พลาดรัก นิยาย บท 15

"คุณนอร์เวย์ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ" ปิ่นมุกกอดลูกชายไว้แน่นกลัวว่าจะหลุดมือ

"แล้วจะดื้ออีกไหมล่ะ" จริงๆ เขาก็กลัวว่าจะทำแม่กับลูกตกเหมือนกัน เพราะเธอเล่นดิ้นขนาดนี้

"ฉันเข้าไปก็ได้ แต่คุณปล่อยก่อนได้ไหม"

ชายหนุ่มค่อยๆ วางเธอลง เพราะเขาไม่มีมือเปิดประตูอยู่แล้ว

"คนบ้า!" ว่าแล้วหญิงสาวก็กอดลูกไว้แน่นพร้อมกับเปิดประตูเข้าไปในออฟฟิศ

ด้านในเริ่มส่งสัญญาณบอกกันไม่ให้พูดอะไร เพราะตอนที่เธอออกไปเม้าท์กันกระจายเลย

"ป๊อ"

แต่นิ่งกันได้ไม่นานเมื่อได้ยินเด็กเรียกนอร์เวย์ว่าพ่อ ต่างก็หันมาที่เด็กเป็นตาเดียว

"ครับ"

พอนอร์เวย์ตอบรับเท่านั้นแหละ จากที่มองปลาบปลื้มอยู่ เปลี่ยนเป้าหมายหันมามองนอร์เวย์แบบไม่ได้นัดหมาย

"ปลาบปลื้มเงียบเดี๋ยวนี้เลยนะลูก" ปิ่นมุกจับลูกมานั่งที่ตักแล้วก็แกล้งทำงานต่อ เพราะรู้ดีว่าตอนนี้ทุกคนกำลังให้ความสนใจ

"มามี๊"

"ไม่" รู้แล้วว่าลูกอ้อนขอให้ปล่อย แต่เธอต้องพยายามใจแข็งเข้าไว้

"ป๊อ" ปลาบปลื้มยื่นมือไปด้านข้างเพื่อขอให้นอร์เวย์อุ้มบ้าง

"ปลื้ม!" แกยังเด็กมากไม่รู้ประสีประสา ปิ่นมุกก็สงสารลูกอยู่หรอกคงอยากจะเล่น แต่สิ่งที่ทำมันทำให้แม่เข้าหน้าเพื่อนร่วมงานไม่ติดนี่สิ

"ได้เวลาเลิกงานแล้วครับ เรากลับบ้านกันเถอะ" จากที่นั่งเงียบอยู่ได้สักพักใหญ่แล้ว ไชยารีบเก็บของแล้วออกมาก่อน ตามด้วยเพื่อนอีกสองคน

"กลับบ้านกันดีกว่าครับสุดหล่อ" นอร์เวย์เห็นว่าแม่ของปลาบปลื้มกำลังมัวเก็บของ ก็เลยอยากช่วยพาลูกออกไปรอที่รถ

"คุณไชยาออกไปแล้ว ทำไมคุณไม่รีบตามออกไป"

"ทำไมต้องรีบ ไชยาไม่ใช่เมียผมสักหน่อย"

"คุณสองคนมารถคันเดียวกันไม่ใช่เหรอ"

"รู้ด้วย"

"ฉันไม่ได้ตาบอดนะคุณ ปลื้ม!!" พอพูดจบหญิงสาวก็ตะคอกลูกชายเมื่อเห็นว่าเดินเข้าไปกอดขาอีกฝ่ายไว้แน่น "กลับมาหาแม่เดี๋ยวนี้เลยนะ"

"ทำไมต้องเสียงดังใส่ลูกด้วย เห็นไหมว่าเด็กตกใจ"

"คุณเกี่ยวอะไรด้วย ปล่อยลูกฉันมาเดี๋ยวนี้เลย"

"หนูอยากไปกับใครครับ"

"ป๊อ"

"ปลาบปลื้ม!" ปิ่นมุกทำหน้าบึ้งตึงขึ้นมาเมื่อลูกไม่เลือกตัวเอง

"ถ้างั้นเรากลับกัน" นอร์เวย์อุ้มเด็กขึ้นมาแล้วพาเขาเดินไปที่ประตู

"คุณนอร์เวย์คืนลูกมาให้ฉันเดี๋ยวนี้เลย" น้ำเสียงของหญิงสาวสั่นมาก เพราะกลัวว่าเขาจะแย่งลูกไป

"คุณเป็นอะไร" ชายหนุ่มหันกลับมาก็เห็นว่าน้ำตาของเธอกำลังไหล "ผมไม่ได้พาแกไปไหนหรอก"

"แมะ" พอเด็กถูกวางลงก็รีบวิ่งกลับมาหาแม่แบบสำนึกผิด

"กลับบ้านกันเถอะลูก" หญิงสาวจุงมือลูกชายพร้อมกับถือของพะรุงพะรัง

ออกมาถึงข้างนอกก็เห็นว่าไชยายืนพิงประตูรถรอเจ้าของรถอยู่

"ทำอะไรกันอยู่ ทำไมนานจัง"

"คุณนั่นแหละทำอะไรอยู่"

"ก็รอคุณไง"

"แล้วจะรอผมทำไม ทำไมไม่กลับไปก่อน"

"เอ้าา มาด้วยกันแท้ๆ" ไชยาไม่ยอมเดินกลับอยู่แล้ว พอนอร์เวย์เปิดประตูรถก็รีบขึ้นไปนั่ง

ส่วนนอร์เวย์ขึ้นรถได้ก็รีบขับตามแม่กับลูกออกไป

"ผมถามอะไรหน่อย" ประโยคนี้ดังมาจากด้านหลังที่อยู่ไม่ไกล

จากที่นอร์เวย์มองตามแม่กับลูกเขาก็เลยรีบหันกลับมามองคนที่พูดแบบอัตโนมัติ "ถามอะไร"

"ไม่ถามแล้วครับ" ทีแรกไชยาว่าจะถามเรื่อง ทำไมช่วงนี้นอร์เวย์ถึงดูแปลกไป ยิ่งกับแม่ลูกคู่นี้แล้วด้วย แต่พอได้ยินประโยคตอบกลับเท่านั้นแหละ รู้ชะตาตัวเองแล้วว่าถ้าถามคงโดนอีกแน่

"มามี๊ แหม่ๆ" ปลาบปลื้มถือขวดนมมายื่นให้กับแม่เพื่อขอให้แม่ชงนมให้

"หนูเก่งจังเลยลูก" ลูกของเธอน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ จะโกรธแกลงได้ยังไง จากที่เหนื่อยล้าทั้งอารมณ์ความรู้สึกและร่างกาย ทุกอย่างมันหายไปหมดสิ้นเมื่อเห็นใบหน้าที่ไร้เดียงสาของลูก

ปิ่นมุกต้องทำเองทุกอย่าง เธอพาลูกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าปะแป้งให้ เพื่อแกจะได้สบายตัวก่อนนอนกินนม ..พอเอาลูกนอนที่เปลเด็กเสร็จ หญิงสาวก็ต้องได้มาจัดการกับเสื้อผ้า เพราะต้องเตรียมให้ลูกใส่ในวันรุ่งขึ้น รวมทั้งของตัวเองด้วย

กว่าจะทำทุกอย่างเสร็จก็ค่ำมืด แทบจะไม่มีเวลากินข้าวเย็น

เช้าวันต่อมา..

"หนูอย่าดื้อสิลูก" หญิงสาวตามจับลูกยิ่งกว่าจับปูใส่กระด้ง เพราะเธอทั้งใส่ชุดนักเรียนเตรียมนม และก็ต้องได้เปลี่ยนชุดของตัวเองไปพร้อมๆ กัน

หน้าห้องของปิ่นมุกในเวลานี้..

"??!!??" ไชยาเปิดประตูออกมา สิ่งที่เขาเห็นทำให้ตกใจมาก

"คุณรอผมที่ห้องนี่แหละ" วันนี้มีประชุมที่ไซต์งาน พิภพต้องได้มาร่วมประชุมด้วยเพราะแทนคุณไม่ว่าง ส่วนเหมือนฝันขอตามมาด้วย อยู่ที่บ้านไม่มีอะไรทำและเธอก็อยากจะมาที่ที่เคยทำงาน

"ให้ฉันไปรอที่สโตร์ก็ได้นี่"

"จะไปทำไมที่นั่นมันร้อน" รีสอร์ทห้องนี้ที่เขาเคยมาพักกับเธอ แต่ก็ยังคงถูกเก็บไว้ให้เป็นของเขาเผื่อว่ามาดูงาน

"ยืนทำอะไร..บังประตูอยู่ได้" นอร์เวย์ผลักไชยาออกจากประตูเล็กน้อยเพื่อที่ตัวเองจะได้เดินออกมาได้

"คุณเวย์.."

"มีอะไร" นอร์เวย์ก็เลยมองไปข้างนอก

พอเหมือนฝันเห็นนอร์เวย์กับไชยาก็เลยส่งยิ้มให้

"คุณคิดว่ารถไฟจะชนกันไหม.. แต่ผมว่าไม่ทันแล้ววว" เพราะจังหวะเดียวกันนั้นประตูห้องของปิ่นมุกก็ค่อยๆ เปิดออกมา..