พลาดรัก นิยาย บท 14

ได้ยินเธอบอกว่าคนที่มากับแทนคุณวันนั้นคือพ่อของลูก ทุกคนได้แต่มองสบตากัน มีแค่นอร์เวย์เท่านั้นที่ไม่ได้มองเพื่อน

"เออ..ครับ" จากที่ได้ฉายาผีเจาะปากมาพูด ไชยาไม่กล้าเอ่ยถามอะไรอีก เพราะถ้าเธอคนนี้ มีลูกกับพิภพ นั่นมันเรื่องใหญ่เลยนะ เพราะพิภพเพิ่งจะแต่งงานไปเมื่อไม่นานมานี้เอง

"ฉันขอออกไปดูหน้างานหน่อยนะคะ" หญิงสาวหายใจโล่งขึ้นเมื่อไม่มีใครถามอะไรอีก นั่นแสดงว่าทุกคนคงจะเชื่อสิ่งที่เธอพูด

"เอ่อออ..ครับ"

พอปิ่นมุกไปแล้วไชยารีบหันไปหานอร์เวย์ แต่พอไชยาหันมานอร์เวย์ก็รีบลุกเอาแก้วกาแฟไปเก็บไว้ ..ไชยาก็เลยหันกลับไปด้านหลังหาเพื่อนอีกสองคน

"ไม่ใช่แบบที่ผมคิดใช่ไหม"

"คุณคิดอะไรล่ะ"

"ใครมาก่อนมาหลังกันแน่"

"คุณอย่าพูดไปแล้วกัน เดี๋ยวบ้านเขาแตก"

"ผมว่าแล้วทำไมไม่เห็นสามีของเธอสักที แบบนี้แสดงว่า.."

"แสดงว่าอะไรคุณไชยา" ณวัฒน์และเพื่อนอีกคนหนึ่งต่างก็สุมหัวกัน

"ก็แสดงว่า.."

"พวกคุณไม่มีอะไรทำกันหรือไง โครงการเขาจะเสร็จไหมถ้าพวกคุณมัวแต่คุยกัน" ทั้งสามรีบแยกย้ายเมื่อถูกนอร์เวย์ต่อว่า แต่มันก็ยังคาใจพวกเขาอยู่ดี

หญิงสาวออกไปดูหน้างานเพียงไม่นานก็กลับมา เพราะเธอจะต้องได้ไปส่งพี่เลี้ยงอีก

"ใครจะกินอะไรครับเดี๋ยวผมจะโทรไปสั่งแม่ค้า" ก่อนเที่ยงทุกวันพวกเขาจะโทรไปบอกแม่ค้าให้เตรียมอาหารมาให้ เพราะถ้าถึงเวลาพักเที่ยงแล้วคนงานก่อสร้างไปทานแม่ค้าจะไม่มีเวลาทำให้

พอเพื่อนสั่งแล้วไชยาก็หันไปหาปิ่นมุกบ้าง "คุณปิ่นจะรับอะไรดีครับ เดี๋ยวผมจะสั่งมาให้เลย"

"ตอนเที่ยงฉันไม่ว่างค่ะ"

"ไม่ว่าง?" ไชยาไม่กล้าถามว่าเธอจะไปไหน จังหวะเดียวกันนั้นนอร์เวย์ก็ได้มองมาแบบสงสัยเหมือนกันว่าเธอจะไปไหนอีก

พอใกล้เที่ยงปิ่นมุกก็ออกมาจากออฟฟิศ

"รอนานหรือยังคะ" ออกมาถึงก็เห็นว่าอันจอดรถรออยู่หน้าออฟฟิศนี่เอง

"ยังไม่นานค่ะ รบกวนคุณแย่เลย"

"ไม่รบกวนหรอกค่ะ ปิ่นอยากไปส่งพี่ที่บ้านนะ แต่ยังติดงานอยู่"

"ไม่เป็นไรค่ะ นั่งรถโดยสารชั่วโมงกว่าก็ถึงแล้ว"

ส่งอันขึ้นรถเสร็จ ปิ่นมุกก็รีบกลับมาที่ไซต์งาน เพราะใกล้ถึงเวลาเข้างานแล้ว

พอมาถึงยังเห็นเพื่อนร่วมงานพักผ่อนอยู่ คนที่นอนหนุนแขนกับโต๊ะทำงานก็ยังคงนอนอยู่ในท่าเดิม

จนถึงเวลาเข้างาน..หญิงสาวทำงานไปได้ครู่หนึ่งก็เดินไปหาณวัฒน์

"ฉันขอดูแบบเพิ่มเติมตรงโซนเอหน่อยได้ไหมคะ"

"ต้องขอกับคุณเวย์เลยครับ เพราะตรงนั้นเป็นจุดเชื่อมต่อกับงานของเขา"

"??" ทำไมเธอต้องรับผิดชอบงานจุดที่เชื่อมต่อกับเขาด้วยเนี่ย "ฉันขอยืมแบบคุณหน่อย" หญิงสาวเดินไปที่โต๊ะของนอร์เวย์

"แบบอะไร" ชายหนุ่มแกล้งถามกลับทั้งที่ก็ได้ยินอยู่

"แบบที่เชื่อมต่อกัน ฉันอยากจะดูตัวเลข"

"ไม่แน่ใจนะว่าเอาไว้ตรงไหน"

"ฉันรอได้ค่ะ" ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินกลับไปนั่งลงที่เดิม

..แต่นั่งไปได้สักพักเขาก็ยังไม่ได้ค้นหาให้เธอเลย

"นี่คุณฉันจะใช้วันนี้นะไม่ได้ใช้ปีหน้า"

"ได้ยินว่ารอได้ไม่ใช่หรือครับ ผมยังติดงานอยู่เลย"

สามคนที่นั่งร่วมห้องอยู่ต่างก็มองหน้ากัน เหมือนว่าพายุจะมาอีกแล้ว

"คุณเอาไว้ตรงไหนเดี๋ยวฉันจะดูเอง"

"อยู่ในใจ"

"ไม่ดื้อนะลูก" พอปล่อยมือเท่านั้นแหละ ปลาบปลื้มก็รื้อของในห้อง

"แมะ"

"ถ้าหนูดื้อแม่จะเอาไปไว้ในรถคนเดียว"

"มามี๊"

"คร่าบบบ" ได้ยินลูกพูดหัวใจแทบละลาย "หนูมานั่งกับแม่ดีกว่าครับ" หญิงสาวอุ้มลูกมานั่งตักตัวเองไว้ แล้วก็ทำงานที่ค้างอยู่

แต่พอจะทำอะไรก็ถูกปลาบปลื้มแย่งทำช่วย

แปะ! อดไม่ได้ก็เลยตีมือลูกชายเบาๆ

"งื้อออ"

"เสียงเด็กที่ไหนร้องไห้อยู่ในออฟฟิศเรา" ไชยาและนอร์เวย์ที่ออกไปดูหน้างาน เดินกลับมาก็ได้ยินเสียงเด็กร้อง

นอร์เวย์จำเสียงนี้ได้ในทันที เขาจึงรีบเปิดประตูเข้าไป

"งื้อออ ป๊อ"

"ปลื้ม!" หญิงสาวรีบลุกขึ้นแล้วอุ้มลูกชายออกมา

"มันเกิดอะไรขึ้น" ไชยาหันไปถามสองคนที่นั่งมองตามเด็กกับแม่ออกไป

"เห็นบอกว่าพี่เลี้ยงกลับบ้านไม่มีคนดูแลลูกหลังเลิกเรียน"

นอร์เวย์ได้ยินแบบนั้นก็เลยรีบเดินตามเธอออกไป

"พาลูกออกมาทำไมตรงนี้มันร้อน กลับเข้าไปในออฟฟิศ"

"แกดื้อ" ปิ่นมุกคิดว่าจะพาลูกอยู่แถวนี้รอจนถึงเวลาเลิกงาน

"แม่กับลูกใครดื้อกว่ากันเนี่ย" พูดยังไงเธอก็ไม่ยอมพาลูกเข้าไป เขาก็เลยต้องใช้ไม้แข็ง โดยการเดินเข้ามาแล้วก็..

"คุณ!!" หญิงสาวตกใจอยู่ดีๆ ก็ถูกอุ้มลอยขึ้นจากพื้นทั้งแม่และลูกพร้อมกัน