พลาดรัก นิยาย บท 17

นอร์เวย์เข้าใจสถานการณ์ในทันทีเมื่อมองเห็นว่าในออฟฟิศมีใครอยู่ด้วย

"ฉันก็นึกว่าคุณไปไหนเสียอีก"

เขาเดินเข้าไปนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานของตัวเอง แต่ก็ยังคงแอบมองเธอโดยที่ไม่ได้ตอบ

"เป็นอะไรคะ ท้องผูกหรือเปล่า" ปิ่นมุกยังคงพูดกับเขาแบบเป็นห่วงเป็นใย ถึงแม้ในใจจะนึกโมโหที่เขาไม่พูดอะไรออกมาเลยสักคำ

"ฉันขอตัวนะคะ" จากที่ยืนมองอยู่ครู่หนึ่ง เหมือนฝันก็ขอตัวออกมา

"เดี๋ยวก่อนสิคะคุณ" ปิ่นมุกเรียกเหมือนฝันไว้ เพราะคิดว่าเธอคงจะไปหาเรื่องสามีแน่ "อยู่ในห้องนี้ก่อนก็ได้ค่ะ อย่าเพิ่งออกไปเลยมันร้อน"

"ไม่ค่ะ ฉันไปนะคะ"

"อย่าเพิ่งสิคะ ฉันว่าจะชวนคุณไปทานข้าวเย็นนี้"

"คงไม่หรอกค่ะ" ในเวลานี้เหมือนฝันอยากจะคุยกับสามีมากกว่า

"ที่รักคะ คุณก็พูดอะไรหน่อยสิ"

"ฮือออ" เสียงนี้ดังขึ้นในลำคอของสามคนที่นั่งมองแบบใจจดใจจ่อ

"ที่รักเหรอคะ?" เหมือนฝันหันกลับมาอีกครั้ง และสายตานั้นมองไปดูนอร์เวย์ที่นั่งอมยิ้มอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกนั่นแหละมีแต่ปิ่นมุกที่เอาแต่พูดอยู่คนเดียว

"ใช่ค่ะ ก็เขานี่แหละค่ะพ่อของตาปลื้ม"

"ห๊ะ??!!" ที่นี้ไม่ได้ดังออกมาจากลำคอแล้ว ดังออกจากปากพร้อมกันและไม่รู้ว่าใครที่อุทานออกมาบ้าง

"จริงเหรอคะ" เหมือนฝันก็เลยตั้งใจมองหน้าของนอร์เวย์ แต่เค้าหน้าเด็กคนนั้นก็เหมือนพ่อจริงๆ นั่นแหละ แล้วสามคนนั้นเอาอะไรมาพูดล่ะ ..จากที่มองนอร์เวย์ดวงตาของเหมือนฝันก็ได้กรอกมองไปที่สามคนนั่งอยู่ในห้องนั้นด้วย

ทั้งสามรีบหลบสายตากันให้วุ่น

"คุณไม่ต้องไปสนใจปากหอยปากปูแถวนี้หรอกค่ะ สักแต่พูด"

อึก.. โดนเต็มๆ ถ้ามีหงอกคงจะถูกถอนจนหมดหัวแล้ว

"เมื่อกี้คุณชวนฝันไปทานข้าวใช่ไหมคะ"

"เออ..ค่ะ"

"ฝันขอถามคุณพิภพดูก่อนนะคะ"

"ค่ะ"

"ถ้างั้นฝันไปนะ"

"ค่ะ" นอกจากคำนี้ไม่รู้จะพูดอะไรอีก..แล้วเธอจะทำยังไงต่อล่ะทีนี่

พอเหมือนฝันออกไป ปิ่นมุกก็ค่อยๆ นั่งลงที่โต๊ะทำงานของตัวเองแบบไม่มีเรี่ยวแรง และไม่ต้องมองไปก็รู้ว่าทุกคนกำลังมองมาที่เธอ

จากการเดินดูหน้างาน..พิภพก็เห็นว่ามันมีปัญหาตรงก่อสร้าง และปัญหานี้ ถ้าไม่เป็นเพราะแบบ ก็อาจจะเกิดจากการดื้อรั้นของหัวหน้าคนงาน เขาก็เลยต้องเรียกสถาปนิกที่เกี่ยวข้องไปยืนดูตรงที่มีปัญหาด้วยกัน

และเวลานี้มันก็ใกล้จะถึงเวลารับลูกแล้วด้วย

"ทำไมพวกคุณถึงไม่ดูให้ดี พวกคุณก็รู้ว่ามันถูกรื้อมาครั้งหนึ่งแล้ว" พิภพตำหนิหัวหน้าคนงาน รวมไปถึงผู้รับเหมานั่นก็คือเกรียงไกร

"ฉันขอตัวก่อนได้ไหมคะ" หญิงสาวคงอยู่ต่อไม่ได้อีก เพราะมันก็เลยเวลามาหลายนาทีแล้ว ผู้ปกครองท่านอื่นคงไปรับลูกกันเกือบจะครบแล้วด้วย

"ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณอีกหน่อย อยากให้คุณแก้แบบเพื่อที่จะ.."

"เดี๋ยวฉันจะกลับมาคุยด้วยนะคะ ขอตัวก่อนค่ะ" ปิ่นมุกไม่รออะไรอีกแล้ว เธอรีบออกมาจากตรงนั้น ทิ้งให้ทุกคนได้แต่มองตาม

หญิงสาวรีบตรงมารถเพื่อที่จะไปรับลูก แต่พอมาถึงก็เห็นรถของนอร์เวย์วิ่งเข้ามาจอด

"มามี๊"

"ปลื้ม" จากที่กำลังจะเปิดประตูรถตัวเอง เธอรีบหันไปเปิดประตูรถของเขา "แม่ขอโทษนะลูก" ปิ่นมุกรีบอุ้มลูกลงจากรถของคนที่ไปรับ

"ปะป่ะ"