู่ แฟนคุณปิ่นทำงานอะไรครับ"

"คะ??"

"ผมถามมากไปหรือเปล่าครับ ตั้งแต่ย้ายมาผมยังไม่เห็นแฟนของคุณเลย"

คนบ้าอะไรผีเจาะปากมาพูดเหรอ..ถามอยู่ได้

"หรือว่าคุณปิ่นจะ??"

"พ่อของแกติดงานค่ะ วันนั้นพวกคุณก็เห็นแล้วนี่คะ ที่มากับพี่ชายฉัน"

"อึก" กาแฟที่เพิ่งจะดื่มเข้าไปเกือบสำลักออกมา เมื่อได้ยินบุคคลที่เธออ้างว่าเป็นพ่อของปลาบปลื้ม

เราพูดอะไรลงไปเนี่ย หวังว่าพวกเขาคงจะไม่รู้จักเขาคนนั้นนะ