พลาดรัก นิยาย บท 17

นอร์เวย์เข้าใจสถานการณ์ในทันทีเมื่อมองเห็นว่าในออฟฟิศมีใครอยู่ด้วย

"ฉันก็นึกว่าคุณไปไหนเสียอีก"

เขาเดินเข้าไปนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานของตัวเอง แต่ก็ยังคงแอบมองเธอโดยที่ไม่ได้ตอบ

"เป็นอะไรคะ ท้องผูกหรือเปล่า" ปิ่นมุกยังคงพูดกับเขาแบบเป็นห่วงเป็นใย ถึงแม้ในใจจะนึกโมโหที่เขาไม่พูดอะไรออกมาเลยสักคำ

"ฉันขอตัวนะคะ" จากที่ยืนมองอยู่ครู่หนึ่ง เหมือนฝันก็ขอตัวออกมา

"เดี๋ยวก่อนสิคะคุณ" ปิ่นมุกเรียกเหมือนฝันไว้ เพราะคิดว่าเธอคงจะไปหาเรื่องสามีแน่ "อยู่ในห้องนี้ก่อนก็ได้ค่ะ อย่าเพิ่งออกไปเลยมันร้อน"

"ไม่ค่ะ ฉันไปนะคะ"

"อย่าเพิ่งสิคะ ฉันว่าจะชวนคุณไปทานข้าวเย็นนี้"

"คงไม่หรอกค่ะ" ในเวลานี้เหมือนฝันอยากจะคุยกับสามีมากกว่า

"ที่รักคะ คุณก็พูดอะไรหน่อยสิ"

"ฮือออ" เสียงนี้ดังขึ้นในลำคอของสามคนที่นั่งมองแบบใจจดใจจ่อ

"ที่รักเหรอคะ?" เหมือนฝันหันกลับมาอีกครั้ง และสายตานั้นมองไปดูนอร์เวย์ที่นั่งอมยิ้มอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกนั่นแหละมีแต่ปิ่นมุกที่เอาแต่พูดอยู่คนเดียว

"ใช่ค่ะ ก็เขานี่แหละค่ะพ่อของตาปลื้ม"

"ห๊ะ??!!" ที่นี้ไม่ได้ดังออกมาจากลำคอแล้ว ดังออกจากปากพร้อมกันและไม่รู้ว่าใครที่อุทานออกมาบ้าง

"จริงเหรอคะ" เหมือนฝันก็เลยตั้งใจมองหน้าของนอร์เวย์ แต่เค้าหน้าเด็กคนนั้นก็เหมือนพ่อจริงๆ นั่นแหละ แล้วสามคนนั้นเอาอะไรมาพูดล่ะ ..จากที่มองนอร์เวย์ดวงตาของเหมือนฝันก็ได้กรอกมองไปที่สามคนนั่งอยู่ในห้องนั้นด้วย

ทั้งสามรีบหลบสายตากันให้วุ่น

"คุณไม่ต้องไปสนใจปากหอยปากปูแถวนี้หรอกค่ะ สักแต่พูด"

อึก.. โดนเต็มๆ ถ้ามีหงอกคงจะถูกถอนจนหมดหัวแล้ว

"เมื่อกี้คุณชวนฝันไปทานข้าวใช่ไหมคะ"

"เออ..ค่ะ"

"ฝันขอถามคุณพิภพดูก่อนนะคะ"

"ค่ะ"

"ถ้างั้นฝันไปนะ"

"ค่ะ" นอกจากคำนี้ไม่รู้จะพูดอะไรอีก..แล้วเธอจะทำยังไงต่อล่ะทีนี่

พอเหมือนฝันออกไป ปิ่นมุกก็ค่อยๆ นั่งลงที่โต๊ะทำงานของตัวเองแบบไม่มีเรี่ยวแรง และไม่ต้องมองไปก็รู้ว่าทุกคนกำลังมองมาที่เธอ

จากการเดินดูหน้างาน..พิภพก็เห็นว่ามันมีปัญหาตรงก่อสร้าง และปัญหานี้ ถ้าไม่เป็นเพราะแบบ ก็อาจจะเกิดจากการดื้อรั้นของหัวหน้าคนงาน เขาก็เลยต้องเรียกสถาปนิกที่เกี่ยวข้องไปยืนดูตรงที่มีปัญหาด้วยกัน

และเวลานี้มันก็ใกล้จะถึงเวลารับลูกแล้วด้วย

"ทำไมพวกคุณถึงไม่ดูให้ดี พวกคุณก็รู้ว่ามันถูกรื้อมาครั้งหนึ่งแล้ว" พิภพตำหนิหัวหน้าคนงาน รวมไปถึงผู้รับเหมานั่นก็คือเกรียงไกร

"ฉันขอตัวก่อนได้ไหมคะ" หญิงสาวคงอยู่ต่อไม่ได้อีก เพราะมันก็เลยเวลามาหลายนาทีแล้ว ผู้ปกครองท่านอื่นคงไปรับลูกกันเกือบจะครบแล้วด้วย

"ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณอีกหน่อย อยากให้คุณแก้แบบเพื่อที่จะ.."

"เดี๋ยวฉันจะกลับมาคุยด้วยนะคะ ขอตัวก่อนค่ะ" ปิ่นมุกไม่รออะไรอีกแล้ว เธอรีบออกมาจากตรงนั้น ทิ้งให้ทุกคนได้แต่มองตาม

หญิงสาวรีบตรงมารถเพื่อที่จะไปรับลูก แต่พอมาถึงก็เห็นรถของนอร์เวย์วิ่งเข้ามาจอด

"มามี๊"

"ปลื้ม" จากที่กำลังจะเปิดประตูรถตัวเอง เธอรีบหันไปเปิดประตูรถของเขา "แม่ขอโทษนะลูก" ปิ่นมุกรีบอุ้มลูกลงจากรถของคนที่ไปรับ

"ปะป่ะ"

พอเดินเข้าไปถึงหน้างาน ก็ไม่เจอใครอยู่แล้ว

"เราจะโดนต่อว่าไหมเนี่ย" เธอคิดว่าถ้าเจอพิภพอยู่ห้องค่อยขอโทษเขาแล้วกัน

ปิ่นมุกก็เลยรีบกลับมาออฟฟิศ เพราะมันก็ถึงเวลาเลิกงานแล้ว แต่พอกลับมาไม่เจอใครเลย..แม้แต่ลูกชายก็ไม่อยู่แล้ว เธอตกใจมากรีบวิ่งมาที่รถแล้วขับกลับไปรีสอร์ท

[รีสอร์ท]

"ว่าไงครับคนเก่ง แล้วคุณแม่ล่ะคะไปไหน" เหมือนฝันเห็นนอร์เวย์อุ้มเด็กลงจากรถมา ก็เลยเอื้อมมือไปของหยิกแก้มเบาๆ

"แม่แกติดงานอยู่ครับ ผมก็เลยพากลับมาก่อน"

ขณะที่พูดรถของปิ่นมุกก็รีบวิ่งเข้ามาจอด

"ปลื้ม" หญิงสาวรีบลงจากรถตรงเข้าไปหาลูกชาย

"มีอะไรหรือเปล่าคะคุณปิ่น" เหมือนฝันเห็นว่าเธอดูลุกลี้ลุกลน

"ไม่มีอะไรค่ะ ทำไมคุณไม่บอกคะว่าจะพาลูกกลับมาก่อน" พูดกับเหมือนฝันแล้วปิ่นมุกก็หันไปพูดกับนอร์เวย์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"ผมก็เห็นว่ามันค่ำแล้ว"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย เข้าห้องกันดีกว่าค่ะ" ว่าแล้วปิ่นมุกก็ล้วงเอากุญแจห้องออกมา

พอเปิดประตูเสร็จหันกลับไปก็เห็นว่าเหมือนฝันยังยืนอยู่ที่เดิม

"พาลูกเข้าห้องสิคะ"

"??"

"ยืนทำอะไรอยู่มาสิคะ" ปิ่นมุกเห็นว่าเขายังคงไม่ทำตาม..เธอก็เลยเดินเข้าไปดึงชายเสื้อของเขาให้เดินตามมาในห้อง