พลาดรัก นิยาย บท 16

"ห้ามดื้อนะลูก" พอเปิดประตูออกมาปลาบปลื้มกำลังจะวิ่งแต่ถูกแม่ตำหนิไว้ก่อน มือหนึ่งจับแขนลูกไว้ อีกมือเอื้อมกลับไปปิดประตูห้อง "ไปที่รถกันครับ" พอเสร็จแล้วเธอก็โน้มตัวลงไปอุ้มเอาลูก

แต่จังหวะที่อุ้มลูกขึ้นมาสายตาก็มองไปเห็นว่าตรงหน้าประตูเหมือนมีหลายคนยืนอยู่ หญิงสาวก็เลยหันไปมอง

"??" ปิ่นมุกจำได้แม่นว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่มากับแทนคุณวันนั้น พอเห็นว่าเขามากับผู้หญิง ดวงตากลมเหลือบมองไปที่อีกสองคนซึ่งยืนอยู่หน้าประตูห้องของพวกเขา

"อ้าวคุณปิ่น" พิภพจะไม่ทักก็ไม่ได้ เพราะวันนั้นแทนคุณแนะนำให้รู้จักแล้ว

"สวัสดีค่ะ" หญิงสาวกล่าวสวัสดีเบาๆ แต่ดวงตาของเธอก็ยังคงมองไปที่ไชยาและนอร์เวย์อยู่

"ใครหรือคะ" เหมือนฝันก็มองไปเช่นกันแถมยังมองเด็กคนที่แม่อุ้มอยู่นั้นด้วย เพราะหน้าตาน่ารักน่าชัง

"ปิ่นขอตัวก่อนนะคะ" ปิ่นมุกรีบอุ้มลูกมาที่รถ เธอหายใจแทบไม่ทั่วท้อง

"ผมก็ขอตัวนะครับ" นอร์เวย์รีบไปที่รถของตัวเองเมื่อเห็นว่าปิ่นมุกขับออกไปแล้ว

"ขะ..คุณเวย์รอผมก่อน" ไชยาโน้มใบหน้าลงเล็กน้อยให้กับพิภพและภรรยาก่อนที่จะวิ่งตามนอร์เวย์ไปขึ้นรถ

เราจะทำยังไงดี ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร อย่าบอกนะว่าเป็นเมีย ..ขณะที่ขับรถมาส่งลูกโรงเรียนกะจิตกะใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย

"มามี๊ งื้อออ" ปลาบปลื้มร้องไห้ตามแม่ขอกลับด้วย แต่ถูกคุณครูรั้งตัวไว้

"ตอนเย็นแม่จะมารับนะครับ" หญิงสาวต้องรีบกลับมาที่ไซต์งาน พอมาถึงก็แวะทำกิจกรรมร่วมกับคนงานก่อนที่จะมาออฟฟิศ

ปัญหาใหญ่กว่านี้เรายังผ่านมันมาได้ เรื่องแค่นี้ทำไมเราจะผ่านมันไปอีกไม่ได้ สู้สิวะปิ่น ..ก่อนลงรถเธอได้พูดกับตัวเอง

ประตูออฟฟิศถูกเปิดเข้ามา คนที่นั่งอยู่ข้างในถึงแม้ไม่ได้มองมาแบบโจ่งแจ้ง แต่ก็มีสายตาสอดแนมมาดู ..ปิ่นมุกแกล้งทำเป็นไม่เห็นสายตาพวกนั้นแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน

หญิงสาวนั่งได้สักครู่ก็เห็นว่าคนนั่งอยู่ข้างๆ ยื่นของมาให้

"แบบที่ต้องการเมื่อวานนี้"

"ฉันได้ตัวเลขมาแล้ว"

"ไปวัดจากหน้างานมันไม่ได้หรอก ไม่กลัวว่าจะได้แก้งานใหม่เหรอ" ว่าแล้วนอร์เวย์ก็วางแบบนั้นลงตรงหน้าของเธอ แล้วก็จับอุปกรณ์เซฟตี้มาสวมใส่ก่อนที่จะเดินไปดูหน้างานของตัวเอง

ไชยาเห็นนอร์เวย์ออกจากออฟฟิศก็รีบเตรียมอุปกรณ์เซฟตี้แล้วตามไป

"คุณว่าจะเกิดสงครามโลกไหม"

"อะไรของคุณ"

"คุณอย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้เลย ผมได้ยินว่าคุณพิภพจะมาค้างที่นี่ด้วยนะ"

"มาค้างที่นี่เหรอ?" จากที่ทำเป็นไม่สนใจ นอร์เวย์หยุดแล้วหันกลับมามองหน้าไชยา

"คุณอย่ามองผมแบบนั้นสิผมเสียวนะ"

"คุณไปได้ยินมาจากไหน"

"ก็เขามีประชุมพรุ่งนี้อีกวัน"

ได้ยินแบบนั้นนอร์เวย์ก็เลยเปลี่ยนใจไม่เข้าหน้างานแล้ว

"อ้าวตกลงคุณจะไม่ไปหน้างานแล้วเหรอ"

"เรื่องของผม"

"แล้วผมล่ะ"

"เรื่องของคุณ"

"อะไรวะ อยู่ดีๆ ก็ทิ้งกันเฉยเลย"

"จะไปไหนมิทราบคะ คุณสถาปนิก"

"ขวัญเอ๋ยขวัญมา" พอได้ยินเสียงนี้ไม่ต้องหันกลับไปก็รู้แล้วว่าเป็นเสียงของใคร

"ถ้าคุณจะเข้างาน อุปกรณ์เซฟตี้ของคุณไม่ครบนะคะ"

"อันไหนที่มันไม่ครบครับ"

ขวัญตาไม่ได้บอกว่าอะไรไม่ครบ แต่สายตาของเธอมองศีรษะคนตรงหน้า

"อุ๊ย..คุณนอร์เวย์รอผมด้วยครับ" ไชยาจำนนต่อหลักฐาน เพราะเขาลืมสวมหมวกเซฟตี้ออกมาด้วย

"ไหนบอกจะเข้าหน้างานกันไง" ณวัฒน์กระซิบถามไชยาเมื่อเห็นเดินกลับมาออฟฟิศ

"คุณอย่าเพิ่งถามอะไรผมได้ไหม"

เข้ามาถึงก็เห็นว่าเธอยอมเปิดเอกสารที่เขาให้ ..แต่ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไร เขาเดินไปชงกาแฟแล้วกลับมานั่งที่โต๊ะทำงาน

พอได้ตัวเลขที่ต้องการแล้วหญิงสาวก็ส่งแบบนั้นคืนให้เจ้าของโดยไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน เป็นแบบที่เขาพูดไว้เพราะตัวเลขที่วัดจากหน้างานไม่ตรง กับแบบที่เขียนให้เลย และเธอคงไม่ปล่อยไปแน่ ต้องให้ทางผู้รับเหมาแก้งานอีก

"แล้วทำไงดีล่ะคะ"

"ฉันขอเข้าไปในออฟฟิศด้วยได้ไหม"

"เข้าออฟฟิศเนี่ยเหรอคะ" ปิ่นมุกไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าผู้หญิงคนนี้เข้าไป อะไรจะเกิดขึ้น

"ฉันคงรบกวนคุณไม่นานหรอกค่ะ พวกเขาเดินดูงานรอบไซต์กันเฉยๆ เดี๋ยวก็ไปแล้ว" ว่าแล้วเหมือนฝันก็รีบลงจากรถ โดยมีปิ่นมุกลงตาม

ในออฟฟิศเวลาเดียวกันนั้น..

"คุณนอร์เวย์ไปไหน"

"สงสัยไปเข้าห้องน้ำมั้ง" เสียงที่พูดกันในออฟฟิศดังแว่วออกมา ขณะที่ปิ่นมุกกำลังจะเปิดประตูเข้าไป

"พอดีเลยผมว่าจะถามคุณเรื่องนั้นอยู่"

"ถามเรื่องอะไรหรือครับคุณณวัฒน์" พวกเขาทั้งสามรอจังหวะที่นอร์เวย์ไม่อยู่ห้องเพื่อที่จะเมาท์เรื่องนี้กัน เพราะถ้านอร์เวย์อยู่ต้องถูกต่อว่าอีกเป็นแน่

"จะเรื่องอะไรล่ะ นาทีนี้มีแค่เรื่องนั้นเรื่องเดียว"

"เรื่องรถไฟชนกันน่ะเหรอ"

ปิ่นมุกหัวใจหล่นวูบลงไปอยู่ตาตุ่ม หญิงสาวรีบเปิดประตูเข้าไปเพื่อให้คนด้านในหยุดคำนินทากันไว้ก่อน

"คุณคิดว่าคุณพิภพกับคุณปิ่น.." แต่จังหวะที่เธอเปิดเข้ามาประโยคนี้ได้ออกจากปากคนที่อยู่ในห้องพอดี

อึก ..ทั้งสามถึงกับสตั้นไปหลายวิ เมื่อหันไปที่ประตูพร้อมกัน

"มีอะไรกันหรือเปล่าคะ" เหมือนฝันได้ยินชัดเลยว่ามีชื่อสามีของเธอออกมาด้วย

"ปะ..เปล่าครับ"

"แต่ฉันว่ามันต้องมีอะไรแน่ เมื่อกี้พวกคุณกำลังพูดถึงสามีฉันใช่ไหมคะ" ขณะที่พูดสายตาเหมือนฝันเหลือบมองไปที่ปิ่นมุกด้วย เพราะชื่อที่ออกมาต่อจากชื่อสามีคือชื่อเธอคนนี้

"คุณนั่งก่อนดีกว่าค่ะ" ปิ่นมุกรีบขยับเก้าอี้มาให้กับเหมือนฝันได้นั่ง

"ไม่ค่ะ เดี๋ยวฉันก็ไปแล้ว" เหมือนฝันรอฟังคำตอบจากคนที่พูดเมื่อสักครู่แต่คงไม่มีใครกล้าตอบเธอ หญิงสาวก็เลยเดินมาที่ประตู แต่ยังไม่ได้เปิด..ประตูบานนั้นก็ถูกผลักเข้ามาจากคนที่อยู่ด้านนอกเสียก่อน

"คุณไปไหนมาคะ" เสียงหวานดังขึ้นเมื่อนอร์เวย์เปิดประตูเข้ามา และเขาไม่รอช้าที่จะหันกลับไปมองด้านหลังของตัวเอง เพราะไม่คิดว่าเธอจะพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้ แต่พอหันไปแล้วก็ไม่มีใครเดินตามหลัง ชายหนุ่มก็เลยหันกลับมาที่เธออีกครั้ง?